HieronymusIV schreef:Dus ik zeg over een maand mijn school en werk op (want hoe het mogelijk is weet ik ook niet maar ondanks alles ben ik dus 38 uur per week bezig met school en werk) en ga ik 3 dagen per week schema therapie volgen. Het wordt zwaar, ik zie er tegen op. Ik vind het vreselijk om mijn oh zo leuke baan op te moeten zeggen. Mij ziek te moeten melden. Maar het is nodig. Dit KAN ZO NIET VERDER. Dit word absoluut zonder enige twijfel mijn dood. In 2 jaar tijd 2 keer detox, 3 keer ambulance, 4 ongelukken.
En wie ik al dood had kunnen rijden, de schaamte. Wat ik mensen aan doe. Het is echt vreselijk!
Ook @Maurits wil ik bedanken en sterkte wensen. Voor zijn aandacht en steun.
Super!
''It's never too late te be the person you were meant to be''
Goeiemiddag HieronymusIV...
Ik herken veel dingen uit jouw verhaal. Ik was vroeger zelf heel zwaar alcoholverslaafd en kon niet functioneren zonder dat ik minimaal een liter vodka dronk per dag, op vele dagen was dit 3-5 liter.
Dit was een enorme hoeveelheid en ik was mezelf hier fysiek en mentaal volledig kapot mee aan het maken. Het ergste was dat dit me vaak niet eens kon schelen.
Het leek zelfs alsof niemand het ooit doorhad, maar uiteraard zijn dit je eigen mindgames en ziet iedereen het heus wel aan je...
Ik heb over een periode van drie jaar twee keer zelf geprobeerd af te kicken, wat twee keer compleet mislukt is waardoor ik mezelf nog meer in de alcohol stortte.
Ik heb echter een enorme trots en weigerde toe te geven dat ik ervan afhankelijk was en het niet op eigen houtje kon laten.
Uiteindelijk heb ik mijn trots opzij (moeten) schuiven en heb ik hulp gezocht, omdat ik vanbinnen eigenlijk wel wist dat het nooit zou lukken zonder professionele hulp, zeker niet in dit stadium.
Ik wil je gewoon zeggen dat je een enorm verstandige en moedige keuze gemaakt hebt om je te laten begeleiden. Een verslaving kan zeer geniepig werken.
Het is enorm moeilijk om toe te geven, vooral aan jezelf, dat je therapie nodig hebt om terug "normaal" te kunnen worden.
Het "duiveltje" van je verslaving zal, zeker in de beginstadia na de afkick, heel vaak in je gedachten nieuw gebruik verantwoorden. De eerste maanden is dit duiveltje zeer aanwezig geweest bij mij en hem geen gelijk geven is een van de moeilijkste dingen die je ooit zult doen in je leven.
Elke keer dat deze drang opkomt moet je echter die gedachtes bevechten met je EIGEN gedachtes (en niet die door verslaving ingegeven). De redenen waarom je niet meer wil gebruiken, wat het deed met je lichaam, wat het deed met je psyche, wat het deed met je motivatie om iets te maken van je leven, wat het deed met je omgeving en het belangrijkste dat je moet beseffen is dat JIJ nu de definitieve keuze maakt om niet als verslaafde door het leven te gaan. Als ik dit lees ben ik echt geraakt door een enorm respect voor jou en wat je nu wil doen.
Met het inzicht dat je nu verworven hebt en waardoor je wil afkicken heb je twee keuzes: ofwel blijf je vechten (en later komt het ook terug en moet je weer vechten) en ga jij je eigen leven leiden. Ofwel geef je na enige tijd opnieuw toe aan de verslaving en zal je verslaving jouw leven leiden voor jou. Ik denk dat je zelf wel weet wat het beste is voor jezelf.
Je eigen leven verwoesten is niet zo moeilijk, het redden is een ganse oorlog die jij mentaal moet winnen. Uiteindelijk zal je echter opnieuw kunnen trots zijn op jezelf en alle touwtjes in handen hebben.
Het was voor mij een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, zeker omdat afkicken gepaard gaat met teleurstelling, een gevoel van falen en veel negativiteit tov jezelf in het begin. Het ging bij mij (zoals in vele gevallen) eerst veel slechter mentaal, voordat het een beetje beter werd. Hervallen is heel gemakkelijk in het begin, zeker het eerste half jaar. Hou echter vol want na alle mentale pijn die je gaat ondergaan zul jij uiteindelijk kunnen zeggen dat je van niets afhankelijk bent. Dat jij beslist. Dat jij baas bent. Dat jij alles kan wat je zelf wil. Dat iedereen die dacht dat je het niet kon ongelijk had. Neem je leven vandaag in handen en plant de kiemen voor het geluk van morgen. Een verslaving of gebruik maakt je niet gelukkig...toch niet langer dan een paar uur en het is dan nog zo fake als iets.
Je zal waarschijnlijk nog veel met je hoofd tegen de muur lopen en met jezelf in de knoop liggen, maar alsjeblieft geef niet op, laat valse gedachtes je niet voorliegen. Jij wil dit, jij kan dit.
Ik heb 1 maand vrijwillig in een gesloten ziekenhuis verbleven, omdat ik wist dat het me anders nooit zou lukken. Daarna heb ik nog 5 maanden intensieve dagtherapie gevolgd.
Het is tijd dat je het duiveltje van de troon van jouw wereld afschopt, en er terug zelf in gaat zitten!
Het is me op vandaag gelukt om te worden wie ik zelf wil zijn en het duiveltje ligt bont en blauw ergens in een hoekje van mijn verstand. Niets voelt zo fijn als je uiteindelijk terug zelf de troon van je eigen leven mag bestijgen. Dit is me enkel gelukt omdat ik heel hard vasthield aan mijn eigen eerste gedachte, die er voor gezorgd heeft dat ik wou afkicken.
Deze reden(en) waarom je nu stopt mag je nooit vergeten. Schrijf ze desnoods op in een lijstje, voor als de zwakke momenten eraan komen.
Het duiveltje wil ook af en toe nog eens rechtkrabbelen bij mij, maar hem terug neerkrijgen wordt makkelijker met de tijd (en hier spreek ik niet over weken maar vele maanden, soms jaren).
Ik geloof dat jij dit kunt, zolang je maar weigert op te geven!
Wat jij nu doet is enorm moedig en lastiger dan wat gelijk wie ooit zal meemaken.
Ik hoop dat je net als mij, na vele jaren gebruik, met een glimlach kan terugkijken en trots zijn.
Trots dat jij zo sterk geweest bent en dat je het kon, waar velen voor jou gefaald hebben.
It's never too late te be the person you were meant to be.
