Homepage Drugs Trip Reports Verslaving Stimulanten Verdovende Middelen Tripmiddelen More...

Zamnesia banner   Drugs testen banner

Op vakantie met truffels en MDMA

Voor al je psychedelische avonturen.

Op vakantie met truffels en MDMA

Berichtdoor Catatonic » do aug 11, 2011 1:48 pm

Het plan: Een midweekje naar één van onze Waddeneilanden, in een appartementje aan het strand. In onze (m/30jr. & v/34jr.) bagage 7 gram wiet, 2 gram MDMA-kristallen, getest op 74%. Verdeeld in capsules van 130mg en 75mg werkzame stof. Een paar 5htp-tjes, magnesium en multivitaminen. En natuurlijk twee porties truffels van de smartshop.

Het ideaalplaatje vooraf: lekker chillen in een duinpannetje op het rustigste naaktstrand. Eerst een dagje trippen, daarna een dagje spacen. Af en toe een verfrissende duik in zee. Zonnetje, koeltasje, enz.

De realiteit: de buienradar zo blauw als een tientje, windkracht heelveel. Af en toe een flinke slagregenbui, afgewisseld met venijnig horizontaal gemiezer – want: storm.

De uitwerking: Na een goed ontbijtje de truffels door de knoflookpers geperst in een pannetje met twee kopjes water. Een stief uurke laten trekken met Yogi-thee (te koop bij de Smartshop, maakt de smaak draagbaar), en verdeeld in twee Spa-flesjes.

Toen op zoek naar het ideale duinpannetje. Oftewel: schuimbekkend van het tegen-de-wind-in fietsen de duinen (prikkelbosjes!) ingeklauterd, en een ‘matig’ plekje gevonden. Toch maar proberen of het cheap-ass-strandtentje/windschermpje iets toevoegt, of liever gezegd: de wind wegneemt. Nog voordat het ding in elkaar zit, is er een stok gebroken en zit er een scheur in het flinterdunne zeil. In de verte komt een gitzwarte lucht aan.

Nee, de setting moet ideaal zijn. Dit wordt ‘m niet. Met de resten van een kapotgewaaide festival-poncho om ons heen teruggefietst (wind mee! Jaja, vooruitdenken is het halve werk!) naar het appartement.

Zweet van ons afgedouched, joggingbroek en slobbershirt aan, bedbankstel uitgeklapt, wierrookje aan, muziekje aan, alles optimaal. Dus: truffeltheetje gedronken. We schrijven 14.30. Ik ging op de bedbank liggen en keek naar buiten.

Om een uur of drie zwaaiden de bomen me vrolijk toe. Er waren vrolijke boompjes vooraan, en boze dennenbomen achteraan. Maar samen zongen ze een liedje. Allemaal maakten ze hetzelfde dansje. Dan weer dichtbij, dan weer veraf. En maar vrolijk zwaaien met z’n allen. Koddig.

Af en toe ‘het kruispunt’: het moment waarop je beseft dat er geen weg terug meer is. Maar dat even de twijfel toeslaat, gevoed door maagkrampen en vlagen van misselijkheid. Wil ik dit allemaal wel? De gedachte dat dit bekende kruispunt hooguit een uurtje duurt, stelt me gerust.

Het witte plafond was niet wit meer. Het zat vol met fiebeltjes. Groene en paarse fiebeltjes. Met kanten randjes. Van die patroontjes zoals het gehaakte kleedje bij je overgrootoma over de leunstoel.
Erachter onstond een drie-dimensionale wereld. Zoals dat Esscher-schilderij met die mannetjes op de trappen, waarvan je niet weet wat boven of wat onder was. Ik vloog door het plafond Esscher binnen. Ik deed mijn ogen dicht.

Zwart met oranje spikkeltjes. De spikkeltjes werden blokjes. Pixels, enorme draaiende pixels. Vooral oranje. Een geometrisch raster strekte zich uit tot ver achter de zwarte horizon. Gele draden met gazen bollen. En roze. Soms.

En opeens: eruit! Naar het strand! Het is ongeveer 16:00 (T+1:30)

Vanwege een lachkick met een half uurtje vertraging. Man vreest te stikken in zijn eigen snot en tranen. God, wat een lol!
Tranen stromen ongecontroleerd over ons gezicht.

Buiten waait het wel érg hard. Het konijn wat schuilt onder een dubbel reclamebord is echt. We besluiten het bos achter de duin in te lopen. Een enorm dicht op elkaar geplant bos, enorm fascinerend. Het pad is licht, het bos is aardedonker. Maar toch lief.

Daar waar er oranje houtsnippers op het pad liggen, gaat de zon meteen schijnen. Tenminste, zo lijkt het. Het oranje kleurt de hele wereld zonnig. Het gras erom heen is felgroen, zacht en in harmonie. Twee opwellingen van ‘ik moet NU kotsen’, maar het blijft gelukkig alleen bij die gedachte.

De lachkick gaat onverminderd door. We proberen ons een beetje in te houden als we een familie met kinderen tegenkomen. Dit lukt matig. Achwat. Boeien.

Aan het einde van het bos gaat een pad de duin op, en dus naar het strand. Brullend van het lachen om hilarische grapsels slenteren we tegen de storm in naar boven.

De zee is grooooooot en indrukwekkend, enorme golven rollen over elkaar met denderend geweld het strand op. Grote schuimkoppen blijven achter nadat een vloed-golf weer een extra stukje van het strand geclaimd heeft. Door de harde wind waaien de schuimstukken met een rotgang verder het strand op. Ze lijken te zweven over het zand. Ik zweef door allerlei tegenstellingen en ervaringen op dat moment: groot – klein – nietig – enorm – machtig – weerloos – natuur – wind – gebulder…

Ineens zit ik in een computerspel. Een soort Tetris, maar ik moet de schuimkoppen ontwijken. Dit resulteert in een vreemde tapdans. Af en toe kletst er zo’n schuimklodder tegen mijn schoen, weer een leven minder! Natte sokken = game over.

Man – vies van elk soort oppervlaktewater – probeert mij te overtuigen van de chemische samenstelling van dat schuim – in zijn ogen een soort kernafval: ‘Als je een emmertje vult met dat schuim, en je gooit het terug in zee, dan krijg je een boete!’

We verbazen ons over een vader met zoontje, die een vlieger aan het uitpakken zijn. We durven erom te wedden; tien seconden, en dan kan hij zijn zoon in Duitsland ophalen vanwege de westerstorm… Het valt mee. Het is vader die blijkbaar de vliegerpassie bezit, want hij zoekt apetrots oogcontact met ons, en glimt als een paardekeutel in het donker als wij onze duim goedkeurend naar hem opsteken. Zoon moet vooral van de vlieger afblijven, en mag ‘m halen als hij na 20 seconden neerstort.
Pas na anderhalve minuut is de vlieger definitief aan gort, de zoon blij dat hij eindelijk naar huis mag. De trotse blik van Pa blijft echter onuitwisbaar.

Via een friettentje (superranzig frietje en kaassoufflee, enorm grappige bijdehante bediening – of lag dat aan ons?) weer teruggeslenterd naar het appartement, merkend dat we toch wel erg natgeregend en door elkaar gewaaid zijn. Overal zit zand. Goede gelegenheid om het bad vol te laten lopen!
Ondertussen is het 18:00 en merken we af en toe al weer te landen.

Na een lekkere blow (Haze, puur, waterpijp – want ik rook niet; tenminste, geen nicotine) en wat chillen ineens een onbedwingbare trek in een salade.

Nog lichtjes na-buzzend zitten we rond 21:00 in een rustig eetcafé aan een aspergesalade met gerookte kip. Een heerlijke afsluiting van een fantastische trip.

Maar… dit was deel 1.

The day after een tikje brakkig, maar voldaan. Een paar paracetemol om de hoofdpijn te verdrijven en de blik vooruit; er zat immers ook een flinke voorraad MDMA in onze koffer.

Voor man zou het de eerste keer worden, voor mij allesbehalve. Vanwege het feit dat de MDMA getest is op 75%, en nauwkeurig afgewogen en in capsules gedaan van plm. 130mg werkzame stof, en het lichaamsgewicht van Man (type lang en groot) geen gemiep met ‘halfjes’.

Beide dus een startdosis van 130mg om 14:30. Wederom: bedbank uitgeklapt, wierrookje, muziekje, enz.

Man gaat in luie stoel op balkon zitten, en na een half uurtje zie ik hoe hij zachtjes met zijn hoofd heen-en-weer wiegt, en mmmmm-geluidjes maakt. Ik weet dat het goed zit, en gun hem deze bijzondere, once-in-a-lifetime ‘eerste keer MDMA’ van harte, en voel me vereerd dat ik erbij mag zijn.

Zelf voel ik lichte vlaagjes, maar als man klappertandend en met een gelukzalige blik in zijn ogen naar me omkijkt, weet ik dat ik lang niet zo hard ga als hij. Ik bedenk me dat ik net zo veel heb gehad, we hetzelfde ontbeten hebben, dus dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt wel.
En inderdaad; geleidelijk word ik het plateau op geschoven. Man zweeft ondertussen als een bromvlieg-in-slow-motion om de lamp.

Hij komt bij mij op bed liggen.

[knip]

Na het douchen willen we weer naar het strand. We zijn aktief, alert, opgewekt en vrolijk. En gaan hard, want we hebben na het douchen een onderhoudsdosis genomen van 75mg werkzaame stof.

In het gebouw is het gelukkig rustig, en met onze zonnenbrillen op hebben we geen last van paranoia, zoals je dat met paddo’s kunt hebben. Integendeel: ik had er meer angst voor dat we lukraak mensen zouden gaan aanspreken, omdat we ze zo lief vinden.

Eenmaal op het strand valt het op dat het een stuk minder waait dan gisteren. Heerlijk!
Ik doe mijn sokken en schoenen uit, en ga met mijn voeten in de branding staan. Hemels! We lopen een stukje langs het strand; ik in het water, man op het droge zand.

Bij het aantrekken van mijn sokken en schoenen houdt man mij vast zodat ik op één been mijn evenwicht niet verlies. Een venijnige golf verrast ons, en al hinkelend en hupsend proberen we de schade te beperken. Tevergeefs, ik verlies mijn evenwicht, en sta met mijn sok aan in het water.

Man klaagt over kou, ik wil blijven. Deal: man gaat even naar het appartement om een betere jas aan te trekken, droge sokken voor mij te halen, en een onderhoudsdosis van 75mg op te halen. Dit alles in een rugzak met pluutjes, vuilniszak, waterpijpje en benodigdheden, jointdraaispul, een flesje water en een flesje cola.

Ik vlieg ondertussen wat rondjes over het strand, zoek de mooiste schelpen en teken een figuur in het zand. De tijd lijkt stil te staan. Mijn kaak daarintegen…

We maken een lange wandeling, helemaal naar het strandtentje een kilometer verderop. Ondertussen diepzinnige gesprekken voerend en tot de conclusie komen hoe gelukkig we met elkaar zijn.

Aangekomen bij het strandtentje schijt aan hoe we eruit zien, en naar binnen voor iets te drinken. De warme Chocolademelk met slagroom is werkelijk niet weg te krijgen. Zelfs spoelen met appelsap is ranzig.

Ineens wil ik weg. Voel ik me bekeken.

Buiten nemen we een onderhoudsdosis. We zien hèt ideale duinpannetje waar we gisteren zo naar gezocht hebben voor onze truffeltrip! Een geniaal gat in de duin, met zeezicht, privacy en uit de wind. Tijd voor mijn waterpijpje. We spreken af dat we hier zeker nog een keer terug gaan komen.

Vanuit de verte komt er een regenbui aan. En niet zo’n kleintje ook! Maar in het duinpannetje, tegen alkaar aan, ineengedoken op een vuilniszak, weggekropen in mijn enorme vest met capuchon, is het knus en behaaglijk. De slagregens barsten los, maar wij zitten droog.

Twee tractoren met open kar met elk zo’n 20 kinderen rijdt in de verte over het strand. De kinderen zitten als gekleurde toverballen in hun regenjasjes ineengedoken de regen te trotseren. Toch zit de stemming er daar blijkbaar ook goed in, want de kinderen zwaaien naar ons. Wij zwaaien blij terug. De tractoren stoppen, er is kort beraad en ze maken rechtsomkeert.

De bui trekt als een regengordijn voorbij, en het wordt droog. We besluiten de wind een beetje te ontwijken, en via de duinen en hetzelfde bos als gisteren terug te lopen. Dit keer durven we wel van het pad af te wijken en tussen de donkere, enorm dicht aangeplante bomen door te lopen. De ene na de andere ideale tripplek doemt op. Eéntje markeren we voor onszelf met wat orale dienstverlening, maar ineens moet ik denken aan zo’n programma van Alberto Stegeman, met rukkers op afwerkplekken. En zit ik er zelf middenin.

Lang duurt deze walgelijke gedachtengang niet, want de onderhoudsdosis tilt me op en maakt me gewichtsloos. We zweven door het bos terug naar het appartement.

Ik zal niet te veel uitweiden over de uurtjes die we daar weer doorbrachten, maar die 3 keer extra tussendoor douchen was absoluut noodzakelijk.

Inmiddels is het donker, en willen we kijken of de zee er nog is.

Tijdens het aankleden hebben we beide onze interne thermostaat kapot is. Het zweet loopt in straaltjes van ons af, maar vanwege genoeg drinken en vaak douchen is het vers zweet wat op een vreemde manier zelfs een lekkere sensatie geeft.

Eenmaal buiten regent en waait het. We lopen toch naar het strand en weer terug naar het appartement. De regen op mijn gezicht, alles nat, alles fris, alles puur, alles heerlijk.

En weer moet man tot de conclusie komen dat klaarkomen écht niet lukt. Zei ik toch?

Blowen is goddelijk, een banaan gaat er inmiddels in, een magnesiumtablet en multivitamine, en langzaam soezen we weg op de slaapbank in de woonkamer. Man snurkt al snel, hoewel hij ligt te spacken als een vis op het droge. Ik voel ook de spanning in mijn benen, wat er voor zorgt dat ik tussen slapen en waken blijf hangen. Het lekkere gevoel is gestopt, de bekende trillerigheid en spanning blijft over.

Uiteindelijk weet ik een paar uurtjes te slapen.

Vandaag lekker uitbrakken, 5-htptje, morgen spullen pakken en naar huis.

Hoewel ik mij deze vakantie anders had voorgesteld vanwege het weer, is hij op zijn eigen manier onvergetelijk geworden. Helaas niet in zee kunnen zwemmen, maar daardoor juist meer van de charme van het duingebied beleefd dan wanneer we alleen aan het strand hadden gelegen.

En da’s het mooie van zo’n trip in de breedste zin van het woord; je kunt je erop verheugen, er een beeld bij hebben hoe het zou moeten gaan, en het loopt toch weer anders; beter, mooier, intenser.

Het was een mooi hoogtepunt van deze zomer.
Avatar gebruiker
Catatonic
Experimenterende Gebruiker
Offline
 
Posts: 69
Geregistreerd: za feb 26, 2011 4:45 pm

Re: Op vakantie met truffels en MDMA

Berichtdoor Oppepper » do aug 11, 2011 2:09 pm

:love:
'Ik zeg altijd maar: beter opbranden dan uitdoven.'
-Jules Deelder
Avatar gebruiker
Oppepper
Bewuste Gebruiker
Offline
 
Posts: 702
Geregistreerd: di feb 22, 2011 6:31 pm

Re: Op vakantie met truffels en MDMA

Berichtdoor kofixteprate » vr aug 12, 2011 12:23 pm

Wuh, klinkt als een heerlijke paar dagen :eek: vooral zo op de waddeneilanden waar je alleen van dat gekke eilandvolk hebt 8-)
kofixteprate
Experimenterende Gebruiker
Offline
 
Posts: 97
Geregistreerd: do mei 26, 2011 8:07 pm

Re: Op vakantie met truffels en MDMA

Berichtdoor Saikedellik » za aug 13, 2011 12:32 am

Mooi verhaal! Waddeneilanden zijn mooi om te trippen/spacen, bossen, duinen, strand, alles is er! Heb genoten van dit verhaal :)
Junk.
Avatar gebruiker
Saikedellik
Donateur
Offline
 
Posts: 1712
Geregistreerd: vr jun 03, 2011 4:30 pm

Re: Op vakantie met truffels en MDMA

Berichtdoor fanatikzor » zo aug 14, 2011 5:14 pm

Mooi verhaal! Klinkt geniaal :)
Gedaan: Caffeïne, Nicotine, Alcohol, Ritalin, THC, XTC, Speed, Lachgas, Truffels,Paddos, MDMA, Ketamine, LSD, Benzodiazepinen, GHB, Cocaïne, MXE.
Avatar gebruiker
fanatikzor
Belezen Gebruiker
Offline
 
Posts: 119
Geregistreerd: ma jun 20, 2011 8:33 pm
Woonplaats: huhheh


  • Gelijkaardige topics
    Reacties
    Bekeken
    Laatste post

Keer terug naar Tripreports - Psychedelica

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 3 gasten

Royal Queen Seeds banner