Een LSD ervaring
Geslacht: Man
Leeftijd: 23
Gewicht: 68 kg (de volgende ochtend: een waanzinnige 61)
Lengte: 1,79 m
Dosering: 2 zegels
Datum: 19 - 20 oktober
Inleiding
Mijn broer en ik hadden in de avond van maandag 19 oktober allebei 2 zegels LSD genomen.
Na zeker 2 uur gewacht te hebben tot we iets merkten van de eerste zegel, en dit op een heel subtiel gevoel na, uit bleef, besloten we een tweede zegel te nemen.
Ik heb een verslag geschreven van wat voor een bijzondere ervaring we mijn zijn tweeën hebben ervaren.
Het verslag beslaat 9 pagina's. Maar ik zal hier alleen een aantal fragmenten neer zetten, want het geheel is veel te lang om hier neer te zetten.
Wat wij toen even mee maakten
Het was een vreemd avontuur om naar beneden te gaan, onze jassen te vinden en deze ook aan te trekken, en vervolgens naar buiten te gaan.
S. kwam lachend de garage in.
"Wat is er?"
Mijn geweldige zus hield een klein feestje voor een vriendin met wat andere vriendinnen en zaten beneden een film te kijken. Toen S. langs liep om zijn jas bij de voordeur vandaan te halen werd hem gevraagd "Wat gaan jullie doen?"
S.'s antwoord was het veel te coole "Effe chillen."
Wat mij vervolgens weer een beetje onrustig maakte over 'zouden ze het door hebben?'.
Maar man, we waren nog maar net begonnen toen. Zo moeilijk moest het toch niet geweest zijn?
We haalden onze schouders op en gingen naar buiten.
S. stak de joint al snel op en even later zaten we hem te delen en stapten verder door de buurt waar het al donker was.
Toen we weer thuis waren:
We besloten dat we het beste maar naar mijn slaapkamer konden gaan, gelukkig hadden onze ouders zich al teruggetrokken in hun eigen vertrekken.
Ik ging achter mijn computer zitten en besloot direct op een forum te laten weten dat 'dit toch wel even heel anders is dan hoe ik er een uur geleden tegen aan keek'.
Mensen die ook met psychedelica experimenteren reageerde hilarisch op mijn geschetste beschrijvingen.
Ondertussen begon mijn LCD monitor zo uiterst vreemd te bewegen en te vervormen.
Ook de muziek leek hier een van de schuldigen van te zijn.
Muziek van zowel Near the Parenthesis en Steve Roach begonnen ineens zo een intense invloed te hebben op wat we mee begonnen te maken.
Ik realiseerde me dat mijn toetsenbord niks meer voor me betekende en besloot na een kort debat Steve Roach naar mijn CD speler te verhuizen en mijn computer uit te zetten.
Dit vereiste veel meer concentratie en de computer gooide heel duidelijk te veel roet in het eten.
Mijn philips Living Colors lamp leek ineens ook zo veel toe te voegen aan het geheel.
"Het kan gewoon niet anders dan dat de mensen die deze lamp bedacht hebben ook hippies waren of zijn." besloten we.
Elk moment bewogen we weer een compleet andere dimensie in, aangevuld en ingevuld door het lila, groen, blauw, geel of rood van de lamp.
We zagen niet langer enkel kleuren, we begonnen ook muziek te zien, en de kleuren begonnen we terug te horen in de muziek.
Een synesthetische ervaring die nog veel dieper begon in te werken naarmate te tijd vorderde.
Als het album 'Structures from Silence' al een meesterwerk is, dan is het nu het meesterwerk der meesterwerken.
Ineens besefte ik me: ik moest plassen.
Ik sloop naar de trap en luisterde.
Er klonk wat gestommel, mijn zus en haar vriendin waren nog bezig met naar bed gaan.
Shit! Er was echt geen enkele mogelijkheid in de miljoenen scenario's die ik bedacht dat ze níet zouden merken dat ik aan het trippen was.
Wat nu? Dit was een levensgroot dilemma.
Niemand met genoeg spierkracht zou me deze trap af kunnen krijgen.
Ik luisterde nog een keer zo goed als ik kon.
Hmm, er leek geen geluid meer uit de badkamer te komen.
Langzaam sloop ik een aantal treden naar beneden.
Was de kust veilig? Ik bleef maar twijfelen.
Ik sloop naar de deur en probeerde naar binnen te kijken.
Daar trof ik mijn zus aan die nog net niet klaar was met naar bed gaan.
Ik schrok me kapot en wilde direct weer naar boven gaan.
"Ja, kom nou maar verder." hoorde ik droog uit de badkamer komen.
Oke, besloot ik. Dan maar voor de bijl.
Gedwee liep ik de badkamer binnen en ging naar het toilet.
Toen ik ging zitten verliet zij de badkamer. Wat een verademing!
Ik had het overleefd! Dit was geweldig!
Snel weer naar boven en naar mijn kamer.
Weer liggen met mijn koptelefoon op en genieten geblazen!
Weer duizenden jaren in een paar seconden ervaren en ondertussen de meest briljante dingen zien.
Na wat van Near the Parenthesis te hebben geluisterd keerde toch dat vervelende gevoel weer terug.
Ik maakte me zorgen om of S. wel hetzelfde zou ervaren als wat ik aan het mee maken was.
Zou hij nou nog steeds achter zijn computer zitten?
Waarom zou hij niet dezelfde muziek kunnen horen als wat ik nu doe?
Waarom lijkt het alsof ik nu iets ervaar wat ik eigenlijk samen met S. zou moeten ervaren?
Ik zette mijn iPod op stop, legde mijn koptelefoon naast mijn bed en ging voor de zoveelste keer op reis naar de slaapkamer naast de mijne. Toen ik binnen kwam lag S. op bed.
Ah, dat is al wat beter dan hoe ik er over na dacht.
"Hey."
- "Hey, wat is er?"
"Ik weet het niet man." biechtte ik op.
"Ik heb steeds het gevoel dat er iets mis is als ik hier niet ben."
- "Hey ja dat heb ik ook!"
"Wat raar."
- "Hey, anders blijf je toch gewoon hier?"
Wat een mazzel, S. heeft een tweepersoonsbed.
Ik klom naast hem in het bed, en meteen wist ik het;
dit voelt perfect. Wat stom dat we dachten dat we deze trip los van elkaar konden doormaken!
Wij waren ineens op zo'n fundamenteel diep emotioneel niveau met elkaar verbonden.
Later vertelden we elkaar ook dat we ons steeds zorgen maakten over elkaar.
S. was steeds bang dat ik naar beneden zou gaan en domme dingen zou doen en ik had een soortgelijk gevoel over hem toen we ons op onze eigen kamers bevonden.
Het voelde zo vreemd, maar ook heel logisch dat we deze trip niet los van elkaar konden beleven.
Concepten en Gedachten
Nu volgen een aantal onderwerpen die we samen bespraken. Alleen weet ik niet meer in welke volgorde het precies was, vandaar dat het meer als een opsomming is geschreven.
Behalve het laatste deel, want dat was min of meer na de trip.
Ik besefte me dat Boeddhistische monniken een staat als deze ook konden bereiken. Later vertelde J. me dat het Yogi's zijn en geen Boeddhistische monniken die deze staat kunnen bereiken.
Het is zo ontzettend interessant dat mensen die zich daar decennia lang mee bezig houden ook binnen een paar seconden in een toestand kunnen komen die wij toen ook meemaakten.
Ook moest ik toen ineens denken aan iets wat ik de week daarvoor had gezien bij kunstgeschiedenis.
Het was het nummer 'Vertical Pig' van The Future Sound of London. Op het beeld waren 3D animaties te zien van vreemde werelden die zich om de aantal frames afwisselden. Een vrij snelle afwisseling van beelden die iets met me deden. Ik leek wel in een andere toestand te komen door de combinatie van die afwisselende beelden en de muziek. Dat vond ik ook heel bijzonder en ik ben nu aan het proberen om aan die documentaire te komen waar dat fragment in zat.
Wat zou je doen als zijnde in onze maatschappij hier op Aarde, maar dan nog een flinke stap verder op de evolutionaire en technologische ladder. Oorlogen en armoede behoren tot het verleden. Stel je dat is voor.
Stel je daarna is voor dat wij, als volk van deze planeet, een andere planeet zouden ontdekken.
En deze planeet maakt een roerige tijd door.
Deze planeet lijkt flink met oorlogen, verhongering en armoede bezig te zijn.
Stel, je ziet dit. Maar tegelijkertijd weet je dat onze mensheid ook dergelijke concepten mee heeft moeten maken. Zou je dan in grijpen?
Ik zou dat niet doen. Want je weet dat wat je waar neemt op die planeet, dat dat nodig is.
Je zou dat volk op die planeet met rust laten, omdat ze aan elkaar al meer dan genoeg hebben.
En wat zou je doen als je ineens tegen over een buitenaards wezen zou staan?
Als je dan bedenkt dat als de mensheid en andere wezens in dit universum elkaar met rust laten als ze een periode door maken waar de ander begrip voor heeft. Dan kan het toch alleen maar zo zijn dat wezens die zien dat wezens van andere planeten op hetzelfde niveau als dat van hun zitten, dat alleen die elkaar ontmoeten. Er kan onmogelijk vijandigheid optreden, omdat ze van elkaar weten wat ze moeten weten.
Een groep buitenaardse wezens die planeet na planeet op blaast gewoon om andere wezens uit te moorden is totaal niet realistisch.
(Maarja, wat is in deze toestand eigenlijk wel realistisch?)
Ook kwamen we tot de gewaarwording dat als we onze toestand probeerden te benoemen, dat het dan telkens op het laatste moment tussen onze vingers weg glipte.
Je kan proberen dingen te zeggen als " 'Dit' is het." of " 'Dat' is het.", maar dan klopt het al helemaal niet meer. Het laat zich helemaal niet in woorden vangen.
Onze hersens zijn de hele dag door zo veel bezig met associëren en alles wat met iets geassocieerd is in het bijbehorende vakje te stoppen, dat zoiets als dit daar helemaal niet in past.
Onze hersens zouden hier nog zo'n groot vakje voor kunnen maken, het zou er nooit in passen.
In ieder geval niet op dat moment. Wellicht zal het vorm krijgen en in vakjes passen.
Of misschien zijn al die vakjes ge-herindeelt in wat ooit alleen de ervaring was maar wat nu onze hersens zijn.
Toen ik vanochtend ineens zin kreeg in Turks brood, ging ik direct naar beneden, pakte ik mijn jas en mijn fiets en trotseerde de kou.
Maar toen ik mijn fiets buiten zette en met de huissleutel de deur op slot wilde draaien begreep ik voor een kort moment even helemaal niks meer van het idee van een sleutel en een slot. Een deur en een slot. Een deur vergrendelen om alles wat daar achter zit veilig te stellen. Wat een raar idee!
En steeds als ik terug denk aan op wat voor een emotioneel diep niveau S. en ik ons met elkaar verbonden voelden. Steeds als ik daar aan terug denk, voel ik alleen maar een heel intens diepe waardering voor hem en voor alles om ons heen. Een ervaring zoals dit zullen we nooit meer ervaren, deze ervaring is uniek.
Ik zag de weegschaal in de badkamer. Ik had flink trek om te eten, maar wist niet precies waar in.
Stiekem was ik wel benieuwd hoeveel ik woog op dat moment.
Ik schrok me kapot toen ik er op stond. Keek ik wel goed? Misschien kwam het door de roes die nog flink aanwezig was? Ik woog 61 kilo. Mijn normale gewicht ligt rond de 69.
Gelukkig toen ik weer flink wat gegeten had was ik weer flink wat aangekomen.
En toen ik daarna J. zijn stem over de telefoon hoorde werd ik zo intens gelukkig en kwam er uit het niets ineens zo ontzettend veel waardering dat ik gewoon in tranen uitbarstte.
Ik hoefde hem niet eens uit te leggen waarom het gebeurde, want hij begreep het.
We praatten over wat dit betekent voor ons en de veel verschillende manieren van trans en de diepte daar van, en dat dat dan weer af hangt van het middel wat je neemt. Mescaline zou dan weer op een totaal ander niveau een heel indrukwekkende ervaring kunnen zijn. Maar daar kan ik op dit moment nog helemaal niet over na denken, want ik heb nog zo veel bagage om over na te denken en te verwerken.
Gedichten
De druppel in de regenton
De trein die net is gemist
De liefde van je leven
Elke tegenslag heeft een gevolg
Maar je zult altijd machteloos zijn
Je bent niet in staat het
verleden te beïnvloeden.
Wees hier dus niet kwaad op.
Alles is precies zoals het moet zijn
op dat ene unieke moment.
Dus leef zonder macht.
Dus leef en voel je machteloos.
Niks heb jij onder controle
en toch gaat alles perfect door.
Wees niet kwaad op in
het verleden plaatsgevonden situaties.
Alles is precies zoals het is.
Zoals het is, is het.
Geen zorg,
morgen weer een zorg!
(Of niet!)
Aan iedereen die dit leest:
Bedankt,
dat jij er bent!
Bedankt.
Iedereen bedankt.
Hoi meisje in de straat.
Bedankt voor jouw aanwezigheid.
Meneer agent en meesterdief,
ook jullie wil ik bedanken.
Straatartiest of buschauffeur,
bedankt dat jullie er zijn.
Hoi kwaad persoon,
hoi vrolijk persoon.
Lach elkaar maar toe,
en help dan samen die ene met verdriet.
En ook die weer dank je wel.
Zo komen we er wel uit.
Zo met z'n allen,
gewoon zoals het is.
Hoi jongen die zich aangesloten voelt
bij haatdragende leuzen en anti anti anti.
Weet jij dat wat je doet,
eigenlijk precies goed is?
En weet je ook dat als je veranderd,
milder wordt, dingen in ziet,
dat dat dan ook weer precies goed is?
Bedankt voor wie jij bent,
en wat je ooit zal zijn.
Bedankt voor het lezen van dit flinke verslag!
