Hoi,
Sinds mijn 14/15e jaar ben ik fanatiek gebruiker geweest van cannabis, omdat ik recent gestopt ben en veel heb gehad aan de reports op dit forum met betrekking tot verslaving wil ik mijn verhaal ook graag met jullie delen in de hoop dat iemand er wat aan heeft.
Mijn eerste joint rookte ik op mijn 13e, omdat oudere vrienden dit ook deden en ik simpelweg stoer wilde doen en ergens bij wilde horen. In het begin werd ik door (in de strijd verloren) vrienden, familie en ander gespuis gewaarschuwd voor de gevolgen van wietgebruik. Dit heb ik nooit serieus genomen omdat ik niet het inzicht had in wat wiet met het menselijk brein doet in verloop van tijd.
Toen ik 14/15 was begon mijn slechte gewoonte een wat meer kwade vorm aan te nemen, dit alles zonder dat ik er veel erg in had. Ik zat op een vmbo school waar ik nieuwe mensen leerden kennen die ik te snel tot mijn vrienden beschouwde, om een lang verhaal kort te maken: ik bevond me in een slechte sociale kring met mensen die mij en buitenstaanders van de groep gebruikten om toch maar constant deze habbit te kunnen financieren. We persten leeftijdsgenoten af voor briefjes van 10 euro om deze vervolgens lachend in te leveren bij de coffeeshop.
Nadat een van mijn zogenaamde vrienden mij een mes op mijn keel zette vanwege de 20 euro die ik in mijn portemonnee had zitten was voor mij de maat vol, ik besloot afstand te nemen van deze mensen. Maar nam mijn verslaving alsnog met mij mee.
Ik was 16 toen ik nieuwe mensen ontmoete, en gezellige vriendengroep die alleen het beste met elkaar voor hadden en waar respect voor elkaar centraal stond. Ook in deze vriendengroep werd stevig geblowd, iets wat ik niet zag als een slecht iets. De omgeving was immers goed en de sfeer was niet meer zo grimmig als vroeger. Wiet functioneerde als sociaal middel, net als een biertje.
Toen maakte mijn ouders de keuze om (wegens werk) te verhuizen naar een dode uithoek van het land en werd mij als afscheidscadeau een zak wiet waar je U tegen zegt meegegeven. Vanaf hier is het snel berg afwaarts gegaan. Ik ging door middel van wiet opzoek naar mensen die dezelfde (ondertussen wel te bestempelen als hobby) habbit hadden. Maar zat ook vaak alleen te blowen.
Op mijn 17e overleed mijn vader en zakte ik in een diep donker dal waarvan ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen. Ik blowde elke dag, minstens 3 joints en gamede zoveel dat ik contact met de werkelijkheid verloor. Ik had een baantje om mijn verslaving te financieren, maar daarnaast kwam ik nooit buiten. Als gevolg hiervan heb ik mijn opleiding verwaarloosd en deed ik eigenlijk helemaal niks meer, ik was zwaar depressief en rookte elke dag een 1 gram wiet om mijn verdriet en woede niet te hoeven voelen.
Ik verhuisde nog een keer, naar een klein huisje samen met mijn moeder en mijn zusje. Ik wou alleen maar blowen, blowen, blowen. Niks boeide me meer. Ik had ondertussen een nieuwe opleiding gevonden in een wat grotere stad, en zag dit als "de kans" om uit mijn ouderlijk huis te vertrekken en op kamers te wonen. Zodat ik niet meer vast zat aan het (goedbedoelde) gezeik van mijn moeder en lekker kon blowen nadat ik uit school kwam.
Alleen op een kamer zitten, in een stad met mensen die voor jou niet bekend zijn terwijl je heftig blowend bent is voor mij de grootste valkuil geweest. Ik heb van mijn 17e tot mijn 19e in een sociaal isolement gezeten waar ik maar niet uit kwam en begon verschijnselen te vertonen paranoïde. Op dit punt rookte ik 2 gram (bij voorkeur haze) per dag.
Ik verloor de lust om te leven. Was nog steeds heftig depressief en dacht veel aan zelfmoord en "niet meer willen". Ik wist dat ik een heftig probleem had en dat er drastisch dingen in mijn leven moesten veranderen, ik was niet in staat om een normaal gesprek te voeren met mensen, kon niet leren en verwaarloosde mezelf en mijn leefruimte. Mijn leven was een grote teringzooi.
Toegeven dat ik een verslaving had was een van de moeilijkste stappen die ik ooit heb moeten zetten in mijn leven. Je voelt jezelf zo verschrikkelijk zwak en onderuit gehaald. Ik wou geen hulp van niemand en moest het allemaal zelf oplossen. Toch heb ik hulp gezocht, en ben in traject gegaan bij een afkickkliniek (ik heb niet 'opgesloten' gezeten of iets, maar ik moest me om de week melden voor een gesprek, advies en het krijgen van tools die nodig zijn om te stoppen)
Deze gesprekken hielpen mij precies niks en ik heb besloten mijn traject onsuccesvol af te ronden en contacten met de kliniek te verbreken. Aan mijn laatste gesprek heb ik erg nare gevoelens overgehouden omdat ik mezelf letterlijk heb horen zeggen dat het me allemaal niet boeit, dat ik het niet waard ben en dat het enige wat ik kan het draaien en roken van joints is.
Ironisch genoeg ben ik na dit laatste gesprek wakker geworden, ik ga stoppen met deze shit, mijn leven op de rails krijgen en de (toffe) persoon zijn die ik werkelijk ben.
Ik ben nu 20, 2 weken zo clean als een wasmachine (en godverdomme wat ben ik daar trots op) en ben vastberaden om het vol te houden. Ik moet het echt ZELF doen en krijg gelukkig heel veel steun van mijn omgeving. Wat voor mij een grote motivatie is om het vol te houden is dat ik mensen weer naar mij zie lachen, dat ik weer met mensen kan lachen en meer uit mijn schelp durf te komen, gesprekken aan durf te gaan en zin heb om te dingen te ondernemen.
Wiet word onderschat. En begrijp me niet verkeerd, het is echt heerlijk om een joint te kunnen roken (zonder dat je daar last van hebt) maar ik kan het nooit meer doen. In mijn huidige vriendenkring word nog steeds geblowd, ik probeer dit niet te zien als last maar als een uitdaging. Die joint lacht mij keihard uit en roept mijn naam, maar ik zeg nee, en na elke joint die ik niet aanpak voel ik me sterker. Neemt niet weg dat het echt verschrikkelijk moeilijk is om nee te zeggen.
Afkickverschijnselen in deze twee weken zijn voor mij:
- Slecht/niet kunnen slapen
- Hoofdpijn, migraine
- Rusteloosheid, energiestoten
- Soms wat angstig
Wat ik over heb gehouden aan mijn verslaving is dat ik +/- 6 jaar gefunctioneerd heb als een zoutzak, mijn korte termijn geheugen flink heb aangetast en dat ik er oprecht dom(mer) van ben geworden. Van veel wiet roken word je ook echt gewoon heel dom na verloop van tijd en ik denk dat ik hier echt het meeste last van heb gehad, niet op woorden kunnen komen en niet deel kunnen nemen aan gesprekken omdat je het simpelweg gewoon niet bij kan houden.
Ook heeft het me veel vrienden, 2 opleidingen en vooral veel tijd en geld gekost. Laten we zeggen dat ik een leuke Audi heb opgerookt over de jaren heen. Het is het gewoon niet waard.
Ik wens iedereen die van zijn wietverslaving af wilt komen het beste en heel veel succes, toegeven aan het feit dat je een probleem hebt maakt het ondernemen van actie een stuk makkelijker.
Peace out.
