Diazepam. Ik kende de pilletjes wel van mijn tijd in Nederland, maar dat was jaren geleden en had nog nooit gespoten. Het begon heel onschuldig. Ik had nachtdienst in het ziekenhuis, we waren zoals altijd onderbemand. Was net een paar weken mee aan het draaien op de OK, vooral in het ondersteunen van keizersnedes (geen trauma-operaties). Ik lag te slapen, had al een enorme kutdag. Een meisje van twee jaar oud werd binnengebracht vanuit een stad 20km verderop. Ze was beide benen kwijtgeraakt bij een ongeluk. Ik vergeet het nooit meer. Je kunt je vast voorstellen dat ik nogal van streek was, eerste keer dat ik dat zag. Dr moeder krijste de hele tent bij elkaar en viel later flauw.
Destijds werkte er een jonge gast bij ons, studeert voor anesthesie-assistent, die opperde om me een diazepammetje te zetten. Dus languit op bed in de personeelskamer, onderarm ontbloot, spuitje erin en damnnnn wat was dat heerlijk. Dat gevoel in je hoofd dat je krijgt wanneer die stof je hersenen bereikt en al je zorgen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik kon de diazepam gewoon ruiken op dat moment. Heb zo'n vijf minuten nog met die maat gepraat tot ik in een diepe slaap verdween.
De eerste paar keren gingen net zo. Tot ik niet meer in slaap kwam van 1 ampulletje. Ik leerde al snel om éénhandig mezelf te injecteren en spoot toen 2x per week ofzo een dubbele ampul, alleen als ik echt een rotdag had. Alleen de geur van diazepam is al zo heerlijk.
Steeds vaker kreeg ik een diepe kater ervan, en een zwaar gevoel beetje vergelijkbaar met spierpijn. Om die dip tegen te gaan ging ik dus overdag ook spuiten. Dit tot ik op 3 4 ampullen per dag zat, wat natuurlijk op gaat vallen als je zoveel meeneemt van het werk.
Probleem is dus dat je het hier in de apotheek kunt meekrijgen als je maar lapt. Er wordt hier niet zwaar gedaan om doktersvoorschriften, apotheken worden niet echt gecontroleerd. Diazepam was gewoon niet meer aan te slepen, apothekers begonnen me te herkennen. Ik ging regelmatig in andere plaatsen maar alle apotheken af om in te slaan. Mijn armen leken op een speldenkussen, heb zelfs dagenlang door infuuskatheters gespoten op mijn hoogtepunt omdat ik geen goede aders meer vinden kon. Hoe ik nog kon functioneren begrijp ik ook niet. Maandenlang libido op nul, mijn vriend begon het ook aardig zat te worden.
Uiteindelijk sleepte mijn baas me de koffiehoek in voor een gesprekje. Over een mogelijke depressie, of ik soms heimwee naar Nederland had, je valt buiten de groep opeens, altijd alleen zitten etc etc. Dat was voor mij een keerpunt.
Ben uiteindelijk dus gaan afbouwen. Eerst van İV naar İM en minderen naar twee keer per dag, week erna naar een keer per dag. Maar damn wat heb ik een pijn gehad. Mijn hele lijf deed pijn, mijn maag stond op slot, mijn hoofd op ontploffen en ik werd om het geringste boos.
Ik ben gewoon heel erg dom geweest. Ik heb me enorm laten gaan, elke gebeurtenis was een smoes om meer te spuiten, elke ruzie met mn vriend om mn gebruik was een smoes om weer te spuiten.
Niets maar dan ook niets heeft me zo in de ban kunnen krijgen als diazepam.
.
Dit is risky
De lekkerste rush ooit, jammer dat ik na 5 seconden in slaap viel.
