Mijn verslaving Update

Het is al weer een tijd geleden dat ik dit forum heb bezocht. Er is veel gebeurd. Het ging lang goed met mij, tot ik phenibut ben gaan misbruiken op een sollicitatiegesprek. Ik werd aangenomen en was bang dat ik ' tegen zou vallen ' op mijn werk zonder phenibut.

Het werd een vicieuze circle waar ik moeilijk uitkwam. Toen dit alles gebeurde begon ook @Pussylounge met haar topic over haar verslaving. We hebben veel contact en steun aan elkaar en hebben veel overeenkomsten denk ik ook al hebben we evengoed allebei onze eigen ' problemen ' natuurlijk.

Regelmatig viel ik weer terug in GHB. Benzo's slik ik al bijna een jaar dagelijks sinds ik uit de detox kom vorig jaar. Toen kwam phenibut er bij kijken, wat was het heerlijk. Zonder depressie fluiten door het leven. Het kleine broertje van GHB maar dan zonder out gaan, zonder binnen 5 dagen 10 kilo af te vallen, super gemotiveerd.

Maar na 2 maanden phenibut kwam natuurlijk de angst, ik gebruikte uiteindelijk 14 gram phenibut en ik ben ook het topic van pussylounge gaan volgens hou ze dat aanpakte. Ik vond het bijzonder knap, cold turkey. Ik dacht meteen, zo ga ik het dus niet doen!

Ik heb mezelf ingesteld op baclofen, zonder enige moeite of afbouw van phenibut kon ik van phenibut naar baclofen. Wat een opluchting! Maar toen begon de ellende eigenlijk pas echt. Want met zoveel diazepam en baclofen in huis is het natuurlijk appeltje eitje om weer eens wat G te halen. Ondertussen wist ik dat ik echt geen detox nodig had om na een paar dagen G af te kicken met behulp van diazepam en baclofen.

Van 1 keer in de paar weken werd het weer wekelijks G gebruik. Met de auto over de dijk naar school en ja hoor, afgelopen maandag was het raak. BAM auto tegen de vangrail met 100 km per uur. Leer ik het dan nooit? Nee, je mag inderdaad zeggen dat ik een enorme debiel ben want ik leer het blijkbaar nooit. De engeltjes op mijn schouder zijn nu weggevlogen. Het is nu of nooit.

Dus ik zeg over een maand mijn school en werk op (want hoe het mogelijk is weet ik ook niet maar ondanks alles ben ik dus 38 uur per week bezig met school en werk) en ga ik 3 dagen per week schema therapie volgen. Het wordt zwaar, ik zie er tegen op. Ik vind het vreselijk om mijn oh zo leuke baan op te moeten zeggen. Mij ziek te moeten melden. Maar het is nodig. Dit KAN ZO NIET VERDER. Dit word absoluut zonder enige twijfel mijn dood. In 2 jaar tijd 2 keer detox, 3 keer ambulance, 4 ongelukken.

En wie ik al dood had kunnen rijden, de schaamte. Wat ik mensen aan doe. Het is echt vreselijk!

Ook @Maurits wil ik bedanken en sterkte wensen. Voor zijn aandacht en steun.

Super!

En natuurlijk blijf ik hier posten, ik ben heel erg benieuwd hoe ik er over een half jaar bij zit. Maar ik weet wel dat die schema therapie echt noodzaak is nu. En als dat niet helpt zit er niks anders op en dan zal het echt 2 maanden Afrika worden oid. Ik ben een groot gevaar voor mezelf en mijn omgeving.

Iedereen die verslaafd is, of dat zelf nog niet toegeeft. Sterkte, en wat Pussylounge me stuurde

''It's never too late te be the person you were meant to be''

Veel succes!!!

Heel veel succes wederom en ontzettend eerlijk dat je dit post. Ik ben blij voor je dat je nog leeft, maar ik vind het echt fucking debiel dat je onder invloed van ghb achter het stuur kruipt. Op zo'n moment maak je niet alleen de keuze om jezelf van je leven te beroven, maar je brengt medeverkeersdeelnemers ook in levensgevaar. Laat het inderdaad een leerschool zijn en nu of nooit....

Is de angst om minder te presteren op werk een reden of een kutsmoes? Want ik kan me niet voorstellen dat je het beter doet op downers. Tenzij je bedden test ofzo.

Druks schreef:Misschien ook handig om de achterliggende problematiek (bang om tegen te vallen op werk, etc) aan te pakken ipv alleen maar afkicken.

hij volgt 3 keer per week schema-therapie..

succes met stoppen Hiero je kan het!

Ik hoop dat je hulp snel komt. Hoe moeilijk het ook is, het is wel heel moedig, om net als ik voor een dagbehandeling te gaan. Jij kiest voor deeltijd. Ik echter de fulltime vorm. Ik denk dat ik niet veel wijze woorden hoef te zeggen.. Ga ervoor je wordt niet alleen weer je leuke levenslustige spontane zelf, maar voor je omgeving zal je ook een stuk aangenamer zijn in de omgang.

Iedereen die verslaafd is denk dat hij prima kan functioneren en hartstikke leuk is, helaas is vaak het tegenovergestelde het geval. Hier ben ik nu pas achter. Ik besef me nu pas wat ik allemaal ben kwijt geraakt en heb gedaan het afgelopen jaar.

Ik die gister voor het laatst een kwart diaz heb gehad om te slapen. Raar idee, voor de komende 2 maanden in elk geval de laatste drugs die ik zeker de komende 2 maanden en ik hoop nooit meer ga aanraken.

Ik die nu een week nuchter moet blijven en dan voor 2 maanden dagbehandeling met verblijf ga. Heel vaak heb ik spijt van die keus, maar dan denk ik eraan wat jij zegt; 'Je komt er sterker uit dan je ooit bent geweest voor je verslaving'! Dat is waar ik het voor doe en jij hoop ik ook!

zeker, om als een sterker mens uit die vreselijke therapie te komen. Dat is de gedachte. Daarvoor laat u nu mijn baan en opleiding vallen om aan herstel te werken. Echt er aan ' te werken '.

En zoals hierboven wordt gezegd door een medeforummer, dat ik aan mijn onderliggende problemen moet werken in plaats van alleen afkicken..


Dat, dat heet nou therapie. 24 uur per week.

You are always the person you're meant to be.

HieronymusIV schreef:zeker, om als een sterker mens uit die vreselijke therapie te komen. Dat is de gedachte. Daarvoor laat u nu mijn baan en opleiding vallen om aan herstel te werken. Echt er aan ' te werken '.

En zoals hierboven wordt gezegd door een medeforummer, dat ik aan mijn onderliggende problemen moet werken in plaats van alleen afkicken..


Dat, dat heet nou therapie. 24 uur per week.

Mooi om te horen dat je nu zo'n duidelijke keuze hebt gemaakt Het zal wel de strijd van je leven worden, verwacht ik. Het is er nu op of onder.

Ik hoop dat je ook alle steun krijgt van je familie en je beste vrienden en vriendinnen, da's denk ik ook zo belangrijk...

Super veel sterkte!!!!!!!!

En als het je helpt, blijf ons op de hoogte houden van je vooruitgang

HieronymusIV schreef:zeker, om als een sterker mens uit die vreselijke therapie te komen. Dat is de gedachte. Daarvoor laat u nu mijn baan en opleiding vallen om aan herstel te werken. Echt er aan ' te werken '.

En zoals hierboven wordt gezegd door een medeforummer, dat ik aan mijn onderliggende problemen moet werken in plaats van alleen afkicken..


Dat, dat heet nou therapie. 24 uur per week.

Ik kan nu uitervaring zeggen dat je zeker wat gaat hebben aan de therapie. Je bent nou eenmaal verslaafd en dat ben je voor de rest van je leven. Echter kun je jezelf wel hard maken om in elk geval niet meer te gebruiken en daar gaat die therapie je zeker bij helpen. En van je fouten kan je alleen maar leren. Mocht je erachter komen dat deeltijd niet voldoende is, wil ik je uit eigen ervaring aanbevelen om toch een fulltime traject te doen, zodat je echt een totaal nieuwe, nuchtere stap kan maken. En daarin heb je ook nog gradaties, je kan naar Afrika gaan, maar je mag ook gezellig bij mij komen indien je voor een fulltime traject in Nederland kiest.

Helaas ben je na het detoxen nog niet klaar, dan begint het allemaal pas. Ik hoo dat je de juiste beslissing zal nemen en dat je net als ik gewoon weer gelukkig en normaal kan leven zonder dat er drugs nodig zijn.

'Het tegengestelde van geluk is leegheid.' Ik hoop dat die leegheid in de toekomst een andere invulling gaat krijgen en dat ook jij weer gelukkig wordt zonder alle middelen die die leegte nu opvullen.

Go for it!

Lees dit nu pas en moet zeggen dat ik dacht dat het juist heel goed met je ging.
Succes met afkicken en een systematische verandering in je levensstijl doorvoeren, lijkt me de enige manier.

Heel veel succes met de therapie
en pas goed op je zelf

Mooi even weer wat van je te horen!
Hou ons op de hoogte

Heel veel sterkte

Statistisch gezien blijk je nauwelijks iets aan verslavingstherapie te hebben, want uiteindelijk vallen negen van de tien terug.
Verslaving heeft vaak een onderliggende psychische problematiek als oorzaak, en dit in combinatie met een genetische aanleg en wat ongunstige omgevingsfactoren maken vaak dat je er nauwelijks/geen grip op krijgt.
Eenmaal verslaafd wordt het een leven van hard aan jezelf werken en afzien, en dat in de hoop dat je bij de 'lucky' 10% behoort.
Als je (zoals PussyLounge) nog jong bent, en je recoptors nog niet helemaal verwoest zijn, dan maak je nog enige kans, maar als je al wat ouder bent dan zijn de kaarten meestal minder gunstig geschud.
Geef dan de verstokte heroïne junk zijn/haar methadon of farmaceutische heroïne, geef de doorgezopen alcoholist en de ghb-verlaafde zijn/haar baclofen, maar stop ermee om bakken vol met geld in de verslavingsindustrie te pompen, want de enige die daar dan beter van worden zijn ze zelf, en die waarheid vertellen ze je daar niet.

Zet hem op PussyLounge, jij komt er (nog) wel, maar vergeet niet dat het klokje tikt!

Sorry, die post was eigenlijk voor het topic van PussyLounge bedoeld, maar is hier natuurlijk ook van toepassing.

Hoe gaat het ondertussen ?

Ben ik ook wel benieuwd naar inderdaad.

Machiavelli schreef: Ik ben blij voor je dat je nog leeft, maar ik vind het echt fucking debiel dat je onder invloed van ghb achter het stuur kruipt. Op zo'n moment maak je niet alleen de keuze om jezelf van je leven te beroven, maar je brengt medeverkeersdeelnemers ook in levensgevaar.

Niet dat je ongelijk hebt, je brengt er anderen mee in gevaar. Maar zo iets zeggen is achteraf natuurlijk makkelijk gedaan.
Verslaafden zien vaak zelf ook wel in dat ze hun leven kapot maken, en anderen veel pijn doen. Maar om er echt iets aan te doen is veel moeilijker. Een alcoholist zal ook wel weten dat je niet onder invloed moet rijden, maar om die keuze bewust te maken zit er echt niet in.

snuifduif schreef:

Machiavelli schreef: Ik ben blij voor je dat je nog leeft, maar ik vind het echt fucking debiel dat je onder invloed van ghb achter het stuur kruipt. Op zo'n moment maak je niet alleen de keuze om jezelf van je leven te beroven, maar je brengt medeverkeersdeelnemers ook in levensgevaar.

Niet dat je ongelijk hebt, je brengt er anderen mee in gevaar. Maar zo iets zeggen is achteraf natuurlijk makkelijk gedaan.
Verslaafden zien vaak zelf ook wel in dat ze hun leven kapot maken, en anderen veel pijn doen. Maar om er echt iets aan te doen is veel moeilijker. Een alcoholist zal ook wel weten dat je niet onder invloed moet rijden, maar om die keuze bewust te maken zit er echt niet in.

Waarom niet?

Omdat het zo'n groot deel van hun leven is. Natuurlijk weet iedereen dat rijden met alcohol gevaarlijk is. Maar als je vrijwel 24/7 onder invloed bent en je daar verder ook vrijwel geen controle over hebt is het vrij lastig om nog actief te overwegen of je wel of niet moet rijden.
Je 'moet' gebruiken, maar ja. Je moet ook naar je werk/school. Neem de trein, maar goed je hebt een auto. En bij continue gebruik voel je je ook normaal bij gebruik. Dus eigenlijk kan het best in je hoofd. Het gaat ook goed, tot je dus van de dijk af rijdt.
Ik denk gewoon niet dat je iemand kunt veroordelen op domme keuzes die ze hebben gemaakt tijdens een verslaving.

snuifduif schreef:Omdat het zo'n groot deel van hun leven is. Natuurlijk weet iedereen dat rijden met alcohol gevaarlijk is. Maar als je vrijwel 24/7 onder invloed bent en je daar verder ook vrijwel geen controle over hebt is het vrij lastig om nog actief te overwegen of je wel of niet moet rijden.
Je 'moet' gebruiken, maar ja. Je moet ook naar je werk/school. Neem de trein, maar goed je hebt een auto. En bij continue gebruik voel je je ook normaal bij gebruik. Dus eigenlijk kan het best in je hoofd. Het gaat ook goed, tot je dus van de dijk af rijdt.
Ik denk gewoon niet dat je iemand kunt veroordelen op domme keuzes die ze hebben gemaakt tijdens een verslaving.

De verantwoordelijkheid ligt altijd bij jezelf. Ook al kun je er 'niks' aan doen, je bent wettelijk en moreel schuldig.

djeemen schreef:
De verantwoordelijkheid ligt altijd bij jezelf. Ook al kun je er 'niks' aan doen, je bent wettelijk en moreel schuldig.

Dat ontken ik ook niet. Ik vind alleen die vragen/beschuldigingen van "hoe kon je zoiets doen" nogal neerbuigend en onwetend.
Alsof die persoon eerst een uur heeft zitten filosoferen of hij moest gaan rijden of niet en toen tot het weloverdachte besluit kwam van "ja ik mag rijden"
Zoiets gebeurd gewoon. Dat het onverstandig, slecht en kut is daar buiten gelaten.

snuifduif schreef:Omdat het zo'n groot deel van hun leven is. Natuurlijk weet iedereen dat rijden met alcohol gevaarlijk is. Maar als je vrijwel 24/7 onder invloed bent en je daar verder ook vrijwel geen controle over hebt is het vrij lastig om nog actief te overwegen of je wel of niet moet rijden.
Je 'moet' gebruiken, maar ja. Je moet ook naar je werk/school. Neem de trein, maar goed je hebt een auto. En bij continue gebruik voel je je ook normaal bij gebruik. Dus eigenlijk kan het best in je hoofd. Het gaat ook goed, tot je dus van de dijk af rijdt.
Ik denk gewoon niet dat je iemand kunt veroordelen op domme keuzes die ze hebben gemaakt tijdens een verslaving.

Ik denk van wel.
Een verslaving is echt geen vrijbrief om onder invloed achter het stuur te kruipen, zeker niet met middelen als phenibut, baclofen, GBL of GHB.
De kans dat dat fout gaat is enorm aanwezig.

Laat maar, het punt gaat je voorbij

Ik volg snuifduif hier wel in. Dit praat niets goed maar laat enkel de logica achter dit soort beslissingen zien.

HieronymusIV schreef:Dus ik zeg over een maand mijn school en werk op (want hoe het mogelijk is weet ik ook niet maar ondanks alles ben ik dus 38 uur per week bezig met school en werk) en ga ik 3 dagen per week schema therapie volgen. Het wordt zwaar, ik zie er tegen op. Ik vind het vreselijk om mijn oh zo leuke baan op te moeten zeggen. Mij ziek te moeten melden. Maar het is nodig. Dit KAN ZO NIET VERDER. Dit word absoluut zonder enige twijfel mijn dood. In 2 jaar tijd 2 keer detox, 3 keer ambulance, 4 ongelukken.

En wie ik al dood had kunnen rijden, de schaamte. Wat ik mensen aan doe. Het is echt vreselijk!

Ook @Maurits wil ik bedanken en sterkte wensen. Voor zijn aandacht en steun.

Super!

''It's never too late te be the person you were meant to be''

Goeiemiddag HieronymusIV...

Ik herken veel dingen uit jouw verhaal. Ik was vroeger zelf heel zwaar alcoholverslaafd en kon niet functioneren zonder dat ik minimaal een liter vodka dronk per dag, op vele dagen was dit 3-5 liter.
Dit was een enorme hoeveelheid en ik was mezelf hier fysiek en mentaal volledig kapot mee aan het maken. Het ergste was dat dit me vaak niet eens kon schelen.
Het leek zelfs alsof niemand het ooit doorhad, maar uiteraard zijn dit je eigen mindgames en ziet iedereen het heus wel aan je...

Ik heb over een periode van drie jaar twee keer zelf geprobeerd af te kicken, wat twee keer compleet mislukt is waardoor ik mezelf nog meer in de alcohol stortte.
Ik heb echter een enorme trots en weigerde toe te geven dat ik ervan afhankelijk was en het niet op eigen houtje kon laten.
Uiteindelijk heb ik mijn trots opzij (moeten) schuiven en heb ik hulp gezocht, omdat ik vanbinnen eigenlijk wel wist dat het nooit zou lukken zonder professionele hulp, zeker niet in dit stadium.

Ik wil je gewoon zeggen dat je een enorm verstandige en moedige keuze gemaakt hebt om je te laten begeleiden. Een verslaving kan zeer geniepig werken.
Het is enorm moeilijk om toe te geven, vooral aan jezelf, dat je therapie nodig hebt om terug "normaal" te kunnen worden.
Het "duiveltje" van je verslaving zal, zeker in de beginstadia na de afkick, heel vaak in je gedachten nieuw gebruik verantwoorden. De eerste maanden is dit duiveltje zeer aanwezig geweest bij mij en hem geen gelijk geven is een van de moeilijkste dingen die je ooit zult doen in je leven.

Elke keer dat deze drang opkomt moet je echter die gedachtes bevechten met je EIGEN gedachtes (en niet die door verslaving ingegeven). De redenen waarom je niet meer wil gebruiken, wat het deed met je lichaam, wat het deed met je psyche, wat het deed met je motivatie om iets te maken van je leven, wat het deed met je omgeving en het belangrijkste dat je moet beseffen is dat JIJ nu de definitieve keuze maakt om niet als verslaafde door het leven te gaan. Als ik dit lees ben ik echt geraakt door een enorm respect voor jou en wat je nu wil doen.

Met het inzicht dat je nu verworven hebt en waardoor je wil afkicken heb je twee keuzes: ofwel blijf je vechten (en later komt het ook terug en moet je weer vechten) en ga jij je eigen leven leiden. Ofwel geef je na enige tijd opnieuw toe aan de verslaving en zal je verslaving jouw leven leiden voor jou. Ik denk dat je zelf wel weet wat het beste is voor jezelf.
Je eigen leven verwoesten is niet zo moeilijk, het redden is een ganse oorlog die jij mentaal moet winnen. Uiteindelijk zal je echter opnieuw kunnen trots zijn op jezelf en alle touwtjes in handen hebben.

Het was voor mij een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, zeker omdat afkicken gepaard gaat met teleurstelling, een gevoel van falen en veel negativiteit tov jezelf in het begin. Het ging bij mij (zoals in vele gevallen) eerst veel slechter mentaal, voordat het een beetje beter werd. Hervallen is heel gemakkelijk in het begin, zeker het eerste half jaar. Hou echter vol want na alle mentale pijn die je gaat ondergaan zul jij uiteindelijk kunnen zeggen dat je van niets afhankelijk bent. Dat jij beslist. Dat jij baas bent. Dat jij alles kan wat je zelf wil. Dat iedereen die dacht dat je het niet kon ongelijk had. Neem je leven vandaag in handen en plant de kiemen voor het geluk van morgen. Een verslaving of gebruik maakt je niet gelukkig...toch niet langer dan een paar uur en het is dan nog zo fake als iets.

Je zal waarschijnlijk nog veel met je hoofd tegen de muur lopen en met jezelf in de knoop liggen, maar alsjeblieft geef niet op, laat valse gedachtes je niet voorliegen. Jij wil dit, jij kan dit.
Ik heb 1 maand vrijwillig in een gesloten ziekenhuis verbleven, omdat ik wist dat het me anders nooit zou lukken. Daarna heb ik nog 5 maanden intensieve dagtherapie gevolgd.

Het is tijd dat je het duiveltje van de troon van jouw wereld afschopt, en er terug zelf in gaat zitten!

Het is me op vandaag gelukt om te worden wie ik zelf wil zijn en het duiveltje ligt bont en blauw ergens in een hoekje van mijn verstand. Niets voelt zo fijn als je uiteindelijk terug zelf de troon van je eigen leven mag bestijgen. Dit is me enkel gelukt omdat ik heel hard vasthield aan mijn eigen eerste gedachte, die er voor gezorgd heeft dat ik wou afkicken.
Deze reden(en) waarom je nu stopt mag je nooit vergeten. Schrijf ze desnoods op in een lijstje, voor als de zwakke momenten eraan komen.
Het duiveltje wil ook af en toe nog eens rechtkrabbelen bij mij, maar hem terug neerkrijgen wordt makkelijker met de tijd (en hier spreek ik niet over weken maar vele maanden, soms jaren).

Ik geloof dat jij dit kunt, zolang je maar weigert op te geven!
Wat jij nu doet is enorm moedig en lastiger dan wat gelijk wie ooit zal meemaken.
Ik hoop dat je net als mij, na vele jaren gebruik, met een glimlach kan terugkijken en trots zijn.
Trots dat jij zo sterk geweest bent en dat je het kon, waar velen voor jou gefaald hebben.

It's never too late te be the person you were meant to be.

Nog één iets: Geef zeker niet toe aan de meest geniepige gedachte die het duiveltje van verslaving in je hoofd zal planten.
Verantwoord gebruik van een middel waar je ooit aan verslaafd was gaat niet. Een "beetje" gebruik of enkel af en toe lukt niet, hoe zeer je eigen hersenspinsels je dit zullen willen laten geloven. Onze neuronenpaden zijn permanent veranderd en op de verslaving ingesteld en dat voor de rest van ons leven!
Voor mensen met een (voormalige) verslaving zijn er slechts twee mogelijkheden... ofwel alles, ofwel niets...
"Een beetje" gebruik leidt bij mensen zoals ons sowieso opnieuw naar "alles", zelfs al is het maar nadat het een paar weken goed ging. Het "alles" zal er sowieso opnieuw komen, en dan heeft de verslaving je op dat moment opnieuw klein gekregen.
Laat je niet vangen na zes maanden, als het weer een beetje beter gaat, dat het weer kan om verantwoord te gebruiken omdat het dan immers goed gaat. Dit is een enorme valkuil waarvan je niet eens beseft dat het een valkuil is. Het is ook de reden dat ik de eerste twee keer ben hervallen.

Ik wens je kracht en hoop toe, en vooral veel moed. Jouw leven is van jou.

Hoe gaat het met je?