Dit is geen report van één ervaring, maar een soort samengestelde weergave van mijn heroïne-ervaringen. Het is geschreven voor een studentenblaadje, maar mag ook wel hier gepost worden.
In eerste instantie was het nieuwsgierigheid die me ertoe bewoog het spul (via obscure, verborgen websites) aan te schaffen. Ik wist dat het gevaarlijk zou zijn, maar aan de andere kant wilde ik de ervaring eens in mijn leven meegemaakt hebben. Een kennis gaf me advies over de bestelling en voor ik het wist had ik een keurige doch ietwat curieuze briefkaart in de brievenbus.
Inmiddels was het allang geen nieuwsgierigheid meer die me er op zwakke momenten steeds toe bewoog naar het verraderlijke goedje te grijpen.
Uit de briefkaart haal ik het gripzakje tevoorschijn; voorzichtig peuter ik het open. Uit het zakje verspreidt zich vaag een azijnachtige geur. Ik leg een klein beetje van het bruine, ietwat korrelige poeder op de punt van mijn fietssleutel en nack het in één keer weg. Het snuiven doet geen pijn en de smaak is te harden. Ik leg het zakje en de sleutel aan de kant en zet muziek aan (rustige pianomuziek van Maurice Ravel).
Al na slechts enkele minuten, tijdens het tweede muziekstuk, voel ik dat de heroïne(snuifheroïne van redelijk goede kwaliteit) zijn werk begint te doen, al is het nog subtiel. Ik krijg het warm en mijn lichaam lijkt zwaarder te worden. Ik open een simpel computerspelletje terwijl de zachte, lome roes over me heen trekt. Ik voel lichte jeuk over mijn hele lichaam. Ik besluit dat het nog wel wat méér mag zijn en snuif nog een sleutelpunt van het spul weg.
Terwijl ik me half vermaak met het suffe computerspel maakt de verveling langzaam plaats voor sereniteit. Ik kan me inmiddels niet meer voorstellen dat ik nu boos of ongelukkig zou kunnen zijn. Ik ben niet in feeststemming, maar ik voel me prima. Met lede ogen staar ik naar mijn computerscherm.
Volmaakte tevredenheid. Warm en geborgen. Ik voel me alsof ik nog nooit onrust of verdriet heb gekend. Mijn ogen vallen dicht en ik geniet noddend van de kalme euforie. De jeuk is nu duidelijk aanwezig, vooral aan mijn neus. Ik denk nergens meer aan. Soms schrik ik wakker uit mijn staat van kalm half-bewustzijn, maar ik heb moeite om geheel bij kennis te blijven. Ik ben in de zevende hemel. Op de computer zoek ik het nummer Comfortably Numb van Pink Floyd op. Terwijl ik naar de muziek (die vanuit de verte lijkt te komen) luister dommel ik weer in. "A distant ship, smoke on the horizon..."
Ik doe mijn ogen dicht en zie mannen op kamelen. De mannen zijn gekleed in nette kostuums en houden grote pakketten onder hun armen. Geboeid maar afwezig luister ik naar hun gesprek. "Tractor voelt logistieke operatie over twintigvoud waterstof podium." "Hoera openbaarheid noordwestenwind plaats lopend kolenkachel." Na zo een paar minuten toegekeken te hebben merk ik dat er iets niet klopt. Mannen op kamelen? Twintigvoud waterstof podium? Ik open mijn ogen weer en besef dat ik nog steeds gewoon op mijn kamer zit. Droomde ik? Slechts met moeite kan ik me de bizarre taferelen van zonet voor de geest halen. Dan dommel ik weer weg...
Na zo een aantal uur in het luchtledige te hebben gezweefd kijk ik op de klok. Het is al laat: babybedtijd. Ik poets mijn tanden (in de spiegel zie ik mijn extreem kleine pupillen) en wankel naar mijn bed toe. Na korte tijd val ik in een rustige slaap als definitief slot van een toch al door Hypnos overheerste avond.
