Klassieke muziek

Door het New York Philharmonic Orchestra onder leiding van de held Leonard Bernstein:

Dit eerste deel van de Zevende Symfonie van Gustav Mahler is mijns inziens toch wel het perfectste stuk kunst dat de mensheid voor zover mij bekend heeft voortgebracht. In een schilderachtig laatromantisch klankidioom schakelt Mahler weergaloos heen en weer tussen schimmige, dreigende passages, triomfantelijke marsmuziek, intieme, transcendentale lyriek en grimmige cynische fanfares. Des te opmerkelijker dat, ondanks het eclectische karakterbeeld, de muziek steeds een uiterst instinctieve coherentie behoudt.
Als de muziek uiteindelijk zijn hoogtepunt lijkt te bereiken volgt in plaats van de verwachte uitbarsting een flauwe, haast belachelijke kermismelodie die in elk ander muziekstuk volstrekt misplaatst zou hebben geklonken, maar hier de muziek een definitieve tragiek verschaft, die nog verder wordt versterkt door de kreupele, net-niet-triomfantelijke fanfares waarmee het stuk besluit.
Hoe Mahler met instrumentatie speelt is ongeëvenaard. Het samenspel der timbres is steeds perfect afgestemd op het karakter van het muzikale relaas, waardoor de melodieën niet meer los van hun klankkleur zijn te beschouwen. Door de geraffineerde instrumentatie wint de muziek alleen maar méér aan verfijning.

Door het Cleveland Orchestra onder leiding van Pierre Boulez:

In dit schrijnend mooie Adagio, het eerste deel van Mahlers Tiende Symfonie en op het voorgaande stuk na mijn favoriete muziek, is het klankbeeld een stuk gefocuster dan in het vorige stuk. Het is een aangrijpende verklanking van verdriet, hartstocht en vertwijfeling. Toen Mahler het werk aan zijn (onvoltooide) Tiende Symfonie begon was hij er juist achter gekomen dat zijn vrouw Alma, de liefde van zijn leven, hem bedrogen had. Op het oorspronkelijke manuscript van de symfonie heeft Mahler op meerdere plaatsen vertwijfelde hartenkreten naast de muziek gekalkt, met onder de laatste pagina van de compositieschets van het laatste deel een wanhopig "für dich leben! für dich sterben!" ("voor jou te leven! voor jou te sterven!") en "Almschi!" ("Alma!"). De symfonie, en met name dit eerste deel, is doorwrocht van die vertwijfeling en gebroken hartstocht.
Het stuk begint met een serene maar nogal stuurloze altvioolmelodie. Als de overige strijkers invallen lijkt de muziek bij het eerste, warme akkoord vaste grond onder de voeten te krijgen, maar meteen daarna volgt een destabiliserend, schrijnend dissonant akkoord van een diepe melancholie. De hemelse melodie die zich ontwikkelt bouwt op in intensiteit, maar maakt dan abrupt plaats voor instabiele, ijle dansmuziek. Pas als het begin herhaald wordt krijgt de lyrische melodie volledig de ruimte.
Rond tweederde van het stuk lijkt de muziek geheel tot stilstand te komen, maar dan klinkt een luid akkoord als dreigend signaal. Na een korte, grootse uitbarsting speelt het orkest zeer luid een oorverdovend krachtig, dissonant akkoord van pure paniek. Daarna ebt de muziek weg in serene berusting, zonder ook maar ergens een glimp van bevrijding te verraden.

@ hierboven

ik word bijna vochtig in m'n broek als ik de beschrijving van die stukken lees, ga zeker luisteren. zelf geschreven?

vind deze persoonlijk erg mooi
http://www.youtube.com/watch?v=9nO-Ml0rcJU

Grazie Zelf geschreven ja

Shostakovich heeft deze als eindwerk geschreven toen hij 19 was

Oei, klinkt nice. Had al een paar keer naar zijn Vijfde geluisterd, die briljant zou moeten zijn, maar hoorde het nog niet echt. In ieder geval is het wel muziek waar ik me nog in wil verdiepen
De kamermuziek van Shostakovich is ook goeie shit:

Alexander Scriabin

Rachmaninoff - Piano concerto 3


The Godfather:


Time to say goodbye (instrumental)

De renaissancistische koormuziek lijkt een beetje een onontdekte schat. Deze muziek kenmerkt zich door veel prachtige, gevorderde veelstemmigheid en verfijnd contrapunt. Enige componisten schreven bovendien in de late Renaissance zelfs muziek die harmonisch net zo geavanceerd was als de chromatiek van rond 1900:

Heer, wees mij genadig

dit kan ik speljen op de pienao

kan iemand van die epische klassieke kerk muziek sturen ?

voldie schreef:kan iemand van die epische klassieke kerk muziek sturen ?

Bedoel je zo'n epische achtergrondmuziek?
Zoek "Two steps from hell" maar is op, allemaal zo'n bombastische & epische muziek die je ook vaak in films & series hoort. ( o.a game of thrones )

zoiets alleen dan iets kerkelijker met zang erin

https://www.youtube.com/watch?v=2erShifxC2c

iets meer deze kant op.
gister keek ik angels en demons aan de truffels en ik vond die muziek echt ontzettend mooi

voldie schreef:zoiets alleen dan iets kerkelijker met zang erin

https://www.youtube.com/watch?v=2erShifxC2c

iets meer deze kant op.
gister keek ik angels en demons aan de truffels en ik vond die muziek echt ontzettend mooi

Iets in deze richting?

Ik luister nu een CD met de volgende muziek er op:

Camille Saint-Saëns (1835-1921)
Peter Hurford - Orgel,
Orchestresymphonique de Montreal,
Charles Dutoit
- Symphonie nr.3 c-moll op.78 >>Orgel-Symphonie<<;

Charles-Marie Widor (1844-1937)
Peter Hurford - Orgel
- Symphonie nr.5 op.42 nr.1;
- Symphonie nr.6 op.42 nr.2;

Camille Saint-Saëns
Philharmonia Orchestra, Charles Dutoit
- Dance Macabre;
- Phaéton;
- Marche héroique.

Richard Wagner kan gezien worden als de invloedrijkste componist sinds de dood van Beethoven en dat is waarschijnlijk niet eens overdreven. Zijn muziek kwam als een schok voor het muzikale establishment van zijn tijd; hij werd uitgejouwd door conservatieve critici, maar het vooruitstrevender deel van het publiek (waartussen zich veel latere grootheden als Debussy en Richard Strauss bevonden) werd overrompeld door de betoverende spanning en majestueuze grootsheid van zijn mega-opera's. Op componisten als Mahler en Schönberg en het gehele genre der filmmuziek had hij een bepalende invloed.
Bij het horen van de eerste maten van Wagners 'Tristan und Isolde' moeten de aanwezigen de grond onder hun voeten weg hebben horen zinken. Voor deze opera in première ging was muzikale harmonische beweging gebaseerd op de spanning van dissonant, gevolgd door een bevredigende consonant; 'wringend' akkoord, gevolgd door 'welluidend' akkoord. De dissonanten dienden als het ware als komma's, de consonanten als punten. Wagner laat in zijn Tristan de consonanten bijna geheel achterwege; na iedere komma volgt geen punt, maar een andere komma. Het eerste echte akkoord van de bovenstaande prelude (en daarmee van de gehele opera) is het - onder muziektheoretici befaamde - 'Tristan'-akkoord; een komma zonder weerga, die een spanning schept die pas aan het eind van de opera wordt opgelost.
Wagner was voor de compositie van zijn Tristan und Isolde door twee dingen geïnspireerd. Ten eerste was daar zijn liefdesaffaire met Mathilde Wesendonck, tot mislukken gedoemd door het feit dat zij beiden getrouwd waren - Mathilde met Wagners beschermheer en Wagner (liefdeloos) met een zangeres waarmee hij min of meer per ongeluk jaren eerder was getrouwd. Ten tweede de filosofie van Schopenhauer, die stelt dat het wezen van de wereld ligt in de Wil, een soort oneindige, onbevredigbare hartstocht die de wereld voortdrijft. Wagner was (kort voor hij aan zijn opera begon) in aanraking gekomen met Schopenhauer en de opera is min of meer een uitdrukking van die filosofie. De hartstocht van Tristan en Isolde drijft een dramatische beweging aan die nooit bevredigd kan worden, maar slechts opgelost in de dood van de beide hoofdpersonen.
Op muzikaal vlak brengt Wagner deze hartstocht tot uitdrukking in de maximalisatie van harmonische spanning. Zoals eerder vermeld klaart de lucht nooit echt op, tot uiteindelijk Tristan en Isolde in de dood verenigd worden en de muziek eindelijk berust in consonante slotakkoorden.

Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt http://youtu.be/FZe3mXlnfNc

Echt muziek om te luisteren onder invloed van downers (benzo's, heroïne) en/of wiet

Ook muziek voor de autisten onder ons, veel herhalingen

Mij bracht het stuk veel rust in m'n hoofd, een gevoel van balans en Zen

Arvo Pärt
Fur Alina is ook schitterend:

Ietsje meer melancholie, net zo mooi

Einstein schreef:Arvo Pärt
Fur Alina is ook schitterend:

Ietsje meer melancholie, net zo mooi

Tkx, kende ik nog niet.

Mooooiiiii

De muziek van de Finse componist Jean Sibelius ademt, meer nog dan die van Grieg en zeker Nielsen, de sfeer van de Scandinavische natuur uit. Sibelius hield erg van de natuur en zijn muziek klinkt als weidse landschappen, grote meren en Noordelijke bossen. Net als Bruckner schreef Sibelius veelal langzaam bewegende, grootse muziek met een diepe onderhuidse spanning, maar de muziek van Sibelius is serener en harmonieuzer. Vooral zijn knappe orkestraties zijn aerodynamisch en tegelijk oneindig genuanceerd. Spijtig dat Sibelius neigde naar (eveneens typisch Noord-Europese) melancholie en gedurende de laatste dertig jaar van zijn leven vrijwel geen muziek meer schreef.

hashiesj

Een van mijn persoonlijke favorieten en een componist uit IJsland ^^.