Wat? Ik 15gr Atlantis truffels, T. 10gr (eerste keer drugs voor T.)
Waar? Bos, duinen
Wanneer? 16 augustus
T. was wel benieuwd naar drugs. Vanwege zijn opleiding en toekomstig beroep kan hij eigenlijk niet gebruiken, het kan zijn hele carriere verpesten. Toch leek het hem dat zo in de vakantie een keertje trippen op truffels wel zou kunnen, en we besloten een datum te prikken. T. heeft verder nooit wat gebruikt, en is ook erg benieuwd.
We gaan rond kwart voor 1 ’s middags aan het wandelen richting het bos. We zoeken een rustig plekje op om de truffels op te gaan eten, en op de een of andere vreemde reden komen we uit op precies dezelfde plek waar ik mijn eerste keer truffels (12 juli) opat. Dit moest zo zijn, dit werd ons plekje. We stallen onze spullen uit, en gaan er rustig voor zitten. We besluiten dat 7-8gr voor T. eerst wel genoeg is, en ik wil wel wat meer proberen en neem 11-12gr. De truffels worden verorberd, en deze keer smaken die van mij echt ontzettend vies en zuur. Veel erger dan de vorige keer. T. probeert een stukje van mij, en vindt deze ook veel viezer smaken dan die van hem.
Het leek ons leuk om (op advies van een forummember) om de zoveel tijd een filmpje op te nemen, waarin ik beschrijf wat we voelen en hoe de trip is. Dit begint vlak na het innemen van de truffels, en herhaalt zich met intervallen tussen de 10 minuten en 2 uur.
Na ongeveer een kwartier begint T. wat te merken. Hij ziet overal vissen in wolken, intussentijd voel ik zelf nog niks en vind ik dat hij wat raar aan het lullen is. 5 minuten later begint het bij mij ook, bomen buigen om, we beginnen wat slap te ouwehoeren etc. We besluiten hier ons eerste filmpje op te nemen.
Het eerste uur, of eigenlijk zelfs wel 2 tot 2,5 uur zijn we echt hard aan het trippen. Ik zie de bomen echt ontzettend vervormen, en dezelfde stam als de vorige keer begon weer hard te bewegen met zijn schors. De stukken schors bewegen over mekaar, hebben veel meer diepte, ik zie er zelfs salamanders en hagedissen in. Soms kan ik wel een kwartier naar deze boom kijken, dit was voor T. ook erg vermakelijk. Ineens ziet T. ook een leuk tafereel, een soort klein hoopje mos waarin vanalles gebeurt. Torren lopen rond, larven kruipen naar boven, en er staat een mini-eikenboompje in. Als ik me er ook over verwonden besluit T. dit te gaan filmen, en ik presenteer het “Madurodam voor torren”. Ik val een beetje om, want de zwaartekracht is ook heel anders, deze gaat nu ook zijn eigen gang. Ik lig te rollen in het mos, en geniet zo ontzettend hard. T. filmt dit ook nog even, en in het filmpje noem ik hem een reus. Hij is zelf niet heel lang, maar ik zie hem echt als een reus als hij staat en ik op de grond lig.
Dit vonden we lijken op een hand met een vinger die naar beneden weesBeiden zitten we een groot deel van de tijd in ons eigen wereldje, om dan ineens te “ontwaken” en ontdekken dat de ander er ook nog zit. Dit zorgt ook voor leuke taferelen, en het is dan als “nuchtere” ook heel grappig om te vragen “zit je lekker te trippen?” of “lekker in je eigen wereldje?”.
Hier zagen we beiden een aap in de boom zitten, daar moest even een foto van gemaakt wordenNa ongeveer 2,5-3 uur op dezelfde plek te hebben gezeten (er waren zoveel indrukken, we wilden niet eens weg! Ook muziek was af en toe erg druk, deze zetten we dan uit om het 1 minuut later weer aan te zetten), besluiten we om te gaan lopen. Kleine stukjes hadden we al geprobeerd, maar we durfden niet te ver van ons eerste basiskamp weg te lopen. Nu wel, en we gaan een flink stuk lopen. T. wil na 5 minuten alweer gaan zitten, maar ik zeg hem dat we echt nog maar net aan het lopen zijn. “Oh, ik heb het gevoel dat we al uren lopen?”. We lopen nog wat verder, en gaan weer ergens zitten. Dit herhalen we ongeveer 3x in een halfuur, maar nu kwamen we dichtbij een fietspad! We schatten de afstand op 50m als we op een grote omgevallen boomstam zitten, achteraf gezien was dit maar 10m. We verwonderen ons over de fietsers, en vinden het ook erg spannend. We moeten fluisteren want anders kunnen ze ons horen en zien! Dit nemen we ook nog even op in een filmpje, en we praten over “hier zijn ECHTE mensen!” alsof het een heel spannend en serieus iets is.
Een plekje verderop (de chronologische volgorde wordt weer iets lastiger nu om te beschrijven), nemen we nog wat bij. We merken dat we iets nuchterder worden, en eten allebei onze restjes truffel op. Nu zit ik dus op 15gr, en T. op 10gr truffels. Ik besluit dat dit een mooi plekje is om ook een jointje op te steken, hier ga ik nog net wat lekkerder van spacen.
Alles wordt inmiddels wazig, en alles is zo verwarrend. Als we rondlopen vragen we ons elke 5 minuten wel af hoe we hier in godsnaam zijn gekomen en hoe we nu verder moeten. Nu komen we bij een weiland aan, waar paarden in staan. Erg leuk en grappig, maar, “waar paarden zijn kunnen mensen zijn!!! We MOETEN hier weg!” Dus we lopen rustig verder het bos weer in, om vervolgens NOG een weiland met paarden tegen te komen. Maar dit is toch echt een ander weiland.. toch? “Nah ik weet het niet meer, het zal wel, we lopen gewoon verder”. Nu komen we meer in een duinlandschap, en hier genieten we intens van de natuur, het is zo prachtig, het weer is goed, de omgeving is goed, alles is gewoon PERFECT!
Het weiland met paardenIk ga dit report ietsje korter houden dan mijn vorige.. Er is gewoon zo veel gebeurd, ik kan het gewoon niet allemaal beschrijven. Verspreid over 3 uur lopen we terug naar het dorp. Op een duin naast het dorp besluiten we nog even te chillen en Pink Floyd te luisteren. Als ik op mijn rug naar de wolken lig te kijken (die ontzettend mooi vervormen, helemaal omkrullen en rondtollen, dit heb ik de hele trip gehad trouwens), zing ik mee met de muziek van Comfortably Numb. Op het moment dat ik dit doe zie ik vanuit mijn ooghoek ineens 2 bejaarden achter ons langs komen. T. en ik schieten in de lach, terwijl die mensen echt nog heel dichtbij waren, en bedaren dan weer wat omdat we doorkrijgen hoe dichtbij ze nog zijn. Ze lopen rustig verder, en zullen wel denken “wat een rare jongens”.
Al met al was dit een prachtige trip, veel visueler dan de vorige keer (vooral de eerste 3 uur), veel dieper (heb veel meer in mn eigen wereld gezeten, en echt heel raar liggen rollen in het gras etc), veel meer paranoia (op een gegeven moment keek ik elke minuut achter me of er geen mensen liepen), maar dit alles wel op een positieve en leuke manier. Ik heb continue genoten, T. is een ontzettend leuk tripmaatje, en we hebben beide een zelfde soort trip meegemaakt. Alles was een avontuur, en onze conclusie was ook dat het niet te beschrijven valt wat je meemaakt.
Voor de liefhebbers, PM me maar voor een filmpje, deze ga ik niet zo online zetten. Ik ga het morgen ofzo compileren tot 1 filmpje, heb zelf iig al heel hard kunnen lachen om wat we aan het doen waren en hoe ik zelf praat.
