Sorrie voor de long read, maar we vonden het verhaal van onze 'methamfetamine deal' grappig genoeg om met jullie te delen. Hieronder vind je een beschrijving van hoe onze aankoop tot stand is gebracht en gaat niet over onze ervaring met de stof zelf, dat komt later in deel 2.
Met het verstrijken der jaren is onze drugs-to-do-list gekrompen tot nog maar een select aantal exotische en wellicht bedenkelijke stoffen. Metaqualone (Quaalude) bijvoorbeeld. Een stofje dat grote populariteit genoot in het overzeese van de jaren '60 en '70 en wat de smaakmaker was in de film 'Wolf of Wall Street'. Maar voor zover ik heb begrepen zouden we toch echt naar Mexico moeten om dat spul te mogen ervaren. Maar dat terzijde.
Wat ook op het restlijstje prijkt is de even veel bejubelde als verketterde stof methamfetamine of populair 'crystal meth'. Hoewel de stof in sommige delen van de wereld gemeengoed lijkt te zijn en er zelfs een complete TV serie aan is gewijd, is het hier in de Lage Landen nog een relatieve zeldzaamheid. Tenminste in ieder geval voor ons, want de deuren waarop we klopten bleven stevig dicht en de ons bekende rondsnorrende dealers McDope's gaven geen thuis.
Wat we wel telkens te horen kregen is dat het spul een hit is in de gay-community en vooral onder de SM- of leernichten. Daar zouden we het moeten kunnen vinden klonk het meermaals. Ongetwijfeld zullen er meer subculturen zijn waar crystal voor handen is maar volgens onze bronnen moet je voor de beste kwaliteit toch echt de donkere krochten van de heavy gay-scene in. Voor een braaf echtpaar van Omroep Max gerechtigde leeftijd kan dat natuurlijk een lastige drempel zijn om te nemen.
“Probeer het eens op een gay-chat, daar zijn genoeg dealers te vinden” klonk een vriendelijk advies van iemand met wie we het dilemma bespraken. En zo kwam het dat we niet veel later op een van Nederlands grootste gaychat-sites terecht kwamen. Buiten waslijsten van chatters met de meest uiteenlopende exotische voorkeuren zaten er inderdaad ook lieden tussen die onomwonden drugs, waaronder crystal, aanboden. Simpel en snel. Hoewel opvallend genoeg dergelijke dealers vooral in het zuiden van het land actief zijn waren er ook een paar in onze regio. Zo simpel is bijna te mooi om waar te zijn.
Uit nieuwsgierigheid klikte ik er een aan. De vermeende dealer stond mij uiterst vriendelijk te woord en kon zonder problemen leveren wat we wilden. Afspreken zouden we dan bij een groot treinstation doen. Ik zou hem het geld overhandigen en gelijktijdig zou hij mij het product geven.
Snel en simpel, in en out in seconds.
Maar aangezien wat te mooi om waar te zijn doorgaans niet waar is groeide mijn argwaan. Ik zag al voor me hoe een handige knaap vliegensvlug mijn centen omruilde voor een zakje god-weet-wat om vervolgens rap te verdwijnen in de menigte. Toen ik hem vroeg naar de prijs (die stevig was) en loog dat ik normaal gesproken de slechts helft daarvan betaalde bleek dat geen probleem, 'we waren toch immers vrienden', zo schreef hij. Natuurlijk zou hij mij matsen en binnen enkele seconden was niet alleen de prijs met de helft gedaald maar ook mijn toch al niet al te grote vertrouwen.
Eerlijk als ik ben vertelde ik hem dat ik geen snars van zijn verhaal geloofde waarop mijn 'nieuwe vriend' prompt een ware scheldkanonnade op mij los liet. Tssss, met zulke vrienden heeft een mens geen vijanden nodig. We besloten het anders aan te pakken. We zouden ons niet langer richten op de zogenaamde dealertjes maar op de gebruikers zelf.
Ik maakte een kort profieltje aan onder de naam 'Tinalove' en beschreef summier in de details dat we een kinky koppel waren waarvan de man bi. Met stroop vangt men nu eenmaal beter vliegen dan met azijn. De nickname 'Tinalove' was natuurlijk zorgvuldig gekozen en een goed verstaander zou als snel begrijpen wat de bindende factor zou zijn. Tina is, zo had ik begrepen, binnen de cultuur van raggende mannen en aanverwante perverselingen straattaal voor methamfetamine. Met dat 'wormpje' aan de chathaak liet ik het aan het lot over wiens nieuwsgierig gewekt zou worden en zou toehappen.
Ik zat achterover geleund en had amper mijn sigaret op toen er een berichtje verscheen. “Gaan jullie feesten?” klonk het. Volgens het eveneens summier profieltje had ik te maken met een 30 jarige knul uit Amsterdam met een weinig aan de verbeelding overlatende nick 'Kinkybiboy'.
“Feesten zit er niet in want we hebben geen Tina” gaf ik als reply. Nog geen tel later kregen we als antwoord dat zo een klein probleempje eenvoudig was op te lossen. “We hebben beet” riep ik enthousiast tegen vrouwlief die geïnteresseerd begon mee te lezen. Wat volgde was een vriendelijk gesprekje waarbij ik gewoon eerlijk vertelde hoe de vork in de steel zat en dat we het enorm zouden waarderen als iemand ons op weg kon helpen.
Tot mijn verbazing bleef mijn gesprekspartner onverminderd positief en vertelde me dat hij op het punt stond om voor die avond zelf wat meth te scoren. We zouden samen kunnen gaan, stelde hij voor, en gelijk kennismaken om te kijken of het klikt voor een eventuele toekomstige trio. Fair enough, ik ging op zijn voorstel in. Nadat we via de cam functie elkaars gezichten hadden gezien en elkaar via onze mobiel kort maar prettig hadden gesproken was er voor hem voldoende basis van vertrouwen was gaf hij me zijn adres op. “pik me daar maar op” klonk het opgewekt. De afspraak stond.
“Ik ga toch echt geen trio doen met die gozer”, zei vrouwlief die kennelijk een bui zag hangen. “Geen zorgen”, zei ik, “ik heb nergens gezegd dat we een trio gaan doen maar heb slechts de mogelijkheid laten doorschemeren. Zodra we het spul in handen hebben geven we er wel een draai aan”. Drugbusiness is nu eenmaal dirty business. Vrouwlief keek bedenkelijk. “Laten we eerst maar eens zien of we niet een oor worden aangenaaid”, zei ik. Voor vrouwlief was dat juist geen probleem. Haar vrouwelijke intuïtie had wel vertrouwen in ons chat mannetje. Nu was het mijn beurt om bedenkelijk te kijken.
Een uurtje later reden we de straat waar Kinkybiboy zou wonen in en parkeerde voor de deur. We waren nog maar net uitgestapt of een slanke knul met een brede grijns liep ons tegemoet. “Ja sorry, ik kan jullie nu even niet thuis ontvangen want mijn oom is gekomen om voetbal te kijken”. Mijn wantrouwen groeide want wie zegt nu dat de man inderdaad daar zou wonen. Ik liet het niet blijken en speelde het spelletje met deze innemende en vlot babbelende jongeman mee.
“Als jullie willen kunnen we nu gelijk naar de plek gaan waar we het spul kunnen halen” opperde hij, “het is niet ver, we moeten naar de binnenstad toe”. Gedrieën stapte we weer in en ik zette koers richting centrum. Hij vertelde dat hij een vriend had die in de gayscene werkte en dat deze persoon prima spul uit Amerika liet overkomen. Tijdens de rit vertelde de man honderduit over zijn drugs en sekservaringen en voelde zich daarbij totaal niet gehinderd door enige gene. Vrouwlief kreeg complimentjes over haar uiterlijk en hij wilde niet geloven dat ik alweer bijna de 50 was gepasseerd. Charmant, open en eerlijk. Zo kwam hij over en zo zorgde hij er ook voor dat ik wantrouwend bleef. Vrouwlief, zo zag ik in mijn achteruitkijkspiegel, vond het allemaal wel leuk en amuseerde zich met de malle praatjes.
De auto geparkeerd op de gracht vlak achter het hart van Amsterdam. We banen ons een weg door de toeristen dieper het wallengebied in tot we bij een tent komen die zich duidelijk mag verheugen op de klandizie van beoefenaars van de herenliefde. “Wacht hier maar even ik ben zo terug”, en nog voordat ik wat had kunnen zeggen verdween hij door de voordeur. Om geld had hij niet gevraagd, dat zat nog veilig in mijn zak en ik vroeg mij af wat de volgende stap zou zijn.
Vrouwlief zag de denkrimpel op mijn voorhoofd en wuifde mijn bezwaren weg. “Dit is toch de scene waar het te krijgen is” probeerde ze mij gerust te stellen.
“Ja maar”, begon ik, “we weten niet of zijn adres daadwerkelijk zijn adres is. We kunnen op geen enkele wijze zijn verhalen verifiëren en wie zegt mij dat hij niet thuis wat brokken 'iets' in een zakje heeft gedaan en nu doodleuk voor de show even door de zaak loopt om ons vertrouwen te winnen. We weten helemaal niets”. Vrouwlief wilde er niets van horen, “je denkt teveel”.
Onze vriend verscheen weer uit de deuropening. Nog steeds met een grote grijns op het gezicht en in een flits liet hij mij twee zakjes met wit poeder zien dat hij in zijn hand hield. “Gelukt”, sprak hij doodleuk en propte een van de twee zakjes in mijn hand.
Alarmbellen in mijn hoofd. Als de grote Walter White alias Heisenberg mij één ding heeft geleerd dan is dat wel dat crystal meth kristallen zijn en geen wit poeder. 5 seizoenen Breaking Bad lang is er geen poeder te zien. Ik weet dat je meth mits goed fijn gekapt ook kunt snuiven maar bedacht dat een beetje dealer, lui als ze zijn, het hak en kapwerk liever aan de consument zelf over laat. Als in een impuls wil ik het zakje openen om de inhoud aan een grondige inspectie te onderwerpen. “Wat doe je nou gek”, roept vrouwlief uit als ik midden in de drukke straat de inhoud wil checken, “doe weg voordat we problemen krijgen”. God, wat haat ik het als ze gelijk heeft.
We besluiten om een drankje te nemen op de goede afloop en even later zitten we onder een heater op een bomvol terras. Ondertussen praten we ongedwongen over koetjes en kalfjes en drinken wat.
Het zakje brandt in mijn zak en vrouwlief lijkt compleet zorgeloos. Fuck it en ik besluit de man te betalen. Zonder na te tellen steekt hij het stapeltje biljetten weg. “Zou je dat niet natellen?” opper ik maar hij wuift mijn opmerking van tafel; “Waarom zou ik, we vertrouwen elkaar toch”. Die opmerking maakte mijn knagende onderbuikengevoel niet bepaald beter.
De drankjes zijn op en de man zit druk te SMS'en. Hij blijkt nog een afspraak te hebben en we besluiten om afscheid te nemen. Na een hartelijk afscheid die door mij grotendeels geveinsd was gaan we ieder ons weegs. Voor mijn gemoedsrust stelt vrouwlief voor om even een rustig plekje te zoeken zodat ik eindelijk aan mijn inspectie kan beginnen. Niet veel later staan we in een achterafstraatje en ik open het zakje. Ik ruik aan de inhoud... ik ruik niets. Ik laat vrouwlief ruiken en ook zij ruikt niets. Ik dip een vinger in het spul dat net zo goed gestampte muisjes kan zijn en lik voorzichtig enkele milligrammen op. Ik proef niets. Nou bijna niets, het spul heeft een hint van zoet. Vrouwlief likt ook wat op en, verdomme, zij proeft ook niets.
“En nu?”vraagt ze. Ik denk een moment na en stel voor om naar huis te gaan. We zullen het spul eens verhitten en zien wat het doet. Ook wil ik nog even zoeken of meth een bepaalde geur, smaak heeft en of ook een poedert textuur kan hebben.
Eenmaal thuis leg ik zo een 20 milligram op een schoteltje. “Wat ga je nu doen”, vraagt vrouwlief met grote interesse. Ik vertel haar dat ik er een vlam op zet. Als het suiker of meel is dan zal het bruin verbranden en een weeë zoetige geur afgeven. Als het echter smelt en dampt dan zal het in ieder geval geen paracetamol zijn.
Al na een tel smelt het poeder tot een mooi glashelder plasje en begint het zelfs al een beetje te verdampen. Veelbelovend. Voorzichtig snuiven we wat damp op die bijna geurloos is. Ik vind het een heel klein beetje naar DMT ruiken maar volgens vrouwlief neigt de nauwelijks waarneembare geur meer naar opium. Ik doof de vlam en na enkele minuten is het plasje verhard tot een doorschijnend schilfertje zoals dat van glas. Ik voel een opluchting. “Zie je nou wel, ik zei toch dat het wel snor zat” grijnst vrouwlief triomfantelijk. Toch besluit ik om eerst nog wat research op het alwetende Internet te doen.
Methamfetamine stinkt volgens veel gebruikers naar kattenpis of rotte eieren maar... als je hele goeie crystal hebt dan zou het volgens de goegemeente nagenoeg geen geur of smaak hebben. Zou het spul dat we in handen hebben door een serieuze Heisenberg gekookt zijn? In nog wat andere krochten op het Internet lees ik dat de Nederlandse gay gebruikers een voorkeur voor snuiven hebben en dat het product daarom ook meestal als poeder wordt verkocht.
Al met al lijkt het erop dat ondanks alle onwaarschijnlijkheden we toch serieuze meth in huis hebben. Ik begin nu ook langzaam overtuigd te raken dat we de real deal hebben maar hou toch nog een slag om de arm.
Heisenberg was immers niet voor niets de ook bedenker van het onzekerheidsprincipe.
Hoe dit avontuur verder afloopt kan ik nog niet zeggen.
We gaan een avond inplannen voor een voorzichtige testrun en natuurlijk laat ik jullie hier dan het vervolg weten.
hoop voor je dat je the real deal te pakken hebt, succes met testen! (kan je het niet gewoon laten testen bij een testcentrum?)
. Jouw vooroordeel slaat echt als een tang op een varken.
