Originele post door Fidge op 1 aug 2010.
Een tijdje geleden iets gelezen over ketamine, het leek me een rare maar toch ook wel leuke drug om eens te proberen, vooral de omschrijving dissosiatief sprak me wel aan. Ik heb helemaal geen ervaring met bewustzijns veranderende drugs. Dissosieren heb ik wel wat ervaring mee, ik ervaar het als prettig. En....ik ben nieuwsgierig
Eerst een klein beetje proberen. Eerder deze week heb ik DXM geprobeerd maar ben er erg ziek van geworden en dagen lang een maag die van slag af was. Ik werd anstig en een beetje para, sterker als dat ik heel soms heb met wiet. Ik neem aan dat zoiest een bad trip is en wil die niet te vaak meemaken. Dus eerst een klein beetje om te proberen of ik er uberhaupt wel tegen kan. Als ket op dxm lijkt zullen de negatieve kanten ook op elkaar lijken, alleen erger. Ik ben begonnen met, denk ik, 20 mg, gelukkig ging het goed, het brandde niets eens. Ondanks de geringe hoeveelheid kon ik het effect al merken. Ik voelde me iets lomer worden, beetje raar gevoel in mijn handen. Bewegen voelde raar aan maar niet onwerkelijk of eng, ik wist immers dat dit zou gaan gebeuren. Vol verwachting twee lijntjes gemaakt en de eerste, kleinste opgesnoven. Na een minuut of vijf gaat het verder, eerder dan ik eigenlijk had verwacht. Even voel de ik me erg helder worden, maar dat bleek de stilte voor de storm.
De effecten zoals die beschreven zijn, werden langzaam sterker. Ik bewoog steeds trager en moeilijker, voelde me langzaam verlammen. Ik had dit verwacht en schrok er dus ook niet van en het was eigenlijk prettiger dan verwacht, het voelde op de een of andere manier ontspannend. Om juist dan te bewegen was een grappig gevoel. De dissociatieve effecten kwamen ook vrij snel opzetten, mijn wereldje werd kleiner en kleiner, mijn omgeving scheen langzaam te verdwijnen. Mijn lichaam begon anders aan te voelen. Als ik naar mijn handen keek zag het er erg onwerkelijk uit, alsof ik ze voor het eerst zag. Het werd donkerder, alleen de TV mijn laptop en een kaars trokken mijn aandacht. Ik voelde me warm van binnen en heerlijk ontspannen in mijn eigen binnenwereldje, net als een jointje maar dan iets sterker. Precies wat ik eigenlijk had verwacht en zoveel had ik nu ook weer niet gesnoven.
De verdovende effecten bleven maar toenemen, ik gaf er gewoon aan toe en ben lekker op bed gaan liggen, tv op een muziekzender en chillen maar. Ik weet niet of ik niet meer kon bewegen of het gewoonweg niet wilde. Mijn lichaam voelde ik inmiddels helemaal niet meer en waarom zou je dan nog bewegen, de logica, he. Ik begon het gevoel voor tijd kwijt te raken, maar heb dat met een joint ook wel eens. Prima spul tot zover. De tv leek helderder dan ooit, de kleuren waren diep en intens en de muziek nam me langzaam mee, de rest van de wereld was er eigenlijk niet meer. Ik lag heerlijk op mijn roze wolk en vond het wel prima zo.
Buiten stak een briesje de kop op, dacht ik. De gordijnen bewogen duidelijk en ook de planten in de vensterbank zag ik bewegen. Ook de vlammen van de kaarsen flakkerden, maar op een meer onnatuurlijke manier de vlammen leken ook veel groter te zijn. Mijn gordijnen kunnen niets eens wapperen, zijn ze veel te zwaar voor. Toen realiseerde ik me dat ik aan het hallucineren was. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt en was er altijd een beetje huiverig voor. Veel tijd om er over na te denken had ik niet. Het leek wel of ik gelanceerd werd, dit was geen chillen meer, alles ging ineens zo snel. Met enorme snelheid werd ik de ruimte in geschoten, met kamer en al leek het wel. Het was inmiddels donker geworden in mijn slaapkamer, alhoewel de kaarzen nog steeds abnormaal hard brandden. Ik vlieg door wolken die niet van de aarde zijn, ze zijn zwart en diep paars. Steeds sneller ging het, ik werd met mijn rug in het bed gedrukt zo snel trokken we op. In de verte een rode gloed. Alles begon zijn vorm te verliezen, mijn slaaplamer waarin ik vloog was er op een gegeven moment niet meer het raam waardoor ik naar buiten keek was er niet meer en keek direct in de onwereldlijke wolken. De muren waren er niet meer en “ik” was er eigenlijk ook niet meer. Ik voelde geen enkele barriere tussen mezelf en die nieuwe omgeving. Mijn hart bonsde in mijn keel, dit had ik niet verwacht. Gelukkig kreeg ik even de kans om mezelf te hervatten. Ik realiseerde me dat ik midden in mijn eerste trip zat, maar dat het zo heftig en intens zou zijn had ik me niet kunnen voorstellen.
Nog steeds in dat “nuchtere” moment keek ik richting tv en werd bijna meteen de videoclip ingezogen. Ik weet niet meer welke clip het was maar in ieder geval niet mijn smaak. Ik beredeneerde toen dat dit niet mijn wereld was en dat ik hier niet langer wilde zijn. De tv was inmiddels wel drie dimensionaal, een soort aquarium waarin andere werelden woonden, niet de mijne dus niet echt boeiend. Snel vloog ik weer door de paars/zwarte wolken, los van alles.
In het “nuchtere” moment daarna realisserde ik me dat ik kon sturen. Ik was weg gevlogen bij de tv en weer naar de wolken gegaan, ik had dus nog alles onder controle!! Op dat moment liet ik echt alles los, ik durfde nu.
Met heeel veel moeite het andere lijntje weten op te snuiven, kon er ook nog wel om lachen, het kostte zoveel moeite om overeind te komen laat staan gecoordineerd met het buisje het lijntje volgen. Helaas bleef mijn wolkenwereld nog even weg. Ik kwam mezelf tegen, min of meer letterlijk. Ik heb mezelf toen uitgelegd dat met ketamine je soms van die heftige trips kunt hebben waarin je de zin van het leven ziet, andere werelden en wie weet wat nog meer. Op de een af andere manier boeide dat helemaal niet, ik hoef de zin van het leven niet te weten. Ook werd ik af en toe de tv weer in gezogen, helaas kan ik me daar nu niet veel meer van herinneren, het leek in ieder geval erg veel inzicht te geven. Dat heb je nu eenmaal met ketamine. Het liefst ging ik weer terug naar de wolkenwereld, alleen maar voelen en beleven. Niets zijn in niets anders dan niets
Ik nam een sprong en niet gehinderd door materie, vloog ik met onvoorstelbare snelheid door de ruimte. Ik was helemaal vrij, door niets meer gebonden. Zonder lichaam vliegen voelde als het meest bevrijdende ooit. Allle banden met de aarde waren verbroken. Alhoewel de adrenaline me door de aderen kolkte bleef ik vrij rustig. Door dat ik had gemerkt dat je een trip kunt sturen en toch iets van controlle kunt houden was ik ook niet bang meer de teugels helemaal los te laten. Af en toe werd ik nog geplaagd door aardse wijsheden of inzichten die me helemaal niet meer boeiden. Zo redeneerde ik bijvoorbeeld: ik ben nu alleen nog maar geestelijk en kan dus zo snel vliegen als ik maar wil omdat ik geen massa meer heb. Ik heb mezelf toen verboden om nog aan die rare discoverychannel ideeen te denken en nu echt alles los te laten, ook de controlle over mezelf moest ik loslaten. Weg met dat inzicht-gedoe, duiding willen en moeten geven aan alles is in deze wereld helemaal niet nodig.
En verder vloog ik, dingen kan ik niet beschrijven, het waren gevoelens, of bergen/planeten van gevoel waar ik langs vloog, ik zag ze niet kon ze alleen maar voelen. Toen ik uiteindelijk bij een soort rand uitkwam voelde ik een soort overweldingede macht diep in mezelf. Ik kon gewoon over de rand heen kijken, het straalde wel iets van warmte en veiligheid uit, helemaal niet eng ofzo. Volgens mij had ik ook contact met iets. Ik had ook zo over de rand kunnen stappen maar voelde me daartoe niet geroepen. Ik had vrij snel door dat dat de rand was waar je maar één keer overheen kan stappen, terug kan niet.
Langzamerhand voelde ik me zwaarder worden, zakte langzaam terug naar de bewoonde wereld. Gelukkig niet zo snel als wakker worden uit een droom. In de trip realiseerde me ik wat een fantische trip, nieuwe werkelijkheid, dit was. Iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan uit angst voor een bad trip leert dat angst je grootste vijand is. Mijn terugtocht maar de bewoonde wereld kon ik genieten als een ere-ronde. Geestelijk helemaal uitgeput, maar heel erg voldaan.
Ik ben nog niet helemaal met beide benen op de grond. Eerder op de avond wat speed gebruikt omdat ik helemaal geen zin heb om te gaan slapen. Ik denk wat er vanavond is gebeurd een hele diepe indruk achter zal laten. Ik heb er geen woorden voor om te beschrijven hoe heftig en intens alles was. Zeker omdat het mijn eerste keer was en dus ook alles nieuw voor me was. Als ik er weer naar toe ga, ken ik de weg gelukkig een beetje zodat ik nog meer kan genieten van de mooie omgeving van mijn eigen binnenwereld, het is er mooier dan ik ooit heb kunnen dromen.
Het leuke vind ik ook dat ik eigenlijk op zoek was naar een hele milde softe trip met wat filosofische en spirituele momenten en niet al te veel “enge” visuals. Gaandeweg de trip wilde ik alleen maar nog sneller en dieper. Die spirituele/filosofische vragen boeiden me toen echt niet meer, alleen maar genieten van de trip en dat is me volledig gelukt.....
