Hoge Verwachtingen
Na ruim een jaar van MDMA afgebleven te zijn, heb ik me afgelopen nacht toch weer aan een pilletje gewaagd. Ondanks mijn pogingen om er zo clear-minded mogelijk aan te beginnen, zat ik om één uur ’s nachts toch met vrij grote verwachtingen op de bank. Naast twee van m’n beste vrienden, een jongen en een meisje, beiden XTC-maagden, ging ik in m’n hoofd over de eerdere ervaringen die ik met de stof heb gehad. Nachten van eeuwig praten met vrienden, alles aan elkaar delen, verliefdheid ten top, maar ook nachten van stampen en dreunen en aan niks anders dan de muziek denken. Nachten van het kreunen van euforie, nachten van het liefde verklaren aan alles en iedereen om je heen. Al deed ik nog zo m’n best om mijn verwachtingen in toom te houden, ik kon het snakken naar het herleven van deze klassieke XTC-herinneringen niet staken.
En zo was het dat we om precies een uur ’s nachts elk een halfje witte dobbelsteen (200mg per heeltje) afbeten en er een slok water achteraan gooiden. Ik was nerveus; m’n hart ging als een gek tekeer en ik kon niet echt plaatsen waarom. We praatten wat over koetjes en kalfjes, m’n vrienden vroegen me hoe lang het zou duren voor het in zou kicken, en lichtelijk paniekerig realiseerde ik me dat ik absoluut geen idee had en dit volledig vergeten was. Ik vond een manier van afleiding in een pakje peuken dat op tafel lag en nam m’n vrienden mee naar de achtertuin waar zij er één opstaken. Ik bleef vooralsnog van de sigaretten af; ik ben geen roker en wilde de paar peuken die ik mezelf toe zou staan deze avond bewaren voor wanneer m’n trip in volle gang zou zijn. We hadden het over de rest van onze vriendengroep, die niet te strikken waren geweest voor een avondje XTC, en langzaam ebde m’n nerveusheid weg en maakte plaats voor een gevoel van tevredenheid en rust. We bemerkte gezamenlijk hoe we, terwijl we eerst nog lichtjes zaten te beven, het plotseling totaal niet meer koud hadden. En daar rolde het clichématige startschot van de nacht m’n tong af; ‘ik begin ‘m te voelen’.
M’n medetrippers knikten instemmend en na de peuken afgerookt te hebben gingen we weer naar binnen. Lopen ging wat wankel, we voelden ons als een veertje en rennen leek wel vanzelf te gaan; de klanken van de muziek die we in de achterkamer hadden achtergelaten, verwelkomden ons terug met verhoogde intensiteit. We ploften neer op de bank, arm in arm, en uitten onze waardering voor de muziek die op dat moment aanstond. Vervolgens uitten we de waardering voor elkaar en vervolgens voor al het andere moois in het leven wat ons op dat moment te binnenschoot. De vakanties, festivals en dagjes uit die ons voor de boeg lagen nu de zomervakantie voor mij begonnen was en voor m’n vrienden snel naderde, leken als een godsgeschenk. Ik besprak met een vriend zijn moeizame dagen nadat hij een ijskoude afwijzing had ontvangen van het meisje waar hij zo verliefd op was, en met z’n drieën praatten we alle negatieve emoties uit hem weg. We namen een slokje ijsthee, die er nog stond van voor het innemen, maar onze voorkeur ging overduidelijk uit naar simpel water. We praatten en praatten, over van alles en nog wat, over familie, vrienden en sociale contacten. Even daalde het effect van tevredenheid en vrolijkheid bij mij, en terwijl m’n vrienden nog uitgebreid vertelden hoe hard ze gingen voelde ik me even instorten; wat als het al over was? Wat als dit alles was? Een minuutje of twee lag ik te piekeren en zei niets, maar toen m’n vrienden me doormiddel van een paar vragen weer tot dialoog forceerden ging het langzaam beter.
En zo chillden we door, zonder dat er al te veel gebeurde. Ik wilde simpelweg van m’n trip genieten maar kon, hoe hard ik het ook probeerde, een vage gedachte in m’n achterhoofd niet tegenhouden; waar blijven de rushes? In al mijn XTC-herinneringen staan deze rushes van euforie, de rushes die je licht aan het kreunen maken en je het gevoel geven dat je boven de wereld uitstijgt, centraal ingegraveerd. Ik worstelde met grote tegenzin met het idee dat dit volgens zovelen de ‘ultieme drug’ was maar dat ik toch verre van een ‘ultiem gevoel’ beleefde. Ik voelde me kinderachtig en dom door het feit dat mijn hoge verwachtingen het simpele genieten zo konden verpesten, en piekerde nog een aantal minuten door alvorens toch maar te accepteren dat ik me in een mildere trip dan die uit m’n herinneringen bevond. Met een golf van blijheid die m’n bezorgdheid deed vervagen stond ik op en trok m’n vrienden van de bank; met tegenzin deden ze wat ik zei en verlieten hun comfort zone. Uitgerust met wat peuken en een jas trokken we eropuit, op zoek naar een chillplaats.
In de buurt vonden we een speeltuintje waar we genoten van een draaitoestel en vervolgens op z’n kop gingen hangen aan een rek; na uitgebreid van het speeltuintje gebruik gemaakt te hebben, ploften we neer en staken een sigaretje op. Ik voelde me heel tevreden, en al mistte die klassieke euforie nog altijd, ik had het enorm naar m’n zin en het lukte me de avond te waarderen voor wat het was. Zo kabbelden we voort; we luisterden muziek, hadden gesprekken over alles en nog wat; ik omhelsde m’n vriend en vertelde hem hoe blij ik was dat hij deze nacht met mij deelde en vervolgens omhelsde ik m’n vriendin met dezelfde boodschap. We rookten wat, gingen terug naar huis, en luisterden wat muziek. Dansen was er niet bij, waarschijnlijk door de setting, en het meisje waar we mee waren die normaal heel erg van het dansen en uitgaan is merkte zelf ook op dat ze niet verwacht had zo rustig van MDMA te worden. Met het gebrek aan dansen had ik niet bijster veel problemen, al had ik een wat energiekere, gebeurtenisvolle nacht wel kunnen waarderen.
Al met al was het allesbehalve een slechte nacht geweest, bedacht ik bij mezelf terwijl ik om acht uur ’s ochtends naar huis fietste. Er waren imperfecties geweest, die waarschijnlijk grotendeels te wijten waren aan te grote verwachtingen en mogelijk een verkeerde setting voor wat ik eigenlijk in gedachten had; desalniettemin was het een avond waarin ik veel over m’n vrienden te weten ben gekomen en een diepere band met ze heb kunnen bouwen, een avond van hele chille vibes, een relaxte, open sfeer en geen drama. Een piek kan ik niet aanwijzen; het effect bleef op een vrij constant, mild niveau gedurende zo’n 3 tot 4 uur, met een kleine stijging vlak na het innemen van de tweede helft. Een lekker avondje dus; ik kijk al uit naar m’n volgende XTC-ervaring, welke waarschijnlijk op Sziget zal plaatsvinden. Mogelijk neem ik dit keer een hogere dosis of gooi ik nog wat andere drugs in de mix om dat gevoel van niet waargemaakte hopen te kunnen ontstijgen, maar aan de andere kant realiseer ik me dat ik niet teveel moet toegeven aan m'n eigen hoge verwachtingen en het misschien wel gewoon op één pil moet houden.
