K. en ik verkennen sinds maart 2013 ons verlengde/ onze verbindende, alleswetende bescherm Indiaan/ onze gezamenlijke ziel. Wij zijn psychonauten in hetzelfde ruimteschip. Dit beseffen we ons natuurlijk nog niet zo lang, er zijn een aantal gebeurtenissen aan vooraf gegaan.
Sinds maart is dat in ieder geval het regelmatig samen smoken, vaak één of een paar keer in de week.
Nu hebben we nuchter ook een bijzondere band, waarbij we letterlijk aan een half woord genoeg hebben. Terwijl ik deze tekst typ, weet K. al wat ik ga zeggen. Wat overigens ook vervelend is, want als ik merk dat hij mee gaat denken met de tekst, kan ik niet meer goed bedenken wat ik wil zeggen. Dan lopen onze zielen letterlijk in elkaar over.
Dus dat.
Daar zijn we achter gekomen nadat we samen truffels, pillen en 2c-c hebben gedaan. Op het moment dat we onder invloed zijn, weten we precies hoe de wereld werkt. En hoe wij werken. Nuchter is dat lastiger, maar het feit dat we het op een bepaald moment wel weten, is voor ons genoeg.
REPORT
Rond half vier wilde we de blunt draaien, maar die was zo uitgedroogd dat ie op meerdere plaatsen scheurde. Daarom besloten we de wiet in een lange vloei te doen.
Zoals de vorige keer met een pure, duurde het ongeveer een kwartiertje voor hij inkikte.
Deze keer had ik van hoesten niet veel last, ik wist dat het op kon komen zetten, bleef rustig ademenen, en genoot van het feit dat de rook zo licht op mijn longen lag.
We zaten chill op de bank, met een muziekje aan, toen ik ineens niet meer begreep hoe de wereld werkte. We keken stil voor ons uit, omdat we ons besefte dat we nog nooit zo stoned waren geweest, alsof we een diepere laag in onszelf hadden aangeboord, waarmee we in contact stonden met zowel heden, verleden, als toekomst en vooral elkaar.
Door uit het raam te kijken en naar het balkon van de buren te staren, zag en beleefde ik de momenten tijdens mijn eerste keer pillen en ik voelde me mentaal zoals met truffels.
We hoefden letterlijk niks meer tegen elkaar te zeggen, omdat we wisten dat we precies hetzelfde dachten en voelden. Omdat het zo moeilijk te bevatten is dat je letterlijk hetzelfde denkt, hadden we behoefte het bij elkaar te testen. Al denk ik dat we soms in ons hoofd aan het testen waren in plaats van hardop. Dan zei ik dus iets, waarna K.’s ogen oplichtten en ik wist dat hij hetzelfde dacht.
Het eerste half uur hebben we dan ook met een smile van oor tot oor op de bank gezeten, bang dat mijn hoofd open zou splijten.
Ik schrok wel weer, omdat ik er niet helemaal bij stil had gestaan dat wiet zo’n heftige invloed op ons kan hebben. De eerste keer dat we een pure hadden gerookt, leek het alsof ik voor de helft dood was, alsof mijn ziel niet geheel van mij meer was, maar nu begrijp ik dat dat te maken heeft met het feit dat ik dit met K. doe. De beste beschrijving is denk ik dat het lijkt alsof je dieper tot je ziel komt, dat je minder fysiek en meer mentaal aanwezig bent. Alsof je lijf er minder toe doet.
De muziek klonk hemels, als een warme deken om ons heen. Het is dat we geen visuals hadden, anders was er op die grauwe namiddag een gouden gloed in de kamer geweest.
En ook al genoten we van de muziek, voelde we deze op onze huid en werden we er soms in getrokken, we voelde ook allebei dat het super chill zou zijn om te wandelen.
Dus gingen we wandelen. Er is bij mij in de buurt genoeg groen, dus liepen we naar het dichtsbijzijnde park. Al voelde het voor mij in eerste instantie alsof we in een heel andere stad waren. Dat gevoel had ik twee keer, en twee keer verbaasde ik me erover dat ik zo met mijn gedachten ergens anders kon zijn. Het gevoel dat we verdwaald waren en niet in de huidige tijd stonden, vond ik heel prettig.
Ik weet niet of jullie bekend zijn met het raar lopen waar je zo de behoefte aan hebt wanneer je stoned bent, maar K. en ik hebben altijd behoefte om anders te lopen. Hiervoor heeft K. een woord bedacht, en ik ben van mening dat deze gedeeld moet worden. Stepping Stoned.
Tijdens het wandelen en het chillen op een bankje, hadden we het gevoel dat we niet op hetzelfde niveau functioneerde als de rest van de wereld. Het is niet dat we niet onszelf mochten zijn, maar meer dat het ongepast leek, omdat we begrepen dat de rest van de wereld toch niet snapt hoe wij werken. Daarom was het ook wel weer chill toen we terug binnen waren, waar we gewoon 100% onszelf konden zijn.
Het verhaaltje is in principe nog niet uit, maar het is lastig om het gevoel van toen terug te halen, en ik vind de feeling belangrijker dan een optelsom van wat we allemaal gedaan hebben. Wat ik overigens al wel benoemd heb, want zoveel hebben we niet gedaan.
Neem je ook wel eens hits van een bong?
