Na een paar jaar afwezigheid doe ik bij deze graag mijn herintrede op het forum met een DPT trip reportje.
Wie: Niandra, vrouw, 29 j, 1.74 m, 63 kg
Wat: 80 mg DPT nasaal
Waar: thuis, alleen
Ervaring: ervaren psychedelica gebruiker. Eenmaal eerder DPT gebruikt.
22.45 uur. Ik wil net mijn lijntje nemen als er om mijn hoofd ineens een bromvlieg zoemt die ik eerder niet had opgemerkt. O jee, dit kan echt niet, dit gaat mijn trip verstoren. Ik doe de deur een stukje open en probeer hem naar buiten te jagen. Ik probeer insecten doorgaans niet dood te maken, maar dit kan nog wel eens een flinke klus worden. Ik doe verwoede pogingen het beestje naar buiten te leiden, maar hij vliegt eigenwijs de andere kant op. Na ruim een kwartier geef ik het op en sla hem toch dood, want trippen in een stille ruimte met een bromvlieg om me heen gaat echt niet werken. Het einde van een organisme. Ergens weet ik dat ik zelf ook zo’n organisme ben.
23.15 uur. Ik schud het van me af, neem mijn lijntje van 80 mg en blijf even zitten om het vervelende gevoel in mijn neus en keel te laten zakken. Ik doe de lichten uit, de gordijnen dicht en ga met een dekentje op de bank zitten. Geen geluid, enkel de klok. Volgende keer oordopjes gebruiken. Ik drink wat water om de vieze smaak in mijn keel weg te spoelen. Nog steeds te veel licht: lampjes van de tv, de dvd-speler en de oven, die overigens nu al beginnen te flikkeren. Ik doe mijn blinddoek om en ga liggen. Ik begin te zweten en te trillen en ik voel een onrust en misselijkheid opkomen.
Het duurt niet lang voordat ik er al in zit. Drukke visuals, flikkerende neonpatronen, fragmentatie. Het komt dreigend over. Ik laat het over me heen komen, ik wil ervaren en alles wat komt is goed. De geluiden in mijn hoofd worden steeds harder, er zijn krachten om me heen en in me aan het werk, ik zit nog niet op dezelfde frequentie. Steeds drukker. Steeds harder. Nare associaties, o ja, ik was vergeten dat dit ook bij trippen hoort. Ik accepteer het.
De sfeer wordt steeds dreigender. Talloze hoge intelligentievormen om me heen. Heel statisch, krachtig. De geluiden en trillingen van deze frequentie zijn zo hard en woest, ik kan het maar net hebben. De intelligentievormen beginnen bij me binnen te dringen en ik begin mezelf te verliezen. Ik word gemaakt, mijn lichaam wordt gemaakt. Ik zit er helemaal in tot in het kleinste niveau. De bloedcellen worden aangevoerd, de spieren gecreëerd, van bloed voorzien. Ik ben de spier en niets anders. De pure praktische creatie van het lichaam, gevoelloos. Ik ben geobjectificeerd.
Ik schrik op, ga recht overeind zitten, blinddoek af. Mijn God. Wil ik dit wel? Durf ik hier echt aan toe te geven? Heb ik een keus überhaupt? Ik haal even adem en besluit eraan toe te geven, dit wil ik al zo lang, deze kans moet ik grijpen. Blinddoek weer om en liggen maar.
Ze komen bij me binnen, agressief, met steeds meer. Ze zijn een soort lichtgevende zwevende pixels, ze staan ver boven me op de hiërarchische ladder en ze nemen me compleet over. Ze zijn koud en afstandelijk. Nog meer energie, ik ben in de computer van het universum. Het is ongelooflijk groots en complex en het heeft álles, tot in de kleinste detail, het volledige spectrum aan ervaringen en de mogelijkheden zijn eindeloos. Gefascineerd kijk ik toe. Moet ik dat echt allemaal gaan ervaren voordat ik weer één kan zijn? Dat kan niet! Dat gaat een eeuwigheid duren! Zo veel ondraaglijk lijden nog te gaan, dat kan ik echt niet aan.
Mijn lichaam is allang weg en tijd bestaat niet op de plek waar ik nu ben. Ze komen met duizenden tegelijk op me af, mannelijk en machinaal, dreigend, oorverdovend hard, vol energie. In het midden verschijnt plots een groot duivelsfiguur met daarachter duizenden kleintjes.
Een keiharde stem.
“ZO. Dus jij wilde ervaren? Alles is goed zoals het is? Goed, dan zul je het ervaren ook.”
Nog meer geluiden, alles beeft en trilt, als er een grond zou zijn geweest zou deze onder mijn voeten uiteengebarsten zijn. Duizenden harde dreigende stemmen, keiharde geluiden, oneindig veel angstaanjagende beelden en realiteiten in razendsnel tempo tegelijk. Te veel herrie, te veel beelden, te harde schokken. Veel te veel, ik word gek, ik draai door, aaahhh stop!!!
KRANKZINNIGHEID
HAAAAA, KRANKZINNIGHEID!!!
“Ik ga je helemaal krankzinnig maken! K-R-A-N-K-Z-I-N-N-I-G! K-R-A-N-K-Z-I-N-N-I-G! Ik zal je laten voelen wat dat is! Het zit in je hoofd, dus je komt er nooit van weg!! NOOIT!”
Dus zo voelt het om krankzinnig te worden, zo voelt het om volledig door te draaien, nu snap ik degenen die mij voor zijn gegaan. Gaat dit eeuwig door? Blijf ik hier eeuwig in hangen? Ik wil dit niet! Nee, ik wil dit niet ervaren! Ik denk aan licht, er is toch ook licht, waar is licht? Waar is liefde? Het geluid en de schokken zijn te hard om me te concentreren. “Stil, stil, alles even stil!!” roep ik hardop, tevergeefs, al is het horen van mijn eigen stem een hele geruststelling. Ik ben dus nog wel iets en ik klamp me eraan vast, het is alles wat ik nog heb.
Langzaam vervaagt deze scene van hel en duisternis, krankzinnigheid en waanzin naar iets anders, iets nog veel angstaanjagenders. Ik ben een programma in een computer. Ik voer uit. Ik ben een cel in een lichaam, ik ben een atoom, nee, ik ben een elementair deeltje. Ik voer dwangmatig uit, ik moet blijven vuren, ik kan niet anders. De anderen om mij heen ook, maar zij zijn niets, zij hebben geen ziel. Boven ons in de hiërarchie staat weer een andere gevoelloze entiteit. Als ik evolueer word ik misschien ook zo. Maar ook zij zijn maar een programmaatje, en boven hun staat ook weer een programma, allemaal gevoelloos en dwangmatig. Waar eindigt het? Het gaat maar door en door en door. HELP! Hoe kom ik hier uit? Pure paniek, terror, ik geef over waardoor ik er heel even weer uit ben, maar gelijk weer terugschiet. Het is angstaanjagend, de objectificatie, het vastzitten in een gevoelloos systeem waarbij er niemand is die erkent dat ik iets ben, iemand ben, dat ik voel. Dat ik een ziel heb en hier niet hoor. En het gaat maar door, tijd is er niet, maar ik heb het gevoel alsof ik hier al jaren vastzit en ik hier nooit meer aan zal ontsnappen. In Godsnaam, hoe kom ik hier uit? Doodgaan kan niet want dan gaat het gewoon door. Delen met iemand kan niet want alles is mezelf. Er is geen uitweg. John Lilly had gelijk (Programming and Metaprogramming in the Human Biocomputer, resp.). Had ik zijn boek maar nooit gelezen. Maar wacht, hij heeft dit dus meegemaakt en hij gelooft ook in universele liefde, licht, Satori. Dus dat moet er zijn. Of niet? Ik denk aan andere bekende mensen die verlicht zijn, zij kennen dit, en als zij het zeggen dan zal het licht er ook zijn. Ik denk aan een aantal forumleden en aan wat zij allemaal meegemaakt hebben. Er is dus meer dan dit, dit blijft niet zo, zij weten het dus het moet waar zijn. Maar wacht. Wie zijn zij? En wie ben ik? Wij zijn precies dezelfde! Het heeft helemaal geen zin om me vast te klampen aan boeken of ervaren psychonauten. Want wat zijn zij? Zij zijn mijn eigen hersenspinsel, mijn eigen creatie, mijn eigen fragmentatie, het zegt helemaal niks! De hele wereld zoals ik die ken is niets meer dan een atoompje! Niets om je aan vast te houden!
Ik probeer me nog vast te klampen aan iets van mezelf. Mijn lichaam is er niet, mijn beeld bestaat enkel uit de binnenkant van de machine, er is niets van een externe wereld. Wat is nog van mij? Ik weet het. Mijn ademhaling, ik voel mijn ademhaling nog. Ik focus me erop, het is alles wat ik heb. Ergens zie ik een héél klein beetje licht door een kiertje en ik voel iets vrouwelijks met een erotische energie. Dan wordt de ademhaling zwakker. Ik kan het niet vasthouden. Mijn ademhaling is er niet meer.
Angst. Wat is nog van mij, wat ben ik nog? Ben ik enkel het onderdeel van de machine tot in de eeuwigheid? Maar… wie ben ik dan? En wie zijn jullie dan? Mijn wereld en iedereen om me heen is mezelf, maar is het dan enkel een programma wat zichzelf opnieuw en opnieuw afspeelt, compleet zielloos? Dacht ik dat ik béter was, méér was dan een cel, een bacterie, de bromvlieg die ik doodmaakte? Ben ik precies hetzelfde, staan er wezens naar mij te kijken terwijl ik met mijn vriendjes gemanipuleerd word in het kleine kooitje genaamd ‘de aarde’? Lig ik onder een microscoop terwijl andere wezens mij bestuderen en testen op mij uitvoeren? Denk ik dat ik een vrije wil heb terwijl ik gewoon een marionet ben? Ik moet denken aan mijn oude hamster die uit zijn kooi was ontsnapt. Is dat wanneer er een mens de ruimte in reist? Maar als ik geen lichaam heb en geen ziel heb en maar een programma ben en alles één en hetzelfde is, wat ben ik dan nog en hoe… wat…
Error.
Error.
Error.
Dit kan ik niet bevatten. Dit mag ik ook niet bevatten. Ik ben maar een onderdeeltje. Ik word geherprogrammeerd.
Terug naar het lichaam. Ik word gemaakt. Er wordt een opzet voor de constructie gemaakt. Zie en voel hoe de bloedcellen zuurstof afgeven. Ik ben de rode bloedcel. Duizenden flikkerende beelden en keiharde geluiden. Talloze intelligentievormen om me heen. O nee, nee, nee, niet weer. Niet weer! Krankzinnigheid. Zoeken naar licht. Ik zit in de machine. Geen identiteit. Dwangmatige handelingen. Nee, nee, niet weer, laat me hieruit. Jaren verstrijken. De radeloosheid maakt me kotsmisselijk en ineens lukt het me om mijn ogen te openen en rechtop op de bank te gaan zitten. Ik ben doorweekt van het zweet en mijn gezicht is nat van de tranen. In doodsangst ren ik naar het lichtknopje, zet de lamp aan en ga weer terug op de bank zitten. Ik zie wat pixels uit me vloeien en ik voel de aanwezigheid van de hoge intelligenties afnemen. Het voelt onvoorstelbaar leeg. Terwijl er steeds meer pixels uit me vloeien lijken ze te zeggen: “oké, als je dit wil dan gaan we weg, dan doen we alsof dit nooit gebeurd is, dan kun je weer gaan leven in je eigen neppe leven, je eigen illusie, je eigen veilige postzegeltje. Laat haar maar in die waan, die schijnveiligheid, het is te angstaanjagend voor haar.” Maar ik begrijp inmiddels dat alles wat ik kende zo nep is dat ik mijzelf onmogelijk nog voor de gek kan blijven houden. Hoe kan ik met gesloten ogen leven na zoiets als dit? Tegelijkertijd wil ik niet opnieuw een leven lang terug de machine in. Ik moet snel kiezen, ik voel ze steeds verder weggaan. Ik wil de waarheid. Ik wil niet leven in een illusie. Ik sluit mijn ogen en ga weer terug.
O God, wat heb ik gedaan. Geef je eraan over. Vecht er niet tegen. Ik weet het wel, en ik onderga, maar ik kan de verschrikkelijke angst niet van me afschudden. Alles zoals ik het kende is voorbij. Alle mensen, alle boeken, alle opvattingen van de wereld, ze bestaan allemaal niet, ze spelen zich alleen af in mijn eigen geest. Het is allemaal één grote mindfuck geweest en ik ben erin getrapt. Ik kom niet uit het universum, het universum komt uit mij. En wat ik geloof wordt echt. Daarom ervaar ik dit, want wat ik geloof is echt, wordt echt. Geloof ik dan echt niet in universele liefde, de bron van creatie, de zachtheid, het licht en de warmte? Ik heb dat toch in eerdere trips en levensgebeurtenissen gevoeld? Maar ik bleef altijd twijfelen. Ik wilde geloven, maar geloofde net niet helemaal. Ik geloofde in de computertheorie en zie hier, je zit erin. Kan ik dit ombuigen? Heb ik hier enige controle over?
In opperste concentratie probeer ik mijn eigen kracht te vinden tussen alle schokken en harde geluiden. Mijn stem, mijn stem, heb ik die nog? Als ik dit allemaal heb gemaakt, dan kan ik het ook veranderen. “STIL, STIL, stil nou even!” roep ik hardop. Het helpt niet. Ik voel mijn kracht toenemen, maar ik ben in de verste verte niet opgewassen tegen de enorme krachten in mij en om mij heen. LICHT, LICHT, ik wil die harde mannelijkheid niet meer om me heen, ik wil zachtheid. Langzaam begint er iets van licht door te breken en ik voel warmte. Ja, ja, zie je wel, ik kan zelf maken wat ik wil. Maar hoe kan dat? Ben ik de maker? Maar wat ben ik dan, waar besta ik uit? En als zij mij zijn en alles eromheen mij is en ik niets ben dan… hoe kan… wat… waarom...
Error.
Error.
Error.
Dit mag niet. Te veel om te bevatten. Een simpel programmaatje mag zo niet denken. Herprogrammering in 3, 2, 1…
De creatie van het lichaam. Bloedcellen, zuurstof, de opzet voor de spieren. Nee… Neeeeeeeeeeeee. Niet weer. Ik weet wat er komen gaat. De angst is nu verminderd en het slaat langzaam om in een leeg en lusteloos gevoel, steeds minder vechtlust, het is een soort aangeleerde hulpeloosheid geworden. Pavlov. Ik kan er toch niets aan veranderen, dus waarom zou ik het nog proberen. Tijdens het maken van de spieren controleer ik nog gauw even of er een constructiefout in de rugspieren zit. Dat is niet het geval. Waarom heb ik dan rugpijn in mijn dagelijkse leven? Is het neurologisch? Ik krijg het niet te zien. Het is wel duidelijk dat de rugpijn bij me hoort, het zit overal doorheen vervlochten, ik hang er zelf een label aan maar het is gewoon één stukje van alles en dat zal ook zo blijven.
De krankzinnigheidsfase zet in, het is prima, laat maar gebeuren, ik heb er de energie niet meer voor. De machinale fase, ja hoor, daar gaan we weer. Ademhaling, focus, op ademhaling, ademhaling weer weg, niets meer. Ik ben vlak, moe en leeg. Het doet er allemaal niet meer toe, kan mij het schelen, ik vecht niet meer.
Dieper dan dit kan ik niet gaan. En dan, in alle leegte en hopeloosheid, besef ik me de waanzin van dit alles. De absurditeit, de grote grap van het leven. HA, wat ben ik erin getrapt zeg! Wat een illusie! Wat een meestergrap! Ik begin te lachen, en nog meer te lachen, en nog meer te lachen. Ik wil schreeuwen omdat het zo grappig is, besef me ergens dat dat niet kan vanwege de buitenwereld, dus ik schreeuw voluit in mijn hoofd, wat eigenlijk gewoon hetzelfde is. Ik schreeuw en lach en laat me helemaal gaan, oh, wat hilarisch, wat een waanzin! WAANZIN!
De cyclus zet nog een paar keer in. Creatie van lichaam, krankzinnigheid, machine, wie ben ik, error. De intensiteit ervan wordt bij elke ronde iets minder en het lukt me zelfs een keer om tussendoor naar mijn telefoon te rennen en muziek aan te zetten in de hoop dat het de cyclus kan doorbreken. Langzamerhand gebeurt dat ook.
Alles valt op z’n plek. Alles komt precies bij elkaar. Ik wil deze ervaring delen, maar er zijn geen woorden voor. Woorden zeggen niks, woorden zijn zo extreem beperkend. En zo’n uitwisseling heeft ook helemaal geen zin, want ik deel gewoon met mezelf! Het is zinloos om vrienden te maken, het maakt niet uit of ik wel of geen partner heb, ik zal hoe dan ook altijd alleen zijn omdat alles mezelf is. Het maakt ook niet uit of men mij wel of niet gelooft, als men het niet gelooft is het gewoon mezelf die het niet wil geloven omdat dat veiliger is. Ik weiger nog mee te doen aan die belachelijk poppenkast. Ik kan beter stil zijn. Stil zijn is wijsheid.
Een diepe eenzaamheid overvalt me. Als het geen zin heeft, waarom voel ik dan toch zo’n behoefte om te delen? En hoe moet dat dan zonder woorden? Ik sluit mijn ogen en zie verschillende witte deeltjes, witte vierkantjes, aanwezigheden. Ze communiceren met elkaar. We downloaden elkaars informatie, we voelen elkaar. Woorden zijn helemaal niet nodig. Ik ben niet alleen, maar toch ook wel.
Met zachte muziek aan heb ik eindelijk iets wat me hier houdt. Nog steeds word ik er af en toe in meegezogen, maar het neemt af in kracht. Er vindt een onbeschrijflijke synergie plaats. Alles valt op z’n plek, het ene na het andere onvoorstelbaar belangrijke inzicht komt tot me. Het is zo bizar, ik moet weer lachen als een krankzinnige. Ik wil alles eruit gooien, lachen, schreeuwen. Ik weet het nu eindelijk, het mysterie van het universum is me eindelijk duidelijk, maar ook weer helemaal niet. Eindelijk weet ik wat ik al mijn hele leven wilde weten. En nu ik het eenmaal weet is het zo verschrikkelijk dat ik het niet had willen weten!!! Hoe grappig is dit?! Ik ga kapot van het lachen. Ik mis gezelschap om deze vreugde te delen maar gelukkig kan ik heel hard om mijn eigen hardop uitgesproken gedachtes lachen.
Ik weet helaas niet meer wat de inzichten waren. Ik weet alleen nog maar dat ze reuze belangrijk en bizar en hilarisch waren. En dat ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat ik nog steeds helemaal niks weet en ook nooit zal weten.
Ik wil me laten gaan, ik voel dat ik me móet laten gaan, er komt een punt dat ik me niet langer in kan houden. Hoe komt het dat er bijna nergens in deze wereld een plek is om ongegeneerd te schreeuwen, te lachen en je te laten gaan? Waarom moeten we onszelf constant inhouden? Waarom beperken we onszelf zo? Dat werkt niet! Dat is niet uit te houden! We worden letterlijk ziek van onze eigen regels en kaders! Hoe is dat zo gekomen? Ik zie hoe de mens alles kapot heeft gemaakt door industrialisatie. Ik ga terug in de tijd vóór de industrialisatie, nog verder terug, nog verder. Ik zie natuur, metershoge bomen, groen. Hier is het goed. Hier was ik ooit, als dinosaurus. Maar nu is alles kapot. Dit kan zo niet langer, er moet iets veranderen.
De comedown is zo fijn. Het ene inzicht na het andere, vergezeld met een warme trillende bodyhigh en een mengeling van complete verbijstering, teleurstelling en euforie. Het is nu 3,5 uur na inname, maar ik ben zeker meer dan een mensenleven weggeweest. Ik moet wennen dat er ineens weer tijd is, een overbodig concept. Is dit echt alles wat ik ben? Ik voel me op m'n plek gezet, ik dacht van alles te weten maar ik weet niets, ik voel me nederig. Maar hoe moet ik nu verder? En waaróm? Wat is het nut? Hoe kan ik verder na zoiets als dit, hoe kan ik in godsnaam het gewone leven weer oppakken? Moet ik nu echt weer als een mens naar de wc gaan, gaan slapen, de dagelijkse gang van zaken weer oppakken? Waarvoor dan? Het stelt niets voor, het is zo nutteloos. Ik denk aan een belangrijke afspraak die ik over een aantal uur heb. Helemaal niet belangrijk eigenlijk, want dat is ook maar een poppetje. En de autoritaire figuren die mij laatst zo dwars zaten zijn ook maar poppetjes, niets meer, en ze betekenen niks. Geen waarde aan hechten dus. Maar nu wel weer terug op automatische piloot.
Is dit het dan? Dat kan niet. Dat geloof ik niet.
Dat gelóóf je niet?! Je GELOOFT het niet?!! Na alles wat je net hebt gezien en gevoeld? Weer een lachsalvo.
Er moet meer zijn. Ik moet het simpelweg geloven. Wat ik geloof wordt waar, ik ben de maker van mijn eigen realiteit, ik heb zelf gezien hoeveel invloed ik kan uitoefenen. Ik heb nu dit stukje van het spectrum beleefd, maar dit is niet alles, ik weiger het te geloven.
Ik neem twee benzo's en wanneer deze beginnen te werken voel ik ineens dat alle aanwezigheden wegvallen en valt er een diepe leegte over me heen. Pas nu ze er niet meer zijn ben ik me er bewust van dat ze er al die tijd nog waren. Slapen lukt niet. Om 4:30 neem ik nog een benzo en dan val ik heerlijk in slaap.
Ondanks de verschrikkelijke terror die oneindig lang leek te duren en het treurige besef dat dit alles waar is, blijf ik gefascineerd en weet ik nu alweer dat ik terug wil. Deze trip heeft mijn vastigheid even flink op zijn grondvesten laten schudden, maar ik weet dat ik pas net begonnen ben.
