door Claam » zo jan 10, 2016 7:39 pm
Hm, oxazepam lijkt mij ook niet verstandig. Natuurlijk wat voor de één werkt, hoeft niet voor de ander te werken. Het onderdrukken van emoties blijft hetzelfde- je wilt júist jouw eigen, puur-natuur emoties weer voelen en ermee omgaan, zoals je dat deed voordat je begon met intensief blowen. Afkicken van eens een jointje af en toe is in mijn ogen onschuldig.
Waar oxazepam tijdelijk lijkt, heb ik (hopelijk) iets anders interessants waar ik mezelf ontzettend veel motivatie mee heb gegeven, namelijk de schoonheid van- truffels.
Truffels kun je, gelukkig, maar eens in de zoveel tijd gebruiken. Mijn intentie de laatste keer was om van de wiet af te blijven. Ik blowde elke dag, wanneer ik maar de mogelijkheid had. Ik werk op een sportschool en geef kinderen les- niet het juiste voorbeeld. Ik vond 't moeilijk om er vanaf te blijven, want het gaf me RUST. Heel veel rust in de kop, maar wat ik eigenlijk deed is gewoon keihard weglopen. Het leven gaf me stress. Stress is naar. Ik wil me niet naar voelen, dus pak ik een joint. Ah, relief, maar in mijn lijf en daarbuiten was ik op zoek naar de kerel die ik was voor al die blowerij. Had nergens zin in, behalve vluchten.
Tot ik weer eens (de laatste keer was twee jaar geleden met oud en nieuw) op een doordeweekse, doodnormale woensdag besloot om in m'n eentje 't pakje truffels (Hollandia, ik houd wel van wat hardcore) naar binnen te werken. Alles werd weer mooi. Alles werd weer zoals het was. Intens geluk in m'n hart, intens geluk daarbuiten. Waar ben ik geweest met mijn hoofd dat ik al deze schoonheid van de wereld ben vergeten. Ohja, bij de wiet. Waar ben ik geweest dat ik al het belangrijke en simpele niet meer zag. Ohja, wiet. Het was oud en nieuw in mijn hoofd, precies wat ik nodig had. Ik voelde me weer gemotiveerd en mezelf kennende is dit ook weer het einde geweest van een te lang durende verslaving.
Nu ken ik mezelf en weet ik dat ik geniet van een jointje. Wat ik vooral niet moet doen is mezelf verwijten, mezelf keihard wegtrekken bij de jointjes en tegen mezelf zeggen "het nóóit meer te doen"- dat werkt niet, maar wat werkt is toe te geven dat ik ff heel hard aan mezelf mag werken, in ALLE tijd van de wereld. Toegeven is 't moeilijkst, maar dan heb je het balletje het universum ingesmeten (ja, zo diep ga je) en vertrouwen gekregen en gegeven om schoon en opnieuw te beginnen, alles op te pakken daar waar ik was gebleven. Afkicken- ja dat hoort erbij. Rillingen, snelle hartslag, alsof je in een fucking intercity zit van de NS die wel eens optijd is komen opdagen. Zelfs nog eerder is vertrokken dan je had verwacht, maar 't is het waard. Je lijf is bezig, geef het tijd. Twee weken zijn niets in vergelijking met de tijd die je hebt volgestopt met het diep inhalen van moeder natuur- 't is namelijk de boze stiefmoeder waar je te lang contact mee hebt gehad en weggehaald heeft bij je eigen moeder.
Knuffels