Wanneer: 31 oktober 2015
Wat: XTC
Waar: Stad Groningen
Wie: Beer en ik
Tripzitter: X
12:00 uur
Ik spong van Beers bagagedrager af en keek waar we terecht waren gekomen. Aan de overkant van de straat stond groot ‘SIMPLON’, met een groep mensen voor de ingang. Beer zette zijn fiets weg en aan het kettingslot terwijl ik mijn handschoenen in mijn jaszakken stopte en me klaar maakte voor wat mijn eerste XTC-feest zou worden. Beer en ik hebben wel vaker tikkel gebruikt, maar eigenlijk nooit in het openbaar, alleen in gezellige slaapkamers, laat staan op een feest. Ook in Groningen was ik nog nooit uit geweest. Deze avond zou compleet nieuw voor me worden.
We staken de weg over en gingen naar binnen. Meteen voelde ik de muziek onder mijn voeten de vloer doordringen. Het geluid was overweldigend in vergelijking met de stille straten waar we langs warren gefietst, maar het voelen van de muziek maakte het af. Beer had de kaartjes online gekocht, en we konden makkelijk doorlopen naar de garderobe, en daarna door naar het feest beneden.
Eenmaal daar raakte Beer teleurgesteld en ik verbaast: de club was nog vrijwel helemaal leeg. Er stonden een stuk of tien mensen op de dansvloer, maar er waren maar twee echt aan het dansen en uit hun plaat aan het gaan. De rest stond maar… Aan de bar stond een ander groepje, een man of zes, vrijwel allemaal boven de dertig, gezellig te praten met een colaatje, biertje of wijntje in de hand. Dit was nou niet wat ik me voorgesteld had, en ook Beer was negatief verast. Eigenlijk makte het mij niet uit, ik wist wel dat wij er iets leuks van konden maken, zoals we dat altijd hebben gedaan. Even schakelen dat wel.
We besloten om nog eerst even de stad in te gaan en later bij het feest terug te komen, wanneer het wat drukker en gezelliger zou zijn. Zonder jassen zijn we gaan lopen door de straten van Groningen. De kou trok door mijn trui heen, normaal gesproken zou ik bevriezen. Het jointje dat we gerokt hadden bij mijn neef de Stoner had ervoor gezorgd dat ik mezelf warm kon houden. Gelukkig heeft wiet (soms) dat effect op mij. Na wat straten doorgewaggeld te hebben kwam we bij Kokomo uit, een club waar je moest betalen om binnen te komen, óf verder lopen om daar een gratis entree te halen, terug lopen en dan kunnen feesten. Beer wou doorlopen, ik niet. De laatste tijd ging het niet geweldig met mij en ik wist dat dit me zou slopen. Ik vroeg Beer of we dan niet beter terug konden gaan, het zou nu wel wat drukker zijn. En ik werd moe. Beer ging akkoord en we liepen dat zelfde pokkenend weer terug. Ik merkte dat lopen steeds vermoeiender werd en dat ademen op zich al een hele opgave werd. Gelukkig had Beer al een paar keer aangeboden mij even op zijn rug te dragen, waar ik dan nu toch maar braaf op in ging.
01:00 uur
Weer bij Simplon aangekomen bleek het nog ver van druk te zijn, er waren misschien 5 mensen bij gekomen. We hebben in het gangetje overlegd wat we dan zouden doen; poppen, naar mijn neef zijn huis of poppen en ergens anders heen gaan? We kozen voor poppen en blijven. We namen een kwartje en een colaatje voor ons tweeën om de smaak weg te spoelen. Tja, daar stonden we dan, iets voor de opening, naast de bar te kijken naar 3 meiden die uit hun plaat gingen. Ik vond het knap dat ze het durfden; ik durf het niet. Maar misschien ligt dat er aan dat ik nog helder ben. Of misschien lijk ik wel op dat gothic meisje, die alleen maar schaatsbewegingen kan maken en duidelijk niet weet hoe ze zich gedragen moet op de dansvloer. Mijn handen werden koud door de cola terwijl Beer vroeg wat ik wou doen. Ik zei dat ik nu nog moe was van het lopen en nog een beetje buiten adem.
“Volgens mij kunnen we daar wel gaan zitten.”, zei ik, wijzend naar een trappetje naast de lichttafel (gok ik).
“Is goed”, zij Beer.
We wandelden er naar toe en namen plaats op de trap. Ik genoot er van om mensen zo te zien, het had wel wat, zeker met de rook die af en toe ingezet werd. Heerlijk alleen die schimmen en het gekleurde licht. Ik merkte dat de tikkel langzaam haar werk begon te doen en dat ik weer lekker ontspannen werd. Ik bewoog mee op de muziek en werd er soms mentaal ingetrokken. Toch bleef ik het awkward vinden te dansen, en uit mijn plaat te gaan. Beer bewoog met mij mee, rechts van mijn zij, arm om me heen. Ik voelde me weer heerlijk thuis en op mijn gemak.
De muziek bleef me roepen. Zou ik gaan dansen? Beer meetrekken en gewoon gaan? Mijn benen begonnen ja te zeggen. Net op het moment dat ik bedacht dat het me niets kon schelen en ik zou gaan dansen, stelde Beer een vraag. Een vraag die binnen sloeg als een bom; iets waar ik niet mee bezig was en wat vroeg op nieuwe perspectieven. We kregen een leuk gesprek en het dansen ben ik helemaal vergeten.
Na een tijdje gezellig gepraat te hebben en gekeken te hebben naar de mensen om ons heen besloten we terug te keren naar de kamer van mijn neef, en in bed verder te genieten van tikkel en haar effecten. Het was gezellig om met z’n tweetjes op de fiets te zitten en door de stad te fietsen waar ik binnenkort een kamer zou krijgen. Dit werd onze toekomst! Heerlijk genieten! Bij mijn neef zijn huis aangekomen doken we gelijk het bed in, koud en verkleumd. We hebben geknuffeld en wat gepraat over onzin dingen, maar al snel kwam de lieve vraag van Beer: “Mag ik in je?”
Ik kijk verlegen lief en verdwaald, zoals dat alleen mogelijk is op tikkel en knikte. We vertrokken naar het toilet, ik omdat ik moest plassen, hij omdat hij ging schoonmaken. Met mij op zijn heupen, liep hij terug naar bed. Ondertussen genoot hij van elke seconde die hij in mij zit, zonder echt geil te worden. We waren verliefd, en dit was liefde. Iets wat we nooit met een ander zouden doen.
We liepen buiten en praatten wat. Het moment van net zal nog steeds in mijn hoofd als een roze wolk. Beer is mijn beer, en een meisje deelt haar knuffels niet. Hij is misschien wel het beste wat me overkomen is. We sloegen rechts af op een parkweggetje toen er opeens een prieeltje op dook tussen de bomen. Ik was over enthousiast. Dit was een kinderdroom van mij: dansen op lieve muziek in een prieeltje bij nacht. Dit zou niet het moment zijn, dat wist ik ook (ik had geen jurk aan), maar ik had er eentje gevonden. Deze zomer zou mijn moment zijn!
Zonder twijfel liepen we erheen en namen we het geheel goed in ons op. Ik leunde tegen de reling aan en keek naar ‘buiten’. Beer kwam naast mij staan, nog pratend over iets wat allang vergeten is. Ik draaide me om, om naar binnen te kijken en het geweldige ding in mij op te nemen, maar toen ik me omdraaide schrok ik me dood van een iets te dikke, grote, oranje kat die ons vanachter beslopen had. Van spanning draaide Beer zich om, om van kinderlijke vrolijkheid een kreetje te slaan. We gingen zitten en de kat, al snel gedoopt tot Bageer, kwam bij ons zitten. Hij kroop meteen bij Beer op schoot, waar ik een beetje jaloers op was.
Beer en ik namen Bageer moeiteloos op in onze wereld, en hij ons in de zijne. Ik vroeg me af hoe vaak Bageer al geknuffeld had met jongeren onder invloed. Stoners vinden een haarbal vast ook fijn. We bedachten dat hij er vast al veel gezien had. Bageer was een goede kat, zo bedachten wij, als een soort van koning van het prieeltje. We hebben veel met elkaar geknuffeld en met Bageer voor we besloten naar ‘huis’ te vertrekken. We groetten Begeer en namen de benenwagen. Blijkbaar waren we lief geweest, want Bageer volgde ons nog een redelijke weg naar huis. Hij sprong op een vuilnisbak, ik gaf hem een aai, en vertelde dat we toch echt gingen en dat hij maar lekker ergens warm moest gaan slapen. “… Net als wij.”
Ik pakte Beers hand en we vertrokken terug naar de kamer van mijn neef. Eenmaal daar vielen we toch vrij snel in slaap, nog nagenietend van de bijzondere, maar zo als altijd leuke avond die we hebben gehad.
