November 2014 attendeerde ik een goede vriend van me '' wie ook regelmatig gebruikt '' dat de line up en datum van A State Of Trance 700 bekend is geworden. Na enig overleg en twijfel(twee jaar geleden zijn we voor het laatst geweest in Den Bosch, was niet helemaal wat we er van hadden verwacht) besloten we tickets te bestellen. Na maandenlang voorpret was het zaterdag 21-2-2015 eindelijk zover: ASOT 700! Ik had goed en redelijk lang uit kunnen slapen, enige waar ik me enigszins zorgen over maakte was dat ik niet helemaal 100% fit was. Hoofdpijn, keelpijn, en af en toe duizelingen. Misschien kwamen die duizelingen ook wel door mijn lichte nervositeit voor die avond aangezien ik na bijna 6 maanden eindelijk weer eens een keertje MDMA ging gebruiken. De dag ging tergend langzaam voorbij maar in de loop van de dag leken mijn pijntjes te verdwijnen en maakte ik me om 18:30 klaar voor vertrek.
Na om 18:30 vertrokken te zijn van huis, kwam ik om 19:15 aan bij die goede vriend. De voorpret kon beginnen! Met de warming up set van ASOT 650 van vorig jaar op youtube aan, maakte we ons klaar voor een legendarische avond en nacht. Na even gechillt te hebben en een klein biertje te hebben gedronken, stapte we om 20:30 op de trein richting Utrecht. In de trein zagen we al meer festivalbezoekers die er ook enorm veel zin in hadden. Je kon de liefde bij bewijs van spreken al voelen hangen in de lucht, dit zorgde bij ons voor een nog meer uitgelaten stemming
Na een treinreis van +- 45 minuten, kwamen we om 21:15 aan bij het jaarbeursplein en op naar ingang B. Kaartcontrole was nog geen 30 seconde werk, kluissleutel halen was zo gefixt en het fouilleren stelde niets voor. Let the party begin! Mainstage 1 zag er prachtig uit. Niet zo heel veel bizar veel aankleding maar de zaal was ruim, overzichtelijk met aan weerszijde van de zaal twee barren en aan het einde van de zaal een redelijk grote tribune die op het moment dat Andrew Bayer zijn eerste melodieën liet horen al redelijk gevuld was. Na een paar pilsjes te hebben gehad en een beetje op en neer gependeld te hebben van Mainstage 1 naar Who's afraid of 138, Talent Room en weer terug naar Mainstage 1, besloten we tegen 0:30 het eerste half schijfje te nemen. Op naar de dixies om vervolgens als een haas terug te rennen naar Who's afraid of 138 daar waar de sfeer toen al meer dan prima was. Heerlijke beukende Trance met af en toe euforische vocals en melodielijnen die het gevoel alleen maar aanwakkerde bij mij
Op het moment dat we weer in de Who's afraid of 138 stonden, voelde ik me lichaam na ongeveer 15 minuten al licht ontspannen. Ik weet niet hoe het komt maar MDMA slaat bij mij absurd snel in. Daar waar het bij die vriend zeker 40 minuten geduurd heeft voordat hij iets voelde, voelde ik na 20 minuten mijn benen al ontzettend licht worden. Het voelde alsof ik een heel klein beetje werd opgetild en alsof mijn schouders ontspannend naar beneden werden gedrukt door iemand die zijn handen op mijn schouders legde. Dit gevoel werd met de minuut heftiger en ondertussen leek het wel alsof ik boven de zaal aan het uitstijgen was. In de Who's afraid of 138 was Will Atkinson gestopt met spelen en na een korte intro kwam Jorn van Deynhoven ten tonele. Nog hardere beats met een hoog BPM level werden als een komeet de zaal ingeschoten en toen ik om me heen keek, zag ik opeens aanzienlijk meer mensen met zwarte kogels in het gezicht rondlopen
Ook bij die vriend van me was het raak, met een smile van oor tot oor stond hij te genieten van alles wat Jorn van Deynhoven ons liet horen. Door deze man zat ik zo erg in zijn flow, dat ik alleen nog maar oog had voor de lichteffecten achter hem. Door deze effecten kwam ik helemaal in me eigen wereldje met als gevolg dat ik helemaal niets meer mee kreeg van wat er allemaal om me heen gebeurde. Voor mijn gevoel leek het alsof ik mijn ogen had gesloten en ongestoord in mijn eentje in die zaal stond. Na een paar minuten kwam ik weer terug in de realiteit, keek ik die vriend aan en geven we elkaar knikkend en met een gigantische smile een high five. Ik heb echt met volle tuigen staan genieten van Jorn zijn set. Na Jorn van Deynhoven was het tijd voor Sean Tyas. Hoewel ook hij een bazenset aan het draaien was, voelde ik dat ik de heftigste piek wel gehad had: tijd om een kwartje bij te pakken dus(we hadden overigens groene Canadezen, getest op 140 miligram MDMA) Na dit kwartje bij te hebben gepakt, waren we aanvankelijk van plan om terug te gaan naar Who's Afraid of 138 maar van een mede partyganger hoorde we bij de toiletten dat Armin zou draaien om 03:15. Dus op naar de Main 2 en ons zelf weer volle bak in de euforie dompelen. Na ongeveer 15/20 minuten weer voelde ik het kwartje binnenkomen, weer enorm veel euforie, liefde en weer momenten dat ik helemaal uit de realiteit was en in mijn eigen wereldje zat met alleen de muziek en de lichteffecten. Doordat die vriend misselijk werd van de wietgeur '' die aanzienlijk aanweziger was dan in de andere zaal '' werd ik uit mijn wereldje getrokken maar erg vond ik dat allerminst. Hij wilde eventjes op de tribune gaan zitten om even weg te zijn van de wietlucht dus hebben we denk ik zo,n 20 minuten gezeten. Lekker chill, beetje met mensen gepraat en afentoe weer helemaal weg. Muzikaal gezien was de set van Armin wel goed maar niet overdreven goed.
Inmiddels was het alweer 04:30, op naar Aly & Fila! Harde set, veel energie, goed publiek en dat allemaal met nog een kwartje in mijn mik, zorgde dat ervoor dat ik wel een beetje waus werd in mijn hoofd. Ik kon op sommige momenten nauwelijks onderscheid maken of ik nou echt aanwezig was bij Aly & Fila of dat ik dat aan het dromen was. Ook leek het bij vlagen alsof ik gewoon in de kroeg stond met die vriend van me. Ondanks dat voelde ik me nog steeds super en had ik ondertussen helemaal geen last meer van de hoofdpijn en keelpijn van eerder die dag. Het in mijn eigen wereldje zitten tijdens de set van Aly & Fila is er niet meer van gekomen, daar was ik veels te veel voor afgeleid door de vele prikkels om me heen.
Om 05:45 stopte de klanken van Aly & Fila zodat Simon Patterson het over kon nemen. Nog harder, nog bruter maar om 06:15 begin de vermoeidheid als een bom in te slaan. Ineens kreeg ik een steek in me voet, voelde ik de hoofdpijn weer een beetje opkomen en was ik lichamelijk helemaal gesloopt. Ook bij die vriend begin het effect met de minuut minder te worden. Na een kort overleg besloten we afscheid te nemen van alle mensen om ons heen om vervolgens naar de lockers te lopen, de jassen aan te doen, nog even een plasje plegen(moeizaam) sleutel inleveren en op naar de trein.
Moe maar voldaan en met een kleine brok in de keel namen we afscheid van de jaarbeurs. Onderweg lekker nagepraat over hoe tof deze avond wel niet was. We waren er allebei wel mee eens dat dit de beste ASOT editie tot nu toe was. Muzikaal was het een hele hele hele dikke voldoende, organisatorisch was het ook prima in orde. We hebben nergens lang hoeven wachten, de wc's waren netjes schoon en het was nergens overmatig druk. Petje af voor Alda events en volgend jaar ben ik er zeker weer bij!
.
