Kliniek?

Hoi allemaal,

Fijn dat jullie dit lezen. Ik ben rachel, inmiddels 22 jaar en ik woon in den haag. Toen ik 14 was, leerde ik mijn eerste 'vriendje' kennen. Ik kuste met hem voor het eerst en was tot over mijn oren verliefd.

Hij vertelde mij over zijn problemen thuis en de problemen met wiet. Hij was namelijk verslaafd aan blowen. Ik vond dit geen probleem, ik dacht namelijk wel dat ik hem kon laten stoppen of dat we daarvoor samen een manier zouden vinden. Na de eerste zoen vroeg hij me of ik zijn ouders wilde ontmoeten bij hem thuis. Verliefd riep ik ja en gingen we naar zijn huis. Niemand was thuis.

Na 1,5 jaar misbruik heb ik me weten los te rukken van dit 'vriendje'. Ik ben toen zelf erg alleen geweest omdat ik niet over mijn problemen kon praten en je raad het al... ik ben lekker gaan blowen.

Toen ik 19 was ben ik ingestort en bleek ik een ziekte voor cannabis te hebben, hyperemesis cannabinoid syndrome. Dit houdt in dat je kan blowen, maar op een of ander moment kun je er heel erg ziek van worden en ean moet je direct stoppen om beter te kunnen worden. Ik gaf chronisch over tot ik uitgedroogd in het ziekenhuis ben opgenomen. Dit zou mij niet nog een keer gebeuren!

Toen ik 21 was en een fulltime baan had ben ik weer zo ziek geworden en heb ik me moeten ziekmelden voor iets minder dan een half jaar. Ik kon niet meer met mezelf leven dat ik het weer zo ver had laten komen, ik was nog maar 52 kg en doodziek. Ik heb toen besloten om mezelf op te laten nemen in de kliniek.
Toen ik daar zat was ik erg blij en wilde ik echt niet meer terug naar de boze mensenwereld. Ik kreeg nog een week verleging na een opname van 3 maanden maar daarna moest ik toch echt naar huis, terug naar mijn ouders.
Hier ging het nog geen week goed. Ik ben weer gaan blowen en het is weer helemaal uit de spui gaten gelopen.
Ik heb toen ik uit de kliniek kwam erg mn best gedaan voor een andere baan, op mijn huidige baan werkte ik onregelmatig en had ik heel erg veel stress. Ik dacht dat ik uiteindelijk een betere baan had gevonden, van 09.00 tot 18.00 maar dit blijkt ook hectiek te zijn. Er zijn ook wat dingen voor gevallen waardoor ik daar heel graag weg wil.
Ik zit heel erg te twijfelen om aankomende woensdag mijn contract op te zeggen, nog een maand te werken en dan mezelf op te laten nemen in de kliniek of in ieder geval weer af te kicken. Als ik thuis ga afkicken wil ik graag de hulp van de huisarts en wil ik dit met medicatie doen. Zo heb ik het een jaar geleden ook gedaan alleen was ik toen doodziek.
Na het afkicken wil ik een paar cursussen gaan volgen zodat ik het beroep kan gaan doen waarvan ik echt gelukkig wordt.
Mijn vraag aan jullie is, denken jullie dat dit een slim plan is? Of ben ik straks werkloos en help ik mezelf de goot in? Ik ben het niet gewent om voor mezelf te kiezen maar ik denk dat dat in dit geval wel moet toch?

Heftig verhaal, goed dat je het van je aftypt en hulp vraagt.

Als jij denkt dat dat een goede weg is om t bewandelen zal ik het doen, je word ziek van het blowen dus afkicken in een kliniek lijkt me een goede optie, maar kan je wel gelijk terecht?
Ik zou niet zomaar je baan opzeggen als straks blijkt dat je op een wachtlijst staat.

In de kliniek waar je heen gaat gaan ze neem ik aan je een goede arts geven, die eventueel je iets kan voorschrijven mocht dit nodig zijn.

Afkicken is denk ik jou geval een must, en je loopt vast in je werk dus ja.
Als een kliniek kan zal ik daarvoor gaan, of via een instantie van verslavingszorg, maar zo dat je wel gewoon thuis bent, en goed overleg tussen artsen van instantie en je huisarts is belangrijk.

Veel succes.

Dankjewel voor je reactie. Ik voel me zooo alleen weer door die kut verslaving dus ben blij dat er iemand is die met mij mee wilt denken...
ik heb inmiddels mn baan opgezegd en zit de laatste paar dagen het uit en zal dan echt aan de bak moeten met mezelf..

Naar verhaal Hoe alleen je je ook voelt, hier vind je altijd wel een luisterend oor

Ik denk dat het inderdaad tijd is om voor jezelf te gaan kiezen en dan heb ik het niet eens over het wel of niet opzeggen van een baan. Dat je weet dat je er zo ziek van kunt worden en dan toch steeds terugvalt in je oude gewoontes, getuigd naar mijn mening niet van veel zelfrespect.* Volledig begrijpelijk na wat je hebt meegemaakt en dat is ook zeker niet jouw schuld. Het verleden kun je helaas niet veranderen, maar je hebt wel invloed op wat er in de toekomst gaat gebeuren. Je hebt vaker afgekickt dus je weet dat je dit kunt. Je hebt de eerste stappen nu weer gezet dus je zit op de juiste weg. Je zegt dat je niet gewend bent om voor jezelf te kiezen.. Nu is de tijd om dat te veranderen. Je bent het absoluut waard en je verdient het om gerespecteerd te worden, in de eerste plaats door jezelf. Gun jezelf een goede gezondheid en een mooi leven.

Om terug te komen op je eerste vraag: Ik weet niet precies wat in jouw situatie het beste plan is en heb niet echt concreet advies. Het enige wat ik kan zeggen is: geloof in jezelf en weet dat je altijd zelf een keuze hebt, ongeacht welke tegenslagen er allemaal op je pad komen.

Mocht je ooit behoefte hebben aan een gesprek, pm'en mag altijd

*

Succes rachel,

Leuk te zien dat er ook mooi advies gegeven wordt aan je ,lief van die mensen.

Had ooit een vergelijkbare situatie.

Graag had ik gehoord hoe je het nu maakt?

Leuk te zien dat er ook mooi advies gegeven wordt aan je ,lief van die mensen.

Ik ga er vanuit dat het niet je intentie is, maar dit komt (op mij iig) erg neerbuigend/denigrerend over... Misschien iets waar je iets mee wilt doen, misschien niet, maar nu ben je er iig van op de hoogte.


Ohja, en: @Rachel - nu heeft ze een PB en als ze email meldingen aan heeft ook 'n email.

Ik denk dat u de zin gemener interpreteerd dan bedoelt .

Emotioneel ben ik niet zo communicatief,
maar dit was in feite een excuus.

Ik had gewoon bij mijn eerste dag , allemaal topics geopend waar ik ernstige adviezen dacht te gaan lezen.

van hulpbehoevende mensen met een verslavingsproblematiek (zoals ikzelf) en telkens weer dat getreiter en kinderachtig naast de vraagsteller zijn vraag draaiend gepraat over vieze zaken.


gedoe.

Ik dacht echt dat dit een pest forum was met viespeuken ,

Die het entertainend en interessant vonden om mensen die in de goot lagen nog eens te voorzien van de nodige
neerkijkerij en misleidend advies.

Ik heb nu de topics gevonden waar de ernstigere oplossingen aangereikt worden, ik dacht echt dat dit hier een uitlachforum was voor hulpbehoevende mensen.

Maar IK zal de verkeerde zaken eerst geopend hebben klaarblijkelijk. Dus neen het was mijn intentie niet!

En bedankt voor de adviezen voor het contacteren van de vrouw , dat hoefde hier niet openlijk besef ik nu.

Die persoon wil daar misschien ook niet meer openlijk over praten.

Bedankt voor alle lieve reacties. Fijn om openlijk te kunnen praten en zo’n open en eerlijk advies te krijgen.

Hoe het nu met me gaat, haha. Niet zo goed eigenlijk. Toen ik ben gestopt met mijn baan lukte het maar niet om te stoppen en begon ik eigenlijk alleen maar meer te blowen. Mijn rekeningen waren afgeschreven en de rest had ik opgeblowd. Ik begon me ontzettend zorgen te maken over hoe ik de volgende maand mijn rekeningen moest betalen, ik lag er wakker van. Na 1,5 maand biod mijn tante mij een parttime baan aan, ik vond dit lastig omdat mijn plan nog steeds was om te stoppen. Maar ik heb besloten de baan aan te nemen omdat ik anders de geldzorgen bleef houden. Ik heb ipv een salaris van 1800, 800 euro. Ik blow daarnaast nog, heb een auto, wegenbelasting, verzekering, etc. Te weinig geld dus. Ik had nog steeds contact met de kliniek, na een aantal gesprekken ben ik compleet gebarstte omdat de druk van een nieuwe baan zoeken, geldzorgen, het kopen van de kerstcadeaus, en het stoppen met blowen veel te veel waren waardoor ik de verschijnselen burn out heb.
Ik heb medicatie van hen meegekregen, om wat rustifer te worden, en ook blow ik inmiddels minder mbt geld.
Ik heb inmiddels wel een achterstallige betaling bij mijn verzekeringsmaatschappij en bank. Nog steeds ben ik opzoek naar een nieuwe baan en nog steeds heb ik geldzorgen. Ik probeer maar van dag tot dag te leven, anders word ik gekkk. Nooit problemen met betalingen gehad en altijd hard gewerkt en nu... pff koppie onder!
Sommige momenten weet ik het allemaal echt even niet meer, sommige momenten gaat het prima..

Wanneer je geen inkomen hebt, weet ik uit ervaring: Dat voelt zo verdomde uitzichtloos... However: Als ik dit zo lees, was dat wel het perfecte moment om te stoppen... Ik zit nu eigenlijk ff in tijdnood, dus ik laat 't hier ff bij, maar: Succes, sterkte en mocht je gerichte vragen hebben: Vragen staat vrij

Hoe is het momenteel met je? Is inderdaad allemaal heftig.

Lief dat je er naar vraagt! Het gaat nu gewoon ‘goed’ maar nog steeds niet gestopt. En mijn leventje draait gewoon door, zolang ik geen hyperemesis cannabiode nog iets krijg xD, wat vrijwel ieder moment kan opkomen. Ben laatste tijd weer erg misselijk en dan denk ik dat ik weer ziek ga worden maar dan trekt het toch weer weg.. ik weet niet waarom maar ik ben gewoon heel zelfdestructief, toen ik 12 zat sneed ik met scharen in mn polsen en nu zit ik al jaren aan de joints. Ik merk erg dat mijn ambitie om te stoppen er ook niet meer is, ik vind Nederland een waardeloos land, ik heb twee goede vriendinnen die beide samenwonen met hun vriend en hun eigen leven hebben. Dat maakt het moeilijk om me aan iemand vast te klampen, ik heb nu niet echt iemand die mij er door heen zou kunnen slepen, en dat is gewoon echt denk ik wat ik nodig heb. Ik ben al jaren alleen en heb hier nooit problemen mee gehad maar begin het er echt moeilijk mee te krijgen. Geen zin meer om je bed uit te komen, na zes jaar alleen zijn (én blowen) weet ik gewoon ook niet meer hoe ik mezelf bezig kan houden of wat hiervan nou eigenlijk het nut is..

Rachel schreef:Lief dat je er naar vraagt! Het gaat nu gewoon ‘goed’ maar nog steeds niet gestopt. En mijn leventje draait gewoon door, zolang ik geen hyperemesis cannabiode nog iets krijg xD, wat vrijwel ieder moment kan opkomen. Ben laatste tijd weer erg misselijk en dan denk ik dat ik weer ziek ga worden maar dan trekt het toch weer weg.. ik weet niet waarom maar ik ben gewoon heel zelfdestructief, toen ik 12 zat sneed ik met scharen in mn polsen en nu zit ik al jaren aan de joints. Ik merk erg dat mijn ambitie om te stoppen er ook niet meer is, ik vind Nederland een waardeloos land, ik heb twee goede vriendinnen die beide samenwonen met hun vriend en hun eigen leven hebben. Dat maakt het moeilijk om me aan iemand vast te klampen, ik heb nu niet echt iemand die mij er door heen zou kunnen slepen, en dat is gewoon echt denk ik wat ik nodig heb. Ik ben al jaren alleen en heb hier nooit problemen mee gehad maar begin het er echt moeilijk mee te krijgen. Geen zin meer om je bed uit te komen, na zes jaar alleen zijn (én blowen) weet ik gewoon ook niet meer hoe ik mezelf bezig kan houden of wat hiervan nou eigenlijk het nut is..

Focked op Rachel als je weinig vooruit gang boekt met stoppen(en andere levensstappen) dan kan het leven soms inderdaad uitzichtloos lijken

En dat nut ga je pas weerzien als jij jezelf een tijdje bezig houdt en de goede kant op gaat qua gebruik en sociale contacten.

En probeer te blijven dromen en fantaseren wat je nog allemaal in het leven wil, dat kan qua werkt zijn maar ook qua vrienden reizen hobbies of sport/lichaam.
Bedenkt wat je hierin wil verbeteren en schrijf het desnoods op zodat je er elke dag aan herinnerd wordt.

en als je op een dag denkt fock it wat is het nut van vrienden maken of ambitie dan is het antwoord dat je weer nut in dat soort dingen gaat zien en je vrolijker door het leven zal gaan.

en mijn gezelschap gaat je waarschijnlijk niet helpen want ik ben ook een stoomboot
maar je kan mij altijd een berichtje ofzo sturen natuurlijk als je ergens over wil praten of je alleen voelt

Hi allen,

Even een update dank voor alle lieve berichtjes.

Ik ben inmiddels weer drie weken geleden dood ziek geworden van de cannabis, weer dat cannabis hyperemesis syndroom: chronisch braken tot je een ons weegt.. ik heb toen een afspraak gemaakt met een kliniek en kon daar vrij snel terecht. Een superluxe omgeving, met sauna en whirpool etc. Vrijwel direvt ma het gesprek begon ik te twijfelen of ik dit wel wilde omdat ik dan weer vier weken verwijderd ben van alles en iedereen.. stoppen met werken, mn demente kat achter laten en daarnaast voelde ik me zo krachtig dat ik liever voor een ambulante behandeling wilde gaan. Het is me nou drie keer gebeurd en ik ben gewoon een ezel waarbij dat gewoon ook zo moest gebeuren blijkbaar. Ergens is er een knop om gegaan en ben blij dat iknweer dood ziek ben geworden, omdat als ik in mijn verslaving zit gewoon Niet kan stoppen. Nu moest dat natuurlijk wel. De behandelaar wilde mij ook ambulant behandelen en na een hoop belletjes en drie weken verder (clean!) heb ik een afspraak voor .... 16 mei. Nog een behoorlijk poosje dus.. de oxazepam die ik van de huisarts heb meegekregen is morgen op en dan zal ik het tot die tijd op “eigen houtje” moeten doen.. ben erg benieuwd hoe dat zal gaan want ik vind het erg moeilijk om met irritatie en verveling om te gaan. Probeer mijn dagen strak in te richten, maar soms gebeurd er gewoon iets waardoor ik dan helemaal van mijn stuk af ben.. niet dat ik dan naar de sho

Shop ga*, maar vind het gewoon moeilijk om met die emoties om te gaan.. hoe gaan jullie daarmee om? En hebben jullie nog tips voor mij?

Er hangt hier nog zo'n soort chick rond als jij maar die is inmiddels al wel minstens 10 jaar ouder. Lees al haar posts goed terug

Rachel schreef:Hi allen,

Even een update dank voor alle lieve berichtjes.

Ik ben inmiddels weer drie weken geleden dood ziek geworden van de cannabis, weer dat cannabis hyperemesis syndroom: chronisch braken tot je een ons weegt.. ik heb toen een afspraak gemaakt met een kliniek en kon daar vrij snel terecht. Een superluxe omgeving, met sauna en whirpool etc. Vrijwel direvt ma het gesprek begon ik te twijfelen of ik dit wel wilde omdat ik dan weer vier weken verwijderd ben van alles en iedereen.. stoppen met werken, mn demente kat achter laten en daarnaast voelde ik me zo krachtig dat ik liever voor een ambulante behandeling wilde gaan. Het is me nou drie keer gebeurd en ik ben gewoon een ezel waarbij dat gewoon ook zo moest gebeuren blijkbaar. Ergens is er een knop om gegaan en ben blij dat iknweer dood ziek ben geworden, omdat als ik in mijn verslaving zit gewoon Niet kan stoppen. Nu moest dat natuurlijk wel. De behandelaar wilde mij ook ambulant behandelen en na een hoop belletjes en drie weken verder (clean!) heb ik een afspraak voor .... 16 mei. Nog een behoorlijk poosje dus.. de oxazepam die ik van de huisarts heb meegekregen is morgen op en dan zal ik het tot die tijd op “eigen houtje” moeten doen.. ben erg benieuwd hoe dat zal gaan want ik vind het erg moeilijk om met irritatie en verveling om te gaan. Probeer mijn dagen strak in te richten, maar soms gebeurd er gewoon iets waardoor ik dan helemaal van mijn stuk af ben.. niet dat ik dan naar de sho

De oxazepam is gewoon bij je huisarts te verkrijgen op recept. En de 16e is dit jouw afspraak om de mogelijkheden te bespreken of ga je dan direct in behandeling?

Je twijfelt vanwege de omstandigheden zoals je huisdier. Kan die terecht bij een vertrouwd persoon? En bang voor dat er wat zal gebeuren zodat je een terugval krijgt zorgt enkel voor nog meer angst. Daarom is oxazepam wel een (tijdelijke) aanrader. Probeer jezelf te overtuigen dat je dit kan overwinnen. En probeer vol te houden, en ga je alvast voorbereiden op de mogelijkheid voor de kliniek. Helaas zijn er overal wachtlijsten maar de 16e deze maand is nog redelijk snel. Succes!

Je schrijft dat ze je 4 weken intern willen nemen. Wat is daar precies het doel van? Ik begrijp wel dat ze uit veiligheidsoverwegingen je liever even uit je patroon halen. Uitdroging, te weinig kalium of natrium (door al dat kotsen) kan zelfs dodelijk zijjn.

4 weken (standaard) behandeling is natuurlijk niet voldoende om een mentale verslaving te stoppen. Ben je wel eens getest op onderliggende problematiek? Karaktereigenschappen waardoor je het wat lastiger hebt in je leven? Waardoor je stressvolle gebeurtenissen misschien iets minder goed kan verwerken. Of misschien voel je het bij jezelf pas te laat aan als je al een grens over bent gegaan, en 'moet' je dan wel iets kalmerends hebben. (Ik noem maar wat voorbeelden)

Je komt heel vriendelijk over, wil zo lang mogelijk sterk zijn en niemand tot last zijn, hebt moeite met coping/omgaan met gevoelens, eenzaamheid, groot verantwoordelijkheidsgevoel (je wilt je werk en kat niet zomaar achter laten). ---> is eigenlijk meer een voorbeeld dan een analyse van jou hoor, want ken je niet. Anyway, met een goede therapeut kom je er vast wel uit wanneer je belaalde gewoontes eens iets meer moet gaan loslaten. Andere manieren om over zaken in je leven te denken. En niet onbelangrijk: je emotie, brein en lichaam weer op één lijn krijgen.

Fijn dat je je krachtig voelt. Zorg dat je de juiste doorverwijzing krijgt (zo lang duurt 16 mei ook weer niet toch?) En therapie gaat volgen die bij jou past. (Er is echt meer dan CGT of Minnesota) Je bent zoveel veel meer dan alleen die verslaving.

Qua praktische problemen: vraag mensen in je omgeving om hulp. Wees duidelijk en neem die hulp ook aan. Je situatie verbeteren is nu belangrijker dan je trots

In elk geval goed dat je t hier van je afschrijft.

Van dat syndroom had ik trouwens nog nooit gehoord. Interessant om over te lezen maar lijkt me uiterst naar om te hebben. Veel beterschap!

PiraatPanda schreef:Je schrijft dat ze je 4 weken intern willen nemen. Wat is daar precies het doel van? Ik begrijp wel dat ze uit veiligheidsoverwegingen je liever even uit je patroon halen. Uitdroging, te weinig kalium of natrium (door al dat kotsen) kan zelfs dodelijk zijjn.

4 weken (standaard) behandeling is natuurlijk niet voldoende om een mentale verslaving te stoppen. Ben je wel eens getest op onderliggende problematiek? Karaktereigenschappen waardoor je het wat lastiger hebt in je leven? Waardoor je stressvolle gebeurtenissen misschien iets minder goed kan verwerken. Of misschien voel je het bij jezelf pas te laat aan als je al een grens over bent gegaan, en 'moet' je dan wel iets kalmerends hebben. (Ik noem maar wat voorbeelden)

Je komt heel vriendelijk over, wil zo lang mogelijk sterk zijn en niemand tot last zijn, hebt moeite met coping/omgaan met gevoelens, eenzaamheid, groot verantwoordelijkheidsgevoel (je wilt je werk en kat niet zomaar achter laten). ---> is eigenlijk meer een voorbeeld dan een analyse van jou hoor, want ken je niet. Anyway, met een goede therapeut kom je er vast wel uit wanneer je belaalde gewoontes eens iets meer moet gaan loslaten. Andere manieren om over zaken in je leven te denken. En niet onbelangrijk: je emotie, brein en lichaam weer op één lijn krijgen.

Fijn dat je je krachtig voelt. Zorg dat je de juiste doorverwijzing krijgt (zo lang duurt 16 mei ook weer niet toch?) En therapie gaat volgen die bij jou past. (Er is echt meer dan CGT of Minnesota) Je bent zoveel veel meer dan alleen die verslaving.

Qua praktische problemen: vraag mensen in je omgeving om hulp. Wees duidelijk en neem die hulp ook aan. Je situatie verbeteren is nu belangrijker dan je trots

In elk geval goed dat je t hier van je afschrijft.

Van dat syndroom had ik trouwens nog nooit gehoord. Interessant om over te lezen maar lijkt me uiterst naar om te hebben. Veel beterschap!

Dit is precies wat ik wilde schrijven.

Het klinkt alsof jij niet persé verslavingsgevoelig bent maar dat je onderliggende mentale problematiek hebt, en deze niet onder ogen wilt/kunt zien. Hierdoor loop je vast in je emoties en dan is naar iets grijpen wat de scherpe kanten ervan af haalt makkelijk gedaan. Ik heb exact hetzelfde gedrag laten zien vroeger, en sinds ik dat weet en ook de structuur van de voorliggende gedachtenstroom kan herkennen, lukt het me om niet weer naar een middel te grijpen om ergens mee om te kunnen gaan.

Je woont in Den Haag! Ik woon ook in Den Haag, misschien vind je het leuk om eens te meeten en wat leuks te doen?

Wat een ontzettend aardige reacties en helpt mij ook voor inzichten in mijzelf.
Verslaving zit zeker in mijn familie, dus verslavingsgevoelig ben ik helaas wel. Maar het zijn ook zeker mijn karaktereigenschappen die het plaatje “compleet” maken.
Vier weken interne opname is natuurlijk ideaal, maar ik weet nog van mijn vorige opname dat de einddatum mij angst bezorgde.. voor de grote boze buitenwereld. Dus vandaar dat ik niet denkt dat dat een goede optie is.. ik zit nu bij de hoogst gewaardeerde kliniek voor ambulante zorg, ben bijna een maand clean en heb volgende week mijn eerste afspraak. Ik denk dat zij heel goed een profiel van mij kunnen opstellen omdat ik ontzettend veel vragenlijsten in moest vullen bij mijn intake, zij werken vooral met cognitieve gedragstherapie. En mijn vorige kliniek met minnesota, wat mij niet zo aansprak. Wel heb ik veel geleerd omdat je van ‘s ochtends vroeg tot smiddags ermee bezig bent, dag in dag uit. Maar toen ik eruit kwam en weer in mijn omgeving kwam ging het snel fout.. is ook mijn eigen schuld geweest hoor! Er liepen ook zoveel rare types in die eerste kliniek rond en had daar een vervelende associatie door gekregen met de kliniek dus geen nazorg meer gehad en loog ze ook voor. Nu is gelukkig die knop om, maar omgaan met irritatie en verveling blijft nog een dingentje!

verneukeratief schreef:Er hangt hier nog zo'n soort chick rond als jij maar die is inmiddels al wel minstens 10 jaar ouder. Lees al haar posts goed terug en krab jezelf dan nog eens achter je clitje

Een chick als mij? Klinkt bijna alsof je me kent, maar nee. Gelukkig zijn er niet zoveel dickheads als jou op dit forum. En “krab jezelf nog eens achter je clitje” zeg je maar tegen je moeder, niet tegen mij. Mafklapper.

Let niet teveel op ons stuk forum-verdriet

Hij kan er ook niet zoveel aan doen, hij heeft verder niks of niemand in zijn leven