Wat? R-ketamine, S-ketamine, 3-meo-pcp, 2-meo-ketamine, methoxetamine, oxazepam en wiet.
Het ziet er eigenlijk nogal fucked up uit nu ik het neerschrijf...
Wat info vooraf:
Ik heb uitgebreide ervaring met eigenlijk al het bovenstaande behalve 3-meo-pcp en 2-meo-ketamine, dan nog was het eigenlijk heel onverantwoordelijk, risicovol en dom. Dus, tenzij je zelf zeer bekend bent met de wereld der dissociatieven en bovendien nog eens aan een gebrek aan gezond verstand, beslissingsvermogen en maturiteit lijdt, probeer dit dan niet zelf.
Het was trouwens totaal niet het plan, het ging die dag (gisteren) gewoon bij 3-meo-pcp blijven. Nog sterker, ik had zelfs in m'n hoofd om al de dissociatieven apart te testen en een soort van vergelijkende "studie" te maken...
... wat een naïeve kleuter zonder zelfkennis ben ik toch om zo'n dingen nog te durven denken na afgelopen jaren.3-meo-pcp, het begin.
Ik werd gewekt door de trilfunctie van m'n gsm, het was Barabas. Hij zei dat ik uit m'n bed moest en benadrukte hoe goed het weer was. Zo gezegd zo gedaan, kleren aan, naar de winkel voor fruit en naar de studentenkamer van Barabas met de stash in mijn rugzak.
Ik zal een gedetailleerd verslag van hoe ik daar een mandarijn at voorlopig achterwegen laten aangezien ik nog wat meer dingen te vertellen heb die misschien iets relevanter zijn.
We hadden 2 lijntjes 3-meo-pcp van 6 a 8mg afgewogen, heel aangenaam om te snuiven. Ondanks enkele reports gelezen te hebben van enkelingen die te veel namen en catatonisch werden voor een poos besloten we maar naar buiten te gaan. De zon scheen immers en we waren het erover eens dat zelfs in een catatonische staat het veel chiller buiten moest zijn dan binnen.
Het moet omstreeks 12u 's middags geweest zijn dat we op een grasperkje naast een standbeeld wat jongleerden toen het effect zo'n 10minuten na inname begon op te zetten, warmer, subtieler en minder slordig dan andere dissociatieven. Ik merkte hoe m'n beeld scherper werd, elk grassprietje tekende zich haarfijn af tegen z'n groene medegrassprieten (voor de geïnteresseerden, dit woord werd niet in rood onderlijnd, blijkbaar vond de spelling-corrector van DF dat dit wel kon). Ongeveer hetzelfde gevoel als de verandering van gewone televisie naar een HD-scherm. Het had naast iets heel verdoofd iets heel nuchter en helder in vergelijking met andere dissociatieven. Ik stelde het best wel op prijs.
Na even verdoofd in het gras te genieten van wat een veelbelovend dissociatief bleek te zijn gingen we terug om elk ongeveer 2mg bij te snuiven. De dissociatie werd nog wat meer, maar voorlopig gebeurde er niet veel noemenswaardig. Na een half uur besloten we dan maar om naar mijn kot te gaan om aan het echte werk te beginnen.
Misschien nog wat meer.
We hadden maar een 50mg sample van de 3-meo-pcp, we besloten dus niet alles op te bingen zodat we het volgende keer zonder tolerantie wat uitgebreider konden verkennen. We legden nog elk 2mg 3-meo-pcp op tafel, maar voor we ze opsnoven moeten er nog enkele heel onlogische argumenten heen en weer gegaan zijn tussen ons want 2 minuten later lag er 2x zo'n 20mg S-ket, 20mg R-ket, 10mg methoxetamine en 10mg 2-meo-ketamine per lijn vermengd met de 3-meo-pcp op tafel.
Ik pakte m'n midi-klavier, Barabas had z'n alt-saxofoon bij, we begonnen te spelen. Zonder idee van stijl of toonaard en met een pure joint in onze bek speelden we wat ostinate motiefjes. Het begon vrij modaal, spelen op 3-meo-pcp ging best prima, toen begon al de rest op te zetten. De motiefjes die we steeds herhaalden begonnen geleidelijk te evolueren tegelijk met een sterke dissociatie die kwam opzetten.
De typische kenmerken kwamen ons inlichten over de leuke rit die er aan kwam, benen die na licht gekronkel volledig in slagroom veranderen, sensorische nabeelden die indringender werden, hier en daar een dimensie die het even volledig laat afweten, dat soort dingen. Tussendoor snoven we af en toe nog wat lijntjes van het 1 of ander, of van alles.
Het musiceren werd zeer meditatief, alsof we zelf nauwelijks nog inspraak hadden en gewoon een medium waren van een overheersende energetische kracht. Ik sloot m'n ogen, de kleuren die geprojecteerd werden op m'n oogleden evolueerden samen met de muziek en zwaartekracht naar prachtige constructies.
Ik hoefde m'n klavier niet te zien om te weten wat ik speelde. Niet dat ik een flauw benul had van wat het was. Nuchter zou ik namelijk nooit zo kunnen spelen, het was een natuurlijke synergie van horen, voelen, trippen, beleven en creëren tegelijk. Een soort zelf-onderhoudende circulaire beweging.
Na een tijd vervloog het idee van een kamer, identiteit of het feit dat er 2 personen speelden. We werden gereduceerd tot 1 straal van breekbare maar intense energie. Deel uitmaken van een lichtbundel was niets nieuws, maar hem tegelijk creëren door muziek te maken was best wel de moeite.
Alles lukte beter, zelfs zaken die heel motorisch zijn zoals jongleren of piano spelen. Niet dat we niet al volledig van de kaart waren, of dat we geen slachtoffer waren van een oeverloos aangetaste motoriek, maar het was blijkbaar nog niet genoeg tot we in trance op een matras lagen. Daar moest dus voor gezorgd worden. We hadden eerder tussendoor al 25mg oxazepam genomen omdat we van plan waren na de jam-sessie een dutje te doen en later op de avond verder te dissocieren. We waren echter in zo'n topstemming dat we dat plan lichtjes wijzigden.
S-Ketamine Intramusculair
Ik maakte 2 shots klaar van 50-60mg, wetende dat in deze toestand er eigenlijk niets gespoten zou moeten worden. Het idee om een naald in m'n been te rammen was jammer genoeg iets te aantrekkelijk. Gezwicht onder het vooruitzicht van die heerlijk zachte maar volle gloed van IM-keta die komt opzetten staken we de naald in ons bovenbeen en spoten hem leeg.
Met een passend setje (youtube video hieronder) besloten we op matrassen te gaan liggen en heerlijk weg te kwijnen.
Als een kabbelend beekje geef je je over aan je onderbewustzijn die vanaf nu de richting bepaalt. Dit met een onbekommerd en niets verwachtend gevoel. Er blijft niet veel angst meer over voor confrontatie of heftige verrassingen met wat er zich op dat podium afspeelt. Eens de duistere hoekjes grotendeels verkend zijn is het enige wat tijdens zulke expedities nog kan dwarsliggen de mogelijkheid tot fysiek gevaar. Af en toe je hartslag checken en ademen is geen overbodige luxe.
Er was snelheid en rust, visueel en fysiek werkelijk impressionant. Minder willekeurig dan bij methoxetamine, minder klinisch dan bij ketamine solo. Het werd echt interessant toen mijn benen op het tempo van de muziek achteruit getrokken werden, alsof ik boven de aarde zweefde en de zwaartekracht enkel rekening hield met m'n benen. Ze gingen sneller en sneller. Ik zag ze ook, ondanks ik op m'n buik lag met m'n ogen toe. Op een bepaald punt gingen ze zo snel dat ze in een trein veranderden, een dubbeldekker van de nmbs. Ik herinner me nog goed welke trein het was, buiten het feit dat ik dat gewoon voelde omdat het aan me vast hing en deel van me maakte heb ik nog een duidelijke visuele herinnering ervan. Plots zag ik het totaalbeeld vanuit schuin bovenaanzicht, ik op m'n bed met m'n benen als een trein die achteruit van me weg reed met hoge snelheid. Toen dacht ik, godverdomme Russ, wat in hemelsnaam ben je nu weer allemaal aan het doen. Na dat korte moment van zelfreflectie belandde ik met m'n buik op het dak van de trein die nu niet meer m'n benen waren. Die bracht me naar een violet-kleurig 3D-raster waar ik over zweefde. Het begin van een kleurrijk geometrisch schouwspel dat al dan niet gebruik maakte van m'n lichaam tot dat het in zoveel vormen ontleed was dat er enkel nog een vervlogen herinnering van restte.
Vibraties, sferen, vage richtingen en een dans op een koord gespannen tussen conceptueel begrijpen en abstract beleven.
De rest van de avond snoven we nog wat verschillende lijntjes van vanalles, uiteindelijk hebben we nog een paar afleveringen van "Adventure Time" bekeken. Een 2d-cartoon-serie over een jongen en een sidekick-hond die van vorm kan veranderen en de meest willekeurige en absurde avonturen beleven, echt een aanrader om te kijken met dissociatieven. Daarna nog 50mg oxazepam gedropt en gaan maffen.
Nawoord.
Ik heb eigenlijk geen nawoord, geen wijze lessen geleerd, geen inzichten, geen zever die je later toch terug achterhaalt. Het was gewoon een geweldige belevenis die om 1 of andere reden (waarschijnlijk door al de verschillende soorten dissociatieven) minder kil en afstandelijk was dan de gewoonlijke dissociatieve gebeurtenissen, met veel meer ziel en power.
Als er iemand nog vragen heeft over bepaalde stoffen in dit report mogen ze die altijd stellen, al kan ik niet beloven er altijd een erg objectief antwoord op te kunnen geven vanwege de cocktail.
Be safe!
