Ik heb uiteindelijk voor "Dissociatieven" gekozen, als iemand dit report daar niet vind passen: Feel free to say so
Zondag 3 november, 00:00
We lopen in een groepje door een donkere straat, en ik ben een vriendin aan het uitleggen wat een DMT trip precies inhoud, omdat we van plan zijn vanavond DMT te gaan roken, en ze het nog nooit gedaan heeft.
Praten is fijn, ik wil het liefste aan een stuk door blijven praten en blijven praten, omdat ik een uur daarvoor speed heb gebruikt, en heerlijk actief ben.
We komen net van een verjaardag af, een deel van de groep is gaan feesten op een halloween feestje, een ander deel van de groep bleef op de verjaardag, en het deel van de groep waar ik mee was zou naar het huis van een vriend van ons gaan, die een straat verder woonde dan de vriend waarbij de verjaardag was.
Twee vrienden die al eerder van de verjaardag naar dit huis waren gegaan komen de slaapkamer uit en begroeten ons, ze waren eerder weggegaan omdat ze graag wilde keta trippen maar waren al uit hun trip dat wij thuis kwamen denk ik.
Ik ga even bij ze op de slaapkamer zitten terwijl de andere mensen naar de woonkamer gaan, en ze vragen me of ik ook mee wil doen met de keta, waarop ik zeg dat ik van plan ben om straks met de groep DMT te gaan roken.
We zitten een beetje in dubio, eerst DMT roken of eerst k-holen? En zijn het uiteindelijk met elkaar eens om eerst DMT te gaan roken en in de naspace de keta te injecteren.
In de woonkamer maakt een vriend een aantal dosissen DMT klaar, ieder 1 dosis.
K. is de eerste die haar portie neemt, en ik zie haar naast me wegzakken in de kussens, haar ogen gesloten, en een grote glimlach op haar gezicht.
Ik vind het nog steeds mooi, de uitdrukking op iemands gezicht als diegene DMT rookt, het is zo verschrikkelijk mooi om te zien hoe ze het "daar" naar hun zin hebben. Sommige gaan glimlachen, andere beginnen heel diep te ademen en kijken vol verwondering voor zich uit.
Ik ben altijd blij voor ze, als ik dat zie. Ik vraag me altijd af wát ze precies ervaren, en wat dat aan gaat vind ik het ergens ook wel jammer dat ik de enige ben in mijn vriendengroep die tripreports schrijft over de dingen die ze meemaakt.
Ik vraag wel geregeld aan vrienden wat ze hebben gezien, maar het is toch anders dan het op papier van iemand te lezen, vind ik. Omdat als je iets verteld, je er vaak dingen bij vergeet, dan dat je goed de tijd neemt om je trip te beschrijven en het op papier zet.
En dat vind ik soms gewoon heel erg jammer, vrienden lezen dingen van mij, wat ik ervaar, maar ik lees nooit iets van iemand anders.. alleen als ze het vluchtig van mond op mond aan mij beschrijven.
Als K. goed genoeg tript, loopt P. weg om een volgende dosis te maken, komt weer terug en gaat voor me zitten met het pijpje.
Ik loop een beetje met de aansteker te klungelen, want als ik het vlammetje boven de DMT houd verbrand ik telkens mijn vingers waardoor ik mijn hand telkens wegschiet van de pijn (het is een erg rotte aansteker, met echt een mini vlammetje)
Hij merkt het op en pakt de aansteker van me, en verwarmt het voor me.
Ik neem een goede hit, en direct begint de kamer anders te worden.
"Wil je nog meer?" vraag P. aan me en ik schud mijn hoofd "Nee, het is goed zo"
Ik merkte dat ik niet erg veel behoefte had aan een breakthrough op dat moment, ik tripte gewoon goed en hard en zat wel tegen een breakthrough aan, maar het was gewoon goed zo.
Ik zat echt heerlijk op het matras, uitgezakt in de grote hoeveelheid kussens in mijn rug, en het werd ineens een stuk lichter in de kamer, alsof een heel groot licht had aangedaan, en de kamer daardoor verlicht werden.
De kleuren werden ongelofelijk intens, de witte muren witter dan het witste dat ik ooit had gezien, en de kamer werd heel erg "zacht".
Heel uitnodigend, warm, en ik besefte me ineens weer heel goed waarom DMT mijn lievelings psychedelica is. En ik begon me af te vragen waarom ik altijd, elke keer als ik DMT rook, ik ongelofelijk zenuwachtig ben. Ik heb nooit een bad trip meegemaakt op DMT, alle keren waren super fijn, maar toch versnelt mijn hartslag elke keer als ik net op het punt sta DMT te roken.
Misschien is het omdat ik nooit goed weet wat ik kan verwachten, elke DMT trip is anders, en ook de trip zelf verandert constant, waardoor je nooit goed weet waar je nou eigenlijk aan toe bent.
Dat is ook het leuke eraan.
Mijn trip verloopt goed, ik krijg een heerlijk uitgerust gevoel, de bodyload is zó heerlijk bij DMT.
Alles ziet er zo... uitnodigend uit. De hele kamer, alles. Ik kijk naar de tv die aangesloten is op de computer, en iemand heeft zijn facebook openstaan. Ik zie de profielfoto, en door het haar herken ik wie diegene is, maar alles is heel smooth. Alsof diegene teveel moeite heeft gedaan een mooi glad huidje te creeeren in photoshop, maar téveel zijn best gedaan heeft. (wat in werkelijkheid helemaal niet zo is, want ik ken deze foto)
Op het matras naast me en op mijn tas zie ik allerlei fractals verschijnen, ze geven licht en kronkelen, bewegen, beginnen een eigen leven te lijden.
Ik sluit mijn ogen en zie grote, oranje achtige fractals als een soort klei in elkaar kruipen en weer opbloeien, op me af komen.
Een gigantische vrouw komt op me af gelopen in een witte jurk, opent haar armen en omhelst me, alsof ik word welkom geheten.
Alle lasten voel ik van me af glijden, en als ik mijn hoofd omdraai en de zijkant van mijn hoofd tussen haar borsten leg, terwijl ik de warmte van haar armen om mijn lichaam voel, zie ik ineens dat er om me heen vuur begint op te laaien.
Het vuur geeft een ongelofelijke warmte af en maakt een soort cirkel om ons heen.
Het voelt magisch, alsof we de goden zijn van de andere dimensie, eindelijk herenigd.
De trip komt tot zijn einde, en het vuur en de vrouw verdwijnen langzaam, gaan op in rook, en ik open mijn ogen.
Ik voel me ontzettend opgelucht, en spreek dat ook uit. "Het voelt zo heerlijk. Alsof ik weer "overnieuw" kan beginnen met mijn leven. Alsof ik opnieuw geboren word."
Als iedereen zijn of haar dosis heeft opgemaakt, loop ik met 3 vrienden naar de slaapkamer om te k-holen.
Een vriendin pakt 3 nieuwe naalden, en een glazen flesje met vloeibare ketamine en meet de dosissen voor ons af, om ons expres een k-hole te geven, omdat dat het doel is.
Ik voel dat ik heel erg zenuwachtig word, mijn handen beginnen een beetje te trillen, want ik heb nooit echt een goede research gedaan over de "k-hole" en heb het nog nooit gedaan.
Plus dat ik nooit drugs heb geinjecteerd.
Ik vertel dat het injecteren misschien een beetje rot word, omdat ik diep liggende aderen heb, maar ze verteld dat het een intramusculaire injectie word, dus in een spier in de bovenbeen, en ik me dus geen zorgen hoef te maken over de diep liggende aderen.
Ik trek mijn broek uit en ga op de rand van het bed zitten, ik moet mijn been ontspannen, en ze helpt me de naald in te brengen, de vloeistof injecteren doe ik zelf.
Ik moet het rustig aan doen verteld ze me, en het mag geen pijn doen.
Ik wacht even tot de rest ook hun naald in hun been heeft, zodat we tegelijkertijd kunnen "gaan".
Als iedereen de naald heeft ingebracht beginnen we met het injecteren zelf, en ik merk dat ik het al gelijk te snel doe want ik voel een erg pijnlijk gevoel opkomen.
Ik doe het langzamer, en het gaat verder goed.
Naast me hoor ik een vriendin heel hard kreunen van pijn, omdat ze het perongeluk ook te snel gedaan heeft.
Ik besluit dat ik misschien voortaan alleen maar ketamine ga gebruiken door het te injecteren, het werkt veel fijner dan snuiven.
Snuiven vind ik altijd rot, omdat de smaak die je in je keel krijgt als je slikt, héél vervelend is bij keta.
Zo vervelend dat ik eigenlijk nooit keta meer wil doen, omdat ik de smaak gewoon verschrikkelijk vind, en het mijn trip bederft (het effect van keta zelf vind ik heel erg chill)
Door jezelf een injectie ermee te geven heb je hier helemaal geen last van, en steriele injectienaalden zijn niet eens zo heel erg duur om te bestellen (want ondanks dat ik het - alleen met keta - voortaan misschien altijd wel wil gaan injecteren, wil ik er wel heel erg voorzichtig mee omgaan. Ik ziet niet echt op een enge ziekte te wachten)
Als iedereen klaar is met de injectie, gaan we op het bed liggen.
We blinddoeken onszelf, omdat de trip dan fijner zou zijn, en wachten tot het effect op komt.
De vriendin die ons hielp met de injecties gaat weer weg, en we zetten een fijn muziekje op.
Ik begin een tinteling te voelen op de plek waar ik mezelf geinjecteerd heb, het stroomt door tot mijn voeten, mijn tenen, en vervolgens naar boven, verspreid zich door mijn hele lichaam.
Het ketamine gevoel bouwt zich heel subtiel op, heel lichtjes, tot heftiger en heftiger.
Ik begin te vergeten waar ik precies ben en wie ik ben, en ik voel hoe mijn lichaam verdooft raakt.
De vriend naast mij die ook mee doet, zegt dat een glas water op het plankje voor het bed staat, indien ik straks dorst krijg. Ik krijg maar de helft van de vraag goed mee, en met veel moeite krijg ik er twee woorden uit: "Ja. Kweenie" Praten is moeilijk, mijn kaken van elkaar krijgen is moeilijk, en bovendien voelt praten heel erg raar.
Het voelt een beetje alsof ik in Vila Volta zit, zoals bij elke ketamine trip wel, alleen is dit 100 keer heftiger en weet ik ook niet zo goed meer wat boven en beneden is.
Ik voel me zakken, vallen een beetje, alsof het matras me probeert op te zuigen, alsof ik erdoorheen zak.
Het gevoel wat zich door mijn lichaam verspreid voelt erg fijn, het verdoofde, het écht verdoofde.
Ik zucht een paar keer diep, het lijkt alsof ik geen adem kan krijgen. Niet echt ademnood, meer dat ik me niet goed besef dat ik longen heb, maar wel weet dat ik moet ademen omdat ik anders dood ga.
De blinddoek voor mijn ogen, wat grijs was toen ik nuchter was, begint steeds donkerder te worden, zwart, en ik zie een grote poort van blauwe fractals voor me verschijnen.
Ik loop door de poort en ik ben ineens in de kamer waar ik eerder die avond was, de verjaardag.
Ik zie de kamer vanuit verschillende perspectieven en verschillende vrienden komen naar me toe, en ik praat met ze in een taal die niet bestaat.
De kamer verdwijnt langzaam, en ineens zie ik bergtoppen beneden me verschijnen, ik ben aan het vliegen.
Ik vlieg boven bergen, met sneeuwtoppen. Het is koud, maar het is mooi.
Ik blijf 20 jaar, voor mijn gevoel, vliegen, totdat ik mijn blinddoek afdoe.
De wereld voor me is vlak, alsof alles een tekening is en ik weet niet zo goed of mijn realiteit is wat achter mijn blinddoek afspeelt, of dat dit de realiteit is.
Ik ben heel erg duizelig, en ik voel me misselijk worden.
Na de bizar lange trip, ga ik in foetushouding liggen en probeer ik hard om niet over te geven.
Terugkomen in de realiteit is lastig, en heel naar. Alsof het niet lukt. En het duurt zó verschrikkelijk lang.
Maar uiteindelijk lukt het, en lopen we terug naar de woonkamer, en daar val ik gelijk in slaap.
Hoe vond ik de k-hole?
Fijn.
Het is een erg prettig gevoel door je lichaam, de visuele effecten zijn minder dan met normale psychedelica, het is heel duister, heel "raar".
Maar de tintelingen, en het dissociatieve gevoel is erg... prettig denk ik.
De ketamine heeft me enorm uitgeput, het heeft veel energie gevraagd, en het bijkomen vond ik dan ook alles behalve prettig of fijn, zeker het misselijke gevoel.
Maar al met al.. mijn privé vliegtuig heeft goed zijn best gedaan me een goed inzicht te geven van wat de k-hole nou precies is.
And I finally learned how to fly.
It was awesome ^^
Goed geschreven, interessante invalshoek!!
