Wat als een roesverslaving meer blijkt te zijn, meer dan je zelf ooit had durven vrezen?
Op het punt dat ik bereikt heb, om de handdoek in de ring te willen gooien, wil ik net nu mijn kracht grijpen om exact datgene te omzeilen.
Want ik ben altijd een vechter geweest. Enkel weet ik nu even niet meer hoe ik moet rechtkomen.
Mijn gebruikersnaam is Dopaminded en zoals deze naam doet vermoeden, yes I am dopa minded.
Amfetamineverslaafd, maar ook roesverslaafd.
Enkel begrijp ik nu pas dat amfetamines deel uitmaken van deze roes, ook al maak ik mezelf wijs dat ik hiermee net beter functioneer.
Ik ben verslaafd aan eender wat mijn emoties op eender welke manier kan kanaliseren.
Amfetamines en alles dopamine-achtig om het hoofd recht te houden en door te zetten.
Benzodiazepines om mijn nachtrust te garanderen.
Ketamine om mijn gevoelens af te vlakken.
Alcohol, MDMA, 2C-x en alles serotonine-achtig om het gelukzalige gevoel na te bootsen.
Ik heb de stap gezet, begin vorige maand, voor een open opname in een ontwenningsafdeling.
Deze ontwenning is verrassend genoeg, véél beter gegaan dan eerst verwacht.
De vechtlust was er.
De oude ik dook weer op.
Of dat dacht ik althans.
Twee weken lang in het residentiële stuk, met een dag en nacht opvolging, 24/7.
Na een schamele 2 weken had ik heel mijn omgeving, inclusief mezelf, al overtuigd dat ik er weer klaar voor was.
Waar dat andere lotgenoten nog ettelijke malen smeekten om de overplaatsing naar een daghospitalisatie, werd ik het na 1,5 week al toevertrouwd.
Alles goed en wel, met opgeheven hoofd, complimenterende egoboostjes dat ik zo een vooruitgang boekte, start ik, once again met opgeheven hoofd, aan het nieuwe traject.
Na één week behandeling val ik echter ziek, bronchitis.
Was dit ernstig genoeg om thuis te blijven en de behandeling te missen?
Nee. Allesbehalve.
Maakte ik het mezelf (en de huisarts) wijs van wel? Ja.
Ondertussen zijn we exact 6 weken d.d. van initiële opname en sta ik weer op dag 0.
Of dag -1, beter gezegd.
Mijn volledige breekpunt was het moment, wanneer één van mijn beste vriendinnen, die me al te goed kent, te goed analyseerde.
En hierbij meer naar boven heeft gehaald dan ik zelf ooit durfde hopen.
"Probeer minder hooi op de vork te nemen. Probeer vanaf nu een manier te vinden om elke dag op te staan en dankbaar te zijn. Dankbaar dat je nog leeft. Dankbaar dat je nog ademt."
Met deze woorden, die ze meer dan doordacht en heel bewust had gebruikt, heeft ze me inzicht gegeven die ik nooit had gehoopt te krijgen.
Ik leef namelijk al meer dan 2 jaar lang met de illusie dat ik 'maar een licht depressief ondertoontje' heb.
Ik maakte mezelf echter al die tijd blaasjes wijs.
"Ja, ik heb schijt."
"Ja ik voel me kut."
"Ja, ik had het anders gewillen, maar ik vecht door voor 'dit', of voor 'dat'."
Elke reden was goed.
Hoe dankbaar ik haar ook ben om die spiegel voor te houden, die ik jarenlang zelf ontweek.. Momenteel ben ik mijn laatste sprankeltje vechtlust kwijt.
Omdat ik geen prijs meer voor ogen heb.
Meer dan genoeg doelen, om te bereiken.
Meer dan genoeg doelen, die uit ideologisch perspectief haalbaar zijn.
Maar eerst moet ik de pijnlijkste confrontatie van allemaal aan:
"You are ready to throw in the towel. Why?'
En op hetzelfde moment ook de vraagstelling:
"Maar alsnog maak je een, stevig emo-getint, aandachtstopicje aan op DF. Dus vechtlust is er nog wel degelijk. Leg uit dan?"
Hoezeer ik ook altijd heb vermeden om pijlers op mezelf te laten richten, net datgene doe ik met dit (gigantisch lange) literatuurwerkje hier.
Voor alle duidelijkheid, ik wil zeker geen empatische reacties veroorzaken.
Ik wil mezelf duidelijk maken hoe diep ik gezakt ben.
En hopelijk zal ik, door deze gevoelens publiekelijk te uiten, mezelf kunnen duidelijk maken, "that I need to find my balls back, lift my head up again and find a path to enpave, towards inner healing".
(Ongeacht wat voor beeld mensen van me zouden hebben na het lezen van deze post:)
Ik ben altjd een vechtersbaasje geweest.
Een pitbull.
Whatever the fuck might be, life, bring it on. I'm better than that.
That.
Dat.
Die vechtlust wil ik terugvinden.
Maar eerst moet ik beginnen zoeken naar mijn pad.
Niet eender welk pad, dat stabiel genoeg lijkt.
Of een 'voldoende acceptabel doel' voor ogen heeft.
Nee.
Mijn pad.
It's like falling down into an endlessly deep, dark hole. Two years long.
The moment you realise you've hit rock bottom, you see nothing.
Hear nothing. Feel nothing.
But there are walls, you feel open spots.
It's like a dark maze, with one entry, somewhere far beyond.
Somewhere, there's an end.
An end, leading towards a ladder.
A ladder, to climb out of this darkness.
I am a figher.
I have always been a fighter.
I have been knocked out.
Right now I am blinded.
But I am waking up, and I am ready.
Ready to start the journey, on finding my ladder.
Vanaf dit punt begint mijn zoektocht.
Nogmaals mijn exuses voor het eindeloos lange geneut, maar ik moest dit doen. Hiermee heb ik vanaf dit punt mezelf verplicht om weer door te vechten. Dank voor het begrip
