Onlangs had ik weer met een van mijn vaste tripmaatjes, J. afgesproken om dit grotendeels door substanties ingegeven kameraadschap te bevestigen. Het beloofde goed weer te worden en dat is altijd een pre, omdat we graag buiten trippen, bij voorkeur met zon. Omdat J. aan het begin van de avond verplichtingen bleek te hebben, besloten we op een vrije zondag de wekker te zetten en om 9 uur 's ochtends af te spreken. Zondagochtenden kennende werd de inname van het product in kwestie pas een uurtje of tien, alsnog een unicum voor ons beiden, doorgaans ontbijten we niet met psychedelica.
We zijn beiden een groot fan van LSD en besloten dan ook te gaan voor een analoog, ALD-52. Het betreft hier een LSD molecuul met een acetylgroepje aan het onderste stikstofatoom, vergelijkbaar met 1P-LSD, waar zich op deze positie een propionylgroep bevindt. Ze verschillen uiteindelijk dus slechts 1 koolstofatoom. Er is wat bewijs dat stelt dat er farmacologische verschillen zijn te vinden in ratten. We ervaren echter beiden het verschil tussen 1P-LSD en 'gewone' LSD nagenoeg verwaarloosbaar en waarschijnlijk voornamelijk afhankelijk van de set en setting. Voordeel van dit soort stofjes is dat ze gemakkelijk te verkrijgen zijn en je doorgaans vrij zeker weet hoeveel en wat erop zit, iets wat met zegels reguliere LSD nog wel eens problematisch blijkt. Gezien onze ervaringen met gemiddelde doses (1P)-LSD, besloten we ieder anderhalve zegel van 125 ug tussen ons tandvlees en wang te stoppen. Vreemd genoeg had ik nog nooit op deze manier LSD genomen (normaal kauw ik de zegel(s) kapot en slik ik ze door), en het verraste me qua hoe snel de trip op kwam zetten.
De eerste effecten werden duidelijk toen we nog op zoek waren naar supermarkten die open waren zo vroeg op een zondag. Een half uur fietsen en drie dichte supermarkten later besloten we ons te begeven naar een pompstation, het schoolvoorbeeld van een winkel met lak aan zondagsrust. Hier haalden we wat zoete drankjes en forceerden we onderlinge smalltalk 'om niet op te vallen', mijn inziens wel een van de definiërende eigenschappen van openbaar psychedelicagebruik. De terugweg naar het voedselloze thuisfront van J. verliep nog redelijk soepel, al was de inmiddels aanwezige tijdsvertraging sporadisch reden tot irritatie bij stoplichtachtige situaties.
Eenmaal thuis brak de zon na een grijze start van de dag eindelijk door en we gingen op het balkon zitten om dit ten volle uit te buiten. De piek begon op te bouwen en we lagen beiden stil en met gesloten ogen op te gaan in de levendige fantasieën die lysergamides op weten te wekken. Geluiden leken, net als vaak bij lachgas het geval is, extreem vertraagt en verlengd binnen te komen; een toeter van een auto of een dichtslaande deur werden meegenomen in de kleurrijke gedachtestromen alsof het geen evenement van hoogstens een seconde maar een complete soundtrack betrof. Vormen, kleuren en tijd wisselden elkaar af als de bepalende factoren van wat ruimte, gevoel en zijn betekenden. Alex Grey-achtige CEV's gaven me het idee van constante verbintenis met de 'Ander' als abstract en mensen die emotioneel dicht bij me staan als een stuk concreter.
Bizarre gedachtegangen werden met veel verve uitgediept, waarin ik de realiteit, tijd en geschiedenis samen liet smelten in een non-lineaire, door de kleur paars en vrouwelijke vormen gedomineerde zijnswijze van alles dat mogelijk is of kan zijn. Op kosmische schaal leek de tijd voor of achterwaarts te gaan maar dit bleef irrelevant voor onze normale staat van bewustzijn: de psychedelische mentale staat en daarmee eigenlijk ons hele zelfbewustzijn leek een 'ongelukje', het resultaat van een botsing, een paradox die plaatsvindt, vond en zal vinden in deze maelstrom van alles dat mogelijk is. Onze geest geeft ons de mogelijk om een dergelijke fantasie te kunnen hebben en daarmee te breken met onze alledaagse manier waarmee we categorieën, dualismen en de vooroordelen die daaruit voortkomen gebruiken om voort te gaan in de tijd.
We deden vervolgens beiden weer ons ogen open en waren verbluft van de potentie van onze eigen mentale capaciteiten onder invloed van de ze drug. Het was een kant die we eigenlijk nog nooit hadden opgezocht: doorgaans zijn we muziek aan het luisteren of aan het converseren met vrienden of andere aanwezigen. Ik snap nu ook eindelijk waarom wijlen Terrence McKenna het aanraadt om hogere doseringen paddo's te nemen 'alone in silent darkness'. We waren het eens om deze kant een keer verder uit te diepen. Ook waren we het eens om toch maar even naar buiten te gaan, naar de duinen op een minuut of twintig lopen afstand, waar we al eens eerder onder invloed van LSD hadden lopen dwalen.
Problematisch aan deze zonnige zondag was dat we ons bevonden in een dorp waar we nogal wat (volwassen) mensen tegen zouden kunnen komen op straat. We liepen dan ook stevig door en hielden onze adem in uit een soort angst voor dergelijke ontmoetingen. Gelukkig viel het allemaal mee en bleef het op straat aanwezige volk beperkt tot onbekenden. Ook in de duinen bleek het niet rustig en werd er druk op los gerecreëerd. De kennis die J. heeft van dit gebied kwam hier goed van pas en we wisten ons binnen tien minuten van de drukte te onttrekken en vonden een heuvel die mooi zicht gaf op een stuk bos om even bij te komen van de milde stress die we moesten ervaren van onze niet-trippende medemens.
Het bos en de natuur in het algemeen laat in mijn ervaring altijd de (open eyed) visuals goed tot hun recht komen: er vormen zicht patronen tussen bomen en bladeren en de heldere kleuren komen goed tot hun recht, net als de structuren van bijvoorbeeld boomschors en mos. Tijdens het uitrusten hadden we het over ons middelengebruik en de blijvende veranderingen die het teweeg heeft gebracht, al bleek dit voornamelijk het gevolg van een lysergamide. We beginnen beiden steeds meer het potentieel van psychedelica als niet slechts een recreatief middel in te zien en zijn het eens over het feit dat 's ochtends vroeg beginnen echt een goed idee had gebleken. Het besluit om een keer niet te blowen tijdens een trip bleek ook een goed idee: doorgaans blowen we een uur of na de piek om de effecten weer te versterken en langzaam stoned te worden zodat het einde van de trip minder abrupt aanvoelt. We waren het eens dat we de extreem heldere state of mind ook maar eens moesten leren waarderen.
Struinend door de duinen en zittend in de zon spendeerden we de rest van de dag onder invloed van dit geweldige tripmiddel. Eenmaal verdwaald bleek dit toch mee te vallen en waren we slechts vijf minuten verwijderd van de plek waar we aan waren gekomen. De lokale supermarkt bleek gelukkig al en nog open te zijn: onze lunch bestond uit een appel al had ik pas honger gekregen bij het idee van een geopende supermarkt. Het lopen door de buurtsuper bleek ondanks het feit dat we al tegen het einde van de trip zaten een vervreemde ervaring omdat het toch wel een steriele omgeving is waar de aanwezige personen, geleid door marketing en sociale druk, zich toegeven aan de keuzestress die kenmerkend is voor onze overvloedige consumptiemaatschappij. Trippend vind ik dit altijd des te meer confronterend en weet ik slecht wat ik daar aan het doen ben. We haalden een bak nootjes en een pak sap en gingen weer op huis aan.
Nu moest J. naar zijn avondverplichting en begaf ik me ook weer op de fiets naar het station. Geconfronteerd met het burgerlijke leven kon de ironie me niet ontgaan dat we de trip hadden behandeld als een werkdag, weliswaar van 10 tot 6, maar desalniettemin een werkdag voor mensen 'zonder 9 tot 5 mentaliteit'. De ALD-52 bleek, zoals verwacht, niet te onderscheiden van LSD in haar potentie tot mentale diepgang.
