Hey,
Een aantal jaren terug was ik eerder tegen drugs dan voor drugs, al heb ik altijd gevonden dat iedereen zelf moet bepalen wat hij of zij doet. Zelf had ik nooit verwacht het eens te proberen.
Één jaar terug ongeveer kwam ik in de fase dat ik steeds vaker hoorde rondom me dat er gebruikt werd en hoorde er vooral positieve verhalen over. Dit was nieuw voor me. In het nieuws en door de overheid etc. wordt drugs als negatief aangepraat. Ik snapte niet hoe dit precies in elkaar zat. Ook hoorde ik dat de vrienden van mijn broer ook wel eens gebruikte en ik was nieuwsgierig naar mijn broer zelf. Hij is qua karakter hetzelfde als ik en ja, ik kijk tegen hem op. Ik vroeg hem dus een avond of hij ooit gebruikt had. Eerlijk vertelde hij over zijn ervaring met het blowen, wat hem niet beviel. En over zijn ervaring met XTC. Hij vertelde dat hij het iedereen aanraadde om dit eens te doen, hij vond het geweldig. Daarom wilde hij het wel bij één keer laten en het niet nog eens doen, bang om het elke keer weer te willen. Vanaf dat moment, het moment dat mijn broer er zo over dacht, ging ik er ook anders over denken en werd ik nieuwsgierig.
Een half jaar terug had ik een feest van een 'verre' vriendin van me. Voordat ik naar dit feest ging was ik nerveus, ik hoorde dat er gebruikt ging worden en ik wist er vrijwel niks van. En wat nou als ze me gingen dwingen om mee te blowen of iets? Daar was ik nog niet klaar voor. Ik kende niemand, op die vriendin van me na. Toch ging ik vol moed daarheen en praatte mezelf aan dat ik sterk genoeg was om 'nee' te zeggen.
Uiteindelijk viel het ook heel erg mee. Die vriendin van me nam me mee naar haar kamer en had poppers, vroeg aan me of ik het ook eens wilde. Ergens had ik ooit gelezen of gehoord dat poppers net als lachgas een partydrug was en niets ernstigs verder, dus deed ik het. Ik merkte hier niks van, misschien niet goed genoeg gesnoven of iets, maar ik durfde het niet nog eens te doen, dus toen heb ik het daarbij gelaten.
Later op de avond raakte ik aan de praat met een jongen, hij was volgens mij een beetje de opzetter van het drugs gebeuren. De hele avond heb ik bij hem gestaan en heb ik een hoop over drugs en zijn drugsgebruik gehoord. Dit was nieuw voor me.. Hij gebruikte regelmatig en ook van allerlei soorten drugs waar ik nog nooit van gehoord had. Toch wist hij het me zo te brengen dat ik oprecht geloofde dat hij niet verslaafd was en goed wist hoe hij het moest gebruiken.
Vanaf die dag sprak ik hem elke dag. Veel over drugs, maar ook over ons leven daarbuiten. Samen hebben we ook een relatie gehad van een aantal maanden, maar dit heeft niet gewerkt. Samen werkten we goed, maar we waren veel te verschillend. Steeds werd ik nieuwsgieriger en praatte ik er ook met anderen over. Zo kwam ik er achter dat er veel meer mensen wel eens wat gebruikte dan ik eerst dacht. Op een gegeven moment wist ik zeker, ik wil het een keer doen. Ik wil weten wat het is.
Afgelopen dinsdag was het zo ver. Samen met die jongen (mijn ex dus) ging ik mijn eerste keer proberen. Hij zorgde voor alle spullen. Hij had hasj om wat rustig en ontspannen te worden, magnesium tegen het kauwen en domino's, want dat was wat ik wilde proberen, een pilletje..
Wat ik over het algemeen hoorde was dat ik blij en gelukkig zou worden. Dus rustig ging ik tegen hem aan liggen en keken we een film. Steeds vroeg ik: 'Wanneer ga ik iets voelen?' Ondertussen voelde ik zijn hart een stuk sneller slaan en hij kreeg klamme handen en zweetvoeten. Ik voelde nog niks.. Maar gauw genoeg daarna kwamen er zonder dat ik het in de gaten had tranen, alleen maar tranen en ik kon niet stoppen. 'Waarom moet ik nou huilen?!' vroeg ik aan mijn ex. 'Het geeft niet, laat je emoties maar komen, dit is juist goed.' vertelde hij mij.
Even lag ik daar, maar snel genoeg zei ik: 'Ik ben gewoon altijd bang geweest dat je me niet mooi genoeg vond.' Ik schrok ervan. Waarom kwam dit ineens uit mijn mond? Was dit waar ik in die tijd toen we een relatie hadden mee heb gezeten? Hij verzekerde me ervan dat dit zeker niet het geval was. Ook zei ik: 'Ik was ook bang dat je me niet wilde, dat je me nooit gewild hebt.' Ook hier verzekerde hij me van dat dit niet het geval was. Als laatste besefte ik ook nog dat ik helemaal niet zo gelukkig ben als ik dacht..
Twee jaar terug heb ik een rottijd gehad, maar ik dacht dat ik sterker geworden was, gelukkiger etc. Maar ineens besefte ik dat ik me zo voordeed tegenover mezelf. Dat ik wílde dat het zo was, maar dat het nog lang niet zo ver was dat ik me echt zo voelde.
Ik verontschuldigde me tegen over mijn ex, dat ik zijn beleving helemaal verpest had doordat ik mij zo voelde. Ik hoorde gelukkig te worden en blij van alles en iedereen, maar dat was niet zo. Gelukkig zei hij dat het echt niet uit maakte en hij het juist fijn vond dat ik eindelijk eerlijk was tegenover mezelf.
De dag erna voelde ik me leeg, het was weer zoals anders en ik snapte niet waarom ik me die avond daarvoor zo voelde. Nog steeds is dat zo, ik weet dat ik ongelukkiger ben dan dat ik me voel. En ik moet er nog achter komen wat ik er tegen kan doen en waarom dat zo is..
Heeft iemand een idee waar dit vandaan komt? Waarom werd ik niet gelukkig zoals de rest dat wel heeft?
