MXE, escapisme & depressie

Ik gebruik nu nog af en toe drugs, voornamelijk ketamine, en zoals vroeger, gewoon voor de fun. Maar er was een periode in m'n leven waar m'n gebruik (van MXE) niet meer diende voor een extra tussendoor.

Ik start bij het begin.

In 2004 begon ik te studeren. 5 jaar later, eind 2009, stopte ik, zonder diploma, en begon te werken als calloperator, zowat de enige job waar je gewoon kunt starten zonder enige ervaring of wat dan ook.
Een job waar je als kleuter behandeld wordt, men alles uit je wringt, voor men je op straat gooit.
Midden 2011 was ik ontslagen van mijn 2de calloperator job, en de volgende 3,5 jaar zou ik enkel een paar interimjobs doen van telkens 1 of 2 dagen.
Mijn uitkering ging meer en meer naar beneden, rekeningen bleven liggen, soms opzettelijk "vergeten" of zogezegd "nooit aangekomen". Mijn appartement begon stilaan onbetaalbaar te worden. ik had bijna niets meer, behalve natuurlijk mxe, eerst per post, daarna per groepsaankoop.

Hele dagen lang compleet van de kaart in een fantasiewereld in m'n hoofd, om weg te zijn van de realiteit.
Het was nooit de oorzaak van mijn problemen, maar zorgde wel dat ik dieper wegzakte.
Veel vrienden haakte af, want ik was liever high thuis dan met ze op café.
Rekeningen en huur werden helemaal niet meer betaald, want met alles wat was gebeurd, had ik geen zin en geen motivatie om in te gaan op de verplichte vraag om sollicitatietraining te volgen en raakte ik mijn uitkering kwijt.
Te beschaamd om tegen wie dan ook te zeggen hoe hard ik gefaald had, kwam er in de zomer de groepsaankoop mxe.
Die ging bijna integraal mijn eigen neus in (de medeaankoper heb ik achteraf, jaren later terugbetaald). Ik had tijdens een meet zelfs Snuifduif angst aangejaagd door katatonisch op de zetel te liggen, om dat daarna niet eens te herinneren en gewoon een nieuwe lijn te snuiven.

En dan was de mxe op. en mijn geld ook.
De zomer van 2014 ging verder, afkicken van mxe, maar zonder de realiteit te willen aangaan.
Brieven van deurwaarders durfde ik niet open doen, want het ging om de hele hoop onbetaalde rekeningen.
Maanden bleef het zo, ik snap nog altijd mijn psyche van toen niet, hoe ik dat alles bleef negeren, hoe ik niets zei, tegen niemand, een verborgen maar diepe depressie.

1 week voor kerstmis, 2014, werd er op mijn deur geklopt.
"u moet uw woning verlaten, nu onmiddellijk"
Dat was waarschijnlijk al maanden aangekondigd in 1 van de brieven die ik niet durfde openen, net om deze reden.
Ik mocht nog net wat spullen in een zak doen, ik mocht niet kijken hoe men mijn spullen meenam (en de helft deed verdwijnen, "nooit gezien" bleek achteraf, klootzakken)
Ik wandelde die dag door Gent, niet wetende waar naar toe. Hoe kon ik mijn vrienden onder ogen komen?

De eerste nacht sliep ik niet, ik bleef wat rondwandelen, verdwaasd, in shock. De tweede nacht schuilde ik van de winterse kou in een portaal van een huis. Overdag ging ik op zoek naar stopcontacten om m'n tablet op te laden. De derde en vierde nacht sliep ik bij een kennis, iemand die ik niet goed kende, dus dan was het minder erg om te vertellen wat er was gebeurd.
Daarna heb ik nog 1 nacht rondgedoold voor ik bij m'n beste vriend durfde aanbellen.
De rest van de week logeerde ik bij hem, hij ging met me mee om alles terug in orde te krijgen, mijn uitkering, etc Hij nam me mee naar een andere goeie vriend van ons, ik liet hem alles uitleggen, want ik was nog steeds te beschaamd om erover te beginnen.
Die vriend woont in een herenhuis, met 2 kamers, normaal verhuurd aan studenten.
Hij ging akkoord om 1 kamer aan mij te verhuren "zolang het nodig is".
Alles wat ik vandaag heb, heb ik te danken aan die 2, nog steeds mijn beste vrienden (en ik huur nog steeds die kamer).

Dan kwam kerstmis, naar de ouders.
"Blijf je niet tot nieuwjaar?"
"ok"

Dat was de eerste hint, want ik wou altijd zo snel mogelijk naar huis.
Het duurde enkele dagen voor ik kon bekennen wat er was gebeurd.

Begin 2015 zijn we alles in orde gaan brengen, mijn spullen teruggehaald (of toch de helft die ze niet gestolen hadden, maar ja, ga dat maar bewijzen) en een afbetaling gestart (200 euro per maand voor anderhalf jaar, daarna met een eerste loon de overschot terug betaald).
In 2015 ben ik ook een opleiding gaan volgen van de VDAB (de dienst in Vlaanderen die werklozen helpt met het vinden van een job) tot webdeveloper.

Dat was de omslag. Na 10 jaar van mislukte studies, slechte jobs, werkloosheid, mxe verslaving, tot zelfs dakloos... iets vinden waarbij anderen je positieve feedback geven, waarvan je merkt "hé, dit kan niet iedereen, ik doe iets leuk en ik ben er goed in".
Mijn zelfvertrouwen ging naar boven, maar de depressie was nog niet weg.
Op momenten, zonder enige reden, begon ik gewoon te huilen, en een kwartier later was dat weer weg.
Als ik blij was, of plezier maakte, kreeg ik het gevoel "Verdien ik dit wel? Ben ik mezelf niet voor de gek aan het houden? Wanneer komen de crash en het verdriet? Ben ik niet opnieuw een masker op aan het zetten en doe ik alsof ik goed ben in programmeren, wanneer ontdekken ze dat ik een oplichter ben?"
Het duurde lang voordat dat weg ging en ik mezelf toe liet om blij te zijn zonder angst om alles weer te verliezen.
2016 was een jaar van ups en downs: Een job zoeken was moeilijk, ik had nog geen ervaring en een nogal vreemd ogende CV. Ik had mijn eerste relatie, maar die liet me zitten voor iemand anders, een week voor ik 30 werd. Dat 30 worden zelf was ook niet leuk, maar ik vond wel m'n eerste job als developer.
In 2017 uiteindelijk niet mijn vast contract gekregen, maar een paar maanden later vond de job die ik nu nog steeds doe, met een leuke sfeer, goeie collega's, positieve feedback,...

In november 2018 werd ik geschrapt van de "zwarte lijst" van de nationale bank, en kon ik eindelijk mijn zoektocht beginnen naar een huis. (Mijn ouders hadden me al even overtuigd dat kopen logischer is dan huren).
Enkele weken geleden heb ik er ook één gevonden, vorige week heb ik het "compromis" ondertekend, en over een goeie 2 maanden ben ik eigenaar.

Van depressieve dakloze junk naar huiseigenaar in 4 jaar. Wie doet het mij na?

Van mxe blijf ik af, misschien als het me aangeboden wordt, op het juiste moment, maar ik ga er alleszins niet meer naar op zoek.
Keta blijft regelmatig door m'n neus gaan.
LSD, dat ik ondertussen al zeker 7 of 8 jaar niet meer heb gebruikt, zal ik opnieuw gebruiken als ik mijn huisje heb, en alle werken zijn afgerond. (set & setting zijn belangrijk, en je kan best begrijpen waarom die er niet was de laatste jaren)

Gewoon lekker doorgaan met winnen man, als ex verslaafde kun je maar zoveel doen om het niet weer de soep in te laten lopen.
Al zou ik niet oordelen aangezien ik nog steeds op feesten aan de pep zit maar je moet gewoon eerlijk zijn naar jezelf wanneer je te ver gaat.
Succes man.

Eerlijk geschreven, mooi dat het nu goed met je gaat

Als je bij een housewarming keta + benzine bekostigd dan kom ik met een boel gereedschap mocht je nog klussen in huis hebben liggen

Fijne Vlaamsche touch Umberto

Is een Zuid Koreaanse MXE haatstudie die concludeert dat ratten aanzienlijk hogere compulsieve herdosering vertonen naar ketamine ten opzichte van MXE. Hoe durf je negatief te praten over MXE, alsof er niets kan bestaan dat te goed is om waar te wezen.

Maar zonder gekkigheid, ik had niet verwacht in 2019 nog een sterk MXE gerelateerd topic tegen te komen. Het verhaal spreekt makkelijk tot de verbeelding en klinkt in ieder geval tot bepaalde hoogte aardig herkenbaar allemaal.

Klinkt vrij stevig om uit huis gezet te worden, gezien bijkomende context ook. Als dat mij was overkomen was hoop mij wel flink in de schoenen gezakt. Klinkt verdomd eenzaam in ieder geval.
Dat de helft van je bezittingen op dat moment dan ook verduisterd gezien de staat waarin je verkeerde, bij de gedachte begint mijn maag wel aardig te draaien. Ik ben wellicht een vrij schaamteloos heethoofd (en maak vooral je eigen keuzes), maar bewijs of niet ik had dat online openbaar aangekaart. Het na schoppen van mensen die al tegen de grond liggen is walgelijk.

Ik snap je psyche overigens prima. In mijn 3 jaar Antwerpen heb ik 3 studenten in soortgelijke context zichzelf van kant zien maken. De statistieken liegen er ook niet om, het is niet bepaald een uniek fenomeen dezer dagen. Had ik niet o.a. de steun van een partner gehad die mij door dik en dun bij stond had mij iets soortgelijks kunnen overkomen.

Ik ben altijd vrij actief geweest op gebied van studentenbelangen, veel anonieme verhalen voorbij zien en horen komen en ieder jaar weer studenten die massaal aangeven eenzaamheid te ervaren. Door de structurele context die er bij kwam kijken was het vaak zeer moeilijk om positief ingesteld te blijven.

Uiteindelijk was ik niet meer welkom op mijn opleiding, het opleidingshoofd had mij naar zeggen van werknemers een omgangsverbod opgelegd zonder specifieke reden ('want dat was privé'), persoonlijk kreeg ik dit nieuws echter van mede studenten te horen.

Ik mocht geen voorzitter worden van de studentenraad (voortvloeisel uit de wet) vanuit de opleiding. De directrice heeft mij op een bepaald punt zelfs persoonlijk bedreigt in bijzijn van zo'n 25 mensen na aanleiding van kritische vragen, zo'n 15 minuten nadat 6 mensen letterlijk uit frustratie opstonden van hun stoel.

"De grootste frustratie van de student is de incompetentie van de leerkrachten." Was de letterlijk verwoorde reactie na de woede omtrent sabotage naar studentvertegenwoordigers en oneerlijke ETCS (studiepunten) toekenning. Daarop aansluitend de suggestie dat we met z'n allen in koor het Jugend beweging campuslied moesten zingen, consistent die smerige jo.., ik bedoel, leerkrachten blijven rapporteren voor iedere scheet die ze laten.

Nadat ik je verhaal lees begin ik vrijwel direct weer emotionele gal te spuwen. Wat ik wellicht probeer te zeggen is, laat je niet gek maken en twijfelen aan jezelf. Er wordt zeer bewust misbruik gemaakt van de onzekere en gevoelige tijdsperiode waarin de toekomst prognose van ieder mens structureel bepaald wordt.

Om een concreet voorbeeld te geven: het aanzienlijk aantal opleidingen dat tegenwoordig in het 1e leerjaar afvalpercentages van 65%+-75%+ kent. Een onderwijsinstelling krijgt namelijk overheidsgeld voor het aantal studenten dat op 1 februari ingeschreven staat. Door het massaal over rekruteren van 1e jaars studenten kan een opleiding het aantal ingeschreven leerlingen voor een opleiding al snel kunstmatig verdubbelen.

In het verleden zijn in Nederland hiertegen al regelingen getroffen om dit tegen te gaan, zoals geldboetes voor hoge afvalpercentages en de mogelijkheid om eenmalig je collegegeld terug te krijgen wanneer je je voor februari uit schrijft maar omdat deze regelingen verwaarloosbaar/geen effect hebben zijn er plannen in Nederland om binnenkort het collegegeld voor het 1e jaar te halveren.

Er worden letterlijk ieder jaar structureel massaal studenten verkankerd in het huidige onderwijs systeem met als doel geld te besparen in het onderwijs. Studenten die meestal zeer gevoelig zijn voor tegenslagen en het waterval effect is een algemeen bekende term in het onderwijs, een repressief beleid werkt niet.

En dat is wellicht zelfs nog een van de meest onschuldige voorbeelden, ik durf zelfs te stellen dat studenten op juridisch vlak eveneens structureel gesaboteerd worden en in de meeste gevallen geen, eerlijke, laat staan gelijkwaardige kans krijgen in de rechtszaal.

Meerdere gevallen dat zogenaamde professionals huilend excuses aanbieden en vertellen dat ze kinderen hebben. Vaak zelf ook niet meer dan door angst gedreven dieren gevangen in hun context.

De realiteit blijft dat het gemeten IQ vergeleken met gemeten persoonlijkheid een sterkere correlatie vertoont met het behalen van een diploma. En dat een diploma de sterkst voorspellende factor is van een baan op de arbeidsmarkt. Zoek het eens op in een wetenschappelijke database en ik ben er zeker van dat je (nog altijd) een aanzienlijke consensus zult treffen.

Er zijn 'mensen' die structureel op massale schaal andere mensen van hun toekomst beroven om kleinzielige hebzucht te kunnen stillen en hun kwetsbare ego te kunnen strelen. Ieder mens dat zich schuldig en waardeloos voelt door het leed veroorzaakt door een kleine groep egoïstische verbitterde en door angst gedreven ratten verdient beter.