Tazher schreef:Ik heb je berichten nog eens doorgelezen en neem je advies ter harte, 100 mg per dag afbouwen. Ik moet wel zorgen dat ik voldoende Oxazepams in huis heb.
Graag gedaan, ik kan mij denk ik wel iets inbeelden bij je situatie.
Tazher schreef:Je zei dat je een paar maanden op het platte land gewoond hebt toen je ontwenning onderging, hoe veel nam je? Wat waren je ervaringen dat je je zo hebt afgesloten?
Poeh, daar vraag je me wat. Dat was in ieder geval geen Phenibut ontwenning al weet ik wel een beetje hoe het voelt en heb ik ook wel ontwenning van andere Gabapentanoiden ervaren. Begin dit jaar in maart lag ik in het ziekenhuis na een epileptische aanval n.a.v. Baclofen ontwenning wat dus Phenibut met een extra chloor atoom is, wordt ook wel toegepast bij GHB ontwenning.
In de periode dat ik mij had afgesloten op het platteland ging ik voornamelijk door ontwenning van m'n benzodiazepine verzameling die ik over een periode van zo'n 5 jaar had opgebouwd. Dat waren ooit meer dan 24 verschillende soorten benzodiazepines waarvan niets is over gebleven. Op een gegeven moment gebruikte ik echter vrijwel alleen nog de meest potente en goedkope benzodiazepines namelijk Clonazolam, Flunitrazolam en Flubromazolam. Maar gebruik van verschillende soorten opioiden is ook wel voorbij gekomen, ik gebruikte ook vaak potente opioiden (o.a. fentanyl analogen) om de GABA ontwenning dragelijk te maken. Opioide ontwenning is namelijk relatief minder intens (en o.a. hierdoor dus ook meer verslavend ook wel).
Op een gegeven moment heb ik zelfs antipsychotica (Mitrazepine) toegepast om de ontwenning af te vlakken. De constante spanning en energie die de ontwenning koste en daarbij komend dat ik meerdere nachten niet kon slapen was op een gegeven moment vrij letterlijk om gek van te worden.
Wat betreft voorgaande ervaringen. Laten we zeggen dat mensen vroeg of laat tegen bepaalde obstakels in het leven aanlopen die extra zwaar vallen. Voor mij was dit een combinatie van dingen op het moment dat ik mij al in een flinke burnout bevond. Beeldschermen waren mij al te intens qua prikkels en kon ik niet verdragen, dat hoogtepunt van vermoeidheid hield ongeveer 2 maanden aan.
Maar die burnout heeft uiteindelijk toch nog zeker 2 jaar aangehouden voordat ik plat verwoord weer energie kon opbrengen voor constructieve bezigheden. Vaak dat ik ironisch genoeg terug greep naar stimulanten omdat de frustratie van gebrek aan energie opspeelde. In die periode mede door vermoeidheid voelde ik mij erg depressief, op momenten vroeg ik mij af of ik mij de rest van mijn leven ellendig zou voelen.
De obstakels die samen kwamen op dat moment was o.a. verlies van dierbaren. Maar ik heb ook meerdere jaren doorgebracht in juridische processen die vaak extreem teleurstellend uit pakte. Gerelateerd aan deze juridische processen was ik ook jarenlang actief betrokken op vlak van machtsmisbruik binnen het onderwijs. Ik heb altijd geprobeerd mijn bezwaren subtiel en concreet aan te brengen maar op een gegeven was ik wederom niet meer welkom op mijn opleiding vanwege al de verkeerde redenen. Op een gegeven moment was een punt bereikt dat ik persoonlijk werd bedreigt door de directrice van de onderwijsinstelling in bijzijn van zo'n 26 andere mensen. Maar los daarvan hadden ook teveel belachelijke dingen plaatsgevonden om op te noemen. Ik ben in ieder geval van mening dat het onderwijs in zijn huidige construct fundamenteel fascistisch is van aard.
Dat was een half jaar voordat ik mijn diploma zou halen, tegelijkertijd zit je wel met een aanzienlijke schuld en ik zat er gewoon doorheen. Het was geen heel zonnig toekomst perspectief.
En dan noem ik een paar concrete aspecten maar op dat moment leek alles wel als een kaartenhuis in elkaar te storten. Ik kon er ook gewoon niet meer wezen voor andere mensen wat mij erg zwaar viel. Dat mate waarin ik mn partner, vrienden en toch ook wel familie mee trok in mijn ellende voelde voor mij vaak toch al zeker even zwaar.
Ik had mij jarenlang wat je kunt noemen maatschappelijk betrokken opgesteld en toen ik begon met mijn opleiding zat ik nog vol hoop en dromen. Ik heb ook vaak vrij star aan mijn principes vast gehouden wat het proces ook niet altijd makkelijker maakte. De huidige realiteit is gewoon dat je keihard wordt afgestraft wanneer je jezelf op vrijwillige basis maatschappelijk betrekt en al die structurele ellende komt ook gewoon voort uit clichés van hebzucht.
Ik deed meestal hetgeen waarvan ik sterk geloofde dat dat het juiste was om te doen maar wanneer je je uitspreekt tegen machtsmisbruik zal dit simpelweg ook tegen jou worden uitgeoefend. En iedere keer dat machtsmisbruik zich opstapelde voelde ik mij gehard in mijn handelen en overtuiging. In tegenstelling tot mij waren de meeste andere mensen wel zo verstandig om hun hoofd niet boven het gras uit te steken. Lang verhaal kort, academische vrijheid is dood en als je het lef hebt om je kritisch op te stellen betekend dit simpelweg dat je geen diploma krijgt.
Mijn vertrouwen in mensen was weg, ik heb vaak gedacht dat als mensen zo kleinzielig willen wezen dat ze zichzelf maar kapot moeten maken. Op dat punt is het moeilijk om nog te geloven in iets dat het leven de moeite waard is.
Je vraagt wat mijn ervaringen waren die naar zo'n punt opbouwde. Ik noem nu een paar dingen die als eerste bij mij opkomen maar het was een samenkomst van van alles en nog wat over de jaren heen en als ik het hele verhaal zou vertellen zou ik waarschijnlijk morgen nog bezig zijn. Een hoop clichés en onderliggende problematiek in ieder geval. Ondertussen ook alweer enkele jaren geleden hoor, ik sta er ondertussen wel anders in. Dat ik mijzelf begin dit jaar het ziekenhuis in werkte lag nog een beetje in de nasleep van dit alles en dat was niet alleen depressie gerelateerd maar ook omdat ik de Baclofen flink onderschat had. GABA B ontwenning kent naar mijn ervaring zijn gelijke niet. Ik had zogezegd eerder verwacht dat ik mijzelf 2 jaar daarvoor het ziekenhuis in had gewerkt.
Tazher schreef:ik kan geen vrij nemen van werk. aprazolam hielp wel enorm met af en toe wat wiet om te kunnen slapen, zou ik cold turkey dan toch proberen?
Als jij in staat wilt blijven om te kunnen werken zou ik toch echt een langzame geleidelijke taper toepassen. Maar ik heb niet alle context van je situatie mee dus voor mij is dat lastiger inschatten. Ik zou het idee van een snelle oplossing voor je problemen een beetje proberen los te laten in ieder geval. Dit gaat gewoon even zwaar klote worden en er is weinig dat je er tegen kunt doen.