Ik ga proberen om hieronder mijn verhaal op te schrijven, over wat ik de afgelopen 15 jaar heb meegemaakt o.a. met drugs en de psychiatrie, betreft de velen opnames die volgde na het gebruiken van drugs.
Ik begon op mijn 13e jaar met een 'onschuldig jointje', samen met mijn vader (ik wilde het proberen en experimenteerde met een jointje met wiet). Ik kan je zeggen: het voelde per direct niet goed..er kwamen angsten naar boven en ik werd paranoia. Ik had eigenlijk per direct moeten stoppen, maar ik was vanaf het begin meteen verslaafd, tevens door het 'stoere imago' dat ik had als ik aan wiet en hasj dacht (ik wilde erbij horen en kunnen gebruiken). Helaas wist ik toen niet wat de gevolgen van een jointje konden zijn (daar kwam ik later pas op de harde manier achter).
In het begin kon ik het wel volhouden, alhoewel ik nooit een leuke trip heb gekregen van de drugs, bleef ik het nemen, omdat ik er niet af van kon blijven en hoopte dat het deze keer wel een leuke trip zou zijn. Dat is mij echter nooit overkomen, ik heb nooit een lachkick gehad van het blowen, alleen maar aanvallen van achterdocht en gevoelens van angst.
Destijds had ik altijd wel een baantje en een vriendinnetje (voor een avond/nacht, langste relatie heeft 6 maanden geduurd, en stelde achteraf niet veel voor) en ging ik mee met de flow van het leven, zoals de meeste tieners dat doen. Ik ging gewoon naar school, behaalde mijn VWO-diploma, vervolgd door 3 jaar HBO (gespreid over 2 opleidingen), en toen ging het echt mis. Tijdens mijn HBO jaren woonde ik op mijzelf en besloot ik op een dag te experimenteren met cocaine, waar mijn bovenbuurman bekend mee was.
Het leek me wel stoer om het een keer te proberen, maar de schade van het experimenteel gebruik haalde mij al snel in. Op school kon ik mij niet goed concentreren, liet ik vreemd gedrag zien en gedroeg mij als een introvert persoon, terwijl ik dit van nature niet ben (ik hou van een goed gesprek en een goede grap en ben meestal assertief en energievol aanwezig). Op een dag werd door de decaan van de hogeschool vastgesteld dat ik weleens aan een psychose zou kunnen leiden. Dit klopte..
Ik haalde mijn cijfers niet om door te gaan met het 3e jaar, en ik stopte met de opleiding. Ik was destijds trouwens begonnen om te rappen en kreeg de smaak daarvan te pakken, ik was geen natuurtalent erin, maar was goed genoeg om een paar keer op te treden en uiteindelijk een album op te nemen dat ik weggaf aan vrienden en familie.
Het thema van het album ging over respect, maar ook stoerdere teksten over het uitgaansleven en drugs, sex en hiphop, kwamen naar voren. Achteraf niet een goed voorbeeld voor de jeugd, maar daar dacht ik destijds niet over na. Ik leefde onbewust en de flow ging lekker, ik had meestal een baantje en woonde de laatste jaren bij mijn vader (mijn ouders zijn gescheiden) en had het prima naar mijn zin.
Maar goed, tijdens mijn HBO kreeg ik dus een psychose en woonde ik zelfstandig. Er werd op een gegeven moment verteld dat ik niet verder kon studeren en doordat ik met het verkeerde soort volk in aanraking was gekomen en niet voor mijzelf kon zorgen, lukte het zelfstandig wonen ook niet. Ik ben toen bij mijn vader gaan wonen, maar na een tijdje ging dat ook niet goed. Ik gebruikte weer de soft-drugs, zoals voorheen en was niet tolerant en aardig tegen de mensen, die om mij gaven.
Ik ben toen naar een GGZ-specialist gegaan en die constateerde de diagnose ADHD en ik kreeg Ritalin en later Concerta voorgeschreven. Achteraf bleek de diagnose niet te kloppen, want ik heb de afgelopen jaren te maken gehad met de diagnose manisch-depressief (met een gevoeligheid voor psychoses), en kan ontregelen als ik mijn medicijnen niet neem of drugs gebruik. Ik ben inmiddels al 7 maanden clean en ik ben daar heel trots op. Tevens ben ik 11 weken geleden gestopt met het roken van sigaretten, ik ben dus 110% bewust gaan leven om zo goed mogelijke keuzes te maken voor mijn gezondheid.
Voordat ik dit heb kunnen bereiken, ben ik wel meerdere malen (vanaf begin 2007) opgenomen geweest bij GGZ-klinieken en diverse zorgboerderijen en ben ik in levensgevaarlijke situaties terecht gekomen (o.a. op de straat waar ik dan helemaal verward overheen liep), maar vooral door drugs te gebruiken, zoals cocaine, GHB, XTC, hasj, wiet, paddo's, truffels, speed, en mijzelf te verwaardelozen, door niet gezond te eten, mijn huishouden te verwaardelozen, geen sociale contacten te onderhouden en mij als 'een gek' te gedragen.
Ik kan je zeggen: het (de drugs) is allemaal troep en absoluut niet gezond voor je geest en lichaam. Al denk je er nu wel tegen te kunnen, op een dag haalt het je in en juist op de momenten waarop je het niet verwacht! Stop er dus mee als je kan!
Ik mag van geluk spreken dat ik nog leef, want ik heb naast het gebruik van deze middelen ook een zelfmoordpoging ondernomen, waar ik bijna dood ben geweest. Nu sta ik gelukkig beter in mijn leven, met de juiste medicijnen en een beschermde woonplek van de GGZ, waar 24/7 hulp aanwezig is, indien nodig. Ik ben nog niet helemaal de oude, maar het gaat beter dan voorheen, en ook al moet ik elke dag vechten, ik vind het meer dan de moeite waard om weer de oude IK te worden.
Ik heb rust kunnen vinden in het luisteren van ontspannende muziek, veel structuur, op tijd opstaan, op geregelde tijden eten, af en toe een meditatie, het ontwikkelen van een spiritueel aspect in mijzelf, etc.
De angsten zijn nog wel aanwezig, maar veel minder dan vroeger en het gaat elke dag beter..
Een heel rustig en ander leven dan het ruige leven van een jongeman die dacht alleen de wereld aan te kunnen, en nu leeft in een beschermde woonplek, met veel structuur, medicijnen en ABSOLUUT geen drugs!
Ik wil iedereen aanraden om goed te kijken naar je drugsgebruik, indien je gebruikt. en de gevolgen die dit kan hebben in jouw leven. Ik kwam er pas achter toen het te laat was, en ook al leef ik nog en ga ik een rustige toekomst tegemoet, zal ik altijd kwetsbaar zijn en zal ik goed op mijzelf moeten passen.
Dankzij mijn familie, die mij nooit hebben laten vallen, is er nog hoop voor de toekomst, maar ik heb het op een hele harde manier moeten leren, met velen opnames (ook in de isoleercel en de politiecel). Ik heb weleens gelezen dat je een psychose niets eens je ergste vijand gunt, en dat is de waarheid. Het is een hel en je raakt het gevoel met de realiteit volledig kwijt.
Zo, dit was in het 'kort' mijn levensverhaal.
Ik hoop dat jij, als lezer, er iets aan hebt en als je vragen hebt, stel ze gerust, ik beantwoord ze graag.Met vriendelijke groet,
een EX-verslaafde
