(Als je direct de trip wil lezen, kan je beginnen lezen vanaf 'Het 20x Extract')
Salvia – Mijn levensboek
Locatie: Bij vrienden thuis
Drug: Salvia bladeren, 10x extract, 20x extract en wiet
Gemoedstoestand: Zenuwachtig, benieuwd, kheb er wel zin in!
Personen: 3 (om beurt trippen)
Sitters: 2
Datum: 09/03/2008
Duratie: 10x extract : 5-10 minuten, 20x extract : 10-15 minuten volle piek, 10-15 minuten afdaling
Inleiding
Gisteren was het zover. Het 20x extract dat nu al een tijdje op men kamer ligt, ging eindelijk gebruikt worden. De tijd om salvia dieper te verkennen is aangebroken! En damn, wat een openbaring ging het worden!
Ik heb al enkele keren salvia gedaan, véél bladeren en enkele keren 5x extract, maar telkens niets spectaculair meegemaakt, gewoon een 'rare' ervaring, veel staren enzo, maar toch niet dat wat je normaal van salvia zou moeten beleven. Deze avond ging anders worden..
De chronologie klopt trouwens niet helemaal. Het lijk alsof ik aparte gebeurtenissen op het zelfde moment beleef. Maar ik heb men best gedaan en alles aan elkaar proberen lijmen.
We waren met zen drieën. We hadden een hele hoop gedroogde salvia-bladeren, nog genoeg 10x extract en in overvloed 20x extract.
De voorbereiding: Een waterpijp met salvia en munt
Na een jointje besloten we om rustig op te bouwen, beginnende met een Arabische waterpijp met salvia bladeren in, voor kennis te maken met de salvia en dan zo naar de top te klimmen, het 20x extract. We wisten dat we van die bladeren niet veel tot niets mochten verwachten, maar dat was geen probleem. We kende nu de smaak toch al
Het 10x Extract
Hierna was het tijd om het 10x extract te verkennen. Dit had ik nog nooit gedaan, dus ik was wel al zenuwachtig. We verdeelden het in 3 porties, maar dit leek ons iets teveel, dus besloten we het nog eens op te delen in 2. Ondertussen klonk Ravi Shankar door de boxen de kamer in. Is wel mooie toepasselijke muziek, het bracht direct de sfeer er goed in.
R. was de eerste die ging, maakte de bong klaar en na even rustig te zitten, nam hij een hit. Dit bleek niet genoeg te zijn, dus besloot hij nog een pijpje te vullen, en hierna had hij wel een licht, raar trip-achtig gevoel. Dan was het mijn beurt en besloot dus direct 2/6de te doen sinds 1/6 te weinig leek volgens R. Nadat ik de het allemaal binnen had, hield ik het zo lang mogelijk in. Maar dit lukte niet al te goed, maar toch. Toen begon het bekende ongecontroleerd lachen zonder aanleiding. Ik denk dat dit ongeveer een minuut duurde. Daarna voelde ik me rustig weg slippen in een staarmodus en zag lichte rare visuals, het licht en de schaduwen die daarbij kwamen, gaven een raar effect. Tijd was ook anders. Ik kon alle nét gepasseerde momenten in tijd, niet meer rangschikken en ik had geen zicht over hoe lang of hoe kort die waren. Echt raar. Maar nog altijd niet dat volledig salvia effect dat ik zocht. Toen kwam S. aan de beurt, hij had deze ronde blijkbaar wel het meest effect, maar hier weet ik zelf niet veel van natuurlijk.
De pauze
Na dit besloten we even een rustpauze in te lassen, geaccompagneerd met een jointje en enkele serieuze hits van de bong. Ik had wiet uit een waterpijp al een hele tijd niet gedaan, en dit had ik duidelijk onderschat, was goed stoned En damn, wat komt wiet véél harder aan dan een hit salvia. Salvia is duidelijk véél makkelijker om in te houden. We babbelden wat over de salvia en besproken eventuele manieren om beter en effectiever de rook van een waterpijp binnen te houden. Na ongeveer een half uur/een uur, was het tijd om te beginnen aan het 20x extract.
Het 20x Extract
Ik besloot als eerste te gaan. Ik zat op een bank en R. en S. zaten recht voor mij in mijn gezichtsveld. Het pijpkopje gevuld en op de bong gezet. De zenuwen sloegen weer toe. Dus ik probeerde mezelf eerst tot rust te krijgen. Na een tijdje was mijn hoofd leeg, Wou nog een gedachte in mijn hoofd steken om verder op te werken tijdens het trippen, maar mijn hoofd was vooral vrij van gedachten toen ik de vlam aan de salvia zette. Nu begon het.
De middenlijn van perfectie
Ik nam een grote hit, hield hem even in, en liet hem weer gaan, dan mijn volgende was ook een grote hit en deze hield ik binnen. Ik zette de waterpijp neer en wou toen de aansteker op het tafeltje voor mij leggen. Vanaf dit moment begon ik te staren naar de stoelpoten die zich achter en tussen R. en S. bevonden. deze leken omhoog te komen en mijn visueel beeld in te nemen. Ik zag ze veranderen in een soort strandhuisjes, of dat liet er mij alleszins aan denken. Na even veranderde mijn beeld precies in 2 symmetrische delen, met als enige verschil aan de linkerkant R. en aan de rechter S. Ik voelde mezelf fuseren met de symmetrische middenlijn en ik voelde alsof ik de verlichting bereikt had. Mijn leven deed er niet meer toe, ik stond erboven, Ik was de middenlijn van iets groter, perfect iets. Het was alsof ik het sluitingspunt was van een cirkel van perfectie.
Van bovenaf bekeken. ik stond eigenlijk met men rug naar de cirkel. Dit is trouwens wel een héél schematische voorstelling hoor
Ik vroeg me af:"Dus dit is perfectie? Ik ben deel geworden van volmaaktheid? Wat moet ik nu doen?" Ik hoorde (of besefte) een stem (of gedachte) die zei dat ik gewoon moest 'zijn', omdat ik het hoger niveau gevonden had dat leven oversteeg. 'Zijn' was het enigste wat hier op dat niveau van toepassing was. Ik accepteerde het, ik kon niet anders, ik gleed er gewoon in op. Maar toch vond ik het héél vreemd, ik snapte het precies niet zo goed. Ik had totaal geen besef meer van de echte realiteit. Ik weet niet juist hoe ik in de volgende situatie terechtkwam, maar dit is hoe ik het me herinner: Ik probeerde me te concentreren op de middenlijn, als een poging om het beter te begrijpen. Ik zag terug de kamer, en dit voelde aan alsof het vorige nog niet is gebeurd, heel raar. Ik had precies iets in mijn handen, de aansteker denk ik, en ik wou die teruggeven aan S. maar die was precies net met zijn rug naar mij gekeerd dus ik wou het dan op tafel leggen, maar eens ik mij naar de tafel bewoog, ‘viel’ ik als het ware in een trip, ik zakte naar onder met men hoofd, het voelde aan alsof de tijd ineens in slow motion naar stop ging. Alsof men lichaam een robot was die ineens zonder stroom valt. De tijd stond ineens stil. Voor even kon ik mezelf niet meer bewegen. en dan keek ik terug rechtop. Het beeld stond stil, en het leek alsof de randen van mijn gezichtsveld pagina randen waren. Ineens was de middenlijn daar terug en ik zag heel mijn gezichtsveld in een boek veranderen, met de middenlijn als het midden van een opengeslagen boek. Ik zag nog altijd de kamer met R. en S., maar dan als een prent gedrukt op de bladzijden van het boek.
Mijn levensboek
Ik denk dat ik dan weer mezelf liet vallen op de bank, en ik zag het boek ook dichtklappen. Het was alsof de ‘echte’ realiteit was dichtgeklapt, de realiteit die ik kende als mijn leven.Het beangstigde me wel,want ik voelde mezelf niet meer leven: Men levensboek was net dichtgeklapt! Ik zag van dichtbij de pagina's en wou ze terug opentrekken. In tegenstelling tot dit, ging het boek weg en verdween het in een boekenkast vol met nog andere boeken, allemaal levensboeken van verschillende individuen. Ik zag dat ik in een grote blauwgrijze ruimte was. Dan toen ik dat allemaal gezien had, speelde zich ditzelfde in de tegengestelde richting af. Toen ik terug bij het dichtgeslagen boek was, probeerde ik het terug open te trekken. Het lukte me, en zat zag terug het moment in de kamer als prent in het boek gedrukt. Het vulde weer volledig mijn scherm, maar de tijd stond precies nog altijd stil. Ondertussen was het precies of dit leven was raar voor me geworden, ik was er precies al te lang van gescheiden. Ik vroeg me dan ook af, wat ik denk ik luidop zei, rondkijkend in de kamer: “Wa? Twas toch gedaan? Waarom ben ik hier nu terug? Wa moet ik nu doen? Ist gedaan?” Waarop ik S. of R. hoor zeggen: “jah, da kunne wij ni wete eh, da moet gij zegge” Ik begreep totaal niet wat hij zei, wie het zei. En het verbaasde me dat het naar mij gericht was, want ik ervoer ze zoals fictie-personages uit een boek. Een boek kan geen dialoog voeren met de lezer hé.
Tot op dit moment wist ik nog altijd niet dat ik aan het trippen was. Toen legde ik mij weer neer, en tijdens dat ik dat deed, besefte ik dat het geen personages waren, maar mensen, en ineens wist ik op wat ze bedoelde, ze bedoelden het einde van mijn ervaring! Ik was aan het trippen! Ik schoot terug recht en dacht dat het gedaan was, ik probeerde te vertellen wat ik net meegemaakt had, maar tijdens ik bezig was (of op zen minst een poging probeerde ) voelde ik mezelf terug weg slippen, ik zag het boek weer terug komen, dus zei dat en was weer weg. Ik legde me neer.
Zoiets, maar dan mijn volledig beeld omvattend en inplaats van de zee, mijn leven. Alle momenten/frames waren prenten.
De controlekamer van mijn leven, hersenen en herinneringen
Opnieuw vanaf dit moment vergeet ik dat ik aan het trippen ben en voel ineens alsof mijn levensboek en mijn herinneringen open en bloot liggen en dat iedereen ze kan bekijken. Ik wil dit niet en word een beetje angstig. Ik zwaai mezelf naar de andere kant met men gezicht naar de leuning van de zetel. Tijdens ik dit doe, hoor ik mezelf een hele lijst woorden zeggen, je zou denken willekeurig. Ik herinner me vaag simpele woorden zoals ‘oma’, ‘hond’, ‘ja’ en dialecte woorden zoals , ‘uhu’, ‘azo’. Achteraf zeiden R. en S. dat het was alsof ik in tongen sprak! Ik zag ook 2 verschillende dingen tegelijkertijd, 2 boeken die als een flipboek voorbij gaan: Het éne mijn levensboek (ik zie dus eigenlijk mijn hele leven héél snel voorbij gaan, maar zo snel, dat je er niet veel van ziet, maar toch merkt dat het je hele leven is. Ik zag enkel duidelijk een moment dat ik bij mijn oma thuis zat, misschien daarmee ook dat ik het woord ‘oma’ zei.) en het andere een boek met de woorden die ik allemaal zei. Nadat ik met men hoofd de leuning van de zetel bereikte, schrok ik van het feit dat ik al die woorden zei, als het ware onbewust voorlas, en hield men hand op men mond. Sinds ik niet wist dat ik aan het trippen was, dacht ik dat er iets mis was in mijn hersenen. Ineens zag ik dat boek met die woorden uitzoomen, en zag het verdwijnen in een boekenrek in wat leek op een kleine bibliotheek in een chille huiskamer in hout ingericht. Ik besefte dat dit het linguïstiek gedeelte van mijn hersenen voorstelde. Ik kon in mijn hersenen kijken! Ik vond het enorm verbazingwekkend, maar ik wou er toch zo vlug mogelijk weer weg, want ik wou niets kapot maken, ik dacht al dat er iets mis was met men hersenen, dus wou het niet erger maken. Ik denk dat ik mijn hoofd bewoog waardoor de beelden als pagina's weer terug bladerden naar het ‘nu’ (de kamer met R. en S.). Maar de tijd stond blijkbaar nog altijd stil, want niets bewoog. Alles wat nu gebeurd was, voelde aan alsof ik op de afstandsbediening van mijn leven ben gaan zitten, waardoor alles ongecontroleerd ging. Ik zat voor me uit te staren, en ik zei (of dacht): “alé, als ik dan toch dit leven moet verderzetten, waarom gaat het dan niet door? Hoe laat ik de bladzijden verder gaan?” Ik herinnerde me dat ik voordat ik in mijn hersenen kon kijken, mijn verleden zag passeren. Dus ik probeerde controle te krijgen over het omdraaien van pagina's. Ik staarde naar het gezicht van R. en probeerde te draaien. Eerst zag ik geen verandering, dan ineens was zijn mond open, en dacht dat ik teruggespoeld had. Ik probeerde vooruit te spoelen en zag men beeld zachtjes vooruit gaan. Ik vond dit allemaal lastig en legde me weer neer.
De terugkeer naar besef
Ik denk dat ik nu terug besef kreeg dat ik aan het trippen was en kwam terug recht. Ik vroeg R. wat ik allemaal gedaan had. Hij zei iets van hem aanstaren enzo, maar op dat moment wist ik totaal niet dat ik dat gedaan had, en dacht dat ze me vanalles aan het wijsmaken waren. Ik begon hele kleine fragmenten te vertellen over mijn leven als boek en dat ik in mijn hersenen kon kijken. Ik legde mijn handen in mijn nek en voelde mezelf weer wegglijden in de trip, maar véél milder deze keer. Ik zei dat ik het nog altijd duidelijk voelde en dat het leek alsof mijn gezichtsveld naar achter geduwd werd, en alsof ik breedbeeld visie had
Vanaf deze moment is het drastisch snel beginnen verminderen, maar zat toch nog even met een gevoel van : WTF is er net gebeurd, ongelooflijk! Ze keken uit naar hun beurt maar ik verwittigde hen dat ik toch enkele momenten angstig was tijdens de trip, maar dat het zeker de moeite waard was, maar ze het ook zeker niet mochten onderschatten.Toen was het de beurt aan R. en daarna aan S.. Veel van hun ervaringen weet ik eigenlijk niet, maar ze zeiden dat ze niet van de wereld weg waren, en leken niet zo onder de indruk zoals ik was na men trip. Dus ik veronderstel dat ze toch niet zo ver als mij waren. Je ziet wel duidelijk aan hun gezichten dat ze alleszins niet nuchter waren en wel degelijk een deftig effect hadden
Ik moet nog maar eens met hen gaan praten over deze ervaring!Besluit
ZEKER voor herhaling vatbaar! Ben blij dat ik eindelijk het gezochte effect van salvia heb kunnen beleven! Ik heb denk ik nog nooit zo hard getript. Waarschijnlijk door het feit dat ik op die momenten vergat dat ik aan het trippen was, en alles levensecht meemaakte. Ik kan er nu nog niet over over dat gevoel dat mijn leven beëindigt was, dat ik écht een hoger niveau had gevonden, dat ik mijn leven vooruit en achteruit kon spoelen, de taal database in mijn hersenen aanschouwen,niets fake of trippy. Alles voelde ENORM echt aan, misschien zelfs echter dan dit, dagelijks leven! Ik ben nog altijd diep onder de indruk. Dat gevoel zal ik nooit meer vergeten. Je kan het je voorstellen dat plots alles stilstaat, en je beseft dat je slechts een boek aan het lezen was, en je totaal van het hoofdpersonage(jijzelf dus) distantieert. Crazy gewoon
20x extract moet niet licht genomen worden. En een sitter is duidelijk wel nodig, want ik had totaal geen besef meer van het feit dat ik aan het trippen was of dat ik net salvia gerookt had.
Ik hoop dat je het wat kunt begrijpen, want het spreekt voor zich dat dit slechts een schets is, en dat wat ik heb meegemaakt onmogelijk in taal om te zetten is. Ik weet trouwens echt niet hoe ik deze ervaring moet plaatsen. Het voelde allemaal zo enorm echt aan. Maar dat kan het toch niet zijn? Stel je trouwens eens voor, dat je over je leven en je hersenen echt zo een controle zou hebben, hoe zot zou dat niet zijn?
Bedankt voor het lezen!
Argulas
APPENDIX: http://www.drugsforum.nl/viewtopic.php?p=420187#p420187
