Originele post door ErnstJünger op 10 sep 2009.
Sibelius in Siberië: Een K-Hole versmolten in een P-Hole
Wat: 200mg 4-MeO-PCP, 1,5ml Ketamine, THC.
Waar: neergeplakt in de zetel
Sitter: damn straight!
Een eerste trial met de 4-MeO-PCP eindigde veelbelovend. 100mg oraal ingenomen en dan 5 uren chillen, praten,… In ieder geval zeer atypisch voor een dissociatief om een dergelijk emotioneel effect te bereiken.
Gisteren dan maar de tweede trial gedaan.
+0u: Twee uur geleden nog een croque binnengewerkt, kwestie van niet al te slap door de verschillende dimensies te schrijden. 200mg afgewogen en in een capsule ingenomen. Snuiven is hier helaas geen optie. Het goedje heeft een bijtende geur en na een mespuntje nasaal kan ik ook een bijtende inwerking valideren. 2C-B snuiven is een pretje hiermee vergeleken.
+2u: De come-up was laatste keer ook afgrijselijk lang. Pas na twee uren manifesteren zich nu de eerste effecten. Dit is overduidelijk een dissociatief. Als eerste wordt het ruimtelijk inzicht geperforeerd. Daarna de lichamelijke coördinatie. Ik loop wat rond door het huis, al wordt dit moeilijker met de minuut. Dit belooft een wilde reis te worden.
Ik zet me neer. Damn. Met gesloten ogen voel ik me zo wegglijden in een (nog) niet gedefinieerd veld. Ik moet opeens aan zomerse grasvelden denken. De cd-speler is onverbiddelijk en na een tweede week is ie nog even stuk als voorheen. Dan maar de radio opgezet uit armoede. Aha, Klara zendt een concert uit. Toch hoor ik meer ruis dan er echt in de ether hangt. Must be the K talking….
Mijn lichamelijke gewaarwording wordt vager en vager. Ik weet dat ik niet in de meest comfortabele houding lig, maar dat is nu van geen tel. De schouderpijn die me al twee dagen achtervolgde laat het afweten.
Na een onwerelds interview met de dirigent begint het Zweeds radio-orkest eindelijk te spelen. “Hey, is dit Sigur Ros?” vraag ik bedompeld. De etherische klanken zetten de toon in. Ik voel me verder en verder wegglijden. Met gesloten ogen begint zich een nieuwe dimensie te openbaren. Als ik m’n ogen open, herken ik de woonkamer zelfs niet meer. De kleuren zijn onduidelijk en ik kan enkel de lampen herkennen als oriëntatiepunt.
Deze stof laat zich veel beter sturen dan Ketamine. Ik zou nog wakker kunnen blijven, wat vage praat uitkramen, maar evenzeer me laten opzuigen in een onwerelds schouwspel dat me geen herkenning meer kan bieden, terwijl je op Ketamine toch net-niet-ervaringen kan hebben van een K-Hole in de nabijheid te voelen, maar er toch niet in te geraken.
+3u: Tijd om nieuwe brandstof te tanken. Ik roep de nachtzuster om het restantje Ketalar (1,5ml à 150mg) in mijn bibs te injecteren. Ik voel niets van de prik, alle verkrampte anticipatie ten spijt. Na een tiental minuten bestaat er geen woonkamer meer. Eerst openbaart zich een grote donkerrode ruimte met slechts rode en zwarte vlakken, organisch versmolten. De ruimtelijkheid is veel beter geconcipieerd dan bij Keta alleen. “Ooooh, alles is hier rood!” Ik herinner me uit Salvia-trips dat alles zich daar donkergroen toonde. Ik laat de controle los en wordt opslag in een maalstroom meegezogen. Tegenspartelen heeft geen zin.
Ondertussen is het Sibelius-concert goed bezig. Ik kan enkele exclameren: “Ssssssssssssibelius! SSSselius! Aaaaaaaa…. Sssssssiberië!” En ja, ik bevind me in een sneeuwwit landschap en toch is het er niet koud. Geen enkele van deze sferische landschappen komt me bekend voor. Dit overtreft elke fantasie en toch is het ook niet angstaanjagend vreemd. Nog enkele malen exclameer ik: “SSssibelius in Ssssiberië!” en als een directieve word ik verder weggeschoten. Die leter ‘S’ komt me onwezenlijk voor. Wie kan daar nu op catalogiseren? Dat is zelfs geen echte letter, denk ik. Arme Jean, zijn leven gebukt door het ostracisme dat voortvloeit uit die ‘S’ hors-catégorie! “En Sssssigur Rosssss begint ook met één S!”. En zo ging dat maar door…
Regelmatig zie ik kenmerken van baby’s opduiken. De zoveelste afdaling in de nieuwste P-K-dimensie voelt als een rit door het geboortekanaal. Ik land temidden een bio-massa. Dit zijn baby’s! Overal baby’s! Zijn dit de ongeboren zielen? Het voorgeborchte misschien? Opeens tekenen zich de gezichtscontouren van mijn jongste zoon zich hier af! Hij slaapt nu in zijn wiegje enkele meters van me af, en nu duikt hij hier in de vreemdste der decors voor me op. Nog nooit heb ik een (herkenbaar) mensengezicht in een K-Hole tegengekomen. De embryonale decors maken plaats voor grasgroene toppen. Ik word hoger en hoger gekatapulteerd en stel me de vraag wat m’n onderbewustzijn nu nog voor me in petto heeft? Ik klim. “Ja, we kunnen hier alles bouwen, zelfs steden,” roep ik uit. De Zweedse muzikanten zijn nu commilitones om een nieuw Metropolis mee te construeren. De maakbaarheid van het universum is totaal.
Hoger en hoger de ruimte in, tot we tegen de maan botsen en dan opslag weer richting aarde (?) vliegen…
Machinedecors passeren de revue. Ik ben slechts het lijdende voorwerp dat in horizontale positie door alle vertrekken getrokken wordt. Die aanzuigkracht is fenomenaal. Soms komt ze onverwacht tot rust om zich dan weer in vreemde nieuwe bochten te laten slingeren.
Nee, hier worden mensachtigen geassembleerd. Prototypes die recht uit ‘Ghost in a shell’ lijken te komen. Slechts materie waarin een geanimeerde geest geblazen moet worden. Ik leun dieper weg, en kan vanuit een ander perspectief nu zien dat mijn alter ego eigenlijk een vrouwelijke humanoïde is! Ik laat haar en versmelt me er weer mee. Grappig om voor heel even als vrouw door het leven te gaan. Onze levensmissie en niet ons fysiologisch zijn, maakt ons mens, denk ik nu.
Vanaf dan wordt het moeilijker deze scènes allemaal te herinneren, maar de allermerkwaardigste staat nog in mijn geest gegrift. Het is dag 1 nà de Apocalyps. Zeeën van mensen waren rond in een wolkachtig landschap. Geen idylle en geen moraliteit. Allen met een missie en vervreemd van hun eigen herinneringen. Ik word ergens zeer distinctief naartoe gezogen. Daar temidden die biomassa ontwaar ik mijn geliefde en we versmelten weer. Zij, ook hier! “OOoooooo… liefste, jij hier!!!”, declameer ik in ongekend enthousiasme. De aarde is van geen tel meer. Onze voorbije levens worden in de weegschaal gelegd. Van een manicheïstisch wereldbeeld is geen sprake; enkel zij is hier. Ik word met de neus op de feiten gedrukt: we zijn hier met een missie.
Terwijl deze scènes op mijn cortex geprojecteerd worden, heeft mijn tripsittende eega in de woonkamer naast me plaats gevat. “Schat, hoeveel kinderen hebben wij eigenlijk?”, waarop ze geruststellend ‘vier’ antwoordt. O ja.
+4u: De intensiteit van de trip vermindert Ook het Zweeds symfonisch orkest houdt er mee op. Het applaus is oorverdovend. Ik ben zeer tevreden van de trip en de les eruit geleerd. “Amai, hebben al die mensen ook PCP ingenomen?”, vraag ik me hier in alle sérieux af, doelend op dat honderdvoudige publiek uit de concertzaal.
Ik kom weer tot bewustzijn. The coming down is a bitch. Recht zitten lukt niet. Dan maar verder liggend wauwelen vanuit de zetel. De muziek die erop volgt is even fijn.
Na nog een uur kan ik weliswaar heel even rechtstaan, maar dit levert braakreflexen op. Dan toch maar zitten.
Ondertussen toch maar moeten braken. Eenmaal, tweemaal, driemaal, viermaal. Pfff… Gelukkig zijn mijn organen nog half verdoofd, zodat ik de pijn van de spierspasmen niet moet voelen.
Nog later steek ik een joint op in de hoop deze lastige tussenfase te verzachten. En dat versterkt de hallucinogene effecten duidelijk. Ik zie beeldprojecties op de muur van de woonkamer. Een aflevering Deadwood volgen in de late uurtjes is geen probleem qua aandachtspanne. Maar opeens ontwaar ik een virtueel scherm tussen mij en de muur waarop Japanse anime-figuren geprojecteerd worden. Ik begrijp er niets meer van en kan het enkel aanschouwen. Het is visueel verbluffend, maar tegelijkertijd ver weg van mijn belevingswereld.
Nabeschouwing: Ik kan enkel ‘wow’ zeggen tegen deze mooiste der dissociatieve reizen. Gruwelijk mooi was het. De verschillen tussen 4-MeO-PCP en Ketamine zijn zeer duidelijk. Het eerste is meer lucide en tegelijk ook meer emotioneel beladen. Hoewel ik in de scènes zelf maar een lijdend voorwerp op de draagberrie was – centraal in het verhaal maar desalniettemin passief – werd deze trip toch grotendeels door me gestuurd, bijvoorbeeld als ik bepaalde details van nieuwe dimensies nader wou verkennen.
De werkingsduur is ook véél langer. Ik schrijf dit bijna 24uur na inname en nu pas ben ik helemaal baseline. Vanochtend was de trap aflopen even ongecoördineerd gevaarlijk als gisterennacht. Slapen na een P-Hole is geen optie, terwijl ik toch makkelijk na Ketamine kan inslapen.
Keta durf ik gerust zonder tripsitter doen, maar voor deze combo ben ik echt blij dat er een tripsitter aanwezig was, om me gerust te stellen en te behoeden voor domme ingevingen.
De combo 4-MeO-PCP en Ketamine is echt bruut in al zijn schoonheid.
Ik rust nu uit en tracht alles verder te integreren.
