Een essay

Onderstaande tekst heb ik geschreven tijdens een 24-uur speedtrip. Het mag duidelijk zijn dat de uitspraken en meningen die erin beschreven worden niet zo zeer de mijne zijn als wel die van de amfetamine.
Het is niet het soort tekst dat normaal wordt gepost op DF.info; het is geen tripreport, geen vraag over een nieuwe research chemical en geen recept voor spacecake. Deze tekst is een inzicht in mijn psyche na veel speed en weinig slaap en is dientengevolge behoorlijke duister van aard. Het heeft de vorm van een essay aangenomen.
Eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik speed gebruik met een regelmaat die als problematisch gezien kan worden. Ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem op dit forum. Mocht je makkelijk te beïnvloeden zijn of op dit moment in een enigszins depressieve staat verkeren, lees onderstaande tekst dan niet. De volgende ideeën en uitspraken kunnen als schokkend ervaren worden.
Ik ben benieuwd wat men er van vind en lees graag (constructieve) reacties.
................................................................................................................


Een vrolijke beschouwing

Een essay betreffende het leven, de dood en het verband daartussen


Het bureau ligt vol rommel. Lege bierblikken, vuile borden en een laag vuil waarvan de herkomst al lang niet meer te achterhalen is. Schoonmaken doe ik niet meer. Tussen deze bewijzen van een levensstijl die door de meesten als destructief omschreven zou worden bevindt zich echter een bijzonder voorwerp: middenin de rommel ligt een plastic zakje. Het zakje bevat een grote hoeveelheid kleine, roze pilletjes. Het etiket op het zakje omschrijft de pilletjes als Diclazepam, 2 milligram, honderd stuks.
Een vergelijking tussen het bureau en mijn leven is makkelijk gemaakt; de wanorde en verwaarlozing een simpele analogie. Ik heb geen baan of studie die mij bezighoudt, geen hobby's om mijn tijd mee te vullen. Ik ben tweeëntwintig jaar oud en mijn leven is gestagneerd. Ik heb geen doel om te bereiken, geen vooruitzicht om naar uit te zien en de drang tot zelfontplooiing die wij allen horen te voelen is verstomd en heeft plaats gemaakt voor apathie.
Drugs en alcohol zijn uitstekende vervangers voor een levensdoel. Ik gebruik ze dan ook graag en veel. Wie wiet rookt verveelt zich niet, wie speed snuift zit niet te suffen en wie drinkt hoeft niet te denken. Zorgt dit gebruik ervoor dat de kans op een zinvol leven kleiner wordt? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk is het een paradox, een cirkel waarin ik gevangen zit en die slechts door middel van wilskracht doorbroken kan worden. Ik vind dit een saaie en truttig notie. Ik rook, drink en snuif stevig door, mijn ogen gericht op de donkere wolken die aan de horizon vormen. De storm komt langzaam dichterbij en ik weet het. Ik stuur er recht op af en lach naar degene die mij het roer om willen doen gooien. Ik wil niet, ik ga door. De cirkel doorbreken en de storm vermijden zou stoppen betekenen, stoppen met roken, drinken en snuiven. Dan zal ik op zoek moeten naar een alternatief, iets anders om mijn dagen te vullen en mijn hoofd te legen. Dat klinkt als een vermoeiend pad, bezaait met loze beloftes en zelfbedrog. Zij die het als verlossing prijzen, roepen dat verslaving een gevangenis is leiden zelf levens van routine en repetitie. Deze mensen zijn overal te vinden: ze rennen hijgend en in felgekleurde kleding over straat, ze zitten in grijze pakken achter bureaus en ze eten biologische boterhammetjes met humus of baba-anousch. Het is de Nederlander van nu; een belachelijk spektakel dat zichzelf bloedserieus neemt.
Wanneer ik om mij heen kijk, mijn ogen wijd van de speed of juist half gesloten van de wiet, zie ik deze mensen draaien: De zakenmannen rijden vloekend over de wegen waaraan mannen in oranje hesjes vloekend werken. De grijze lijn die stad met stad verbindt, en het tussenliggend land ruw in stukken snijdt. Ik ken niemand die gelukkig is, niemand die zijn leven als volmaakt zou omschrijven. De grote baas van een bedrijf is net zo ongelukkig als zijn ondergeschikte, die uit alle macht de baas wil worden. Het gras is altijd groener aan de overkant betekent dat het gras aan deze kant geel en verdord is, en zoals het spreekwoord impliceert: zelfs aan de overkant zal dat groene gras dor en doods zijn. We hebben niets, en niets om op te hopen. Waar we ook zullen gaan, wat we ook zullen doen, het gras zal dood zijn. Wanneer we dan gaan liggen om even uit te rusten van de zoektocht naar dat geluk zal het dorre gras in onze rug prikken en ons weer doen opstaan, een eeuwige zoektocht die altijd op dezelfde plaats eindigt.
Deze redenatie leidt tot een interessante vraag: als niemand echt gelukkig is, waarom gaan zo velen dan door? Wat houdt ons tegen massaal te schreeuwen: ik stop ermee! Ik wil niet meer! Geef mijn portie maar aan Fikkie! Mijn antwoord hierop is vrij simpel, we vergeten hoe vervelend het leven is. Pijn is gemakkelijker vergeten dan geluk. Wanneer we terugdenken aan vroeger tijden lijken deze altijd mooier dan ze daadwerkelijk waren, hoe langer terug hoe mooier het lijkt. Dit heet uiteraard nostalgie en is een principe dat we allen kennen en allen ervaren hebben. Desondanks weigeren we de conclusies die onontkoombaar zijn te accepteren. Vrolijk ontkennend stappen we door, onze ogen gesloten voor realiteit en dergelijke narigheid. We denken er liever niet over na en wanneer we dat wel doen weigeren we onze eigen conclusies waarlijk te accepteren. De enige logische conclusie is uiteraard dat het leven dat we ons herinneren, alle pijn, al het verdriet en alle verveling, slechts een vrolijke en optimistische afspiegeling van de werkelijkheid is. Na dit geconstateerd te hebben rest de rationele mens nog maar één keus, concluderen dat zijn leven veel pijnlijker, zinlozer en deprimerender is, en zal zijn, dan hij zich kan voorstellen.
Wie dit mentale pad bewandelt zal zich waarschijnlijk op een gegeven moment afvragen wat dan wel zinvol leven is, wat geeft het leven zin? Het is een van de oudste filosofische vraagstukken en klinkt plechtig wanneer het gesteld wordt. De vraag roept beelden op van grieken in toga's en Franse filosofen verwikkeld in vurig debat. In de loop der eeuwen zijn er ontelbare antwoorden gegeven, de meeste van religieuze aard, een god die verlangt dat je bepaalde dingen doet, of laat, zodat je later beloont word, tekenen in de vlucht van vogels die de wil van een opperwezen beschreven en ingewikkelde filosofische theorieën over zelfontplooiing en dergelijke nonsens. De waarheid is echter minder romantisch en minder ingewikkeld. Er is geen zin. Er is geen nut. En er is geen doel. We doen maar wat. We zijn een ongelukje in de natuurkunde, een zooitje aminozuren dat een vreemde reactie aanging en nu, biljoenen jaren en evenveel doden later, zijn zoals we zijn. Een constructie die we nu als leven, als mens-wezen aanduiden. Wie dit aanvaard, en in Nederland geloven de meeste mensen in de evolutietheorie en alles dat daaromheen hangt, kan dus niet anders dan concluderen dat het leven nutteloos is. het individu is een vluchtige schaduw en de dood zowel betekenisloos als onvermijdelijk.
En toch gaan we door. Een bioloog zal wijzen op de drang om te overleven en meer kinderen te produceren, dat dit evolutionair bepaalt is. Ons DNA dwingt ons door te leven en voort te planten.
Betekent dit dan dat we een speelbal van onze genen zijn? Betekent dit dat we niets anders zijn dan een garantie dat de soort nog een generatie voortstrompelt? Als dit de waarheid is betekent het dat het individu waardeloos is, het moment dat een vrouw niet meer kan baren zou haar moord niet alleen acceptabel maar preferabel zijn. De bioloog en zijn theorieën kunnen geen reden voor ons voortbestaan dan puur toeval noemen. Let wel, ik ben het niet oneens met de bioloog, zijn theorieën zijn gebaseerd op logica en ratio.
Wanneer wij dus accepteren dat de heersende wetenschappelijke theorie correct is rest ons niets anders dan te concluderen dat het leven nergens heen leidt, alle pijn die we ervaren zinloos is en geluk een ongrijpbaar ideaal. De logische conclusie lijkt zelfmoord.
Een rationeel mens kan slechts één bezwaar hebben tegen suïcide: het betekent het einde van de identiteit. De identiteit is degene die de beslissing neemt, het is degene die de pijn van het leven ervaart, en de illusie van geluk. De identiteit heeft geen waarde maar is voor het individu het alles, het enige. De enige reden om geen zelfmoord te plegen is dus angst voor het niets, angst voor niet-bestaan, niet-voelen, niet-weten. De rationele mens weet dat in de dood geen spijt is, dat zich in de dood verlossing van alle zorgen, angsten en pijn bevindt. Toch besluiten de meesten door te leven, zelfs zij die hun leven als miserabel omschrijven. Ze hebben immers niets anders. Zelfs een miserabel bestaan kan ons reden geven door te gaan, het is immers beter dan niets.
Dit is dan ook de reden dat ik mijn zakje pillen besteld heb, om iets anders te hebben: een keuze. Met dit zakje op mijn bureau is mijn leven een keuze geworden, het is niet langer een reeks gebeurtenissen waar ik meer of minder invloed op heb. Het is iets waar ik besloten heb aan mee te doen. Al het slechts dat mij zal overkomen, alle pijn die ik zal ervaren en iedere beslissing die ik maak is volledig van mij. Ik kan besluiten te stoppen wanneer ik wil, maar tot het zover is ga ik door, met mij kin omhoog en mijn borst vooruit, dwars door het leven dat ik zelf gekozen heb.
De bestelling was eenvoudig gemaakt. De juiste website, dertig euro overmaken, en het invullen van een adres. Zeven dagen later arriveerde het zakje, zorgvuldig verpakt in een luchtdicht omhulsel van stevig aluminium en een dikke, bruine enveloppe. Deze eenvoudige transactie zou mijn leven voorgoed veranderen.
De dood ongrijpbaar. Geen mens kan zich een voorstelling maken van het allesomvattend niets-zijn dat dit alledaagse fenomeen met zich meebrengt. De mens heeft altijd een fascinatie met het morbide gehad, vrijwel ieder geloof lijkt weinig anders dan een omslachtig verhaal dat de gelovige de zekerheid biedt dat de dood niet het einde is. Het gaat hiermee direct in tegen een gevoel dat geen mens vreemd is, doodsangst: het besef dat ieders leven ooit eindigen moet en ieder individu zal ophouden te bestaan. Deze angst voor het onvermijdelijke is een ongelukkige bijkomstigheid van het mens-wezen.
Voor wie religie echter geen antwoord biedt zijn zij die geloven dat de dood definitief is. Voor hen zijn slechts twee mogelijkheden: men kan het leven als nutteloos zien en elke handeling als een wanhopige stuiptrekking van een gedoemd wezen; of men kan het leven beschouwen als uniek, en waarde hechten aan ieder moment. Het is immers alles dat er is en alles dat er ooit zal zijn.
Ikzelf heb het nut van het leven nooit in kunnen zien, het lijkt niets dan een aaneenschakeling van willekeurige gebeurtenissen die na een bepaalde periode eindigen en al hun waarde verliezen. Deze redenering maakte dat ik nog maar weinig ondernam, iedere handeling leek niets anders dan een stap richting het onvermijdelijke. Studies maakte ik niet af, moeite doen leek immers zinloos en en bij voorbaat vruchteloos. Een baan vasthouden voor langere tijd leek als even onnozel, zelfs zonder inkomen zou ik niet sterven van de honger of dakloos geraken. Voor mij bood het leven dus geen enkele motivatie.
Dit veranderde met de komst van het zakje. Het zakje, en de pillen daarin, boden mij een unieke kans, de kans om mijn leven te beëindigingen wanneer ik daar behoefte aan heb. De honderd kleine pilletjes zijn op zichzelf niet dodelijk, wanneer zij echter gecombineerd zouden worden met een relatief kleine hoeveelheid alcohol zou een comateuze toestand, gevolgd door de dood het gevolg zijn. Ik had dus, na deze simpele transactie, plots de ultieme macht over mijn eigen leven. Ik had de macht mijn bestaan te beëindigen wanneer ik zou willen, op relatief pijnloze wijze.
Veel mensen zouden voorbereidingen om je leven te beëindigingen als alarmerend beschouwen, een reden om iemand op te laten nemen in een gesloten inrichting. Voor mij betekent het vrijheid, iedere keuze die ik vanaf nu maak is de mijne, iedere beslissing maakt ik door middel van niets anders dan wilskracht. De redeloze noodzaak is uit mijn leven verdwenen.

Moedig dat je jezelf zo bloot durft te geven.
Pijnlijk en confronterend om te lezen. Ben nu niet in de gelegenheid uitgebreid te reageren aangezien ik een drugs gerelateerd persoon die een ernstig gevaar voor zichzelf en zijn omgeving vormt naar een tijdelijke haven moet zien te loodsen.

Je overweegt toch niet continu er uit te stappen op je 22e? Die dieptepunten zijn slechts momentopnamen. Die wil je wurgen. Niet je hele bestaan.
Dus het zakje pillen was de eyeopener voor de gezochte vrijheid?. Zag je dat niet eerder in andere zaken zoals scheermessen, pistolen, dakgoten van flats, gaskranen?
Manman, nog zo veel moois te ondekken en ervaren.
Ben zelf al meer dan dubbel je leeftijd verder en sprankel nog van lust for life. Zou je graag wat van mijn natural inspiratie in een magic sealtje opsturen want ik betwijfel of de innerlijke kracht die je nu gevonden hebt stand zal houden.
Anyway, tof dat juist het besef van het Niet-Zijn je in laat zien wat Erzijn behelst. Om maar een andere grote Duitse denker er bij te betrekken. Die zou echter zeggen omarm dit in ontologische zin. Niet factisch.

De afgelopen dagen stonden Venus en Jupiter in lijn met de aarde. En ik denk dat er een hoge mate van connectie heeft plaatsgevonden tussen spreekwoordelijke bronnen en bestemmingen. Als commutatieve logica op jouw verhaal, zou je durven denken dat omdat jij dit schrijft en ik lees het, onze "wan"-doelen over een punt zijn samengekomen. En dat het inherent onmogelijk was dat het anders ging. Beide zijn waar en onwaar, en de waarheid zit er zelden tussenin. Ookal heb je voor je gevoel de waarheid in pacht, komt de vraag voort uit onzekerheid over het antwoord. En je hebt het antwoord op een vraag die niemand je zal stellen. Dus het hele hebben van de waarheid is een fictieve aanvulling op het gebrek aan al de andere waarheden op de wereld, en die zijn niet uitwisselbaar.

Naphtha schreef:De afgelopen dagen stonden Venus en Jupiter in lijn met de aarde. En ik denk dat er een hoge mate van connectie heeft plaatsgevonden tussen spreekwoordelijke bronnen en bestemmingen.

TS: Interessante en fijne schrijfstijl heb je

Chrysopath schreef:Hier, voor in je reet.
Je hebt ze verdiend.

Sticking feathers up your butt does not make you a... peacock?

Het leven is soms zo nutteloos...
Maarja.. alles is ook relatief.
Als levenservaren adelaar kan ik je vertellen dat je niet de enige bent die de oneindige zinloosheid ervaart.
Mooi dat jij het zo weet te verwoorden... en dat je nu de macht hebt over je eigen leven.
Ik ben dus vandaag naar een kennis geweest... en damn... wat een vreselijk slopend gesprek... de speelsheid miste en de zinloosheid leek hij niet te voelen.. bij elke zin weer...
och het is zo belangrijk om de goede mensen tegen te komen... want zelfs deze zinloosheid is gespreksstof die tot euforie kan leiden.. maargoed dat schakelt toch vaak weer om in iets vervelends... en wat jij al zei.. met dat vervelende leren we leven... toch wil dat niet zeggen dat een mooi leven niet bestaat.. ik zeg niet dat het vaak gebeurt maar zeker eens in de 2 weken ervaar ik ultieme euforie of een rustmoment waartegen je u zou zeggen. dat bewijst dat het goede leven wel bestaat.. en hoe langer je de pilletjes niet slikt hoe fijner je je gaat voelen wanneer je er wel eentje in je mik gooit. Misschien een vage visie... maar even 3 weken opladen om je daarna 3 dagen perfect te voelen! liever andersom natuurlijk, maar dan verliest het ook al zijn waarde.

Och de nutteloosheid des levens.. wie kent het niet. De 1 is zich er bewust van terwijl je merkt dat de ander de gekste fantasiën bedenkt om deze nutteloosheid niet te voelen. We zijn er allemaal kwetsbaar voor denk ik. Maar van schrijven word ik alweer opgeknapt.. alsof je een puntje speed hebt genomen. Zodra je de creativiteit maar kwijt kan, wellicht dé uitingsvorm van het universum.

(edit: als ik het zo terug lees zie ik dat er van alles mis is aan deze post maar ik ben te wasted om hem aan te passen. Screw it )

Fock it dat mijn post getuigd van wat dan ook. Ik voel de post van adolf en denk dat ik zo mooi aansluit op wat hij bedoelde duidelijk te maken.

CrazyGuy schreef:Ik voel de post van adolf en denk dat ik zo mooi aansluit op wat hij bedoelde duidelijk te maken.

Echt?

Jaman.. maar het bezoek heeft mijn gesteldheid ook niet bepaald bevorderd

CrazyGuy schreef:Jaman.. maar het bezoek heeft mijn gesteldheid ook niet bepaald bevorderd

Yup, ze stoppen niet zomaar.

https://www.youtube.com/watch?v=Ay1mCZI ... 2rdkCOILVM

nee precies..

https://www.youtube.com/watch?v=R_vr9ht ... VM&index=2

https://www.youtube.com/watch?v=F23cn4zjZn0

heb hem net voor de 2e keer gelezen

Vind die laatste echt niet leuk..

dat 2e filmpje?
ik ga ze nu effe kijken. was er nog niet eens zo mee bezig geweest.
maar adolf is wel een echte writer.

https://www.youtube.com/watch?v=G_dzTfL ... 2rdkCOILVM

Herkenbaar

8:16

Mooie maar pijnlijke woorden. Sterkte.

lemon schreef:Mooie maar pijnlijke woorden. Sterkte.

∞

Mooie en niet zo heel ongebruikelijke beschouwing.
Ik schreef elders al een het onderstaande en wellicht kan het wat balans geven.

Als we het idee hebben dat iets ons geluk kan vergroten dan laten wij mensen ons graag bedonderen. De commercie weet dat al jaren en daarom is er bijna geen product te vinden waar ze geen belofte van gezondheid, geluk of welzijn opgeplakt hebben. En als het geluk niet hier en nu te garanderen is zijn er legio instanties die, mits je jezelf braaf onderwerpt, je het in een hiernamaals beloven. Sommigen van ons gaan door roeien en ruiten om toch maar dat beetje geluk te grijpen. Het gras is en blijft nu eenmaal altijd groener aan de overkant. Ik nodig alle gelukszoekers uit om even stil te staan bij een schilderij van Rudolph Henneberg.

klik voor groot http://fp602.home.xs4all.nl/henneberg1.jpg




We zien een jongeman als een dwaas achter het geluk aanjagen, in zijn pogingen om haar te bemachtigen vertrapt hij wat hij lief heeft en dreigt de tijd in de vorm van de dood hem in te halen. De toeschouwer ziet dat het geluk dat hij najaagt slechts een illusie is.. ze drijft met al haar verlokkingen voor hem uit. Het pad van de jongeman wordt ook smaller en hij dreigt ten onder te gaan zonder ooit het geluk gekend te hebben.

Ik geef onmiddellijk toe dat de door Henneberg symbolisch weergegeven wijsheden universeel zijn en zo oud als de weg naar Rome. Toch lijken velen van ons het steeds weer te vergeten en jagen tegen beter weten in op zeepbellen. Maar al te vaak is geluk gewoon een keus: is het glas halfvol of halfleeg? Of zoals de Romeinse keizer Marcus Aurelius al zo mooi sprak: "Het geluk van het leven hangt af van de kwaliteit van je gedachten." Misschien is het een idee om het schilderij van Henneberg enkele minuten per dag te bekijken in de wetenschap dat: "het geluk zich slechts vermenigvuldigt wanneer je het met iemand deelt."

Probeer het maar.

Mooie bijdrage, FranX

Een prachtige reactie van FranX. Niets is zo fijn als de realisatie dat iemand de boodschap van een tekst daadwerkelijk ter harte heeft genomen en zich niet laat afschrikken door het onderwerp.
Vergeet niet dat het leven geen doel of nut heeft en laat deze realisatie je de vrijheid geven om het leven volledig te ervaren. Door het ontbreken van een referentiepunt is het leven niet goed of slecht, het is het enige dat er is en heeft geen waarde an sich. De zoektocht naar een doel of betekenis brengt slechts teleurstelling en valse hoop, zoals het schilderij en jouw beschrijving duidelijk maken. Opgelucht dat we niet hoeven te zoeken, er is immers niets om te vinden, kunnen we nu het leven ervaren zoals het is. Ons tijdelijk bestaan is gevuld met geluk en verdriet, aan ons slechts de taak deze te ervaren.

Ik zal je raad ter harte nemen en het werk van Henneberg de nodige aandacht schenken.

ps: grote hoeveelheden amfetamine en kleine hoeveelheden slaap hebben mijn hersenen tot een vrijwel nutteloze massa gemaakt, wanneer dit bericht spelfouten, achterlijke opmerkingen of onbegrijpelijke zinnen bevat vraag ik je deze te negeren en mij te vergeven.

Adolf_Seeligmüller schreef:Ik zal je raad ter harte nemen en het werk van Henneberg de nodige aandacht schenken.

Ik hoop dat het voor jou hetzelfde doet als dat het voor mij gedaan heeft.
Misschien zijn de aanleidingen of oorzaken niet gelijk maar je staat niet alleen.
Succes en sterkte gewenst.

Eindelijk mezelf ertoe kunnen zetten dit te lezen. Wilde het al een tijd lang, maar de lap tekst maakte het een opgave. Eenmaal begonnen vloog ik er echter in één keer door. (Nadat ik even een ruimte tussen de alinea's gecreëerd had, omdat ik anders bij iedere afleiding weer moest zoeken naar de zin die ik aan het lezen was.)

Prachtig geschreven en erg herkenbaar, vooral als ik terugdenk aan de tijd dat ik er volledig doorheen zat. Er zijn echter wel punten waarop ik van jouw visie afwijk, al is dit ook grotendeels hoe ik het leven en de wereld zie. In mijn ogen heeft het leven ook geen reden of doel, maar is het er gewoon en zijn wij als mens verdoemd met het bewustzijn. De dood zie ik ook als een vorm van verlossing en de wetenschap dat dit ook ieder moment mijn eigen keuze kan zijn, geeft mij ook een gevoel van vrijheid. "Ik heb dus nog altijd de touwtjes in handen als het erop aankomt."

Waar ik het niet mee eens ben is dat geen mens gelukkig is. Voor mij is de (enigszins trieste) bron van voldoening het tevreden stellen van de mensen waar ik waarde aan hecht en het helpen/assisteren van mensen waarvoor ik iets kan betekenen. (Dit tweede geldt dus niet enkel voor naasten.) Men zou dit als nobel kunnen zien, maar het komt enkel voort uit gebrek aan eigenwaarde, gecreëerd door geuite teleurstellingen in het verleden. Wel weet ik uit ervaring dat ik, wanneer ik gedisciplineerd werk aan mijn doelen, ik deze bereik. Wanneer ik deze bereik, ervaar ik alledaagse tevredenheid en met grote frequentie geluk. De negatieve ervaringen zijn dan veel onbelangrijker en de positieve gevoelens geven de energie iedere volgende dag te werken aan de gezette doelen. Mijn drugsgebruik was gedurende deze geluksperiode onbewust behoorlijk verminderd.

Helaas heb ik erg veel moeite de discipline vanuit mezelf te halen. Voor mij is er vooralsnog een externe stimulans nodig geweest als stok achter de deur. Verplichtte, gecontroleerde deadlines, met consequenties bij het niet behalen. Zonder die prikkel, ga ik uitstellen. Als ik teveel uitstel, stapelt het werk zich op. Als het werk zich opstapelt, wordt het onoverzichtelijk. Een onoverzichtelijke berg taken, lijkt een onmogelijke opgave. Welke gek gaat er nou energie in een onmogelijke opgave steken?

Sorry voor dat kleine intermezzo, dat moest er voor mij even uit, maar wat ik wilde zeggen is: De constante teleurstelling van niet behaalde resultaten is wat het moedeloze gevoel teweegbrengt. Het vereist alleen constante inzet die vanuit jezelf getoond zal moeten worden om dit tegen te gaan. Zelf ben ik nog niet achter een manier gekomen waarop ik deze, naar mijn mening, superieure levensstijl op eigen houtje kan vasthouden. Wel ben ik van mening dat hij er is. Ook denk ik dat het deel van de bevolking die je in felgekleurde kleding hijgend over straat rennen, maar niet daarnaast in pak achter een bureau papierwerk verricht, de weinigen zijn die deze uitzonderlijke manier van bestaan meester hebben weten te maken.

Zeau, nu moet ik ophouden en bijpakken, dus ik laat 't hierbij.
Al met al een prachtig geschreven stuk, met een sterk stuk donker realisme, dat ik enkel kan toejuichen. Ik zou echter graag de discussie aangaan over het bovenstaande stuk. Dat kan in dit topic, over PM of een keer op tiny. Als jij dit ook zou willen natuurlijk, maar ik wil aangeven het zelf interessante materie te vinden.

Okay, ik begrijp welk punt je wil maken. Ik negeer dit echter en zie het als een uitdaging om een betere online-cartoon te posten over robots. Waarom? Omdat ik niks beters te doen heb!

Adolf_Seeligmüller schreef:Okay, ik begrijp welk punt je wil maken. Ik negeer dit echter en zie het als een uitdaging om een betere online-cartoon te posten over robots. Waarom? Omdat ik niks beters te doen heb!