Wat: salvia divinorum 10x (dosering: 0.1g)
Waar: Meertje
Wie: Beer en ik
Tripzitter: Beer
Beer en ik zaten op een bankje. Een plek die we al veel te goed kenden en al veel te veel tijd hadden doorgebracht, het meeste ervan, onder invloed moet ik bekennen. Zo ook vandaag. Beer had net zijn salvia trip gehad. Gelukkig was hij stil geweest en heeft hij niet geprobeerd weg te lopen. Dit was zijn eerste keer geweest. Ik begon me inmiddels te vervelen. Ik had bij hem gezeten en niets hoeven doen. Daarbij voelde ik een spanning in mijn lichaam; ik zou straks beginnen aan een salvia trip.
Nog stoned zat hij voor me, te vertellen hoe zijn trip was geweest. Ondertussen maakten we de bong klaar voor mijn trip. Ik hoorde zijn woorden, maar besloot niet te luisteren; hij vertelde over het iets naardere deel van zijn trip. Dit was iets wat ik nog niet wou horen.
Toen de bong gereed was, zijn we teruggekeerd naar het kleedje, waar de camera nog op het statief stond. Ik voelde mij hart bijna uit mijn bost kloppen van nervositeit maar vooral van opgewondenheid. Ik ga dit echt doen! Beer vertelde me wat ik moest doen; twee hits, ogen dicht, lang mogelijk adem inhouden, uitblazen en dan zou hij de net gekochte space bril bij mij opzetten. Wanneer ik mijn ogen zou openen zou ik ‘er zijn’. Ik volgde zijn stappen, hij zette de bril op, ik ademde uit, maar opende mijn ogen nog niet. Ik zou er dan zijn. Ik telde af en opende mijn ogen. Ik zag Beers fiets. Serieus, is dit het?! Niet is veranderd! Wat een telleurstelling. Ik zei dit tegen Beer. Hij grinnikte. Ik heb het drie keer gevraagd, voor ik toegaf dat ik nu toch wel iets begon te merken.
Ik ging met mijn hoofd op Beers been liggen en genoot van mijn ritje. Ik sloot mijn ogen. Iets wat ik niet vaak heb gedaan tijdens psychedelische tripjes door het universum, maar nu voelde het goed. Ik verzonk in een tunnel. Een soort van ronddraaiende tunnel. Terwijl ik tegen de rechter muur leunde bleef de tunnel op me af komen. Het eerste wat ik bewust dacht was: dit is mijn trip, dat betekent dat alleen ik er vat op heb: het zijn mijn hersenspinsels! Meteen begon ik met het sturen van mijn trip. Ik kleurde de tunnel in verschillende tinten, nog wel gedempt; ze kleurrijk als ik de kleuren wou hebben gebeurde niet, maar toch er veranderde wat. De tinten bleven donker en mat, maar rood, paars en nacht blauw waren prima te herkennen. Ik werd super opgewonden en kon niet wachten meer te testen! Meteen begon ik het begin punt van de tunnel te verplaatsen naar andere plekken, van rechts ging het naar links boven, via een boogje naar het midden en weer terug naar het punt waar het begonnen was. Ik werd super blij en trots!
Ik opende mijn ogen en zag door de bladeren van het bos de lucht niet meer. Even was ik uit het veld geslagen door de hoeveelheid regenbogen en in elkaar overlopende bladeren. Ik uitte mijn verwondering. Toen de verwondering wat gezakt was begin ik met het sturen van de regenboogjes; kijken of ik er plaatjes van kon maken! Meteen zag ik een vraagteken zoals die voorkomen in Mario spelletjes, van die blokjes. Erna maakte ik er een speelse doodskop van. Nu wou ik iets groters…. Beters… Ik zag een vrouw. Ze stond met de rug naar mij toe en na een seconde boog ze zich over, tja over wat? Ik had geloof ik de keus uit een oude vrouw, een baby of een plantenbak. Misschien heb ik ze alle drie gezien, misschien hield het hier op. Ik weet het niet meer. Zo snel als ik de weg toen kwijtraakte in deze gedachtegang, smolt de vrouw en werd het weer een regenboogje. Hierna heb ik nog wat proberen te sturen, maar werd het merkbaar dat ik het niet meer kon en de effecten minderende waren. Ik merkte dat ik nog steeds de space bril op had, en zette deze af. Dot was iets heel nieuws! Ik was een scala aan kleuren en regenbogen gewend, vergeleken met deze bril leek de wereld bijna zwart-wit!
Beer, mijn Beestjesbeschermer, had braaf alle muggen en beestjes bij me weg gehouden tijdens de trip. Hij begon nu wel veel last te krijgen van al het gekriebel en gezoem, en wilde eigenlijk weg. Ik nog in mijn onverschrokken bui van blijheid en trots, vond dat we prima konden vertrekken naar de AH voor een lekkere lunch. Ik had honger. We pakten de spullen in en vertrokken op onze fietsen naar de AH. (Dit gebeurde niet meteen na mijn trip, ik heb nog even zitten staren naar dansende bomen, maar dat was niet zo interessant, plus ik werd gek van de beesies.)
Mijn normale zicht was nog steeds niet goed, en af en toe had ik wat bosjes meegenomen in mijn bocht, maar verder ging het prima. Ik fietste ook maar met één hand omdat ik het statief vast moest houden. De reis naar de ah ging prima, we hadden hier geglazuurde donuts, cassave chips, chips en fristie opgehaald. We besloten terug te gaan naar een veldje; geen van ons had zin om terug te keren naar mijn huis waar mensen zouden zijn. We besloten te gaan liggen bij Baggel, onder een boom in de schaduw. Inmiddels was het best wel warm geworden. We hebben heerlijk zitten bulken, nog wat foto’s gemaakt en lekker uitgerust.
Na de trip heb ik mezelf bekroond tot Avatar, meester(es) der psychedelische elementen. Een echte psychonaut twijfelde ik nog over. Ik wil mezelf geen valse titel geven. Dat achievement heb ik nog niet, maar die gaat er zeer zeker komen! Op naar de volgende trip, whatever and whenever that may be…
