Drugs: DMT
Dosis: Ongeveer 50-55mg
Setting: Alleen in bed, stilte, gedempte lichten, best gezellig
Hallo daar!
Ongeveer 20 minuten geleden besloot ik om nog eens een hit DMT te nemen, het was al een hele tijd geleden. Hoewel DMT altijd een onverwachte ervaring geeft, was deze toch wel heel apart.
Hier volgt een semi-live report, ik heb onder de DMT mijn gedachten neergetypt, en achteraf heb ik hier wat meer bijgeschreven. Het is behoorlijk chaotisch, dus ik weet niet of jullie er veel aan gaan hebben. Het is ook best persoonlijk denk ik, misschien dat het daarom wat moeilijker is om je in in te leven.
Het komt er op neer dat ik een wereld/leven belande, waar een realiteit was, zoals wij de realiteit kennen: mensen op een wereld, die een leven lijden zoals wij. Het enige verschil was dat het niet op deze wereld was. Ik was op die andere wereld ook een persoon, en had net als iedereen een leven op die planeet. Ik had herinneringen, familie, vrienden… alles!
Ik herinnerde me dingen van deze persoon. Deze persoon was ik, maar toch een ander individu dan de persoon die ik ben op de aarde, ik was hem, maar hij was “mij, de persoon op deze aarde” niet.
Ik zie mijn familie (zo voelt het toch) in mijn trip, een voor een begroeten de familieleden me en mijn hoofd vult zich met emoties: vreugde, liefde, ontroering… Het is duidelijk dat ik deze mensen lang niet heb gezien. Achter al deze emoties voel ik plots een enorm schuldgevoel. Moeilijk uit te leggen, maar het voelt alsof ik veel te lang weggebleven ben bij deze mensen (mijn echte familie, zo voelde het), ze verwijten het me niet, maar vertellen (maken me duidelijk, echt gepraat werd er niet) me dat ik de man ben die alles in handen heb, enkel ik kan beslissen in welke wereld ik woon.
Ik voel me erg verward door deze boodschap, de vreugde is er nog, maar wordt overgenomen door het gevoel dat ik iets moet ondernemen nu ik weet van het bestaan van mijn “echte leven”.
Hierna vervagen de beelden van mijn “alternatieve familieleden”, wanhopig probeer ik ze terug te zien te krijgen, tevergeefs. Ik kom terug bij de realiteit, nog steeds hard onder invloed, en word overmand door een angstig gevoel. Dit gevoel is te wijten aan de ervaring van zonet, ik ben nog te hard onder invloed om alles te bevatten, hoor overal geluiden en word bang dat ik echt gek wordt.
Hoe nuchterder ik wordt, hoe meer ik kan bevatten van wat er net gebeurd is, ik besluit om mijn gedachten op te schrijven, omdat ik nu al merk dat ik veel vergeten ben.
Na enkele minuten ben ik gekalmeerd, en besef ik dat de hele ervaring pure fantasie, gecreëerd door de DMT is. Ik zou eventueel kunnen gaan geloven in de voorbije gebeurtenissen (alternatief leven in een alternatieve realiteit), maar vanaf dat ik nuchterder ben besef ik natuurlijk dat het allemaal door de DMT komt.
Ik begin de intense ervaring interessanter en interessanter te vinden, en besluit om nog een hit te doen, er zat namelijk nog wel wat in men pijpje, om meer te weten te komen over voorgaande gebeurtenis.
Het kickt er erg zwaar in, de paniek komt een heel klein beetje terug, en na enkele momenten bevind ik mij terug in dezelfde realiteit waar ik van kwam. Het is wel veel minder duidelijk, en veel chaotischer nu.
Ik zie plots een beeld van een huilend meisje, en voel vaderlijke gevoelens opkomen.
Heb ik kinderen in die andere realiteit? Vraag ik mezelf af. Even later weet ik zeker dat het meisje mijn dochter is.
De beelden stoppen, en ik wordt meegesleurd in een zwarte draaikolk van niets. Er gebeurt letterlijk niets, ik voel enkel hoe mijn lichaam protesteert tegen de DMT. Ik krijg last vaan draaierigheid, en voel hoe ik bijna out ga. Herkenbaar gevoel, dit krijg ik altijd als ik bijdoseer met DMT. Ik besluit dat het genoeg geweest is, open mijn ogen, en kom langzaam terug bij de realiteit.
De dingen die ik opschreef tijdens de trip:
Na de eerste dosis:
Het begint rustig, de “oude vrienden” begroeten me.
Ik ben (weeral) verbaasd: Ik kan alles voelen, ruiken horen en zien, maar ik weet dat niets van dit alles de realiteit is.
Of is het wel de realiteit? Is er een kans dat dit leven echt is, en het leven dat ik dagelijks lijd niet?
Waarschijnlijk niet, maar het is leuk om erover te dromen, zoals ik doe tijdens het vervolg van de trip
.
Soms laat ik mezelf iets te ver meegaan in de spiraal van fantasie.
2e leven achter de poort
Ik was daar, en ze waren boos omdat ik niet eerder was komen opdagen.
Het voelde alsof ik daar een 2e leven had, het leven achter de poort was belangrijker dan dit leven.
Toch super mooi en grappig
En na de herdosering:
Terug gegaan: IK heb daar kinderen
Ik voel me leeg en verlaten, ik MOET terug
Ik heb het gevoel dat ik iets fout doe door in de “droom” van deze realiteit te blijven.
Ik moet terug naar het leven achter de poort, maar weet niet hoe.
Parallel universum is een fictief begrip waar ik nu over kan fantaseren.
Het voelt zo belangrijk
Licht verwarde gedachtegang, alles lijkt nep, diep vanbinnen schreeuw ik tegen mezelf om bij de realiteit te blijven, terwijl mijn andere DMT-ik schreeuw om verder te gaan.
Ik ben Kaasje niet meer, Als ik nadenk over wie ik ben krijg ik daar geen gevoel bij, Kaasje is er nu even niet, hoewel ik zeker weet dat hij snel zal terugkeren.
Ik vraag me af hoe ik deze toestand zal noemen, ik ben niet wakker, ik droom, maar toch ook niet, als ik me goed concentreer word ik me bewust van mijn lichaam, terwijl men geest op een andere plek is.
Ik lach, ik huil bijna: alles is zo mooi en toch zo angstaanjagend.
Ik weet niets, is dat goed of slecht?
Zo, dit was het dan weer. Het was heftig, maar nu (ongeveer 50 minuten na de trip), voel ik me alweer normaal. Het voelt eigenlijk gewoon alsof ik een vreemde droom heb gehad.
Stof tot nadenken voor mezelf, voor jullie waarschijnlijk gewoon wartaal. Ik hoop toch dat jullie er iets van begrijpen.
Vraag gerust als jullie iets niet begrijpen, het is namelijk snel opgeschreven en ik kan begrijpen dat het moeilijk te verstaan is.
Bedankt voor het lezen, •
Kaasje
