Hoi! Ik ben vrij nieuw hier, zwerf al een aardige tijd rond op het forum, en vind het vooral leuk om de tripreports van jullie te lezen. Dit heeft mij ertoe bewogen eens een ervaring van mezelf op te schrijven.
Dit is een report van een ervaring van ongeveer 1,5 jaar geleden. De reden dat ik hem nu pas typ en hier post is omdat het zo'n intens heftige ervaring is geweest die tot nu nog niet geëvenaard is. Ze is bij me gebleven voor al die tijd, soms denk ik er nog net zo heftig aan als op het moment toen het gebeurde (soort van flashbacks). Anyhoe, hier is ie, veel plezier:
Wat: Salvia divinorum, 1 biertje
Waar: op de Henkie84 studentenkamer
Wie: Henkie84 en ik
Het was vrijdag middag, ik was klaar met school en stond op het punt om naar Eindhoven te vertrekken. De week ervoor had ik al salvia 20X extract en salvia bladeren gekocht. Ik nu al vaker gehoord en gelezen dat er zoiets als omgekeerde tolerantie optreedt bij salvia divinorum, en dat vrouwe salvia wilt weten met wie ze te maken heeft. Nou dat heb ik geweten :rolleyes:
Ik had al de hele week pijpjes met blad gerookt, ongeveer 2 per dag. De manier waarop ik deze rookte was zoals je een (water)pijp salvia rookt met de intentie te trippen (dus lang inhouden). Het effect viel te omschrijven als een wazige buzz en een zwaar hoofd.
Aangekomen in Eindhoven bij mijn tripmaatje Henkie84 hebben we eerst even wat eten, bier en wiet gekocht. Bij terugkomst van de winkel opende we beiden een biertje en gingen even rustig zitten. Hij had duidelijk minder haast dan ik, want ik liet blijken dat ik kon niet wachten om te roken. Nou ga je gang dan, was zijn reactie. Hij had ook nog salvia 10X extract gekocht, en verstandig als ik was besloot hier maar mee te beginnen.
Na in een plastieke waterpijp met een geschatte triphoeveelheid gevuld te hebben, ging ik op zijn bed liggen. Na Henkie nog even zenuwachtig aan te hebben gekeken hield ik het vuur bij het kruid. De warme lucht vulde mijn mond, mijn keel en mijn longen. Ik deed mijn ogen dicht en toen ik ze weer opende keek Henk me aan en vroeg of ik al wat voelde. Ik schudde mijn hoofd en blies tegelijkertijd alles uit.
Het was een lange ademtocht, en het laatste beetje lucht dat ik uitblies leek voor mij wel vloeibaar. Ik viel achter over met mijn ogen gesloten en werd meegenomen met een enorm krachtige wervelwind van energie. Er was iets visueels maar alles zag er heel grof uit, alsof “de pixels” heel groot waren. Het was een pulserend geheel, in de kleuren felgroen en oranje. Ik was teruggebracht op celniveau, en het pulseren was een samentrekkende cel.
Vanuit hier werd ik me bewust van andere bewustzijnsvormen. Ik werd in een “cel” geplaatst, alsof je in een achtbaan karretje gezet wordt. In de cellen voor en acher mij zaten ook “wezens”, ik schat dat ik ergens in het midden zat. Dit gebeurte allemaal heel snel, ookal had ik geen perceptie van tijd meer.
Vanuit hier stegen we op, BAM, de wereld in. Het leek nu alsof we door de “normale”, aardse wereld bewogen. Over dit bewegen moet ik even zeggen: we bewogen zoals je een schroef de muur in jaagt. We draaiden dus echt naar voren, waarbij elke (nog steeds aanwezige) puls een draai was. Hoop dat het duidelijk is want t is echt moeilijk uit te leggen.
Over die schroef: ik merkte dat met elke puls, ieder van de wezens, waaronder ik, zich heel hard naar rechts gooide, zijn hele lichaam (voorzover daar sprake van was) zonder moeite door een ruimte propte die zo dun was als de zijkant van een vel papier, om uit te komen waar het wezen voor je net nog was. Dus echt een draai van een schroef. En dit allemaal draaiend door “je dagelijkse realiteit”, waarin wij onzichtbaar waren maar wel een belangrijke functie vervulden (hierover later meer).
Na een tijdje zo rondgedraaid (of dolgedraaid
) te hebben, door akkertjes en langs slootjes, een echt polder landschap dus, draaiden we een boerderij binnen. We kwamen gewoon door het zolder dak heen, dit ging allemaal heel natuurlijk en ik verbaasde me nergens over.Dit is waar het minder fijn werd. Opeens ging alles niet meer zo vloeiend en soepel als ervoor. Ik keek in de geschokte ogen van een persoon met lang blond haar, ik dacht dat het een vrouw was die in de boerderij woonde. Ik besefte me dat ik niet langer aan het draaien was en zei paniekerig: ”JAHAAHAAA, ik moet weer terug!”. Ik besefte me dus ook dat ik snel weer “in de draai” moest komen omdat er achter mij nog wezens zaten die ook door moesten draaien. Dit besef kwam mede door een strenge doch rechtvaardige (zoals dat vaak zo mooi omschreven wordt) vrouwen stem die steeds maar herhaalde: “Het moet, het moet, hij kan het”. Terugkijkend is dit de stem van vrouwe salvia geweest, ze was heel duidelijk op de achtergrond aanwezig, hier ben ik heel zeker van.
Het gevoel dat ik hier had was niet fijn. Ik werd me al enigszins bewust van mijn omgeving en merkte dat ik op de grond in een plas water lag met een bonkend, warm, nat en plakkerig hoofd. Het voelde alsof ik uit de ene realiteit GESCHEURD, en in de andere gedumpt was. Ook voelde het alsof het mijn schuld was dat de realiteiten gescheurd waren. Ik moest zo snel mogelijk weer terug zien te komen. Dit probeerde ik ook tevergeefs, door mijn benen naar rechts te gooien. Hiermee maakte ik de chaos alleen maar groter, door planten en bijna een tv op te schoppen.
Ik was compleet verward, ik kon weer opstaan maar nog niet bevatten wat ik zojuist had meegemaakt. Het was te absurd, en tegelijkertijd zóóó realistisch. Ik wist gewoon dat wat ik net had meegemaakt “echter” was dan de aardse wereld waarin ik net geland (gecrashed) was. Heel verwarrend. Rond dit moment besefte ik me dat het natte plakkerige gevoel op mijn hoofden gezicht bloed was. Omdat ik in mijn trip aan het draaien was, en het was echt niet alsof ik het op dat moment tegen kon gaan, heb ik schijnbaar mijn fysieke lichaam met de beweging mee gegooid. Op deze manier heb ik mijn hoofd met een behoorlijke rotvaart tegen een schuine draagbalk van het dak op Henk´s kamer gegooid.
Toen ik weer een beetje aanspreekbaar was, en niet meer verdwaast voor mij uitkeek, adviseerde Henk mij om me maar eens op te frissen. Ik liep met een handdoek naar zijn badkamer, en spoelde het bloed van mijn gezicht af. Toen ik hier klaar mee was, zag ik dat er een vrij korte, diepe snee onder mijn oog zat. Ik voelde me hier eerlijk gezegd een beetje ongerust over. Nu was ik nog behoorlijk wazig, in ieder geval niet nuchter, dus besloten we om nog even te zitten alvorens naar het ziekenhuis te lopen. Hier werd mijn wond geplakt door twee hele lieve chirurges en sloeg mijn ongeruste gevoel over in een heel gerust en tevreden gevoel. Ook al zat ik toen nog wel te worstelen met, wat ik tot nu toe nog steeds als de raarste ervaring uit mijn leven mag bestempelen.
De moraal van dit verhaal: Salvia divinorum is geen pretmiddel. Weet waar je aan begint voordat je je ermee gaat bezig houden. En trip bij voorkeur in een open veld, een kamer van matrassen (zo een waar ze geestelijk gestoorden wel eens in zetten), of een opblaaspaleis. En zorg in ieder geval voor een nuchtere tripsitter! Dit is heel belangrijk want je kan jezelf anders godweetwat aan doen.
Bedankt voor het lezen, hopelijk hebben jullie ervan genoten, ik wel van het schrijven in ieder geval!
