Tijd: februari 2012, 23:30 uur
Setting: thuis met mijn vriend
Stemming: relaxt, vrolijk, licht zenuwachtig
Ervaring: ervaring met diverse psychoactieve middelen, aantal keer eerder salvia 20x gebruikt
Dosis: 0,2 gram
Verloop: coming up paar sec, plateau 14 min, coming down 30 min
Na mijn vorige fascinerende ervaring met salvia kon ik niet wachten dit bizarre plantje nog een keer te roken. De vorige keer had ik graag gewild dat mijn ervaring iets heftiger was, maar doordat ik na 1 hit was vergeten wie ik was en wat ik aan het doen was was dat niet gelukt. Nu was ik vastbesloten ten minste 2 hits te nemen, en ik instrueerde mijn sitter dan ook me te helpen dit te doen als ik de weg weer kwijt zou raken. Ik vulde het pijpje met ongeveer 0,2 gram, wat genoeg is voor mij aangezien ik toch niet zo veel rook in één keer binnen kan halen. Ik trilde een beetje en was wat gespannen, aangezien het de vorige keer zo snel ging en de effecten me nogal overvielen. Ik ademde diep in en uit en besloot er toen voor te gaan. Ik zette de stormaansteker aan en het goedje begon direct goed te branden. Naar mijn idee kreeg ik niet heel veel rook binnen voor ik los moest laten omdat ik anders zou gaan hoesten. Ik drukte de stopwatch in om op die manier grip te houden op de tijd.
Ik zie een 8 staan op de stopwatch… ik herken het, het is een 8, een cijfer. Maar waarom bestaat mijn wereld enkel uit een 8? Wat betekent dat? Dan even niets, ik ben nergens. Ik hoor een mannelijke stem iets zeggen als ‘je bent over de 20, je hebt het nu lang genoeg vastgehouden’. Ineens het cijfer 22 recht voor mijn gezicht, met dubbele puntjes, wat een bizar aanzicht. Ik ben weg, ben even nergens. Ik laat de rook los. Weer even niks. Ik moet mee met de rest. De kleuren, naar school, ik moet mee. Ineens krijg ik een ding tegen mijn mond aan. Huh, wat, nee, ik moet gaan! Er blijft een ding tegen mijn mond aangehouden worden en ik voel ineens warmte bij mijn wang. Eerst ben ik verward en weer ik het af. Oh wacht, dit hoort erbij, deze taak moet ik eerst doorstaan, het moet in deze wereld! Ja, het is een opdracht. Een seconde later vergeet ik dat idee weer en haal ik mijn hoofd weg, wat gebeurt er toch? O ja, die opdracht. Ik doe mijn hoofd terug en zuig geloof ik wat lucht in, maar na 2 seconden snap ik het weer niet en laat ik los. Ik moet mee. Het zijn een soort kleuren, een soort gekleurde luchtstromen, maar ze hebben allemaal een ziel en ik ben één van hen, ik ben ook een luchtstroom. We horen bij elkaar, en wij moeten weg, naar links, naar school. Ik word naar links getrokken, steeds verder. De sfeer onder ons is heel harmonisch, ook al hebben we geen emoties en zijn we alleen maar gekleurde lucht. Het moet gewoon zo gaan en daarom is de sfeer vredig. Er is een soort hogere macht en wij moeten doen wat van die macht moet, het gaat ook automatisch, wij hebben geen eigen wil of emoties hier. Die macht is heel mysterieus, maar hij komt gelukkig niet zo dichtbij dat ik er bang van word. Die macht zal ook nooit dichtbij komen: ik hoor bij deze groep, dit is mijn rang, en ik leef in deze wereld van niets dan lucht. Ik heb geen flauw idee waardoor ik het idee kreeg dat we naar school gingen, want er was niets, geen gebouwen geen wereld, alleen de lucht en de kleurstromen. Het was ook geen school zoals wij die kennen in deze wereld, maar wat het wel precies was weet ik niet.
Ik hoor mezelf ineens keihard lachen, als in een lachkick. Huh? Waarom lach ik zo hard? Wat valt er te lachen? Zodra ik besef dat ik nergens om lach stop ik ermee. Ik word even ‘wakker’ en merk dat ik op de bank tegen de leuning zit. Ik zie de omgeving die ik normaal zou zien vanaf deze plek, maar alles is versmolten, het is lucht geworden. Het grijs van de tv, het zwarte scherm, de blauwe balk onderin het scherm, het tapijt, het tafeltje, de witte deken, een stukje van de bank. Het zijn allemaal luchtstromen geworden en ze hebben allemaal een eigen ziel. Dit zijn de gelijkstemden met wie ik naar school moest.
Ik word nog steeds naar links getrokken… ik moet mee! Hahahaha. Ik kruip verder over de bank naar links. Daar knal ik tegen mijn vriend aan, die pakt mij en lacht. Ik lach ook, maar ik moet verder! Hij kan me hier niet tegenhouden, ik raak achter! Hij hoort toch aan de muziek dat ik verder moet! Hij is een obstakel en ik weet niet hoe ik nog met de stroom mee kan komen. Ik word nu niet meer vanzelf meegeduwd, slechts zachtjes, dus ik moet zelf meegaan. Ik kruip over mijn vriend tot ik niet verder naar links kan. Ze gaan me voorbij… ik wil mee, maar ik word niet meer meegetrokken. Ik ben teleurgesteld, ik wil mee. Ik realiseer me nu weer dat ik salvia had genomen. Langzaam krijg ik weer wat mee van de echte wereld… ik ben teleurgesteld, ik had graag met ze mee gewild maar ik beself nu dat ‘ze’ niet echt zijn en dat ik niet langer onderdeel van de groep uitmaak. Ik blijf nog een tijdje wat zacht getrek voelen en geniet er zoveel mogelijk van voor het weg is. Objecten zijn weer wat duidelijker van elkaar te onderscheiden. Mijn vriend ziet dat ik weer bij begin te komen. ‘Had je hallucinaties’? … ‘Uh… nee.’ Pas even later komt weer terug dat ik wel degelijk had gezien hoe mijn omgeving met elkaar was versmolten. Maar de trip ging voornamelijk op gevoel: ik voelde die andere wereld, ik zat er middenin, en pas later had ik door dat die kleurtjes mijn versmolten omgeving waren. ‘Hoe lang ben je weggeweest denk je?’ vraagt mijn vriend. Ik denk zo’n 2 minuten, maar ik durf het niet te zeggen omdat ik bang ben dat het nog korter was en ik die 2 minuten maar heb verbeeld. Mijn vriend laat me de stopwatch zien. Hij staat op 14 seconden en 45 minuten. Ik kan het niet vatten, waar is al die tijd gebleven, wat heb ik al die tijd gedaan???? Ik weet dat ik meemoest met die stroom, dat ik mezelf op een gegeven moment hoorde lachen, en dat ik toen weer half bijkwam en zelf mee probeerde te gaan met de stroom. Wat heb ik in die andere minuten dan allemaal gedaan??? Volgens hem heb ik de hele tijd wat verward om me heen gekeken, reageerde ik niet meer op wat hij zei, bewoog een beetje en heb een minuut of 5 hysterisch zitten lachen.
Gave trip, zeker voor herhaling vatbaar!
Ze zijn altijd totaal verschillend van elkaar en op de één of andere manier toch steeds weer herkenbaar.
45 minuten is trouwens wel extreem lang 
Maar daarom zou ik er wel altijd een sitter bij houden.
