spikeycloud schreef:Wat het meest vervelende van at alles is, is voornamelijk die chaotische gedachtes. Het lijkt alsof je kiest om zo te denken maar dan kom je er telkens daarna erachter dat je zo niet wilt denken.
Zeker twee (wellicht drie) oude bekenden met vrij aanwezige hyperactiviteitssymptomen vertelde mij ieder eens dat ze methylfenidaat (of iets gelijkends) nemen voor het slapen gaan omdat ze anders niet kunnen slapen door de chaotische gedachten. Ik moet er niet aan denken om een stimulant voor het slapen gaan in te nemen maar ze doen voor mij zeker de intensiteit aan gedachten af nemen.
Ik geloof echter ook dat net als bij REM slaap, dat wanneer deze wordt overgeslagen je lichaam altijd zal proberen hiervoor te compenseren. Tijdens hoorcollege werd aangehaald en ook in wetenschappelijke artikelen dat het lichaam altijd een inhaalslag zal maken om verloren REM slaap weer in te halen. De REM slaap wordt sterk geassocieerd met de verwerking van informatie in de hersenen.
Met mindfulness wordt vaak wel eens gezegd dat je malende gedachten niet moet tegenhouden maar los moet laten en langs je heen moet laten gaan. Hetzelfde wat vaak wordt aangehaald voor tijdens het trippen, de enige manier om om te gaan met malende gedachten is accepteren dat ze er zijn omdat malende gedachten anders zullen blijven terug komen. Plat gesteld, gedachten zijn er nou eenmaal en alles komt met zijn nuances.
Maar ik geloof ook absoluut dat het effect van psychofarmaca niet te onderschatten valt. Ik heb wel momenten mee gemaakt tijdens benzodiazepine ontwenning dat ik nog net niet tegen mijzelf loop te schreeuwen dat het door de ontwenning komt.
spikeycloud schreef:Zodoende dat ik ook de komende weken flink wil gaan sporten en heb ook Jiaogulan thee besteld wat ook goed voor dopamine receptor herstel blijkt te zijn.
Ja, de clichés hé. Voldoende slapen, fatsoenlijk voedsel en beweging.
spikeycloud schreef:Hoe lang is het nu geleden dat jij nog iets van een stim gehad hebt? En had je bij de ergste dieptepunten ook het gevoel alsof bijna geen keuze meer kon maken en geleefd werd?
Gisteren zat ik nog aan de 2-FMA, nog altijd vrij regelmatig in ieder geval. Maar veel dagen 'slechts' 14mg en ik ben allang blij dat er dagen tussen zitten waarop ik van de stimulanten kan afblijven. Ik heb deadlines en stress in ieder geval tot en met september.
Toen ik lange tijd mijn grenzen rekte (met stimulanten) en in een burnout terecht kwam heb ik mij over een langere periode wellicht nog nooit zo slecht gevoeld. Toen ik er letterlijk met mijn energie doorheen zat voelde dit mentaal voor mij ook zo. Ik voelde mij een gevangene in mijn lichaam en ik voelde mij enkele maanden zeer neerslachtig en apathisch.
Maar daar kwam ook zeker naast de stimulanten andere context bij kijken. Ik zat in een derde juridisch proces waarin mijn onderwijsinstelling het op mijn gemunt had en niet alleen op juridisch vlak probeer ze mij het leven flink zuur te maken. Als je een juridisch proces verliest kun je lichtelijk stellen dat je toekomst om zeep is geholpen en als je een juridisch proces wint verandert er niets en word je alsnog tot het bizarre toe geterroriseerd.
In februari is er hieraan gerelateerd een leerkracht ontslagen. Voor mijn gevoel ligt de oorzaak van problematiek bij het bestuur maar blijkbaar moest er iemand de schuld krijgen en dus werd een hard werkende mevrouw met recente zwangerschapscomplicaties ontslagen.
Tegelijkertijd probeer ik vakken af te ronden en puntjes binnen te halen in de hoop alsnog ooit een diploma te kunnen behalen. Binnenkort vervolg ik mijn opleiding aan de nu derde onderwijsinstelling omdat ik het gevoel heb dat dit wederom niet mogelijk zal wezen binnen mijn huidige onderwijsinstelling, ik voel mij ook simpelweg geviseerd en niet veilig meer. Mijn scriptie durf ik hier ook niet in te leveren, de commissie kent mij bij naam en ik heb door gebeurtenissen teveel twijfels bij hun objectiviteit.
Ik weet niet in hoeverre de stimulanten hierin de schuld kan geven, ondanks de frequentie zijn de doseringen altijd gematigd en bescheiden gebleven en bij sommige dingen kan ik mij simpelweg moeilijk neerleggen. Mijn mond heeft zich al vaak geopend in verbazing tot waartoe mensen in staat zijn, ik word er soms moedeloos van.
Voor sommige mensen zijn alle middelen gerechtvaardigd zolang ze maar het gevoel hebben er mee weg te komen. Als ik ondertussen ergens van overtuigd ben is het wel dat zelfbenoemde professionals in pak vaak nog wel de meest onnozele en doorgetrokken fraudeurs zijn. Maar ik dwaal af, soms moet de negatieve kots er gewoon even uit.