Écrasez l ’infame…
Verpletter het schadelijke… (~Voltaire)
Wanneer: 18.04.2015
Wat: ongeveer 30gr. Hollandia truffels
Waar: Bij een meertje
Wie: Klungel, Beer en ik
Tripzitter: Was er maar eentje
Op zoek naar een kleedje liep ik door het huis. Peinzend of vandaag wel een goed idee was. Kleungel, een vriend van Beer en mij, wou ook een keer gaan truffelen en had ons gevraagd hem te begeleiden. Wij als ‘wanna-be’ spychonauten zouden dat wel kunnen. Ik wist ook wel zeker dat we dat konden. Zelf hadden we nog nooit getript met een tripzitter en ook deze trip zouden we niet nuchter blijven.
Het vervelende aan vandaag was dat ik me wat misselijk voelde en er nogal wat gekloot was met de datum en de houdbaarheidsdatum van de truffels. Twee dagen terug was er nog nagenoeg niets geregeld en ik had iedereen achter zijn kont aan moeten zitten, gevoelsmatig. Klungel zou later komen, rond een uurtje of 12-12:30. Beer en ik zouden dan al begonnen zijn en zouden ons hoogte punt eerder hebben, waardoor we hem beter zouden kunnen begeleiden.
Alles was nu geregeld. Beer en ik hadden thee voor ons gezet en het laatste zakje (15gr.) voor Klungel be-waard. Met elk een thermobeker fietsen we langs de supermarkt om het laatste lekkers op te halen. Toen we aankwamen zag ik mijn omaatje lopen, een verschrikkelijk lief, klein vrouwtje van 70. Na even gepraat te hebben gaf ze me een tientje en wenste me een super gezellige dag met mijn lieve vriend. Mijn lieve vriend was inmiddels klaar om de winkel in te vertrekken met mijn pasje om nog wat drinken en knabbels te kopen. Nu ik alleen was haalde ik diep adem en keek naar de strak blauwe lucht. Ik moest toegeven van-daag was een mooie dag. De stres en zorgen zakten van mijn schouders; ik werd rustig en klaar voor vandaag.
Eenmaal bij het meertje, onze triplocatie, aangekomen begonnen we met het atten van lauwe truffelthee met een flinke schep honing. De smaak viel erg mee, wat ons aangenaam verraste. Beide hebben we onze bekers half opgedronken om erna te wisselen van beker; we wisten niet welke beter had getrokken en dus sterker zou werken. Hierna zijn we alles gaan uitstallen en ben ik opzoek gegaan naar een stok om in te kerven. Toen ik er eentje gevonden had en net de schors eraf had gesneden werd ik misselijk en besloot te gaan liggen. Dit leek een goed idee want al snel begon de grond meet golven en de bomen met het aaien van de lucht. Ik kon even geen woord uitbrengen. Ik had er geen zin in. Punt. De muziek speelde zacht op de achtergrond. Spreken zou de melodie verstoren.
Beer was verder gegaan met het kerven van mijn stok, iets wat hij mocht van mij. Het zou onze stok wor-den. Toen ik weer kon zitten zonder misselijk te worden, ben ik verder gegaan met de stok en is Beer gaan liggen, gaan mediteren. Bij eerdere trips werd hij soms zo verdwaald dat hij niet meer wist wat hij met zichzelf, de omgeving of wat dan ook aan moest. Dan begon hij vaak maar met hysterisch lachen of rollen op de grond. Om dit te voorkomen zou hij deze trip rustig proberen te worden voor de trip.
Ik schrok op vanuit mij gedachtegang doordat ik in mijn vinger sneed, flink diep. Snel legde ik dus maar de stok en het mesje aan de kant en ging naast Beer liggen. Hij moest lachen toen ik het hem vertelde en zei nog dat hij wist dat dit zou gebeuren. Ik ging naast hem liggen.
We keken nog steeds samen naar de lucht, al had Beer net zo goed zijn ogen dicht kunnen hebben, toen Klungel met enig kabaal kwam aanfietsen. Hij praatte, zoals gewoonlijk, aan één stuk door. Gelukkig pratte Beer namens ons terug. Ik voelde de effecten van de truffelthee al aardig en daarbij voelde ik zorgen en onzekerheid over vandaag opkomen: wist ik zeker dat ik er een derde persoon bij wou hebben? Wisten we zeker dat we een ander konden begeleiden? Had ik daar wel zin in? Er kon zo veel mis gaan, misschien was dit niet het moment…
Maar al snel werd mijn emotionele toestand weer omhoog gekrikt door beide mannelijke jongeren. Zij wa-ren vrolijk en opgelaten en hingen aan mijn lippen toen ik vertelde dat de grond golfde en de bomen wat dansen. Klungel begon ondertussen met het opknagen van zijn 15gr. Hollandia. We hadden hem verteld niet te gehaast te eten en dat het zeer viest zou smaken. Meneer vertelde met volle mond dat de smaak nog best te doen was en dat hij veel erger had verw- “Nee laat maar!” gevolgd door geluiden van gruwel. Hij vertrok naar een boom om te gaan plassen, maar tijdens het lopen gooide hij van gruwel een van zijn voeten in de lucht. Hij was zo lang en mager dat het een zeer komische uitdrukking had. Dat had hij sowie-so eigenlijk altijd wel. Het zou vandaag wel goed komen.
Na enige tijd merkte Beer nog steeds vrij weinig, iets waar hij erg van baalde. Hij opperde of hij naar mijn huis zou fietsen om de bong op te halen. Ik vond dit geen slecht idee en dacht dat het hem dat extra duwtje in de goede richting wel zou kunnen geven. Het nadeel was dat mijn ouders mogelijk thuis konden zijn en hij geen zin had om die te trotseren. Daarbij was de kans ook aanwezig dat hij onderweg ineens visuals zou kunnen krijgen. Ik liet hem maar gaan in de hoop dat hij het zelf kon inschatten.
“Neem je wel pleisters mee?”
“Ik bel wel als ik er ben…”
“Hoezo dat?”
“Zodat ik niets vergeet.”
“Ik maak wel een lijstje.” Ik scheurde een stukje uit de chocolade verpakking en schreef op wat hij niet ver-geten moest: bong, wietjes, aansteker en pleister. Ik stopte het lijstje in zijn jaszak. Ik gaf heb een kus, hij vertrok. Nu was ik alleen met Kwibus. Ik voelde me kinderlijk vrolijk, het maakte niet uit wie er was. Jut en Jul waren we, verdwaald in onze bubbel. We begonnen met tekenen. Ik trok de lijnen die ik zag op het pa-pier over, wat Klungel aan de andere kant van het kleedje aan het tekenen was weet ik niet. Hij praatte ook aan één stuk door, ik verloor zijn woorden die zich vormden tot één grote letterbrij boven mijn hoofd. De letters vlogen boven onze bubbel uit, op naar iemand die ze wel begreep, op naar een andere mond die ze uit zou spreken. Ik luisterde niet, net zo als hij niet echt sprak. Ik weet niet of hij wist wat hij deelde, ik ook niet of hij wist dat ik niet luisterde, maar op dat moment leek het alsof geen van ons beide leek te luisteren. Ineens stond hij op en rende de bosjes in. Ik schrok op en volgde waar hij heen ging. Hij kwam terug met een boomstronk, rende richting het meertje.
“Klungel, nee!” Schreeuwde ik, alsof hij mijn hondje was. Dit was ons grapje. Ook helder komt hij op stom-me, domme, roekeloze maar grappige ideeën. Omdat hij jonger is commandeer ik dan, hij weet dat ik het niet echt meen en het een leuk spel is. Ook nu vatte hij het niet vervelend op, maar trok hij een pruillip en vroeg hij of hij het alsjeblief in het water mocht gooien. Ik zei dat hij er nog twee mocht gaan halen en dat we dan straks alle drie een boomstam gaan gooien. Daarna zijn we verder gaan tekenen en schrijven. Ik kan niet zeggen hoe lang we hebben getekend, maar het leek maar een halfuurtje voor Beer terug kwam. Dit lijkt me niet, aangezien het helder 15-20 min fietsen is naar mijn huis.
Ik kreeg een pleister. Het voelde bijna alsof je als kind een sticker kreeg omdat je je werk goed had gedaan. Beer vertelde maar heel weinig over zijn avontuur en begon snel met het nuttigen van zijn missie. Hij stond op met de bong, wietjes en aansteker en liep naar het picknickbankje 5m verderop om daar te gaan roken. Waarom wist ik niet, maar ik volgde hem braaf. Ik mocht de keer er op twee hijsjes nemen. Klungel mocht niet. Zijn eerste keer moest puur zijn en niet een overdosis aan prikkels. Dit leek hem met vlagen al te veel.
Al snel ging het van verdwaald naar van de kaart en namen weer plaats op de kleedjes. Ik vertelde wat, iedereen keek vragend. Ik hield mijn mond maar na een paar keer proberen. Klungel ging weer door met ratelen zonder luisterend oor. Ik zei op een gegeven moment dat we boomstronkje gingen gooien, waarbij Klungel veel te vrolijk en vrouwelijk op sprong en huppelde richting het meer.
“Nou Klungel, jouw eerste trip dus jij mag het eerst gooien.” Ik zei dit niet perse omdat ik hem dit gunde, ook wel, maar meer omdat ik zelf bang was om te gooien. Ik wou niet falen. Niet falen. Er vormde zich een schaduw achter mij en ik voelde me klein.
Klungel gooide en even was het stil. Allemaal waren we betoverd door de golven in het meer. Slow motion regenbogen gleden over het glazen oppervlakte. Eenmaal bijgekomen van de betovering volgde Beer au-tomatisch. Hij gooide en weer even was het stil. Dit keer leek het alsof het glas was gestold en de golven stil stonden. Ik genoot van het zicht, maar langzaam kroop de schaduw verder mijn rug op; het was mijn beurt. Ik mocht niet falen, de stam mocht niet dicht bij mij in het water neerkomen, ik mocht niet vallen. Ik nam een kleine aanloop en gooide. De boomstam veroorzaakte golven en lag tussen de andere twee boomstronken in. Ik lachte. Het was me gelukt.
Ik keerde terug richting de kleedjes, Beer deed een paar stappen terug en Klungel bleef tegen een boom aan de rand van het meer leunen. Er kwam een leuk nummer op en ik begon met bewegen.
“Ik wil komende zomer dansen met truffels op, Beer.” Zeg ik terwijl ik een pirouette draai richting de ver-dwaalde prins op het verdwaalde paard.
“Wat..?” Krijg ik verbaasd terug met een blik alsof ik Chinees sprak.
“Ik wil deze zomer dansen terwijl we truffels op hebben.”
“En wat zijn daarvoor de benodigdheden..?”
“Truffels, zomer, jij en ik… Dansen.”
“En je punt is?”
“Weet je, laat maar!” Ik werd chagrijnig. Niemand van hen twee luisterde. Er viel met beide niet meer te communiceren sinds Beer terug was en van de bong gerookt had. Ik probeerde de trip te delen want we zaten hier toch met z’n drieën in met de reden om het samen te doen. Beer en klungel wisselden woorden over het geloof, wat me alleen meer chagrijniger maakte; zij konden wel spreken, maar ik werd niet begre-pen. Meteen sloeg de onzekerheid toe en ontstond er een oorlog in mijn hoofd. Gevoerd door onzekerheid en irritatie. Irritaties schreeuwde en gooide waar de onzekerheid klein werden huilde. Ik liet geen emotie zien, dat mocht niet want dan zou ik hun uit de trippen halen en mogelijk op een slechte manier beïnvloe-den. Waarschijnlijk, want dit was niet leuk en min of meer veroorzaakt dor hun.
Even leek het me allemaal te veel te worden. Ik werd bijna geheel opgeslokt door de schaduw. Ik ging lig-gen en zag ver boven mij een wolk. ‘Clouds don’t worry about falling into the sea’ de tattoo op mijn onder-arm brandde in mijn hoofd. Ik hoef helemaal niet hierover in te zitten. Langzaam gleed het van me af. Ik zag weer meer kleur en werd weer vrolijk. Het geschreeuw in mijn hoofd werd vervangen door de muziek uit mijn boxjes. Inmiddels lagen Beer en Klungel naast mij op de kleedjes. Diep in gesprek over weet ik wat. Ik sloot hun woorden op in de letterbrij en liet alleen de muziek mijn hoofd binnen. De muziek die mij vredig maakte en leidde naar mijn plekje in mijn hoofd, in mijn bubbel. Even deden ze er niet toe. Even deed alleen ik er toe. Dit moment ging echter snel voorbij omdat het stil werd. Iets wat bij mij alarmbellen deed rinke-len. Ik ging zitten en zag dat beer op zijn buik lag, met zijn handen om zijn hoofd gevouwen. Het was ook maar egocentrisch van mij om nu alleen aan mijzelf te denken. Iets wat een paar keer is gezegd door per-sonen die heel dicht bij mij stonden/staan.
Ik moest ervoor zorgen dat niemand de bubbel waarin wij ons bevonden verliet, niemand mocht iets over-komen of een bad trip krijgen.
Terwijl Beer op de grond lag liep Klungel rond. Ik volgde hem met mijn ogen om te kijken of hij iets deed waardoor hijzelf of de omgeving schade kon oplopen. Ik zag hem wat op de grond slaan met een stok en wat bladeren vegen, gooiden en slaan. Ik had in kunnen grijpen, maar liet hem lekker. Ik wist dat hij nu in zijn hoofd gekeerd was en dat je tijdens zo’n trip dingen verwerkt op een andere manier. Het kreeg een leuke live uitstraling, ook al sloeg hij nog zo hard.
Ze konden mij een beetje aan mijn kont roesten. Ik had geen zin om mijn gehele trip aan de kant te schui-ven voor anderen, zoals ik een groot deel van mijn leven had gedaan. Vandaag was ook een beetje mijn dag, en niet alleen die van hun. Ik ben in mijn hoofd gekeerd en heb wat toe gekeken hoe Klungel de bos-grond sloopte, toen naar een boom liep om er in te gaan klimmen. Ik had hem verteld dat hij dat niet moest doen. Het viel mij op hoe druk en egocentrisch was in de niet vervelende zin van het woord. Hij was met zichzelf bezig en deed wat hij leuk vond, wat in dit geval boompje klimmen was geweest. Iets waar ik veel bewondering voor had. Dit gaat bij mij nog niet altijd automatisch.
Naast mij draaide Beer zich weer op zijn rug met een ietwat bleek en leeg gezicht. Ik vroeg er maar niet naar, wetende dat hij het moeilijk of misschien vervelend zou vinden te delen nu Klungel erbij was. Ik ging naast hem liggen en keerde mij zonder iets te zeggen ook naar de lucht. Ik voelde me (ook) wat leeg, ik voelde me buitengesloten en niet deel uitmakend van waar zij zich ook bevonden. Klungel was er inmiddels weer bij komen liggen. Zij spraken wat over iets waar ik niet naar luisterde. Ik was geobsedeerd bezig met een vliegtuig dat voorbij kwam en de blauwe lucht kleurde met zijn witte streep. Na een paar seconden besloot ik het geheel te delen.
“Kijk een vliegtuig!” Zei ik terwijl ik ernaar wees.
“Oh wauw!” Kwam er kinderlijk verbaast uit Beers mond. We hebben het vliegtuig gevolgd tot het uitzicht was. Iedereen was over de piek heen en gesprekken werden weer gevoerd op een normale manier.
“Dat wij dit gemaakt hebben…” Zei ik met verbazing.
“We spelen eigenlijk vals. We horen helemaal niet te vliegen als mens.” Zei Beer.
“Zou de mens eigenlijk het gemiddelde zijn? De planeten zijn zo veel groter, maar onder onze voeten is er ook zo veel kleiner.”
“Op schaal bedoel je?”
“Hmhm,” knikte ik instemmend. “Zouden we van alles wat er bestaat het midden zijn?”
“Ja kan maar zo, ik weet het eigenlijk niet. Zou wel cool zijn, though.”
Terwijl Beer en ik met de filosofiesessie doorgingen zat Klungel er bij met een groot vraagteken boen zijn hoofd. Ik vond het niet gek dat hij het gesprek niet geheel mee kreeg. Ik geloof ook niet dat ik dat aan had gekund mijn eerste trip, zeker niet met de 15gr. die hij in één keer had genuttigd.
Na wat filosoferen wouden we wel naar huis toe. De effecten waren waarschijnlijk nog niet helemaal weg, maar we kregen het koud en werden moe. Ik had een sms naar huis gestuurd met de vraag of er iemand thuis was. Het was 4 uur en mensen zouden waarschijnlijk met mijn zusje uiteten. Ze waren bijna weg ver-telden ze. We hadden ons voor genomen te wachten tot 5 uur, dan op te ruimen en te vertrekken naar mijn huis.
We hebben wat nabesproken over de ervaringen die we hebben gehad en wat nou echt super vet was. Ik heb niet veel gedeeld omdat ik niet heel veel vette dingen had meegemaakt. Daarnaast was ik moe en koud en wou ik maar wat graag naar huis. Iets voor 5 waren we begonnen met opruimen waardoor we om 3 over 5 klaar waren. We hebben overwogen om te vertrekken ook al zouden we dan nog mensen moeten aanspreken. Dit woog echter niet op tegen de kou en vermoeidheid, dus zijn we iets over 5 vertrokken rich-ting mijn huis. Het fietsen in een groep bleek nog een hele opgave. Beer had iets laten vallen maar niet aangegeven dat we moesten wachten, Klungel en ik die voor hem fietsten hadden dus niets door en zijn verder gefietst. Pas later kwamen we er achter dat we iemand misten, we hebben toen even gewacht tot we hem weer zagen.
Eenmaal thuis waren er inderdaad nog mensen, maar druk bezig met motorpakken aantrekken, van hen hebben we dus weinig last gehad. Toen iedereen weg was stortte alles is, fysiek. Ik ben vertrokken naar de supermarkt om de benodigdheden voor het avond eten op te halen. Thuis heb ik na de keuken opgeruimd te hebben begonnen met koken. Iedereen heeft heerlijk zitten smullen. Na het eten is Klungel vrij snel naar huis vertrokken en Beer en ik richting mijn slaapkamer, waar we een super leuke kinderfilm (Hook) hebben gekeken. Hierna zijn we heerlijk gaan slapen.
ook knap hoe je aandacht besteedt aan je innerlijke belevingen.
