Fool schreef:Het hele verhaal komt op mij over tot het onderschatten van de effecten van een stof en van de potentie schrikken, omdat je het blijkbaar met alcohol gecombineerd hebt en er een kleine kans is dat je dosering teveel geweest is. Met een verhoogde hartslag, een soort paniekaanval en een bijna-doodervaring die elkaar versterken kom je dan denk ik aardig bij een soortgelijk verhaal uit. Kan dit een beetje kloppen of zit ik er volledig naast?
Nee, je zit er volledig naast. Ik blijf er meestal een soort van "bij", ongeacht hoe fucked-up ik ben. Op stomdronken na, ben ik mij vaak bewust van mijn acties.
Er was weinig dat wij konden doen aan deze effecten, aangezien mijn maat die even veel op had, dezelfde problemen ondervond. Wij liepen ook samen buiten door het dorp en tegelijk begonnen onze trips te overweldigend te worden.
Toen wij beiden in ons eigen bed lagen gingen we ook veel harder trippen. Wij hebben constant contact gehad via sms en ik heb hem soms gebeld.
Voor mijn gevoel was ik op dat moment ook 10x dommer, ik kon amper normale zinnen bouwen.
En ondanks het feit dat ik dacht dood te gaan, probeerde ik het allemaal te rationaliseren, toch hielp het weinig. Ik was overtuigd dat er een hele grote kans was dat ik de ochtend niet zou halen.
Het doodgaan zelf was ook niet het ergste, wat ik erger vond was dat mijn maat in een verwarde toestand in zijn bed lag, niet wetend wat er allemaal door zijn hoofd heen spookte en dat 'ie misschien gekke dingen zou kunnen doen. Ik stelde mij doemscenario's voor waar hij zelfmoord zou kunnen plegen, dat enorme schuldgevoelens bij mij aanwakkerde. Hoe zou ik dat ooit aan zijn familie moeten uitleggen?
En het feit dat als ik dood in bed lag, door een of andere vage drug uit China, dat kon ik mijn naasten echt niet aandoen. Het is een hele trieste manier om te gaan.
Toch heb ik nu weer wat meer appreciatie voor het leven. Helemaal omdat mijn leven één grote existentiële crisis is, hahaha.
