Die ochtend, wandelde ik naar een rivier waar ik woonde. Het regende een beetje, of liever het motregende; een enkele voorbijganger was al gauw uit zicht. Links die ashoop die hier duin wordt genoemd, rechts de grauwe dijk, beneden het vale strand, en voor de zee van verdund waswater en de wijde lucht waar het bleekwater in spiegelt. Een hel bij uitstek, een weke slappe hel! Ik kwam van een vriendin die inmiddels al in slaap moest zijn. Ik was blij dat er aan een 36u brutale snuifsessie een einde ging komen, fysiek opgelucht, en ik voelde mijn bloed zachtjes tintelen net als die regen. Op een brug onderscheidde ik voor me, over de leuning gebogen, een gedaante die naar het water scheen te kijken. Van dichterbij bleek het een slanke jonge vrouw in het zwart. Tussen donker haar en de mantelkraag was alleen haar nek te zien, fris en nat: dat deed me iets. Maar na even aarzelen liep ik door. Ik was nog geen vijftig meter verder of ik hoor die plons, oorverdovend in de stilte ondanks de afstand, van een lichaam in het water. Ik bleef stokstijf staan maar ik keek niet om. Vrijwel meteen hoorde ik een gil, een paar maal achtereen, die ook mee de rivier af dreef en toen ineens verstierf. De stilte die inviel, in de op slag verstarde nacht, leek eindeloos. Ik wilde toeschieten, en ik kwam niet van de plaats. Ik geloof dat ik trilde van kou en emotie. In het besef dat ik snel moest ingrijpen voelde ik een fysieke verlamming over me komen, onweerstaanbaar. Ik weet niet meer wat er toen in me omging: te laat – te ver… Roerloos bleef ik luisteren. Toen ben ik langzaam doorgelopen. Ik heb niemand gewaarschuwd. De dag daarop en de volgende dagen heb ik geen krant, post of mails ingezien.
Ik had sterk de indruk dat ik behoefte had aan een liefde. Obsceen? Coca? Ik voelde een doffe pijn, een soort gemis dat me van binnen leegde, zodat ik me, half gedwongen en half nieuwsgierig, een paar bindingen kon veroorloven. Door mijn behoefte om lief te hebben en zelf bemind te worden verbeeldde ik me dat ik inderdaad verliefd was. Ik betrapte me erop dat ik iets vroeg wat ik als routinier altijd had vermeden; ik hoorde me vragen: Hou je van me? Je weet het, in zo’n geval is het antwoord: en jij?
Dankzij de cocaïne ging ik elders op zoek naar liefde zoals in boeken beloofd wordt en die ik nog nooit van mijn leven was tegengekomen.
Hopeloos mislukt in liefde bedacht ik eindelijk dat er altijd nog een heel behoorlijk surrogaat voor de liefde was, de uitspatting, die alle gelach doet verstommen, die het zwijgen weer invoert, en die voor alles tot onsterfelijkheid leidt. Bereikt iemand een bepaalde roes in zonder iets te hoeven, dan is hoop geen kwelling meer, begrijp je: de geest heerst over alle tijd en de levenspijn is voorgoed voorbij. In zekere zin had ik de laatste jaren steeds in een staat van uitspatting geleefd. En wel omdat ik steeds de onsterfelijkheid zocht. Dat was immers mijn diepste wezen, uiting van mijn grote ego-coca-liefde. Ja, ik verging van mijn zucht naar onsterfelijkheid. Ik hield zoveel van mezelf dat dit kostbare object van mijn liefde nooit verloren mocht gaan. Nu ziet een nuchter iemand met een beetje zelfkennis geen enkele geldige reden om een geile aap onsterfelijkheid te verlenen, dus werd het zoeken naar surrogaten. Ik wilde het eeuwige leven, dus ging ik met hoeren naar bed en zakte nachtenlang door. ’s Ochtends allicht proefde ik in mijn mond de bittere smaak van de sterfelijkheid. Maar uren en uren aaneen as ik verzaligd aan het zweven geweest. Nog steeds denk ik met vertedering terug aan nachten dat ik in een goor etablissementje de striptease-danseres opzocht die me met haar faveurs eerde. Elke nacht aan de bar hing ik de pasja uit in het rosse licht en het stof van dit oord der wellust; dan loog ik erop los en dronk-snoof door. Ik wachtte op de ochtend, en dan belandde ik in het nooit opgemaakte bed van mijn prinses. Daarna begon het zachtjes te dagen boven dit rampgebied, en roerloos zweefde ik een roemrijke ochtend binnen.
Laat ik er niet omheen draaien: alcohol, cocaïne en vrouwen bleven het enige soelaas dat ik waard was. Het is een jungle, zonder verleden of toekomst, zonder belofte vooral, zonder directe straf. De oorden waar het wordt bedreven zijn van de wereld afgescheiden. Wie er binnentreedt laat alle vrees varen mét alle hoop.
Naamloze vergeten vrouwen…
De moeheid en de coca die mijn lichaam aanvreet, heeft tegelijk veel van mijn gevoelige plekken uitgebrand. Alle exces vermindert mijn vitaliteit en dus ook de pijn. Het is gewoon een lange slaap.
:cheers:
