-Waar? Oostende, vakantie aan zee.
-Wat?
Naast lachgas en wiet:
Ik: 1zegel
Davinci: 1zegel en wat later nog 10mg 4-aco-DMT
Alice: 16mg 4-aco-DMT
Wijf1: 16mg 4-aco-DMT (eerste trip)
Beest: 20mg 4-aco-DMT
Plukker: 40mg MXE en waarschijnlijk nog wat anders wat ik vergeten ben.
De rest niets.
De situatie, slechte setting, slechte set.
Nogal uitgeput van de vorige MXE-avond nam ik afscheid van de zon alvorens mijn zwaarste trip tot nu toe te beleven. Het was de 6de trip, de 4de maal LSD, ik had het er eerder nog met Davinci over dat ik heel gevoelig ben voor LSD dat heb ik gemerkt na vergelijking met truffels en andere stoffen, vraag me niet waarom, zeker na deze week is dit weer heel duidelijk gebleken.
Het was pas achteraf dat ik inzag hoe slecht de set/setting was en kan eigenlijk enkel dankbaar zijn dat er geen ongelukken gebeurd zijn. Er waren veel onuitgesproken spanningen in de groep, er waren 4 nuchtere mensen waarvan er 1 constant zat te filmen, ik merkte dat er verschillende dingen niet snor zaten met mij en in de groep maar kon het niet echt thuisbrengen en was me er niet genoeg van bewust, de LSD was blijkbaar van een véél sterkere blotter dan de gewoonlijke shiva's en na nog een paar hits van de bong was dit dus perfect om stevig te gaan trippen

Verloren vanaf het begin.
Het duurde redelijk lang voordat de trip begon, zoals gewoonlijk bij LSD, maar toen het begon werd heel snel duidelijk dat dit niet de gewoonlijke zegels waren. Een kwartier na aanvang van de trip kon ik al niet meer dan 3 meter ver kijken door de visuals. Deze werden alsmaar harder terwijl de controle ver te zoeken was, ondertussen spookte ergens in mijn achterhoofd de gedachte rond dat er iets fundamenteel mis was met mij. Op het moment zelf nog geen flauw benul waar de trip naartoe ging maar achteraf gezien was ik op voorhand al verloren. De eerste 2 uur zaten we allemaal op het appartement, er was enorme chaos maar ook enorme hilariteit, het ééne misverstand na het ander afgewisseld met de meest absurde taferelen en grappen. Als er 2 dingen zijn waar ik van hou tijdens het trippen dan is het muziek en hilarische misverstanden, op dat moment was ik dus nog blind voor het gevaar omdat ik niet de ruimte had om genoeg na te denken.
Hoera! Naar de zee!
Ondanks wat onenigheid in de groep gingen we naar buiten, naar de zee. Toen ik buiten kwam vormde de wereld rondom mij zich naar eigen wil, niet van mij maar van de LSD. Het strand en de zee 's nachts waren te mooi voor woorden, het was een prachtig duister rijk, een ongelooflijk geheimzinnige prachtige sfeer alsof we ons bevonden in een magisch universum dat exclusief toegankelijk was voor mensen die tripten, met op de achtergrond het casino dat de donkere hemel bevoorraadde met alle kleuren van de regenboog. De onenigheid om naar buiten te gaan bleek toch niet te onderschatten toen ik zag dat Alice niet gevolgd was, ze was dus alleen met een nuchter persoon achtergebleven op het appartement, ik bleef haperen tussen hun en de rest toen ik ze ons achterna zag hollen, ze begon tegen mij te mekkeren over "achterbaks gedoe", "niet wachten" etc, weet ik veel wat, dat doet ze wel vaker en kan me normaal niets schelen natuurlijk maar geloof me, dit is echt het laatste wat je kan gebruiken als je hard aan het trippen bent, ik kon mezelf nog redden door haar oppervlakkig wat op haar gemak te stellen. Iets later brak de hel los. Op 1 of andere mannier die ik me niet meer kan herinneren was ik plots iedereen kwijt, ik stond moederziel alleen in de duisternis, de paniek sloeg in als een bom en op overlevingsinstinct begon ik angstig te zoeken, ik vond snel Beest die rustig wat aan het dwalen was, vanaf ik hem ontmoette moest ik plots overgeven, ik kon zeker voor een halve minuut niet meer ademen en stikte van paniek, het zand, de lucht, van overal kwamen doodshoofden, gekwelde gezichten, ziekte, angst en dood naar mij toe, dit waren geen gewone visuals meer, ik wist dat het zijn trip niet goed ging doen maar nood breekt wet, ik kon het niet alleen dus schreeuwde ik om hulp. We gingen terug naar het appartement met 2.
Thuisbasis, nog een lange weg te gaan.
Onderweg naar het appartement voelde ik zijn teleurstelling. Je moet al heel goed kunnen liegen om emoties te verbergen voor iemand die aan het trippen is, je kan niet doen alsof, trippen is eerlijk, te eerlijk. Terug thuis greep ik meteen naar het zakje benzo's dat ik altijd meeneem omdat ik na de gewoonlijke 14 uur trippen graag in slaap val ipv nog een paar uur verder te trippen of voor een gelegenheid zoals deze waar het echt het laatste redmiddel is. Ik nam een halve xanax en een zolpidem om te kalmeren en te kunnen slapen. Waar ik echter niet op had gerekend was dat nog geen minuut later ik erin slaagde de hele boel terug uit te kotsen, de tranen stonden in mijn ogen en zag de spoelbak met kots zeker 5-dubbel in de ruiten, ontsnappen was geen optie. Toen drong het pas echt tot me door in wat voor situatie ik terecht gekomen was, ik kon m'n spullen pakken om naar de hel te gaan, dit ging nog uren duren. Wat me heel duidelijk is geworden is dat het potentieel van trippen als je bad gaat veel groter is.
Ik ging met Beest op de zetel zitten keek heel de tijd angstig om me heen om niet te veel visuals te hoeven trotseren en vroeg hem om de tien seconden hoe ik nu in slaap kon geraken, wat moest ik doen, ik was radeloos, ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als toen.
Na een uur van angst, walging en vooral zelfhaat besloot ik om nog eens te proberen, de xanax was op dus nam ik gewoon een zolpidem, gelukkig moest ik niet meteen kotsen. Beest en ik sliepen in dezelfde kamer die net groot genoeg was voor 2 matrassen, lekker claustrofobisch, toch besloten we daarheen naartoe te gaan om te liggen en proberen te slapen, vanaf dan laat mijn geheugen het voor een groot deel afweten, ik herinner me nog enige flarden van de rest die toekwam en er verschrikkelijk ziek, lelijk, ongevoelig en vals uitzagen. Ook herinner ik me nog dat ik op een gegeven moment m'n tanden ging poetsen en mezelf zag in de spiegel, hoeveel ik ook acteerde en probeerde te lachen, m'n ogen waren doordrongen van verachting, ik haatte mezelf, er kwam weer een nieuw kots-salvo. Heel de nacht heb ik nog overgegeven, de zolpidem maakte de trip nog vager en verwarrender tot ik er uiteindelijk toch van in slaap ben gesukkeld.
The day after, mezelf terug aan elkaar lijmen
Ik kon maximum een uur of 2 geslapen hebben voor ik wakker werd, ik was gebroken. Iedereen sliep nog natuurlijk, ik ging naar de living op een stoel zitten, merkte hoe kapot, verdrietig en bang ik was, dit kon niet zo blijven, dit moest ik oplossen. Ik pakte m'n iPod en zette pianoconcerto's van Rachmaninov op terwijl ik een paar uur het balkon op en af slenterde. Ik dacht na en langzaam maar zeker wist ik mezelf terug te genezen. De rest van de dag heb ik mezelf terug moeten leren eten zonder een braakreflex op te wekken, ook slapen moest ik mezelf terug aanleren zonder te kotsen. De 6-apb van donderdag was een welkome gast na deze ervaring.
Achteraf heb ik er gemengde gevoelens over, langs de ééne kant zal het altijd een litteken blijven maar langs de andere kant heb ik veel geleerd en ben ik er sterker uitgekomen, zeker door de dag erna. Wat de werkelijke invloed was zal enkel tijd uitwijzen.
Tenzij je geen probleem hebt met bad gaan, zorg dan dat je set/setting in orde is, anders kan je klappen verwachten.