Wat? Truffels psylocybe Atlantis + lachgas
Dosis? 24g truffels (2 porties) + ongeveer 8 patronen
Wanneer? 01/06/2011
Waar? Leuven
Aantal personen? Russ, Alice en ik
State of mind? Unprepared, nervous, zin om te trippen
Twee weken geleden was mijn laatste trip... Tja, dat is er een klein beetje om vragen. Toen
ik de citroen-2-porties-Atlantis-truffel-thee rustig opdronk, wist ik hoe laat het was.
Davinci please fasten your seatbelt and turn of your phone.
Na tien fucking minuten was er geen tijdsbesef meer. Mijn perceptie was al aan het
truffelen. Tien minuten? Is dat niet redelijk aan de korte kant? Helm op, gordel om.
Ik kon al voelen dat de truffels aan het werken waren. Misschien zou ik beter zwemmen,
dacht ik.
Atlantis Airlines verontschuldigt zich voor de mogelijke turbulentie tijdens de vlucht.
Net zoals vorige truffeltrip kwam een euforie gepaard met een ongemakkelijkheid
opzetten. Je hebt vier dagen zwaar gefeest met alleen drank en dag vijf ga je bijna neer
door de kater en vermoeidheid, je neemt dan een bommetje pep en gaat van brak naar
normaal naar euforie. Zo voelen truffels die inslaan.
Het leek mij beter om mijn tripgenoten niet te waarschuwen voor de intensiteit van mijn trip
ivm paniek. Ergens merkte ik dat zowel Russ als Alice het al zwaar genoeg hadden met
hun portie.
Kleuren in de kamer begonnen hun eigen leven te leiden. Samen met de ondergaande
zon en alle kleuren in de kamer, stond ik op een schip. Het voelde alsof ik samen met
Columbus Amerika aan het ontdekken was. De eerste eilanden van Amerika waren
duidelijk in zicht.
Het was tijd voor een eerste lachgas patroon. Russ en ik hadden nog een discussie over
wat we met de lege patronen zouden doen. Mij leek het verstandig om alle lege patronen
naast de doosjes te leggen. Russ slaagde er natuurlijk in om al een leeg patroon in het
doosje te doen
Op de een of andere manier vond ik de structuur van volle/legepatronen en doosje verneukt. Ik zei: "je geeft mensen aids waar de pest al is
uitgebroken..." Ergens hield ik wel van de hulpeloosheid die samengaat met trippen. Zelfs
de eenvoudigste dingen worden quantumfysica.
Het eerste lachgas patroon vond ik teleurstellend: de visuals werden even 10x, maar daar
stopte het ook. Visuals zijn wel leuk, maar ik houd meer van het mentale aspect.
De turbulentie tijdens mij vlucht zou blijkbaar meevallen...
Direct na het eerste patroon volgde er een tweede. Ik zat rustig op mijn stoel een
ballonetje te roken, toen Russ uit het niets moest overgeven van het lachgas.
'Wtf... Wat gebeurt er? Huh? Ik begrijp er niets van? What the f*ck just happened? Heeft
Russ nu juist moeten overgeven? Waar is de lachgas-buzz? Vreemd ik begrijp er echt
niets meer van... Wtf ik merk niets van het lachgas? Huh?' dacht ik. Volledig verbijstert,
vergat ik dat ik aan het trippen was. Verwarring triomfeerde. Zonder dat ik het besefte
verdween alle kleur uit de kamer. Posters aan de muur, eten, andere dozen en kleurrijke
voorwerpen waren er niet meer.
De kamer was herleid tot lege elementen: een bed zonder deken, de kast, een bureau,
een spiegel... Alle warme mooie kleuren waren weg. Ik bevond mij in een nazi praktijk. Dit
was het kabinet van Dr. Mengele himself. De kamer was wit/grijs met sporadisch een vuile
grijs-bruine tint. Ik begreep er niets van. Waar was ik beland? Alle boeken op de kast
waren weg. Pas toen het lachgas begon uit te werken, vroeg ik mij af hoe ik hier
aangekomen was. Je kan het vergelijken met een droom waarin je beseft dat je droomt,
maar het direct weer vergeet na een paar seconden.
Stilaan kwamen de 'normale' tripgevoelens en visuals terug. De posters aan de muur
waren er weer; de vele mooie rode kleuren maakten mij terug warm vanbinnen.
Ik schrok toch wel even... Dit was een soort van hallucinatie waar het enorm kil en koud
was, geweest. Ergens vond ik het cool: lachgas zorgde voor gestoorde dingen, maar
ergens was ik enorm geschrokken door de kracht van truffels en lachgas.
This is your pilot from Atlantis Airlines speaking. We currently have some troubles with the
engines. Please don't worry, we almost arrived at destination.
Ik ging naast Alice gaan zitten op bed, de stoel leek mij niet zo'n veilige thuishaven.
Russ speelde lachgasdealer en zorgde voor een doorlopende supply van ballonnen.
Opeens begon hij over Spacelord van DF die ooit in een trip het nut van trippen niet meer
zag. Russ begreep dat niet. Ik vond dit gesprek absurd want Alice kende zijn tripreports
helemaal niet. Ze begreep niet wat ik zei en volgens mij heb ik nooit deftig kunnen
uitleggen wat er absurd was aan dat gesprek.
Iedere minuut werd ik hulpelozer en hulpelozer. Ik begon mijn grip en controle over de trip
te verliezen. Mijn laatste ballon was een drama. Als een klein teleurgesteld kindje zat ik op
bed, volledig vergeten hoe ik een ballon moest inademen. Wie had mijn speelgoed
afgenomen? Ik voelde mij redelijk triestig dat ik de ballon niet meer kon inademen.
Nja eigenlijk maakte het toch niet zoveel uit: de laatste drie lachgas patronen maakten de
trip niet veel intenser dan hij al was. De laatste ballon heb ik uiteindelijk toch nog binnen
gekregen.
This is your pilot from Atlantis Airlines speaking a last time. A storm has just killed our
engines, we're going to crash.
S.O.S.
Mayday...
Mijn gedachten gingen razend snel. Opeens besefte ik dat ik de grens overgestoken had.
Hulpeloosheid en weinig controle bereikten een kritiek peil.
Ik dacht dat Alice en Russ een enorme lachkick hadden (achteraf bleek van niet.)
Zelf barstte ik uit het niets ook in lachen uit. Misschien kwam het door het 2e piano
concerto van Prokofiev: maar heel even verloor ik controle. Deze muziek drukte mij neer
tegen de grond...
Acid frenzy.
Mijn gezicht stond een en al horror, panic en acid frenzy. Ik wist wel dat ik mijn tripgenoten
angst bezorgde, maar ik liet even alle controle los. Er was iets in mij dat enorm
tegenstribbelde en mij een enorme angst bezorgde. Het kon niet anders dan mijn ego zijn.
Zeven keer mijzelf begon op mij in te praten. Truffels hadden een oorlog gestart en waren
duidelijk beter bewapenend dan mijzelf. Hier voelde ik hoe het was om gek te zijn.
The edge of insanity isn't pure joy.
Ik kon echt wenen over hoe slecht ik mij voelde. Al heel mijn leven ben ik een egocentrisch
kutpersoon tegenover vele mensen. Mijn ik, mijn ego suckt zwaar.
'Concentreer je op je ademhaling...', dacht ik onmiddellijk. Dat was de enige manier om
niet te verdrinken in de chaos.
'Het heeft geen zin om te beginnen wenen, als je sterft maakt het toch niet meer uit.', zei
iets in mij. Het enige wat ik (denk ik) luidop heb gezegd was: 'ik ben er niet meer.'
Ik werd redelijk zot en gek. Een bad trip was echt niet meer ver. Ik begon mij meer en
meer op mijn ademhaling te concentreren. Daardoor kon ik het insane-zijn een beetje
beginnen te aanvaarden. Ik kende de wapens van truffels. Wonder boven wonder begon ik
mij beter te voelen en werd nu in vlagen terug volledig triphelder. Ik genoot terug met volle
teugen van het trippen. De dood/sterven leek zeer bizar. Door de truffels zag ik een grote
vergissing: sommige zien de tragedie van het leven aan voor de dood. De dood is het
enigste wat het leven zin geeft. Het is de craving naar het einde van de tragedie van het
leven die pijn brengt. Het probleem situeert zich in leven, niet in dood.
Alice ging zich hierna douchen en Russ ging diep in gesprek met mij. Ik had nog altijd last
om mij te concentreren op het gesprek omdat zijn hoofd met de muur versmolt. Telkens hij
een beweging met zijn handen maakte, zorgde hij voor een klein vuurwerkje.
Na een tijdje begon de trip sterk af te nemen en gingen we naar buiten.
Het hoogste punt van Leuven is gewoon goddelijk. De skyline is super. De vele lichtjes
stroomden allemaal door elkaar en de de torens van het stadhuis dansten.
Hoe zalig zijn de sterren niet? Ik begreep niet dat een ster zowel paars als rood als groen
kon zijn. Voor de eerste keer in mijn leven zag ik in de grote beer een echte beer.
Alles was zo mooi en dat maakte mij gelukkig. Mijn verbazing was enorm: hoe kon de
wereld nu zo mooi zijn?
Uiteindelijk had ik nog een laatste portie (12g) genomen om uit te trippen tot na
zonsopgang. Visuals kwamen terug en mijn triphulpeloosheid was weer present.
Alice en Russ gingen slapen. Ik ging terug naar het hoogste punt van Leuven om te
genieten van zonsopgang. Al trippend het ontwaken van de wereld meemaken is te lekker
voor woorden. Ergens miste ik tripgenoten om mijn geweldige ervaring mee te delen.
Ik kreeg ook de tijd om eens rustig na te denken over mijn ervaring van een paar uur
terug.
Na twee weken opnieuw trippen zonder echte voorbereiding was net iets te veel van het
goede misschien. Toch leek het alsof ik maar een kleine stap in mijn trip ervaring heb
gezet.
Ik vond het spijtig dat Alice hier niet bij was. Ze zou prachtig staan in dit perfect schilderij
van zonsopgang.
Als Einzelgänger alleen trippen is dieper dan je je ooit kan voorstellen. Ik was nog altijd
niet verlost van de drugs: alleen zat ik nog maar op 110 volt ipv 220. Het zweet liep uit mijn
poriën en iedere gedachte kon ik niet langer dan 2 à 3 seconden vasthouden.
'Truffels zijn een vrij complexe drug. Net zoals lsd niet voor iedereen geschikt. Vele
feestjes met vrienden zijn alleen geschikt voor massa consumptie van downers: benzo's,
wiet, booze.'
Vreemde herinneringen aan deze nacht.
Ik dacht aan Timothy Leary. Hij ging Amerika rond om 'consciousness expansion' te
verkopen zonder ook maar te denken aan de duistere realiteit die trips met zich
meebrengen. Zou hij beseffen dat velen met hem neer zijn gegaan?
Eigenlijk stelde mijn insanity van een paar uur terug weinig voor. België heeft nog altijd
geen regering...
Het blijft gek dat sommige mensen voor 5 euro een trip kopen en daarmee hopen vrede te
ontdekken. Leary heeft een verkeerde illusie gecreëerd die de originele gedachte van de
acid culture negeerde.
Ik besefte dat mijn enigste doel van trippen: het lichtpuntje aan het einde van de tunnel
ontdekken, was.
Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ergens op een zen-plaats dacht ik na over de wereld.
Had iemand mij daar gevonden, dan zou hij in mijn gezicht sporen zien van overmatig
truffel gebruik. Ik liep ook maar rond, nog aan het trippen, gewoon aan het doen wat juist
leek om te doen. Ergens vond ik het spijtig dat de populariteit van trip middellen op een
laag pitje staat. Neem nu lsd: kwaliteitsvolle, sterke lsd is alleen maar te vinden door
bevoorrechten. De wereld wordt overspoeld door benzo's en alcohol. Zelfs zuivere
amfetamine lijkt al even bedreigd als pure lsd en dmt.
Ik had dringend slaap nodig. Het panoramisch uitzicht had mijn hersenen overladen.
Lichte hoofdpijn dwong mij om naar bed te gaan. Ik hoopte dat ieder verkeerslicht groen
was. Uitputting zei mij dat ik mij schuldig zou voelen als ik door het rood licht zou rijden.
Alle lichtjes in de stad speelden nog een laatste keer kermis. Terug op mijn eigen kot keek
ik nog naar mijn enorme pupillen in mijn ogen voor ik met een glimlach en een geslaagde
trip uitgeput in slaap viel.
. Ook dit zinnetje: "Op de een of andere manier vond ik de structuur van volle/lege
in je onderschrift las ik dat je ervaring had met paddo's, lijkt het veel verschil te hebben met mijn ervaring op truffels?
