-----------------
Een verhaaltje dat zo in mijn hoofd kwam vallen, laat maar lezen wat je er van vindt.
-----------------
Reciterend wat hij al wist, elke keer wist op dit punt. Je zou kunnen zeggen een vaste routine die, ondanks de evident negatieve gevolgen, van wat hij deed, werd voortgezet. Met steeds kortere onderbrekingen.
Omgeving ziet hem telkens aftakelen en weer meer beschadigd steeds minder snel opkrabbelen.
Het is haast ongehoord dat niemand ingrijpt.
Niet dat hij de visite op prijs zou stellen, want in het stadium waar hij momenteel in verkeerde met zijn gedachten, was alleen de gedachte aan nieuwe mensen ontmoeten afstotend; Maar zodra die dan ook nog eens hevig beroep op zijn steeds minder duidelijk aanwezige gevoel voor doen wat goed is zouden doen, zou dat dat tot contra productieve escalaties leiden.
Waarin de vraag is of het in beginsel niet beter was geweest als hij dit lot bij geboorte had meegekregen.
Zijn hersenfuncties en cognitieve prestaties waren de afgelopen 48 uur namelijk ongeveer 4 keer gehalveerd. En toch bleef hij door gaan met dat hakmes, littekens achter latend op hersenweefsel dat steeds meer tijd nodig heeft om nog te kunnen herstellen.
Hij realiseerde zich als ware apathisch hoe schadelijk de volgende kon zijn. Maar juist de voortdurende gedachten aan het feit dat hij het merendeel van zijn problemen zelf had veroorzaakt was ook weer de gedachte die hem aanzette tot wat tot deze toestand leidde. Een negatieve spiraal met fatale gevolgen mocht zijn omgeving werkelijk niet ingrijpen.
Helaas was al eerder gebleken dat de omgeving niet zo bijzonder veel op had met zijn soort en van hoe het is om te gaan met hem. Met meerdere tegenstrijdige ideeën en overtuigingen in de zelfde hersenpan. Kunnen samenwerken met het zelf, wanneer het idee van houden van het zelf, nog niet geschikt genoeg over was gekomen dusver, is ook geen optie. Dus hij kwam hoe dan ook met zijn omgeving in aanraking. Eind resultaat wist hij al.
NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) is de afdeling waar ze hem van hebben laten zien dat er dan geen perspectief meer is op verbetering vaak. En een groot gedeelte van de dag gespendeerd wordt met überhaupt conflict loos de dag door te komen. Elk klein probleem lijkt voor die mensen een wereld opgave. Of ze daar zich nog van bewust zijn is de vraag.
Zou toch jammer zijn. Hij heeft een lieve vriendin sinds enkele jaren en is niet bepaald achterlijk. In ongewijzigde configuratie had hij juist het type brein dat universiteiten normaliter graag als wetenschappelijk onderzoeker in dienst zouden nemen.
Het gevecht heeft al zeker 10 jaar geduurd, en hij zit op het punt waarop het hem zelfs geen plezier meer bezorgt dat hij in het afgelopen jaar nog een MBO-4 opleiding kon afronden.
Hij is teveel gefocust op het feit dat hij wellicht had kunnen zijn wat hij niet snel meer zal worden: Ondernemer.
Wellicht ondernemend. Of dat kwalificeerde voor het type management, dat hij ooit voor ogen had valt te bezien. Meer dan ooit is hij zich nu bewust van wat hij in overvloed had gekregen, maar in plaats van blijdschap bezorgde het een schuldgevoel. Hij was er zodanig verkwistend mee omgesprongen dat zijn resterende talenten spaarzaam geïnvesteerd dienden te worden.
Het is jammer, maar ook als iemand een keer verdwaalt is op teveel drugs, teveel dagen, zelfs al was het omdat hij een of ander project tot hoger doel had gebombardeerd, bijna zelfopoffering…. Dan kan een diagnose schizofrenie als een mes in de rug van iemands geweten en carrière blijven steken tot beiden doodgebloed zijn.
Dan is hij zogezegd op het “Point of No Return” aangekomen, waarop de terugweg langer is geworden dan de weg die hij nog gaat.
Een glimps, een besef van keuze en eigen verantwoordelijkheid valt tegelijk met algeheel afmattende negatieve gedachten zijn hoofd binnen.
-----------------
Waarvoor zou hij kiezen? In de toestand waarin hij verkeerde? En waarom? Wat zou het beslissende argument zijn bij de in toenemende mate geestelijk verdeelde toestand?
