Ik heb wel eens het gevoel dat drugs zoals cocaïne en vooral MDMA en vroeger amfetamine een bepaald soort empatisch vermogen unlockten bij mij die ik nooit eerder had. Onder cocaïne reeg ik de ene vrouw na de andere vrouw om mijn vinger met halfslachtige ego tripperij trucs (waarvan je achteraf denkt, doe normaal). Nuchter merkte ik dan dat de interesse er ook wel was, alleen had ik de behoefte niet. Onder invloed van MDMA bleek ik ook ineens een betere versie van mezelf. Al keek ik dan in de spiegel straalde ik pure geluk uit. Ik hoefte op een feest maar te lachen en de compassie van anderen kwam automatisch.
Wat is de verslaving voor mij? Het gevoel van een betere versie van jezelf worden. Na een goede lijn coke staan mn kijklijnen ineens mannelijker, durfender. Na MDMA straalt de liefde uit mijn ogen. Soms merk ik wel eens dat als ik nuchter ben ik ook deze effecten ervaar, maar dan voel ik me er niet goed bij. MDMA, dat is voor mij pure liefde en begrip na oogcontact.
Een ander voorbeeld. Seks onder invloed van cocaïne of amfetamine, ineens ben ik dan zo geil als een rund. Het voorspel mag gerust een halfuur duren, met alles erop en eraan. Tijdens het echte werk zelfs de climax proberen uit te stellen, want iedere beweging voelt goed. Terwijl ik er nuchter weinig zin in heb en zo snel mogelijk mijn eigen bevrediging zoek.
Het klinkt misschien als een pleidooi voor het gebruik van drugs, maar we weten allemaal dat na het hoogtepunt de dalen ook komen. Maar hoe komt men van zijn verslaving af, als de mooiste momenten en emoties van het leven alleen gevoeld kunnen worden onder invloed van deze middelen?