Gedwongen opname

Hallo DF-ers,

Een naaste van mij gebruikt al een hele tijd drugs, woonde tot kort geleden bij vrienden (dakloos, kon terecht bij mensen hier en daar), zij blowd een aantal jaar onafgebroken, gebruikt af en toe iets anders (crack, coke, xtc ..), maar haar grootste verslaving ligt bij pep snuiven en sinds kort (pep) spuiten.

Sinds zij vertelde dat ze ook spuit, is ze een grens overgegaan bij mij. Haar gezondheid is heel erg slecht en ze zorgt niet goed voor zichzelf, ik moet iets doen en anders ga ik het contact verbreken.

Haar ouders hebben haar het huis uitgezet, toen ze nog 17 was en woonde toen ''op straat'', een steunfactor heeft ze niet, behalve ik, maar ik heb de energie niet om constant te zorgen en te steunen.

Mijn vraag is of er een manier is om een gedwongen opname te regelen, ik heb met haar meerdere keren gepraat, ze wilt wel maar onderneemt geen actie (1 keer actie ondernomen, door de wachttijd van weken liet ze het gaan), ik heb veilig thuis gebeld, haar therapeut, mijn oude therapeut bij de brijder stichting, en ik heb het nummer van haar moeder uit haar telefoon gehaald (niks mee gedaan en met toestemming toen ze zat te overdosen op slaappillen).

Zou ik een gedwongen opname met mijn huisarts kunnen regelen? Of met haar moeder? Ze is nu 18 jaar.


Bedankt voor het lezen en een fijne avond!

Groet Winnie

Goed dat jij ook je grenzen aangeeft.

Fijn dat je een steunfactor bent, maar zorg dat je geen 'enabler' wordt.

Of je iemand in zo'n geval gedwongen kan laten opnemen weet ik niet. Ik denk niet vanwege een drugsverslaving iig, alleen als diegene een gevaar is voor zichzelf en anderen.

Ik weet niet hoe je haar kan helpen, zolang ze niet geholpen wil worden. Ik vrees dat je hier vrij machteloos in bent. Probeer je niet te verantwoordelijk te voelen voor haar en zorg goed voor jezelf.

PiraatPanda schreef:Goed dat jij ook je grenzen aangeeft.

Fijn dat je een steunfactor bent, maar zorg dat je geen 'enabler' wordt.

Of je iemand in zo'n geval gedwongen kan laten opnemen weet ik niet. Ik denk niet vanwege een drugsverslaving iig, alleen als diegene een gevaar is voor zichzelf en anderen.

Ik weet niet hoe je haar kan helpen, zolang ze niet geholpen wil worden. Ik vrees dat je hier vrij machteloos in bent. Probeer je niet te verantwoordelijk te voelen voor haar en zorg goed voor jezelf.

Bedankt voor je snelle reactie, ja ik vind het wel moeilijk om de balans daartussen te vinden, voor al omdat ze geen steunende ouders heeft.

Ja het ding is dus wel een beetje dat ze geholpen wilt worden, maar er niks aan doet, in mijn visie omdat ze geen toekomstperspectief heeft.

Ik zie haar heel erg weinig verder (voor mijn eigen gezondheid) maar het vreet wel aan me.

Aangezien ze meerderjarig is, valt er weinig te 'dwingen'. Piraatpanda legt het prima uit. Je kunt er alleen voor proberen te zorgen dat je het zelf niet in stand helpt te houden, hoe hard dat misschien ook lijkt. Beter een harde en pijnlijke confronterende realitycheck op haar 18e dan nog een paar jaar doorkloten en beschermd door een mantel der liefde verder het moeras in zinken. Dat maakt het uiteindelijk alleen maar moeilijker voor haar. Ze gaat waarschijnlijk (vrij zeker) pas wat doen als ze geen andere opties meer heeft, en hoe langer ze aan kan modderen, des te moeilijker het wordt. Soms kun je iemand beter helpen door een harde grens te trekken, en dat wil niet zeggen dat je iemand helemaal aan zijn/haar lot over laat. Je kunt altijd later nog inspringen, of er voor kiezen om het helemaal los te laten.

Enkele jaren geleden was er een vriend. Het cliché verhaal van familie trauma, op vrij jonge leeftijd in contact met drugs. In dit geval was het voornamelijk kalmeringspilletjes/slaappilletjes. Op een later moment werd dit ook heroïne waarin alsnog benzodiazepine gebruik meestal het centrale thema was.

Op een gegeven moment vertelde hij zijn vriendin (via wie ik hem leerde kennen) dat hij verslaafd was aan heroïne. Zijn vriendin gaf hierop geen reactie en deze beëindigde kort daarop de relatie, dit was o.a. na een vakantie waarin de portemonnee met daarin kalmeringspilletjes was gestolen. Ik kende hem op dat moment nog niet zo heel lang en pas enkele maanden later deed hij verhaal bij mij, op dat moment deed zijn ondertussen ex vriendin wanhopig moeite om weer in contact te komen met hem.

Uiteindelijk was het een cliché noodkreet van iemand die niet wist hoe om hulp te vragen. Ik gok dat je vriendin die vertelt dat ze amfetamine injecteert eenzelfde cliché vertoont. Het houdt zich sterk maar weet tegelijkertijd zelf niet wat deze er mee aan moet.

De pest met zulk soort situaties is dat hoe meer nadruk je legt op het negatieve des te sterker de impuls om zich terug te trekken en af te sluiten. Uiteindelijk na zo'n anderhalf jaar tijd wist ik hem te overtuigen om zichzelf op te laten nemen. Ik heb echter zelf nooit de suggestie voor opname gemaakt omdat ik geloofde dat het averechts zou werken zou ik het opdringen. Opname zou o.a. betekenen dat hij moest stoppen met zijn opleiding en zijn familie onder ogen moest komen.

Ik heb hem nooit aangesproken op zijn drugsgebruik tenzij hij hier zelf over begon, op dat moment liet ik hem eerst zijn zegje doen en dan voegde ik daar voorzichtig mijn gedachten aan toe. Op dat moment hoor je vaak clichés voorbij komen plat verwoord: dat het gebruik van met voordelen komt, dat deze zonder gebruik van niet in staat is zich normaal te voelen en dat alles onder controle is.
Op zulk soort momenten wordt het pijnlijk duidelijk dat de rationele gedachtegang niet meer is wat het was en is het zeer makkelijk om vanuit emotie en rationele overtuiging uit te halen. Echter als pijnlijke aspecten niet bespreekbaar zijn zonder oordeel wordt het moeilijk om deze persoon nog te kunnen bereiken en vergroot de kans dat deze zich elders keert.

Na verloop van tijd wanneer deze indirect aangaf er over te willen praten had ik o.a. gevraagd hoe hij er tegenaan keek, of hij er eventueel iets mee wou doen, wat belangrijk was in zijn leven, wat een realistisch doel was om naartoe te werken en wat eventueel een handige benaderingswijze. Wat ik hier vrij specifiek aan toe voegde was dat het belangrijk is een sociaal en functioneel leven te onderhouden en dat als zijn contact met mensen of opleiding begon te lijden onder zijn gebruik er toch echt een lijn getrokken moest worden. Eveneens benadrukte ik bereid te zijn hem te steunen maar mocht hij niet in staat wezen voor zichzelf op te komen ik niet anders kan dan uit zelfbescherming een lijn te trekken.

Het hele open communicatie met focus op het positieve leek te werken, zijn gebruik nam in ieder geval niet toe, hij begon uit zichzelf steeds meer te praten over afbouwen van zijn gebruik, zijn sociale leven ging er op vooruit en uiteindelijk behaalde hij in deze periode zelfs een diploma met hoge onderscheiding. Hij leek van zijn leven te genieten, gelukkig te zijn en dit viel op alle vlakken van zijn leven te merken.

Dit werd echter gevolgd door een cliché hoogmoed komt voor de val verhaal, de meeste verslavingen komen immers met herval. Nadat het enkele maanden dermate goed verliep begon hij weer heroïne te gebruiken. Hij had immers vakantie, allemaal goede dingen behaald, hij voelde zich zelfverzekerd en in controle, etc. Voorafgaand aan deze tijd waren we samen meer dan eens tot de conclusie gekomen dat aankoop van heroïne uitgesloten was zolang hij nog benzodiazepines gebruikte, dit onder andere nadat deze het gebruik van heroïne meerdere keren had verantwoord onder het mom van benzodiazepine gebruik afbouwen.

Het onderwerp van het hervatten van heroïne gebruik wrikte al maar tot dat moment had hij aankoop of gebruik er van stellig ontkent, het irriteerde mij al meer dan normaal omdat dit al enige tijd een kernpunt was wat al maanden goed leek te gaan en waar hij vrij plots ineens weer vanaf leek te zien.
Op een gegeven moment was hij zwaar onder invloed bij zijn nieuwe vriendin (m'n buurmeisje met wie ik vrijwel dagelijks contact had) aangekomen en had hij een ongemakkelijk verhaal over opium verkocht. Het was duidelijk hoe laat het was in ieder geval. Ik confronteerde hem hiermee en vertelde dat ik mij een beetje genaaid voelde en als hij een poging gedaan had om te communiceren dit niet het geval was geweest. Hij wist natuurlijk niet goed wat hij moest zeggen en bood zijn excuses aan, waarop ik zoals vaker reageerde dat zijn excuses er niet toe deed omdat hij keuzes enkel voor zichzelf kan maken.

Kort hierop verneukte hij het nogmaals, het kwam er op neer dat hij niet meer in staat over kwam om zijn verslaving voor de rest van de wereld te verbergen. Iets dat in het verleden nooit een probleem was geweest, in ieder geval niet in deze mate. Op een gegeven moment werd het dermate gortig dat ik besloot onverwacht langs te komen. Een moment waarop ik er vrij zeker van dat hij drugs had gekocht en wist dat hij thuis was.

Na zo'n 15 keer aanbellen kreeg ik een stem aan de lijn die vertelde dat deze net uit bed kwam. Ik kom boven aan en ik zie iemand die nauwelijks rechtop kan staan en pupillen ongeveer de grote van naalddoppen. Ik kreeg een verhaal te horen dat deze GHB en MXE had gebruikt, dat deze net ruzie had gehad met iemand en dus wat emotioneel was, etc. De leugens waren niet perse nieuw maar dit voelde toch wel meer teleurstellend dan normaal. Ik heb daar nog een uur of twee gezeten, wandeling gemaakt en uiteindelijk kwam er iets uit in de trant: 'Ik wou het vertellen maar het lukte gewoon niet'. En om eerlijk te zijn weet ik geen eens of dat een leugen was maar er zat zeker een kern van waarheid in.

En om heel eerlijk te zijn, ik had hem zelfs drugs gefaciliteerd, zolang het maar niet de heroïne was. En ik was ook niet degene die hier over begon of initieel de nadruk op legde, hij was er zelf over begonnen en alsnog. Het was vrij verscheurend om te zien dat zijn rationele denken het onderspit delfde.

Enkele dagen daarop vertelde ik hem dat ik uit zelfbescherming een lijn moest trekken, zijn sociaal leven ging ten koste van, ondertussen ging het ook ten koste van zijn opleiding, de open communicatie was blijkbaar niet meer mogelijk, ik kon op deze manier niets voor hem betekenen en ik was ook niet bereid om toe te kijken. Zijn nieuw vriendin (mijn buurmeisje destijds) trok dezelfde conclusie. Kort hierop barstte er zeer heftige emotionele bom gevolgd door vrij zelfdestructief gedrag echter kort hierop liet hij zich ook opnemen in een kliniek voor jongeren met verslavingsproblematiek.

Op deze kliniek zou hij minstens een jaar lang moeten verblijven aangezien zijn afbouwschema naar nulpunt alleen al ruim 6 maanden in beslag zou nemen. Nadat hij zich liet opnemen heb ik weer contact opgepikt en sprak hem frequent. Hij kreeg veel steun, zijn opleidingshoofd is zelf nog langs geweest, enkele mensen maakte tijd wanneer mogelijk. Uiteindelijk bleek de benzodiazepine ontwenning en de realiteit desondanks te hard in te slaan en maakte hij zichzelf na zo'n 5 maanden in het kliniek van kant met een heroïne plus cocaïne speedbal. Zijn familie wil er niets van weten en het kliniek stelt tot op heden dat het een ongelukje was.

Wat ik hier vertel zijn enkel de keerzijdes van een verhaal, er is voldoende positiefs dat er tegenop weegt en wellicht was dit zelfs een best mogelijke uitkomst. Ik heb mij wel eens afgevraagd of het anders was geweest als maar realistisch gezien heb ik er weinig twijfel bij dat dit al aan zat te komen sinds zijn jeugd. Zelf zei hij bijvoorbeeld dat de oorzaak lag bij trauma opgelopen door opa en oma tijdens de 2e wereldoorlog.

Zie het verhaal maar als een stukje inoculatie van wat je mogelijk tegen kunt komen, verslaving kan grimmige comorbiditeit vertonen die soms de fantasie te boven gaat en dermate pijnlijk dat het verzwegen wordt. Het is moeilijk om een iemand in pijn te negeren maar wellicht minstens even moeilijk is het om jezelf hierin niet in te verliezen.

Jmths schreef:Enkele jaren geleden was er een vriend. Het cliché verhaal van familie trauma, op vrij jonge leeftijd in contact met drugs. In dit geval was het voornamelijk kalmeringspilletjes/slaappilletjes. Op een later moment werd dit ook heroïne waarin alsnog benzodiazepine gebruik meestal het centrale thema was.

Op een gegeven moment vertelde hij zijn vriendin (via wie ik hem leerde kennen) dat hij verslaafd was aan heroïne. Zijn vriendin gaf hierop geen reactie en deze beëindigde kort daarop de relatie, dit was o.a. na een vakantie waarin de portemonnee met daarin kalmeringspilletjes was gestolen. Ik kende hem op dat moment nog niet zo heel lang en pas enkele maanden later deed hij verhaal bij mij, op dat moment deed zijn ondertussen ex vriendin wanhopig moeite om weer in contact te komen met hem.

Uiteindelijk was het een cliché noodkreet van iemand die niet wist hoe om hulp te vragen. Ik gok dat je vriendin die vertelt dat ze amfetamine injecteert eenzelfde cliché vertoont. Het houdt zich sterk maar weet tegelijkertijd zelf niet wat deze er mee aan moet.

De pest met zulk soort situaties is dat hoe meer nadruk je legt op het negatieve des te sterker de impuls om zich terug te trekken en af te sluiten. Uiteindelijk na zo'n anderhalf jaar tijd wist ik hem te overtuigen om zichzelf op te laten nemen. Ik heb echter zelf nooit de suggestie voor opname gemaakt omdat ik geloofde dat het averechts zou werken zou ik het opdringen. Opname zou o.a. betekenen dat hij moest stoppen met zijn opleiding en zijn familie onder ogen moest komen.

Ik heb hem nooit aangesproken op zijn drugsgebruik tenzij hij hier zelf over begon, op dat moment liet ik hem eerst zijn zegje doen en dan voegde ik daar voorzichtig mijn gedachten aan toe. Op dat moment hoor je vaak clichés voorbij komen plat verwoord: dat het gebruik van met voordelen komt, dat deze zonder gebruik van niet in staat is zich normaal te voelen en dat alles onder controle is.
Op zulk soort momenten wordt het pijnlijk duidelijk dat de rationele gedachtegang niet meer is wat het was en is het zeer makkelijk om vanuit emotie en rationele overtuiging uit te halen. Echter als pijnlijke aspecten niet bespreekbaar zijn zonder oordeel wordt het moeilijk om deze persoon nog te kunnen bereiken en vergroot de kans dat deze zich elders keert.

Na verloop van tijd wanneer deze indirect aangaf er over te willen praten had ik o.a. gevraagd hoe hij er tegenaan keek, of hij er eventueel iets mee wou doen, wat belangrijk was in zijn leven, wat een realistisch doel was om naartoe te werken en wat eventueel een handige benaderingswijze. Wat ik hier vrij specifiek aan toe voegde was dat het belangrijk is een sociaal en functioneel leven te onderhouden en dat als zijn contact met mensen of opleiding begon te lijden onder zijn gebruik er toch echt een lijn getrokken moest worden. Eveneens benadrukte ik bereid te zijn hem te steunen maar mocht hij niet in staat wezen voor zichzelf op te komen ik niet anders kan dan uit zelfbescherming een lijn te trekken.

Het hele open communicatie met focus op het positieve leek te werken, zijn gebruik nam in ieder geval niet toe, hij begon uit zichzelf steeds meer te praten over afbouwen van zijn gebruik, zijn sociale leven ging er op vooruit en uiteindelijk behaalde hij in deze periode zelfs een diploma met hoge onderscheiding. Hij leek van zijn leven te genieten, gelukkig te zijn en dit viel op alle vlakken van zijn leven te merken.

Dit werd echter gevolgd door een cliché hoogmoed komt voor de val verhaal, de meeste verslavingen komen immers met herval. Nadat het enkele maanden dermate goed verliep begon hij weer heroïne te gebruiken. Hij had immers vakantie, allemaal goede dingen behaald, hij voelde zich zelfverzekerd en in controle, etc. Voorafgaand aan deze tijd waren we samen meer dan eens tot de conclusie gekomen dat aankoop van heroïne uitgesloten was zolang hij nog benzodiazepines gebruikte, dit onder andere nadat deze het gebruik van heroïne meerdere keren had verantwoord onder het mom van benzodiazepine gebruik afbouwen.

Het onderwerp van het hervatten van heroïne gebruik wrikte al maar tot dat moment had hij aankoop of gebruik er van stellig ontkent, het irriteerde mij al meer dan normaal omdat dit al enige tijd een kernpunt was wat al maanden goed leek te gaan en waar hij vrij plots ineens weer vanaf leek te zien.
Op een gegeven moment was hij zwaar onder invloed bij zijn nieuwe vriendin (m'n buurmeisje met wie ik vrijwel dagelijks contact had) aangekomen en had hij een ongemakkelijk verhaal over opium verkocht. Het was duidelijk hoe laat het was in ieder geval. Ik confronteerde hem hiermee en vertelde dat ik mij een beetje genaaid voelde en als hij een poging gedaan had om te communiceren dit niet het geval was geweest. Hij wist natuurlijk niet goed wat hij moest zeggen en bood zijn excuses aan, waarop ik zoals vaker reageerde dat zijn excuses er niet toe deed omdat hij keuzes enkel voor zichzelf kan maken.

Kort hierop verneukte hij het nogmaals, het kwam er op neer dat hij niet meer in staat over kwam om zijn verslaving voor de rest van de wereld te verbergen. Iets dat in het verleden nooit een probleem was geweest, in ieder geval niet in deze mate. Op een gegeven moment werd het dermate gortig dat ik besloot onverwacht langs te komen. Een moment waarop ik er vrij zeker van dat hij drugs had gekocht en wist dat hij thuis was.

Na zo'n 15 keer aanbellen kreeg ik een stem aan de lijn die vertelde dat deze net uit bed kwam. Ik kom boven aan en ik zie iemand die nauwelijks rechtop kan staan en pupillen ongeveer de grote van naalddoppen. Ik kreeg een verhaal te horen dat deze GHB en MXE had gebruikt, dat deze net ruzie had gehad met iemand en dus wat emotioneel was, etc. De leugens waren niet perse nieuw maar dit voelde toch wel meer teleurstellend dan normaal. Ik heb daar nog een uur of twee gezeten, wandeling gemaakt en uiteindelijk kwam er iets uit in de trant: 'Ik wou het vertellen maar het lukte gewoon niet'. En om eerlijk te zijn weet ik geen eens of dat een leugen was maar er zat zeker een kern van waarheid in.

En om heel eerlijk te zijn, ik had hem zelfs drugs gefaciliteerd, zolang het maar niet de heroïne was. En ik was ook niet degene die hier over begon of initieel de nadruk op legde, hij was er zelf over begonnen en alsnog. Het was vrij verscheurend om te zien dat zijn rationele denken het onderspit delfde.

Enkele dagen daarop vertelde ik hem dat ik uit zelfbescherming een lijn moest trekken, zijn sociaal leven ging ten koste van, ondertussen ging het ook ten koste van zijn opleiding, de open communicatie was blijkbaar niet meer mogelijk, ik kon op deze manier niets voor hem betekenen en ik was ook niet bereid om toe te kijken. Zijn nieuw vriendin (mijn buurmeisje destijds) trok dezelfde conclusie. Kort hierop barstte er zeer heftige emotionele bom gevolgd door vrij zelfdestructief gedrag echter kort hierop liet hij zich ook opnemen in een kliniek voor jongeren met verslavingsproblematiek.

Op deze kliniek zou hij minstens een jaar lang moeten verblijven aangezien zijn afbouwschema naar nulpunt alleen al ruim 6 maanden in beslag zou nemen. Nadat hij zich liet opnemen heb ik weer contact opgepikt en sprak hem frequent. Hij kreeg veel steun, zijn opleidingshoofd is zelf nog langs geweest, enkele mensen maakte tijd wanneer mogelijk. Uiteindelijk bleek de benzodiazepine ontwenning en de realiteit desondanks te hard in te slaan en maakte hij zichzelf na zo'n 5 maanden in het kliniek van kant met een heroïne plus cocaïne speedbal. Zijn familie wil er niets van weten en het kliniek stelt tot op heden dat het een ongelukje was.

Wat ik hier vertel zijn enkel de keerzijdes van een verhaal, er is voldoende positiefs dat er tegenop weegt en wellicht was dit zelfs een best mogelijke uitkomst. Ik heb mij wel eens afgevraagd of het anders was geweest als maar realistisch gezien heb ik er weinig twijfel bij dat dit al aan zat te komen sinds zijn jeugd. Zelf zei hij bijvoorbeeld dat de oorzaak lag bij trauma opgelopen door opa en oma tijdens de 2e wereldoorlog.

Zie het verhaal maar als een stukje inoculatie van wat je mogelijk tegen kunt komen, verslaving kan grimmige comorbiditeit vertonen die soms de fantasie te boven gaat en dermate pijnlijk dat het verzwegen wordt. Het is moeilijk om een iemand in pijn te negeren maar wellicht minstens even moeilijk is het om jezelf hierin niet in te verliezen.

Thanks voor je reactie, heftig wel. Voel(de) jij je verantwoordelijk voor hoe het is gegaan? Ik merk dat ik zelf wel een verantwoordelijkheids gevoel heb.

Op rationeel niveau weet ik prima dat ik niet meer voor hem had kunnen betekenen maar het gevoel van verantwoordelijkheid en tekort schieten blijft altijd knagen. Op een gegeven moment kwam het er wel op neer dat ik gedwongen werd een keuze te maken tussen mijn opleiding en deze persoon. Ik had via het aangewezen kanaal melding gemaakt dat er zich wat complicaties voor deden in mijn persoonlijk leven waarop ik vrij letterlijk de reactie kreeg dat als ik niet in staat was mij professioneel op te stellen in het werkveld ik niet geschikt was als professioneel hulpverlener. Tijdens mijn stageperiode vonden ze het ook maar onzin dat ik naar de begrafenis ging en meer dan een uur eerder vrij zodat ik op tijd kon aankomen zat er niet in, ik heb mijn afscheid in de trein moeten schrijven. Dit kwam naar mijn overtuiging grotendeels voort uit mijn aandeel binnen de studentenraad.

Maar dat kan ik moeilijk mijzelf kwalijk nemen, aan gebrek aan motivatie heeft het nooit gelegen. Op een gegeven moment kom je hoe dan ook in een spagaat positie terecht waarin je een afweging moet maken in welke mate je waar je prioriteiten stelt. Dit zal altijd samen gaan met frictie.

Bij zijn ouders kon hij niet terecht, de hulpinstanties leken in bureaucratie te verdrinken en ik had een eigen leven die ik niet volledig aan de kant kon schuiven. Zure appel maar meer kun je er soms gewoon niet van maken. Op een gegeven moment werd letterlijk verteld dat ik meer voor hem had betekend dan hij ooit had kunnen vragen maar als iemand vervolgens zijn bezittingen probeert weg te geven zal dit altijd wrang blijven voelen, daar kan rationaliteit niet tegenop. Als ik er aan terug denk voel ik mij vooral pissig om hoe het is gelopen.