Hieronder mijn report van afgelopen 1 november. Een werk van 12 uur, waarvan 9 uur danswerk, bij de Santo Daime in Amsterdam.
Ik zit in een stoel. We zijn ergens midden in het ritueel.
Er is geen tijd meer, waar ik ben. Ik besluit in dit eeuwige moment een klein kijkgaatje te maken, voor als ik later een report ga schrijven. Naast mij opent zich een soort ruimte. Door die ruimte zal jij die mijn report gaat lezen kunnen meekijken in het ritueel.
We zijn gerangschikt in een hexagon, een zeshoek. Vrouwen links in de zaal, in drie groepen. Mannen rechts in de zaal, ook in drie groepen. Samen zes groepen, die een zeshoek vormen. Iedereen heeft een vaste plek in het ritueel. We hebben al ongeveer 6 uur gedanst in deze formatie. Stapje naar links, stapje naar rechts. In het midden staat een tafel, waar 6 mensen omheen zitten: drie mannen en drie vrouwen. Ze spelen instrumenten. Ik zit aan de rand en kijk toe. Ik zie hoe boven de mensen die in het midden zitten, zich een tunnel opent. Een opening naar een andere dimensie. Ze spelen muziek, het is waanzinnig mooi. Ik zit in een soort levende fractal. Vormen, kleuren, beweging. Ik doe mijn ogen dicht. Ik ben in een enorme koepel. Een sterrenhemel, gemaakt van geometrische vormen. Dan ontmoet ik een groep wezens. Ze zijn de 12. Het is moeilijk uit te leggen, maar ze zijn het bewustzijn wat het best kan worden aangeduid met het getal 12. En ze laten het me zien. Het is zo mooi. Zo onuitlegbaar mooi. Dan BEN ik de 12. Ik ben een spiegel voor de 12. Ik reflecteer het bewustzijn van de 12 en begrijp daardoor hoe het in elkaar zit. 12 is een geheel. 12 maanden, 12 sterrentekens. Het is waarschijnlijk nauwelijks begrijpbaar hoe het voelt om het bewustzijn van een getal te ZIJN.
Deze afbeelding heb ik met Gravilocity gemaakt, in een poging iets te verbeelden van wat ik bedoel:
Een ander moment. Ik ben aan het dansen. We dansen lang, in totaal 9 uur. In de laatste uren ga ik mijn rug voelen. Mijn rug begint pijn te doen. Ik sta de pijn toe. Open mijn bewustzijn voor de pijn. Ineens begin ik geluiden te horen. pieppieppieppiep.....pieppieppieppieeeeeeeep....pieeeeeeeeepp.... Wat is dat? Ik volg de geluiden met mijn geest. Ineens herken ik de geluiden: ze zijn van een ziekenhuis apparaat. Ik volg het geluid. Ineens ben ik daar. Ik ben in een ziekenhuis. Ik heb een hartaanval. Ik ga dood. Ik schrik. Ik ben weer terug in de zaal. Wat is dit nou weer. Waar slaat dit op. Hoezo. Dit is te raar. Dan besluit ik: ok, het is een ervaring. Laat ik nou de ervaring gewoon eens hebben. Ook al is het raar. Gewoon kijken wat er gebeurt. Ik ga terug. Het geluid... Dan ben ik weer dood aan het gaan. Het is niet zo lang geleden. Parijs. 1960. Ik ben jong, 17. Ik denk: fuck. ik ga dood. Mn hart. Ik voel de troosteloosheid van dat leven. Ik heb niet echt zelfmoord gepleegd, maar een leven geleid waarvan je dus blijkbaar een hartaanval krijgt op je 17e. Ik weet niet precies wat. Een experiment teveel. Ik denk drugs. Gek genoeg laat het me wat onverschillig. Ik was niet zo gehecht aan het leven. Ik schiet weer terug in het ritueel, 2010, Amsterdam. Vreemd hoe al die herinneringen zo echt zijn. Het is alsof ik me ineens iets herinner van een tijdje terug. Zoals je terug kan denken aan die vakantie vorig jaar en als je dan je gedachtes volgt, kun je een heel spoor van herinneringen weer bovenhalen.
Dan, helemaal in het begin van het ritueel. We zijn net begonnen. Ik heb de Daime ongeveer 20 minuten binnen. Ik denk eerst, oh, het valt wel mee. Maar ineens slaat het in. Echt BAM. Alsof ik wordt gezandstraald. Het is een enorme klap. Ik kan nauwelijks overeind blijven. Ik kan mijn boekje niet meer lezen. Alle letters geven licht. Mijn zicht wordt kaleidoscopisch. Ik laat mijn boekje voor wat het is. Ademen, staan, dansen. ik heb al mijn aandacht nodig om uberhaupt te kunnen blijven staan en mijn pasjes te doen. Naar links, naar rechts. Het is extreem heftig. Mijn lijf vibreert. Ik tril los uit mijn lijf. Alsof ik plotseling in de Python zit. Ik concentreer me. Dansen. Ademen. Dan ben ik er doorheen. Ik ben nu uit mijn lijf. Ik ben in een andere wereld. Er is een stem. Een wezen, een gedaante. Hij verwelkomt me. De les begint. In hoog tempo krijg ik informatie. Over vanalles, mijn leven, waar ik mee bezig ben. Hij laat me mijn leven zien. Ik begrijp dat mijn geest bevrijd is van de begrenzingen van mijn lijf. Mijn denken is enorm helder en snel, onmenselijk snel.
Aan het einde, na het danswerk, doen we nog 3 uur Santa Missa. Een dodenmis, een Requiem. Rozenkrans bidden, en zingen. Heel langzaam zingen. Traag. Bidden, zingen. In de zaal trekt een kou op. Het lijkt alsof het waait. Een koude windvlaag. Het zijn dode wezens die op ons ritueel afkomen. Dode mensen. Ik richt me op mijn eigen warmte. Ik zie iemand van de Daime door de ruimte lopen met 4 kaarsen. Langzaam. Ik vraag me af waarom, maar het voelt goed, het is mooi. Ik heb mijn ogen dicht, ga op in wat er gebeurt. De kou is intens. Ik begrijp: door te zingen vertel ik de doden dat ze dood zijn. Hoe het is om geleefd te hebben. We zingen over leven en doodgaan. Ik toon ze mijn lichamelijkheid, mijn bewustzijn van mijn leven en mijn sterfelijkheid. Dan zie ik ineens, met mijn ogen open, de vloer bewegen. Het is echt een volle hallucinatie, met ogen open. De vloer is verdwenen. De vloer in deze realiteit is weg. In plaats daarvan bestaat de vloer uit groene beesten. Groene Escher-achtige kikkers. Onder een soort zachte laag. Het lijkt wel ijs, waaronder die kikkers bewegen. Het zijn er duizenden. Dan begrijp ik ineens: dit zijn de dode zielen die op de mis afkomen. Voor hen zing ik. Ik zie ineens voor mijn geest de zaal van een afstandje. Wij als groep mensen. Daaronder, onder de aarde, duizenden dode zielen die nog niet de weg hebben gevonden naar het licht, nog geen rust hebben gevonden. Wij helpen ze. Ze komen op ons licht af. Ik doe mijn ogen dicht. Ik zie de kou. Ik zie een sneeuwvlok. Een hexagonale sneeuwvlok. Het is prachtig; hij glinstert, beweegt. Ik zie mezelf in de winter lopen. Het ijs heeft een bewustzijn. Het ijs vertelt een verhaal. Een prachtig schouwspel. Ik doe mijn ogen weer open, de vloer beweegt nog steeds. Ik sla het boek open, lees door de teksten die we zingen. Waar we zijn weet ik absoluut niet. Ik denk: ik begin aan het einde met zoeken. Het laatste lied heet: I stepped on the Cold earth. Wauw. Prachtig. Dat was ik net aan het ervaren. Ik lees de eerste zinnen. Dan beginnen ze daadwerkelijk dit lied te zingen. I stepped on the cold earth and I felth warmth. Wat een prachtige tekst. Dat was ik aan het doen. Mijn warmte voelen.
Terug, in het midden van het ritueel. Ik ben Cheiron geworden: een mythologische centaur, half paard, half mens. Het voelt enorm goed. Ik voel hoe krachtig mijn onderlijf is: ik ben een paard van onder. Ik voel hoe het is om qua bewustzijn het bewustzijn van een paard te hebben in mijn onderstel. Ik zie een situatie voor me, waarbij ik met mijn bewustzijn in de onderkant van mijn lijf als een paard ruimte schep. Ruimte maak. Krachtig, indrukwekkend, oerkracht.
Ik begrijp ineens het bewustzijn van stoffen. Ik zie de structuurformule van DMT voor me. DMT is mijn medicijn. Een medicijn tegen deze zieke maatschappij. Ik begrijp wat sigaretten doen. Als ik de rook ruik, ruik ik ammoniak en teer. Ik begrijp hoe die geuren iets met het bewustzijn doen. Ze wissen nare gevoelens uit. Smoren de sensitiviteit in ammoniak en teer lucht. Suiker: ik begrijp wat suiker met het bewustzijn doet. En zout. Ik kan als het ware de stof ingaan met mijn geest en begrijpen hoe ze subtiel uitwerking heeft. Ben ineens terug zeven, als ik als klein kind voor het eerst heel bewust sigarettenrook ruik en daar last van heb. Een vervelend moment: omgeving waarin gevoelens zo snel mogelijk weggeteerd moeten worden. De mensen die roken willen niet voelen wat ze voelen.
Ik voel hoe het bewustzijn van de Daime terugreikt tot aan de amazone. Tot in het regenwoud. Deze eeuwenoude liaan, de plant. Hoe ze samen een bewustzijn vormen. Dit is buitenaards bewustzijn dat zich via mij en de plant openbaart. Het geneest het kapitalisme, losgetrokken van de Aarde en haar ecologie. De plant voert me terug. Stel je voor hoe het is als de mensheid uitsterft. Als je de laatste mensen op aarde bent. Dan zullen we Daime drinken, en weten dat we overgaan naar een andere realiteit. Ik zie hoe ze in de amazone al eeuwenlang Daime drinken en zingend en dansend om de Daime heen staan. Hoe het een eigen, geisoleerd bewustzijn is.
