Live-report van een bad, bad trip op paddo's + speed

Wat: paddo's, 3.5g gedroogde cubensis B+, ~80mg speed
Wanneer en waar: van 11:30 tot 18:00, mijn kamer en thuis

Voorwoord:

Na een goede nachtrust en met een vrije dag voor de boeg, leek het mij een goed idee om weer eens een lekker paddotripje te doen. Ik had me niet echt voorbereid, maar aangezien ik al redelijk wat ervaring met paddo's had (dit was mijn 19e paddotrip), leek het mij niet zo'n probleem. God wat had ik het mis.
Al meteen toen de paddo's begonnen te werken, ging het al niet lekker. Ik voelde me misselijk, had het erg warm en begon overmatig te zweten. Ik dacht er nog niet veel van, ik dacht dat vanzelf wel over zo gaan. Ik zette een raam open en wat rustige muziek aan, maar ik kreeg het alleen maar warmer en warmer. Na ongeveer een uur voelde ik me zo ziek als een hond, en had ik er echt genoeg van. Ik was al te laat om de paddo's nog uit te kotsen, dus pakte ik een lijntje pep om de trip tot een eind te roepen. Na een minuut of 5 begon de pep te werken, maar in plaats van me beter te voelen, werd het alleen maar erger. Ik voelde me niet alleen ziek, ik kreeg al snel het gevoel gek te worden. Ik kreeg een enorme drang mijn kamer op te gaan ruimen, maar ik had geen idee waar ik moest beginnen. Het dreef me echt tot waanzin. Na een tijdje heb ik een pen en een schrift gepakt, en ben ik uit waanzin maar begonnen met schrijven. Ik heb bijna 3 uur nonstop doorgeschreven, en na een spellingscontrole is hier het resultaat. Ik heb de tekst niet bewerkt, met uitzondering van 2 stukjes tekst waar wel erg persoonlijke informatie in stond.

Live-report:

Een mentale chaos, gekheid bijna. Ik heb nog nooit zo intens hard bad getript. Het vergaat me bijna, dit had ik nooit verwacht. Een vaagheid, bijna onbeschrijfelijk. Ik weet echt niet meer waarom ik dit doe, en ik heb er spijt van zo zeker ben ik. Stemmen flitsen, en zit ik hier te schrijven. Ik weet niet hoe ik dit moet brengen, maar ik moet het en ik meen het serieus. Ik bedoel het niet slecht, ik maak geen grapje, ik weet het gewoon echt niet meer. Ik voel me bijna als siem (SimbeSim), ik snap nu pas wat hij bedoeld en ik heb tot in het diepst van mij hart medelijden met hem.

De tekst spreekt tot mij, de lege pagina staart mij aan. Al mijn gedachten komen in rap, en spreken over de chaos. Ik heb er gewoon zo'n spijt van, dit doe ik echt nooit meer. Ik leed hiervan, hier wordt ik rustig. Dit schrijven helpt mij, ik meen het serieus. Zo houdt ik mijn gedachten bezig en dwaal ik niet af. Ik durf mijn moeder zometeen bijna niet onder ogen te komen, te zien, te spreken. Maar ik denk toch echt dat het moet, dit is serieus. Toch weet ik het niet, het knaagt aan mij.

Nu. Misschien. Stilte. Rust. De rap is gestopt. Een zekere kalmte, misschien? Ik denk het, ik denk dat ik vrede heb gesloten met de chaos in mij. Mijn been begint te trillen, is dit de ultieme rust? Mijn zicht vaagt nog steeds, het trilt en vervormt. De chaos is in mij, en verziekt mijn geest. Ik ben blij dat ik schrijf, het schrijven brengt mij rust toe. De woorden die ik denk, die ik schrijf. Hoe zijn die door anderen gebruikt, zonder schaamte en zo ondoordacht? Ik ben er helemaal vol van, het ongeloof, de pracht, de ultieme chaos en weerzinwekkendheid. De afschuw, de haat die ik nu ervaar, is onvoorstelbaar zo ruw. Het raast en tiert, gaat in mij tekeer als een beest. Ik vind het prachtig, het gevecht, tussen de realiteit en de gekte, die in mij zo vers op de loer licht.

Ik moet nu huilen, voor het eerst in jaren. Ik heb het gevoel, dat ik nu eindelijk vrede heb gesloten met wie ik ben, altijd geweest ben. De jaren van proberen, de onzekerheid, de afschuw zijn nu voorbij. De gevoelens, de emoties gaan in mij tekeer als een beest, ongetemd, kwaad. Ze wisselen elkaar af, snel, flitsend in de chaos. Het schrijven doet iets met mij, ik verander. Zo ben ik nog nooit geweest, met nieuwe, ruwe levenskracht vervuld. De gekte, de chaos komen nu tot een, een punt, een driehoek, een piramide met een oog, het bekijkt mij. Altijd kijkend, het let op mij en behoed mij. Ik ben weer rustig, mijn gedachten spreken weer tot mij. Een euforie vult mij, heel weinig, echt een glimp. Toch is het er, ik weet dat het er is. Het houdt mij, houd mij in leven, houdt mij weg van de gekte die nu zo dichtbij is.
Zo even, hij lijkt naast me te staan, overwonnen, maar voor even. Als ik niet oppas, niet oplet, ophoudt met schrijven, komt hij terug, overneemt mij.

Ik voel me nu weer leeg, plots, het trillen is opgehouden, mij bewustzijn staat weer. Vast, op een rots, op twee benen, stabiel. Ik voel me echt goed, blij, anders. Ik weet dat de chaos, de gekte, nabij is, loert, vanuit de schaduw. Altijd is hij daar, de tweede ik, mijn dubbelganger, de persoon die ik zie, wanneer ik in de spiegel kijk.

Ik zit hier te glimlachen, het lachen, het kan weer. De spijt is voorbij, de gekte, de schaduw, mijn tweede persoon is overwonnen. Ik voel me gevuld, een nieuw persoon. Ik laat mijn zwaktes, onvolmaaktheden en gekte. Ik laat ze, laat ze weg, gooi ze achter mij heen. Ik voel me nu beter, maar ik weet, ik moet het doen. Het denken is een, groot, belangrijk zeker ontken ik niet. Maar je kan denken wat je wilt, als je niets doet gebeurt er niets. Wat ik meegemaakt heb, ik wil het delen. De drang om te delen, te praten is groot, onvoorstelbaar. Het gaat niet om sociaal zijn, geen vrolijkheid. Maar praten moet ik, mijn chaos, mijn gekte, delen met iedereen.

Ik voel me weer rustig, gekalmeerd en ik ben echt blij dat ik dit opgeschreven heb, genoteerd, zodat ik het niet meer vergeet. De chaos, die ik meegemaakt heb, de gekte, mag ik niet vergeten. Ik ben boos, vrolijk, nurks, ik voel me best.
Ik zit nu te trillen, de chaos komt in golven. Zo voel ik me beter, denk ik, kan ik stoppen met schrijven, komt het toch weer, slaat het terug, neemt mijn geest en bewustzijn. Het duurt maar voort, duurt maar, wanneer houd het op? Wanneer stopt de gekheid, hoelang moet het nog duren, hoelang nog, tot ik terug kan, naar mijn normale ik, die kan denken, plannen, en dingen weet, zonder chaos.

Ik ben nu weer verder, tijd is voorbij gegaan. Ik kan weer denken, mijn hoofd is weer helder, ik voel me een meester van de chaos.

Echt een sterk report, vind ik, maar dat wist je al. Ben nu wel benieuwd of speed echt werkt tegen bad trips, misschien in hogere dosis, dit was in ieder geval geen succes.

De volgende keer doe ik maar weer mee

Heb het nog niet helemaal gelezen, moet nu even doorzetten niet te slapen maar dat terzijde. Toen ik bad ging op truffels, hielp speed wel degelijk. Maar misschien was dat omdat ik er in geloofde dat het zou helpen, voelde me daarna wel supergoed.

Straks zal ik het allemaal even doorlezen.

Ik heb nooit geweten dat schrijven kan helpen! Je verhaal klinkt herkenbaar. In ieder geval het moment dat je geen tijdbesef meer had.
Ook het deel waar je het hebt over je tweede ik vind ik interessant.

Het komt niet voor in je verhaal, maar had jij ook last van fractals? Dat is een gedachtencircel waar je niet meer uitkomt. Het laatste stuk van je report klinkt een beetje alsof je er een had.

Dit klinkt als een trip die jou iets heeft laten zien. Hard. Naakt. Ruw. Maar wel leerzaam (?) Ik ben benieuwd hoe je er nu naar terugkijkt, als je het zelf zo leest. Wat heb je overwonnen? Wat heb je hieruit geleerd (want in het report heb je het er over dat je de chaos overmeesterd hebt)

Mr T. schreef:Ik moet nu huilen, voor het eerst in jaren. Ik heb het gevoel, dat ik nu eindelijk vrede heb gesloten met wie ik ben, altijd geweest ben. De jaren van proberen, de onzekerheid, de afschuw zijn nu voorbij.

Eigenlijk zou je aankomende vraag pas over een paar maanden moeten beantwoorden maar: Heb je het idee dat dit werkelijk speelt? Dat je vrede heb gesloten met jezelf? Niet meer onzeker bent etc? Ik ken het namelijk wel van mezelf en heb ook al een paar punten in me leven gevonden waar ik ervan overtuigd was dat mijn onzekerheid weg was, wat later helaas niet zo bleek te zijn. (ik weet dat er altijd iets van onzekerheid in een mens blijft, maar ik doel hier op de irritante en overmatige onzekerheid)

Wauw..

phy schreef:Ik heb nooit geweten dat schrijven kan helpen! Je verhaal klinkt herkenbaar. In ieder geval het moment dat je geen tijdbesef meer had.
Ook het deel waar je het hebt over je tweede ik vind ik interessant.

Het komt niet voor in je verhaal, maar had jij ook last van fractals? Dat is een gedachtencircel waar je niet meer uitkomt. Het laatste stuk van je report klinkt een beetje alsof je er een had.

Dit klinkt als een trip die jou iets heeft laten zien. Hard. Naakt. Ruw. Maar wel leerzaam (?) Ik ben benieuwd hoe je er nu naar terugkijkt, als je het zelf zo leest. Wat heb je overwonnen? Wat heb je hieruit geleerd (want in het report heb je het er over dat je de chaos overmeesterd hebt)

Van fractals heb ik inderdaad van tijd tot tijd last gehad, maar het waren vooral de momenten waarop ik helemaal niet meer konden waar ik echt gek van werd.
Elke keer als ik het report zelf teruglees, of de tekst in mijn schrift teruglees, herleef ik de trip weer een beetje opnieuw. Ik weet nog precies wat ik dacht en zag op het moment dat ik elk stukje schreef, maar ik vind het niet vervelend om te lezen. Ik heb geleerd nooit meer paddo's en speed te nemen als ik alleen ben een de set en setting niet juist zijn

Vaste klant schreef:

Mr T. schreef:Ik moet nu huilen, voor het eerst in jaren. Ik heb het gevoel, dat ik nu eindelijk vrede heb gesloten met wie ik ben, altijd geweest ben. De jaren van proberen, de onzekerheid, de afschuw zijn nu voorbij.

Eigenlijk zou je aankomende vraag pas over een paar maanden moeten beantwoorden maar: Heb je het idee dat dit werkelijk speelt? Dat je vrede heb gesloten met jezelf? Niet meer onzeker bent etc? Ik ken het namelijk wel van mezelf en heb ook al een paar punten in me leven gevonden waar ik ervan overtuigd was dat mijn onzekerheid weg was, wat later helaas niet zo bleek te zijn. (ik weet dat er altijd iets van onzekerheid in een mens blijft, maar ik doel hier op de irritante en overmatige onzekerheid)

Ik heb echt jarenlang last gehad van onzekerheid en andere dingen, dat is natuurlijk niet in een paar uur verdwenen. Ik merk wel dat ik me door deze ervaring mentaal weer een stukje beter voel, maar of dat gaat blijven weet ik natuurlijk niet. Over een paar maanden zal ik deze vraag nog eens beantwoorden:)

zalige report