door FuntCase » wo dec 12, 2012 8:54 pm
Ik ben vereerd met het bovenstaande commentaar op mijn verhaal. Ik heb nooit bij een psycholoog gelopen dus kan daar geen perspectief op bieden. Er mij wel verteld door de personen die zet ik ken met een psycholoog, dat deze inderdaad je erg goed in je waarden laat, op de manier zoals door hmm-hmm beschreven.
Ik heb er nooit voor gekozen om naar een psycholoog te gaan, maar wel vaak getwijfeld. Ik denk dat als ik naar een psycholoog zou gaan, ik ede diagnose zou krijgen van paranoïde schizofrenie, met alle toeters en bellen. Ik wist dat drugs, vooral wiet dit zou versterken. Als je dit leest, jongen21jaar, bear wit me, ga jezelf geen diagnose opleggen. De wetenschap psychologie (logica van de geest), is apart.
De logica van de geest is namelijk dat als je ergens in gelooft, of ook maar een suggestie krijgt, datgene onbewust/bewust wil bevestigen. Vandaar ook de werking van een placebo, beantwoording van een gebed etcetera.
Ik merkte dat mijn sociale paranoia bestond uit 2 totaal verschillende dingen. De angst voor het terugkeren van traumatische ervaringen was het eerste. Ik ben namelijk erg gepest in mijn jeugd. Ik was HET lachertje van de school. Ik werd dagelijks psychologisch gemarteld, en probeerde alles wat ik kon om dat tegen te gaan. Ik heb mezelf een keer moeten verdedigen toen ik voor mijn eigen deur in elkaar geschopt werd, tot het punt dat ik de keukendeur open kreeg en een groot keukenmes pakte. Wat ik wilde doen zal ieder meelevend mens begrijpen.
Ik was de gebeten hond. Ik werd gestraft door mijn vader, ik kreeg klappen, want een buurman had mij gezien en zag de blik in mijn ogen dat ik ze wilde vermoorden. Ik was toen 10 jaar oud. Zo een situatie leggen mensen wel eens uit als 'een schreeuw voor hulp'. Dat vind ik een ernstige misvatting, en als je dat denkt ontbreekt er wat empathische perceptie. Ja, ik had hulp nodig. Ja ik deed iets wat de alarmbellen doet rinkelen. Maar ik had in de jaren ervoor alles gedaan wat mij geadviseerd werd, en dat had een averechts effect. Dus ik vond een mes pakken en ze laten zien dat ze moesten stoppen of anders maak ik je af, de enige logische handeling die ik kon doen. Het neersteken van de 2 jongens is niet gelukt omdat mijn buurman mij tegenhield. Die jongens waren nog steeds de populaire boys van de school.
Dit is slecht één voorval uit mijn jeugd, niet iets wat ik later terugvond in een angststoornis of fobie. Maar het typeert wel hoe extreem ik gepest werd. Buiten het pesten op school werd in manipulatief gepest door mijn broer, en geslagen door mijn vader (die min of meer hetzelfde pesten heeft meegemaakt.) Volle schoolplein en met kinderen van leeftijden veel ouder en veel jonger (basisschool) die mij uitlachten waren niet ongewoon.
Ik heb sindsdien er altijd last van gehad, dat als mensen lachten, en ik niet precies wist waarom, ik dacht dat ze om mij lachten. Elke keer. In de bus, op mijn werk, op verjaardagen. Min of meer altijd. Soms probeerde ik die cyclus te doorbreken door te beredeneren dat ze niet om mij konden lachen, omdat ze mij niet kennen, of er op dat moment niets geks aan mij is waardoor ze over mij konden lachen om de cyclus te doorbreken. Op die cyclus kom ik later nog terug.
Ik deed van alles om te ontsnappen uit het verleden. Ik deed dingen en plannde dingen die ik niet op dit forum zal zetten. Laten we zeggen, dat ik mensen zoals de Culombine high school schutters, en Karst T. goed begrijp. Ook nam ik een imago aan van iemand waar ze rekening mee moesten houden. Drugsgebruik en kledingkeuze hielp daarbij. Dit deed ik bewust. Natuurlijk hield ik van die kleding en bepaalde extreme mensen om mij heen, en vond ik de drugs lekker op allerlei manieren. Ik kan dus eerlijk zeggen dat ik mezelf niet verloochend heb daarmee.
Dat hielp natuurlijk alleen op de momenten zelf, op de lange termijn werd ik weer een buitenbeentje.(we hebben het nu over de middelbare school, waar ik een nieuwe kans/indruk wilde maken) Ik werd wel minder gepest omdat ik mij omringde met andere buitenbeentjes en gelijkdenkenden, en mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt. Toch bleef de angst dat het allemaal terug zou komen. Ik bleef negatieve gedachten krijgen als mensen lachten. Als ik iemand leerde kennen of ontmoette, zette ik mezelf neer als een persoon met bepaalde levenservaringen. In de hoop dat diegene dat zou accepteren, was dat voor mij een excuus om iemand te zijn wie ik niet was. Ik zag het als een "oefening" om de gevaarlijke bandiet te worden die ik wilde zijn. Ik deed er van alles voor. Ik ging met Marokkanen om en extreme alto's. Ik werd niet wie ik wilde zijn, omdat het beeld dat ik had van wat ik wilde zijn, in strijd was met mezelf.
Het lukte me dus niet om de cyclus te doorbreken, omdat ik altijd gemengde signalen gaf over wie ik was en wat ik wilde. Dat veroorzaakte reacties van mensen die het cirkeltje rond maken, want mensen gingen twijfelen aan me, stelde vragen die ik niet kon beantwoorden omdat ik onzeker was van wie ik wilde zijn, en dat was was grappig omdat het absurd is. Humor of lachen is iets wat in onze "natuur" zit. Als iets grappig is betekent het dat je een absurde situatie in de realiteit zet en kijkt wat er gebeurt. Hans Teeuwen is iemand die dat goed begrijpt en dat veel heeft gebruikt. Zijn theater zat viool met absurde grappen, liedjes en handelingen gemengd met hele duidelijke en heldere boodschappen over het leven. Hij is het plezier verloren om theater in Nederland te maken, omdat hij op een gegeven moment in zijn carrière de zaal vol zat met ware idioten. Idioten, omdat ze lachten als hij zei dat hij van pizza hield, of zei dat tandenpoetsen goed voor je gebit is. Ze dachten dat alles aan Hans absurd was. Hijzelf werd de grap. Ik dwaal een beetje af in mijn verhaal, maar mijn punt is dit: ik had een grap van mezelf gemaakt, en dat deden anderen dus ook. In het Engels klinkt dat beter "They made a joke out of me." "I was the joke of the whole ....".
Ik wil diegenen graag bedanken die mijn nogal persoonlijke verhaal tot zich hebben genomen. Ik zal nu vertellen hoe ik de sociale cyclus heb doorbroken, op een zo duidelijk mogelijke manier, die toepasbaar is voor iedereen die last heeft ervan. Ook is het in brede vorm hetgeen wat mij heeft gemaakt tot wie ik echt wil zijn. Ik zal het voorbeeld van mijn angst: het lachertje zijn, als voorbeeld gebruiken.
Wanneer er gelachen werd, en ik die personen aankeek om erachter te komen of ze om mij lachten, gebeurde het volgende. Ik keek ze aan met een geschrokken/gestreste/geactiveerde blik. Zij keken vervolgens mij aan, en begonnen nog harder te lachen. Dit was een bevestiging dat ze om mij lachten. Ik wist dat ik nog in de cyclus zat.(ik was me er al erg bewust van dat het een cyclus was. Ik ben vanuit het perspectief wat ik nu heb niet vergeten hoe het is om erin te zitten en niet te weten hoe je deze kan verbreken.)
In dit korte voorbeeld zitten veel fouten. (Cognitief gedrag).De lachende personen aankijken om te zoeken naar een bevestiging was een eerste. Ik ging namelijk meer op zoek naar een bevestiging dan een ontkrachting. Dat is iets wat we ook allemaal, ieder mens, in mindere of meerdere maten doen. Een gelovige wordt aangeleerd zijn/haar geloof te versterken(ze gaan dus op zoek naar bevestiging van de dingen die de prediker zegt en de schrijver van de bijbel/koran/Thora schrijft) en hen wordt gevraagd/(aan)geleerd dingen die het geloof minder krachtig maken(ontkrachten) te verwerpen, negeren, en te zien als duivels. In mijn situatie had ik mijzelf aangeleerd op zoek te gaan naar een bevestiging van wat ik dacht. De '2e lach' zag ik als bewijs, zonder te kijken naar andere variabelen in het verhaal. Ook als ik wist dat het onmogelijk was dat deze mensen om mij lachten, koos ik om te geloven dat ze om mij lachten. Dit is (cognitief) gedrag, omdat zoiets een gewoonte wordt, en je er niet elke keer weer zin in hebt om er over na te denken. Vooral in het voorbeeld dat ik geef. Keer je zelf bewust te maken van dit fenomeen. Het is iets wat je makkelijk in mensen ziet die je kent. En het is moeilijk om jezelf gedrag af te leren. Dit is een stap die je moet nemen om cycli zoals deze te doorbreken.
De tweede fout is een gevolg van de eerste. Ik reageerde al op de manier zoals ik zou doen als ze om mij lachten. Ik projecteerde de situatie op de daadwerkelijke situatie. Projectie is ook iets wat we allemaal doen. Het is een direct gevolg van het fenomeen in de alinea hierboven. Een apart denkpatroon dat ik heb bedacht en gebruik is het volgende: stel jezelf voor dat je naar een waarzegger gaat. Je bent een beetje bang, want diegene weet alles van je, je diepste geheimen, je grootste verlangens. Wat zou deze persoon je kunnen vertellen? Welke emoties komen in je op op dat moment? Antwoorden op vragen die je dan stelt, zijn de antwoorden die de waarzegger dan geeft. En de emotie die je ervan krijgt is kan je helpen de oorzaak te vinden van het waarom(je de vraag stelde). Dit is iets wat lang niet bij iedereen zal werken, maar een goed voorbeeld van projectie voor mij.
Projectie kunnen we ook als voordeel gebruiken. Naarmate ik bewust werd van mijn denkgedrag, en ik nog moeite had met gelijksoortige situaties, stelde ik me simpelweg voor dat ze iemand anders uitlachte. Het gevaarlijke is dan natuurlijk, als je goed hebt opgelet, dat ik er nooit achter zou komen wanneer het wel zo was. Ik heb dit alleen gedaan om mijn patroon te doorbreken. Wanneer je bekwaam bent met dit kan je dingen projecteren zoals: 'ik heb veel zelfvertrouwen' of 'jij gelooft dat ik veel zelfvertrouwen hebt'. Zo kan je zelfvertrouwen kweken. Zoals plantjes kweken(geen wiet:mad: Ik weet dat je dat dacht) moet je beginnen met een zaadje, en er goed voor zorgen. Tegen een plant lieg je niet, dus leer jezelf de waarheid te zien(van jezelf). Dit helpt in ALLE is situaties en vooral in gesprekken.
Ik bedenk dat de mogelijk bestaat dat je jezelf zoiets niets wijs kan maken. Ik zal wederom uitleggen. Dat is niet zo(dat je jezelf niets kan wijsmaken). Ondertussen ben je misschien in min of meerdere mate bewust geworden geworden dat je iets doet wat ik ook deed. Wat ik beschrijf over de denkpatronen die ik had zijn vormen van jezelf dingen wijsmaken. Iedereen kan dat en iedereen doet dat. Het is de grondslag van fantasie, beredenering, ect.
Ik heb deze post geschreven omdat ik mijn ervaringen wil delen bij deze, aan mensen die dat nodig hebben. Ik project eer mezelf op jongen21, maar ik denk dat iedereen wat kan met wat ik heb geschreven en beschreven. Aan iedereen geef ik de vrijheid alles wat ik schrijf te betwijfelen, en alles uit mijn verhaal je eigen invulling te geven. Het laatste raadt ik je aan. DAT is wat ons uniek maakt. Ik raadt jullie aan om dingen opnieuw te lezen, omdat ik ruimte heb gelaten voor jouw eigen projectie/perspectieven. En ook wil ik jullie erop wijzen dat ik het voorbeeld van een gelovige gebruik als voorbeeld gebruik, omdat dit makkelijk voor de stellen is. Atheïsten geloven vaak ook nog ergens in. Ik geloof nergens in. Behalve in mezelf. En datgene wat ik kan uitleggen, mocht iemand mij onverwacht vragen stellen. Ik ben eerlijk. Ik wil jullie bedanken voor jullie aandacht.
Demons run when a good man goes to war
Night will fall and drown the sun
When a good man goes to war
Friendship dies and true love lies
Night will fall and the dark will rise
When a good man goes to war
Demons run, but count the cost
The battle's won, but the child is lost