Dosis: 7.5g, later de rest (officeel 15g in een doosje maar t woog meer?) pp
Gezelschap: ondergetekende en vriendin
Omgeving: Kamer en buurt vriendin
Gewapend met een paar liter sinaasappelsap (vitamine C voor extra visuals, jaja research), een lief vriendinnetje, een goeie hoop verwachtingen en 7.5g Hollandia stond ik in de startblokken voor mijn allereerste trip. Van te voren had ik me erop ingesteld dat op het hoogtepunt ik dingen zou gaan zien in mijn directe omgeving die er niet waren, en regenboogkleuren over al het andere uitgesmeerd. Daarbij had ik de logica dat veel licht en goeie tripmuziek me hier bij zouden helpen, het licht zou mn trip immers veel kleurrijker moeten maken, right?
Nadat we in schoenmakerszit tegenover elkaar onze portie hadden opgekauwd (zure gezichten tegenover mij terwijl ik het nog redelijk te vreten vond) en het hadden weggespoeld met nogmeer sinaasappelsap zijn we op een met matrassen bedekte vloer gaan liggen en deels gaan wachten deels elkaar afleiden (want je moest niet wachten, dat zou slecht zijn voor je trip, aldus internet).
Waar ik met wiet gewend ben dat ik op een gegeven moment een lachkick krijg en de tijd hondermiljoen keer zo traag gaat, ging de tijd na een halfuurtje nogsteeds op normale snelheid. Ik voelde me nog volledig aanwezig, maar de Aarde was wel een stuk liever geworden. Alles verdiende knuffels en strelerij van hoger niveau, vraag me niet waarom. Terwijl ik steeds contenter werd met moedertje Aarde zat mijn vriendin vrij gefrustreerd rechtop tegen dr bed. Ik vond dit ergens wel naar, heus, maar er was zoveel dat eerst geaaid moest worden alvorens ik tijd kon geven aan haar, want ja, prioriteiten hè.
Nadat ik mezelf als een rups succesvol had voorbewogen naar een hoek van de kamer, vielen mij de laatjes van de kast waar ik tegenaan lag op. Laatjes moesten open. Handen moesten erin zonder te zien waar ze eigenlijk ingingen. Voorwerpen moesten eruit. HET WAREN GODNONDEJU SJAALS EN ZE BLEVEN MAAR KOMEN! Stel je een goochelaar voor met hoge hoed waar hij zo’n oneindige sjalenketting uit trekt, maar dan is de goochelaar een aardige debiele, contente ik, en mijn hoed een la. Je moet wat.
Nadat alle sjaals op mijn borst waren beland als baard (vanaf dat punt ook persoonlijk aanvaard als baard) kwamen er nog wat handschoentjes uit. Die moesten aan. Blijkbaar halen shrooms de travestiet in mij naar boven.
Vriendinlief had er in de tussentijd wel genoeg van en besloot in beweging te komen. Ze moest meer hebben want ze was nog veel te aanwezig vond ze. Hierin kon ik me vinden, ik had immers nog geen visuals gehad in bijna twee uur. In stilte het donker van de benedenverdieping in, de resterende Hollandia opkauwen en weer naar boven.
De kamer was licht, de wereld was reëel en hoewel ik tevreden was as fuck gebeurde en nog geen hol van waar ik me op had verheugd. Miss Muts had op een gegeven moment wel eindelijk mijn opgetogen gevoel, dit kon ik constateren nadat ze haar hoofd had begraven tussen twee matrassen terwijl dr kont triomfantelijk de hemel aanwees. Dit duurde echter niet lang, want mevrouw sprong op, zwaaide haar raam open en-fuck ze springt fuck fuck fuck heb ik weer ze spoort niet ze springt doe dr wat aan debiel ze sprint-ze keek of het droog was. We gingen naar buiten het donker in, was het nieuwe plan. In de pikkedonkere achtertuin nog steeds geen visuals, maar de euforie had een energiek punt bereikt. Ik had zin in een sprintje. De buren gaven een feest oid maar deze mensen waren niet uitgenodigd in mijn hoofd en werden dus ook genegeerd terwijl ik mn benen in versnelling zette. Geen gevoel in mn benen, alleen de omgeving die aan me voorbij vloog, samensmolt tot een tunnel en uiteindelijk het meest bizarre moment van voortbeweging uit m’n leven. Vriendin was ergens en nergens, we gingen het onverlichte paadje op.
Mevrouw was klaar met rennen en stortte headfirst in op het asfalt. Alles werd zacht. De grond was zacht. De lucht was groot en bol en vriendelijk en visueel. Visueel as fuck I might add. De wolkenscene uit The Lion King? Been there, done that. Goed gesprek met alle Noorse goden die in de hemel wonen? Jap. Vastgesteld dat de wereld vrij klein was en dat de omgeving die ik kon zien aanvoelde en leek op een reep tiramisu? Makes sense to me.
Alles was nep. Het gras was daar neergezet en de bomen waren hol van binnen. Ergens heb ik mn gezicht in de grond geplant, en daar een tijdje stil gelegen terwijl het gras van heel dichtbij een bewegend wereldje leek. Mn vriendin was in de tussentijd in rechtopzittende foetus-houding en met de persoonlijkheid van een meisje van zes een paar woorden constant aan het herhalen. Terwijl de wereld om me heen smolt heb ik nog nooit iemand zo lief ‘poesje’ of ‘knuffel’ horen zeggen. In de tussentijd waren mijn armen verdwenen en mijn ogen voelden aan als reepjes iets. Het was op dit moment dat ik besloot dat ik een champignon was. Na wat gestaar in het luchtledige, wat gevuld was met golven, oneindig veel gras en rare wolken, zijn champignon en kleuter op elkaar gaan liggen. Beide onze kragen waren in de tussentijd omhooggeklommen en het had wel wat weg van een ruimtepak zonder helm. Enfin, de minderjarige tussen mijn benen claimde dat we in de ruimte waren, waarop ik direct sterrenstelses uit haar hoofd zag komen. In de tussentijd veranderde mijn gehele lichaam van kleur en was ik een lolly. De brug tussen realiteit en magische bullsh*t werd steeds kleiner. Er waren mensen achter de wolken die mijn aandacht nodig hadden, en in de verte kwamen twee zaklampen aangerent. Zaklampen... zaklampe-vriendin duwt me omhoog en opzij en ik word opgezochen in een bal van wit licht. Auto. Beetje het schild van Harry Potter met die spreuk om dementors op n afstandje te houden dat idee. We lagen in het gras en de auto verdween in de verte. De auto verdiende een knuffel, maar het was te laat. Dan maar een boom. Ik heb nog nooit een boom met zoveel liefde en overgave geknuffeld (ik heb trouwens nog nooit een boom geknuffeld, maar daar los van..). Vriendinlief lag als een bolletje wanhopigheid en liefde weer midden op straat. Als ik me erop focusde kon ik mijn eigen lichaam voelen, en daaruit constateren dat we al een aardige tijd buiten in het absolute nulpunt hadden geleefd. We moesten naar binnen, opwarmen. De terugweg duurde eeuwen. Misschien omdat we traag waren, misschien omdat de wereld om me heen draaide, misschien omdat we op een gegeven moment op een verkeersbord zijn geklommen en Miss Muts ergens een plantenpot had geroofd en deze met enige aggressie leeg stond te plukken.
Nadat ze het water in de vaart nog even had aangeraakt en boven op een hek ‘wc-rol’ had geschreeuwd (ik had het al opgegeven, laat maar) zijn we naar binnen gegaan, heb ik met alle kracht die ik had chocolademelk in de magnetron geflikkerd en mn hoofd ik een kast gestopt terwijl mevrouw op vier poten achter de kat aanrende (had ik al opgegeven? Nu in ieder geval). Nadat ze triomfantelijk terugkeerde met een poezebeest in haar armen ter grote van een kameel, die we samen erg aanhankelijk hebben geaaid, zijn we met warme choco naar boven vertrokken. Hier hebben we geprobeerd te eten maar kauwen was toch echt een brug te ver, er bestaat een kans dat ik een praktisch heel cakeje heb doorgeslikt. Gladiool zou gladiool niet zijn als ze haar beker na een tijdje niet had omgemept. Chocolademelk overal en ik wist toch echt begot niet wat er moest gebeuren. Nadat dit met de moed der wanhoop was ‘opgeruimd’ door er een ongezonde lading handoeken overheen te flikkeren kwam er weer rust en hebben we nog een beste tijd liggen kroelen terwijl alles wat ik zag was gemaakt van hout. Toen ging het licht uit en was mijn eerste trip achter de rug.
Het report van Fennec
).
