Coke op een tropisch eiland
Weer eens wat anders.
Na een vliegreis van 13,5 uur komen we aan in de drukkende hitte van het prachtige eiland. Het is nacht en we zijn kapot, dus als we aankomen in ons huisje aan het strand vallen we direct in slaap. Om 06:00 uur worden we wakker van het geluid van de golven. We lopen naar buiten en kijken vol verbazing naar de schoonheid om ons heen. Het is hier werkelijk nog mooier dan op de foto’s in de brochure. We besluiten een stukje te wandelen en worden al begroet door de eerste werknemers van het hotel. Bewakers, een lifeguard, mannen die kokosnoten uit bomen halen, het pad vegen. Om half 7 begint het ontbijt en ik pak een lekker vers sapje. Mijn man loopt nog even terug naar het huisje om zich om te kleden, aangezien het buiten al 30 graden is en hij kletsnat van het zweet is. Zelf kan ik beter tegen de hitte.
Als hij terugkomt vertelt hij me dat hij onderweg door 2 personeelsleden is aangesproken. Blijkbaar dachten ze door zijn tattoos en alternatieve uiterlijk dat hij een ‘muzikant’ of ‘acteur’ was, en muzikanten gebruiken toch drugs? De eerste bood hem alleen marihuana aan, de tweede claimde ‘alle party stuff die je maar nodig hebt’ te verkopen. Mijn man slaat hun aanbod vriendelijk af. Damn, dit eiland is wel heel fucking corrupt. We hadden erover gelezen, maar ik had niet verwacht dat het ZO erg was. We lachen om deze bizarre wereld waar drugs makkelijker te krijgen zijn dan brood.
We ontbijten en ik neem een duik in de zee. Mijn man blijft op het strand en wandelt af en toe heen en weer naar de coctailbar. Dan is het tijd om naar een hotelmeeting te gaan. Ik fris me op en we lopen er samen heen. Hij vertelt me dat hij alweer door een hotelmedewerker is aangesproken terwijl ik weg was. Er werd hem coke aangeboden, rechtstreeks uit Columbia. “Wat vroeg hij voor een gram?” “80 dollar.” “Jezus, wat een idioot.” “Inderdaad, maar ik bood 30 en nu zit het in mijn zak.”
… Oké.
De reisleider start de meeting door aan de groep te vragen of ons al veel wiet is aangeboden. Ja. Ze vertelt dat je hier nooit drugs moet kopen. Er zijn agenten in burger, er komen wel eens drugshonden een bezoekje aan het hotel brengen, en door de omgekeerde discriminatie kunnen dealers je gemakkelijk in de val laten lopen. Ik begin zenuwachtig met mijn been te tikken en in mijn stoel te draaien. Fuck, die impulsieve vent van mij ook. Als de meeting voorbij is wil mijn man nog even buiten het resort pinnen. Hij vraagt me of ik het spul mee wil nemen en vast in het huisje neer wil leggen. Stom genoeg gaf het me een vreemd soort kick dit te doen.
In het huisje bekijk ik de coke. Het is een klein beetje vochtig en het ruikt raar. Shit, ik denk dat we troep hebben. Als mijn man terug is legt hij een klein beetje coke op zijn tandvlees. Het tintelt en verdoofd, dat zit alvast goed. Dan snuift hij een heel klein beetje. “Ja” zegt hij, “dit is absoluut coke.” Ik vertrouw op zijn oordeel en maak een vrij bescheiden lijntje voor mezelf. Ik rol een bankbiljet op en begin te snuiven.
Halverwege het lijntje denk ik: “zo dan. Dit is goed spul.” Ik snuif het lijntje op. Holy shit. Direct voel ik me top. Enkele seconden later ren ik naar de wc en geef over. Nog vijfmaal ga ik over mijn nek maar er komt niet veel meer uit. Dan is het goed. Mijn man is direct bezorgd, want ik geef nooit over. Zijn bezorgdheid stopt als hij naar de gelukzalige uitdrukking op mijn gezicht kijkt. “Woooow…. holy shit” grijns ik. Ik besef me ineens dat ik in Nederland altijd flink versneden spul heb gehad, ook al dacht ik dat het best goed was. Mijn man grijnst terug, neemt een wat kleiner lijntje dan ik en samen gaan we naar buiten naar een lighoekje vol kussens en matrassen, op een paar meter verwijderd van ons huisje en de zee. Het is rustig in het resort, waardoor er genoeg mooie lig- of hangplekjes zijn. We halen nog wat coctails en beginnen druk te praten en te genieten van de warmte en het prachtige uitzicht.
Na zo’n anderhalf uur heb ik wel weer zin in nog een lijntje, dus ik ga terug naar het huisje en leg dit keer een kleiner lijntje. Ik snuif hem op en weer voel ik me, nog voordat het lijntje helemaal op is, geweldig. Echt een instant fix. Direct vlieg ik weer naar de badkamer en ga ik een paar keer heftig over mijn nek, maar gelukkig is het niet veel. Dan weer terug naar het strand en zo hebben we een heerlijke dag gehad. Wel was ik af en toe wat bang dat de bewakers ons door zouden hebben, maar then again, misschien zijn ze zelf ook wel zo corrupt als de pest.
’s Avonds had ik wel veel last van keelpijn en natuurlijk waren we snotverkouden. Ook maakte mijn hart overuren. Toch viel ik wonder boven wonder ’s nachts gewoon in slaap. Dit heb ik echt nog NOOIT meegemaakt na een upper en ik was dan ook verschrikkelijk blij dat ik de coming down niet hoefde te doorstaan maar gewoon in slaap viel. De volgende dag voelden we ons prima.
De rest van de week hebben we ons vrij braaf gehouden, maar we zijn nog dikwijls aangesproken. Eén keer sprak een man me aan en legde gewoon een zakje poeder in mijn hand, terwijl hij vroeg hoe ik het hier vond. Direct gaf ik het terug en hing ik het onschuldige meisje uit. Toch wel tricky dit.
Na nog een keer de jackpot gescoord te hebben voor een nog lagere prijs als eerst vond ik het wel welletjes. Ik denk dat het steeds bekender werd dat wij gebruikten, want op de laatste dag werd mijn man constant lastig gevallen en toen zijn we een deel van de dag maar in het huisje gebleven. Als mijn man drinken ging halen kwamen er gelijk weer mensen naar hem toe. "Hey man, have you been hiding from me?" Het begon op te vallen bij andere medewerkers. Wat dat betreft ben ik blij dat we bijna naar huis gingen.
Op het vliegveld werden we er tijdens het inchecken ook nog uitgehaald en werden we allebei gefouilleerd en moesten we onze koffers openen. Alles werd doorzocht, maar gelukkig waren er geen sporen achtergebleven en zo dom om wat mee te nemen zijn we nu ook weer niet.
Het was een mooie ervaring. Hoe vaak krijg je nou de kans zulk zuiver spul te proberen op zo’n toplocatie? Maar wat mij betreft wel een ‘één keer, nooit meer.’ Iets teveel risico’s.
