Na enkele verhalen te lezen, kwamen de eigen ervaringen ook terug boven water.
Deze ervaringen dateren van respectievelijk 7 jaar geleden
Trip 1
Wanneer?: Zomer 2006
Type: Hawaiiaanse
Participanten: N., R. & M.
Aanloop
Samen met M. had ik een reis ingepland naar Kroatië. We dienden hiervoor een busreis te maken dat vanuit A'pen vertrok. Er zat welgeteld 1 jongen op de bus naar Kroatië waarmee we een gesprek zijn begonnen en op een vreemde wijze zijn geëindigd over zijn ervaringen met psychedelische middelen.
We waren beide zeer geprikkeld en besloten om na onze reis een bezoekje te brengen aan een Nederlandse smartshop dat op 5 km van de Belgische grens lag.
Samen met N. en M. kochten we alle drie een bakje Hawaiiaanse Paddo's. (Op een begeleidend printje aan de toonbank kregen deze paddo's het meeste aantal streepjes "visueel".)
Setting
Ik woonde destijds nog zeer landelijk in een groot huis. Ik had het geluk te beschikken over een eigen "woonruimte" met allerlei voorzieningen ver van mijn ouders. Mijn muren waren in babyblauw geschilderd (geen idee waarom ik ooit die gatlelijke kleur heb gekozen). En het was een vrij grote ruimte met een zetelbed, wat stoelen, muziekinstallaties etc...
De Trip
We hadden enkele voorzorgsmaatregelen getroffen: aankoop van enkele flessen water, wat mandarijntjes, dextro energy met vitamine C en een goede nachtrust de nacht ervoor.
Ik had mijn iTunes wat nummers laten shufflen tussen ambient nummers zodat we niet opgeschrikt moesten worden door onaangename muziek.
We aten alledrie een volledige bak Hawaiiaanse en zetten ons, zoals 3 kleutertjes de nacht voor Sinterklaas, neer in het zetelbed om op de kick-in te wachten. (We hadden natuurlijk geen flauw idee dat Hawaiiaanse paddo's voor de meer ervaren trippers waren, dit lazen we achteraf op enkele fora).
We vroegen de eerste 30 minuten telkens aan elkaar of we al iets voelden. We begonnen wat tintelingen te voelen in onze ledematen en lichthoofdigheid. Het leek ons een beetje op de eerste symptomen van XTC. De babyblauwe muren begonnen intenser te worden. De afstandsperceptie begon ook te veranderen. Wat eigenlijk in de realiteit een grote ruimte bleek te zijn, begon aardig te krimpen en was voor ons alledrie te klein. N. begon ook andere dingen op te pikken. Op 1 of andere manier was een nummer van Michael Bublé in mijn lijst terechtgekomen en N. was door zijn stem helemaal in trance geraakt. Toen ik aan N. vroeg wat hij aan het zingen was, kwam hij hier uit en begonnen we te lachen over het feit dat Michael Bublé ons aan het bezweren was met Croonermuziek.
Ik begon wat geagiteerd te geraken door de felle blauwe muren en de gedachtengang dat mijn ouders in het voorste deel van het huis rondliepen. Toen ik de muziek wou afzetten, zag ik onder mijn bureau een zwarte schim en dat was een eerste signaal dat ik echt onrustig werd. De andere werden door mijn plotse schrikken ook onrustig en we besloten naar buiten te gaan.
Ik woonde dus zeer landelijk en de natuur was prachtig om te zien. Lichtgevende blaadjes van de bomen. Over ons huis was een rode tulpenweide wat een prachtig effect gaf. We namen onze fietsen en wouden richting het centrum gaan.
Hier begon het minder goed te gaan. Ik ervoer de wereld als een Tim Burton film. N. en M. kregen dezelfde enge gezichten. Wat wolfachtige hoofden en brede grijzen. Ik kon mijn emoties ook niet plaatsen. Ik wist niet of ik me verdrietig, blij, euforisch, down moest voelen. N. en M. moesten plassen en we hielden halt aan een bosje. Ik stond alleen en voelde me buitengesloten. Ik begon ook gezichten te zien in de struiken. Eenmaal ze terugkwamen, was dit over en begon het visuele. M., N. en mezelf waren innig bezig met de visuele effecten en vonden dit ook zeer leuk.
We passeerden een nachtwinkel en hadden dorst. Het verzorgende moeder-type kwam in mij op en ik wou voor de zekerheid ook vitamine c kopen, moest het nog verkeerd lopen. (We waren de andere vergeten thuis) Ik kwam de winkel binnen en ik snapte er geen fluit meer van. Ik ben buiten gekomen met een rol Mentos en een vreemde aanblik van N. en M. Ik stak een Mentosbol in mijn mond en we zijn verder gefietst.
De impact van de paddo's begon heviger te worden. We konden geen tijd meer lezen. We konden tijd niet meer uitleggen. Daarom hadden we ons gezet op een bankje onder een boom, nabij een feestje dat aan de gang was. N. en ik hadden nog altijd plezier in het visuele omdat we allebei hetzelfde zagen. M. was afstandelijk en inzichzelf gekeerd. Tot het moment kwam en M. ons vroeg:
Kunnen jullie nadenken?
Op dit moment blokkeerde alles bij mij, N. en M. We twijfelden aan alles, aan realiteit, aan onszelf, tijd, wat we studeerden,.... We geraakte niet uit ons gesprek en ik haalde aan dat we naar mijn grootmoeder moesten gaan.We stemden alledrie met dit idee in en stonden recht, waardoor we beseften dat we helemaal niets te zoeken hadden bij mijn grootmoeder. M. zei dat we best even nog terug op het bankje konden plaatsnemen. Dit proces heeft zich enkele keren herhaald. Een groepje feestgangers had ons in de gaten en zei tegen politie-agenten die op patrouille waren dat die drie jongens daar over een grootmoeder, weiden en bankjes bezig waren.
We zagen de agenten op ons afkomen en we probeerden ons zo serieus mogelijk te houden. Dat heeft niet lang geduurd. De agent zei dat ze het al doorhadden en we ons zo snel mogelijk naar huis moesten begeven. We deden dit en zette onze wandeltocht naar M. zijn huis in. N. kon het allemaal niet meer vatten, M. zei opeens: jongens, is dit nu een badtrip? Hierdoor waren we alledrie van slag. N. draaide zich om en zei dat hij naar huis moest. Ik hield hem eraan dat we bij elkaar moesten blijven, maar hij had hier geen gehoor naar. N. vertrok, M. en ik bleven over.
Op dit moment haalde ik die Mentosbol uit mijn mond...ik had er in kunnen stikken de hele tijd
We moesten door een klein, versmald onverlicht paadje. Ik vroeg M. of hij nog aanwezig was, en hij zei dat hij vlak achter mij liep. Op dat moment ging het voor mij verkeerd, mijn hele wereld trok in 1 punt naar elkaar toe en alles versteende. Ik maakte ook versteende bewegingen... Ik zag mezelf vanuit de hoogte staan in een groot magnetisch veld en werd terug in mezelf gezogen. Op dat moment zat ik in een compleet andere wereld. Alles leek op een film, waarbij iedereen zijn rol had, allemaal in het thema van nog altijd Tim Burton. Elke beweging dat ik maakte was geprogrammeerd, alsof het zo moest, wanneer ik een verkeerde beweging deed dan versteende alles weer en schokte ik tot ik de juiste beweging deed.
In onze gedachtegang leek het huis van M. de verlossing uit de trip, we gingen vlugger vooruit om zo snel mogelijk bij de verlossing aan te komen. Tevergeefs, eenmaal in het huis gekomen, zaten we nog beide in de trip. We waren op M.'s kamer gekomen. We snapten beide niets, onze handen kronkelden over elkaar, hoofden draaiden verder dan 90°... we deden het licht uit en probeerde het zo dan maar uit te doen.
Op een gegeven moment ging het licht terug aan en zag ik M.'s schim verdwijnen uit de deur, ik volgde hem naar het straat en helemaal naar het centrum. Daar was nog steeds het feestje bezig. Ik ben binnen gegaan. Wat een oerdomme zet was, aangezien mijn jongere vriendin hier aanwezig was met haar voltallige vriendengroep. Ik heb geen woord gezegd, tegen niemand. (dat is wat ze mij de dag erna vertelde). Ik zou enkel voor me hebben uitgekeken en liggen grijnzen. M. nam opeens mijn arm vast en vroeg me waarom ik in godsnaam zijn kamer had verlaten. Ik zei nog altijd niets... Ik dacht dat ik dood was, ik in een wereld zat dat het hiernamaals zou moeten voorstellen. Niets was echt.
Stelselmatig ben ik elementen terug beginnen aanvoelen, ik stond buiten en herinnerde me hoe wind op je armen voelden. De zon begon op te komen en ik voelde terug hoe warmte op je lichaam voelt. M. bracht me naar zijn huis. Thuis in M. zijn bed begon alles terug te kloppen, alsof ik er bijna was, het gevoel tussen de trip en de realiteit. Na een goede 8 uur trippen was ik er eindelijk uit... en had enorm veel uit te leggen aan de mensen die me gezien hadden.
M. vertelde mij de dag erna dat hij niet naar buiten is gegaan, maar hij mij is gevolgd omdat ik de kamer ben uitgegaan. Ik heb dus de hele tijd een hallucinatie liggen volgen. M.'s moeder zei ons dat ze de kamer is binnengekomen en we beiden stokstijf in de kamer lagen en woord zeiden, alsof we 2 planken waren. N. was goed thuisgekomen en heeft hulp van zijn moeder gehad...
Voor ons was een bak Hawaiiaanse net iets te veel van het goede.