Waar? Leuven
Wanneer? Gisteren
Wat? MXE: rond de middag elk ongeveer 25mg, 's avonds elk ongeveer 40mg. Wiet: 2 nicely rolled inside out pure santa maria joints (credits to Davinci). Alcohol: bij mij verwaarloosbaar, Davinci heb ik geen duidelijk beeld van maar ik geloof wel dat het een redelijk noemenswaardige hoeveelheid was. En McDonalds. En nog wat xanax.
Even een situatieschets van voor de inname
Gisteren werd ik gewekt door misselijkheid, normaal, het is namelijk piano-examen straks. Davinci en ik studeren beide muziek(piano) op hogeschool niveau, voor de leken houdt dit grosso modo in dat we in theorie elke dag minstens 6 uur bezig moeten zijn met het bespelen van onze instrument en het beluisteren/bestuderen van muziek. We waren niet zo goed voorbereid als anders, het was ons eerste jaar op de hogeschool (maximale decadentie) waardoor het studeren op een lager pitje dan anders had gestaan. Om een lang verhaal kort te maken gingen we kapot van de stress en liepen als kippen die op het punt stonden geslacht te worden nerveus rond te scharrelen voor de deuren van de concertzaal gevuld met jury.
Tijdens het examen zelf zijn er zoals verwacht zowel bij Davinci als bij mij wat accidenten gebeurt maar over het algemeen ging het goed en hadden we het dus overleefd. De euforie die we toen hadden na ons kapot gewerkt te hebben en heelhuids de zaal uit te stappen is iets wat ik onmogelijk kan beschrijven.
Ready, set, GO!
Na het afronden van alle formaliteiten pakten we onze spullen en vertrokken naar het kot van Davinci waar de beste dag van mijn leven zou beginnen. Na enkele pogingen rolde Davinci met vakmanschap de joints terwijl ik op het spiegeltje de laatste restjes MXE verdeelde in 4 lijntjes.
We pakten de 2 kleinsten, ik schat, elk 25mg en vertrokken naar de parking (zie truffelreport van davinci) om met O de joints te roken. De MXE en wiet sloegen simultaan hard in, ik had er op voorhand al een goed oog op maar deze combinatie was de beste, meest complete en meest intense die ik ooit ervaren heb.
De weg. De kraan. De McDonalds.
We hadden vorige week op verschillende doseringen al geëxperimenteerd met MXE en de effecten ervan zijn niet altijd even voorspelbaar, soms heel sedatief, soms heel stimulerend, soms allebei. Deze keer was er een ongekende helderheid, het super analytische (en het gevoel van over alles de complete waarheid te kunnen achterhalen), verdovende en dissocierende van de MXE gecombineerd met de creativiteit en veelzijdige psychedelische impact van wiet. Door de mxe hadden we niet zo bijster veel honger maar we wisten wel dat we iets moesten gaan eten al was het maar voor de sensatie. Door de wiet stelde we al vrij snel vast dat het McDonalds ging worden. Op avontuur naar de McDonalds dus. We stapten richting centrum terwijl we non-stop brutaal omvergeblazen werden door onze eigen verbeelding, mentale en creatieve mogelijkheden en het gevoel highly updated superbeings te zijn. Toen ontmoette we de kraan. Het was een situatie die we nuchter al merkwaardig gevonden zouden hebben maar die in deze toestand het meest absurde, interessante en intrigerende in heel leuven leek. De kraan stond namelijk midden in de rivier die niet goed kon doorstromen door de brokstukken van een gesloopt huis aan de oever ervan. Wat uren leek hebben we verbijsterd staan loeren naar de kraan die weten-wij-veel-wat probeerde te verwezenlijken in die rivier. Een extra absurde factor was dat naast het huis nog een enorme tweede kraan stond waar niemand inzat waarna Davinci uiterst wijs besloot dat een kraan zonder bakje waar iemand in zit nog raarder is dan een gewone kraan. Toen we na enige tijd onze queste verder zetten kwamen we in het centrum allemaal kleuters en kinderen tegen
wat de hilariteit en vrolijkheid van alles nogmaals maximaliseerde. Toen we uiteindelijk in de McDonalds terecht kwamen bereikte de intense euforie zijn hoogtepunt, en toen ik Davinci en O het plateau met hamburgers bracht heb ik letterlijk gehuild van geluk. Het is nodeloos te zeggen dat de hamburgers een smaakorgasme waren. Op terugweg de kraan-situatie tegengekomen konden we het toch niet laten te vragen hoe ze die kraan nu juist die rivier ingekregen hadden, bleek dat ze met nog een grotere vrachtwagen/kraan de kleine kraan erin gerkraand hadden.Intermezzo: Andante ma non troppo
Terug thuis in de stek van Davinci besloten we naar de film Spun te kijken, geweldige film die weergeeft hoe het is om in het hoofd van Meth-junks te zitten die al dagen wakker zijn, paste perfect bij onze toestand. Het intense plateau kabbelde af terwijl de gekheid van de film toenam. Hierna was het tijd voor een diner in "de Notre Dame" de grootste brasserie van leuven waar we met vrienden hadden afgesproken, met de lekkere na-effecten van de mxe en de wiet verorberde ik een chateaubriand met een paar cola's en een amaretto (dit alles gratis en voor niks wegens nog wat unfinished business). Hierna terug naar de thuishaven, de gemoedstoestand was gedaald en we waren vermoeid door de dag, we hadden nog 2 lijnen van +/- 40mg liggen en de rest van de joints, om hiermee uit te gaan kan heel zwaar zijn en is onverantwoord, ik raad het iedereen zonder voldoende ervaring af. We juichten fuck you tegen alle normen en regels en werkte alles naar binnen. Wat er nu volgt is iets wat al mijn drug-ervaringen met lichtjaren overstijgt.
De avond. Een continu lachgas-patroon.
We deden de deur achter ons toe en met het zien van de stad die omhelsd werd door een filter van ondergaande zon werden we weer helemaal warm gemaakt voor de avond. Terug naar de parking de joints weggetoverd. Op weg naar de oude markt werden we genadeloos geconfronteerd met de intensiteit van wat er komen ging, ik meer dan Davinci, na een paar woorden gewisseld te hebben was het duidelijk dat het bij hem minder hard aankwam dan bij mij. Voor diegenen die nog nooit lachgas hebben ervaren: na een ballon lachgas kom je voor een halve minuut in een psychisch orgasme terecht, een ongelooflijke integere, eerlijke beleving van het moment en het summum van bewustzijn, iets gelijkaardig heb ik met deze combinatie heel de avond aan een stuk mogen ervaren. Van feitelijke gebeurtenissen is er niet veel spectaculairs meer gebeurt een paar mensen tegengekomen, paar cafés afgereisd, the usual oude-markt-situaties. Ik ga mij daarom wagen aan een poging om het effect te beschrijven, ik acht het niet nodig te zeggen dat het onbeschrijfelijk is en dat dit dus maar pover residu zal zijn van de werkelijke ervaring, proberen kan geen kwaad. De combinatie blies voor de tweede maal die dag mijn hersenen de pan uit. De lichamelijke effecten waren heel zwaar verdoofd en de meest geweldige orgasmatische body load ooit, alsof mijn zenuwen continu gepijpt werden door verfijnde acupunctuur op een extreem passionele mannier. Mijn geest was compleet losgekoppeld en mijn lichaam vertrouwde daarom op automatismen en Davinci. Door de wiet werden alle zintuiglijke waarnemingen de hoogte in gestuurd, (dit gaat misschien ingewikkeld lijken) door de mxe leek het alsof al die zintuigelijke waarnemingen eerst in een aparte ruimte werden opgeslagen waar ik ze compleet naar mijn hand kon zetten en altereren naar believen al vorens ze ook daadwerkelijk te beleven, dit proces gebeurde in een oogopslag en automatisch. De euforie die hiermee gepaard ging was van ongekende hoogte. Ik kon heel mijn realiteit volledig veranderen, creëren en er 1 mee worden, deze realiteit leek ook de enige echte ware realiteit. Het geniale aan mxe is dat je in verhouding met het immense effect eigenlijk relatief normaal kan functioneren en dat het lijkt alsof het effect de normaalste zaak van de wereld is, het lijkt allemaal zo subtiel terwijl het dat allesbehalve is in werkelijkheid.
Inner Journeys (voor de die-hards)
Toen ik rond 1uur 's nachts dankzij mijn automatische piloot op miraculeuze wijze terug thuis op mijn kot belande was het voor de hand liggende plan om te gaan slapen. Het was niet de eerste keer dat ik verschrikkelijk verdoofd en vermoeid door de mxe dacht direct in slaap te vallen tot je er daadwerkelijk ligt en beseft dat de speeltijd nog lang niet voorbij is. Wat ik nu min of meer ga proberen schetsen zijn enkele overblijfselen van de innerlijke reis die ik ervaren heb vanaf het moment dat ik mijn ogen sloot in mijn bed, dit gaat alles behalve logische samenhangde text zijn.
De volgende uren waren een heel abstracte spirituele belevenis. Net zoals bij ketamine ontdek je het potentieel van de drug pas echt als je de ogen sluit, hiermee sluit je het zintuig van zicht af waardoor na verloop van tijd de rest van de zintuigen ook wordt afgesloten tot je alleen nog maar zwerft in je bewustzijn/onderbewustzijn. Toen ik m'n ogen sloot werd het zwart dat ik zag al snel een 4-dimensionale (lengte, hoogte, breedte, tijd) zwarte ruimte waar ik kon beginnen met mijn nieuwe realiteit te scheppen, ik werd componist/beeldhouwer/architect/schilder/regisseur noem maar op. Ik voelde het deken tussen mijn benen en de matras eronder, de contactoppervlakte met mijn benen en mijn deken zag ik opeens visueel in de zwarte ruimte voor mij als een worm-hole naar een andere realiteit waar ik door stapte. Dit begeleidt door het linkerhand-concerto van Ravel dat ik speelde op mijn examen. De hoeveelheid van kleuren, vlakken, texturen en gevoelens die ik waarnam in die realiteit nam steeds meer en meer toe tot ik af en toe mijn ogen open deed en terug licht ontnuchterde door een blik op de geleende geruite pul van Davinci waarna ik weer de ogen sloot en een gelijkaardig pad bewandelde waar de dimensies compleet met mekaar verweven en verward waren. Elke keer dat ik mij draaide of verlegde ging er een vlaag van extatische gevoelens door mij heen gepaard met een visualisatie van partituren en muzieknoten in regenboogkleuren en patronen. Dit proces herhaalde zich tot ik rond half4 een xanaxje heb gepakt om te kalmeren en in slaap te kunnen vallen. Na enige tijd (waarschijnlijk toen de xanax insloeg) kwam ik terecht in een minder abstracte realiteit waar ik een lange diminuendo maakte terwijl ik op een zwevend hemelbed boven vietnamese rijstvelden door de ochtenddauw de slaap tegemoet vaarde.
Dit was een (sorry zo lang) report van de beste dag/nacht van m'n leven.
Je laat me geen keuze meer, dit klinkt hemels 
