Sinds enige tijd zijn we bezig de dissociatieve middel 3-MeO-PCP te verkennen in verschillende dosissen en settings. Wat 3-Meo-PCP precies is kan je hier in een ouder maar goed draadje over de stof terug lezen research-chemicals/3-meo-pcp-t383.html
Volgens sommigen zou 3-Meo-PCP in het verlengde van bijvoorbeeld ketamine of methoxetamine liggen. Daar is wat voor te zeggen al zijn er wat flinke verschillen.
De belangrijkste verschillen tussen bijvoorbeeld ketamine en 3-Meo-PCP is dat de laatste je motoriek een stuk minder in de weg staat en zoiets als een K-hole niet bereikt zal worden.
Laat ik mijzelf niet verliezen in allerlei vage duidingen en ik skip ff fastforward naar de praktijkervaringen.
Een rondgang langs de bekende site's zoals Erowid en Bluelight leerde ons dat we voor wat betreft de dosis ongeveer de onderstaande tabel zouden kunnen aanhouden.
Low: 5-10 mg
Medium 10-18 mg
High 15-20 mg
Insane 20+ mg
Voor diegene die ons nog niet niet kennen:
Wij zijn een ouder echtpaar 45+ in goede gezondheid en zowel sociaal als maatschappelijk functionerend.
De eerste keer, test run
Wat: 6-8 mg nasaal.
Waar: thuis en buiten.
Nadat we van een vertrouwde Dealer McDope 100 mg 3-Meo-PCP in handen hadden gekregen en ik mijzelf meer had ingelezen over de stof besloten we om beide te beginnen met een 6-8 mg per persoon. Hoewel we een redelijk goede 0.001 weegschaal hebben is het altijd lastig om op de milligram nauwkeurig te wegen. Ik weeg doorgaans dezelfde portie 3 maal en ga dan uit van het gemiddelde. 3-Meo-PCP is erg potent en een paar milligrammen kunnen al een flink verschil uitmaken. Het is geen stofje om zo maar even op het oog te schatten.
Onze 3-Meo-PCP bijt niet in de neus maar prikkelt wel. Niet vervelend en goed te doen.
De opkomst is al redelijk snel en binnen 15 tot 20 minuten is een lekkere headspace merkbaar, we kunnen ons, zoals verwacht, nog goed bewegen en ook het rationeel denken lijkt onaangetast. We besluiten om niet langer thuis te wachten maar om lekker te gaan wandelen.
De zwaartekracht lijkt een stukje minder en een milde euforie in combinatie met uplifting gevoel bekruipt ons en maken dat het lopen prima gaat. Er is een zekere afstand tussen ons en de ons omringende wereld. Een beetje een gevoel alsof je in een film rondloopt. Je bent er wel maar je ben er ook weer niet.
We hebben een goeie tred en we zwalken niet. Tenminste zolang we rechtdoor gaan. Een bocht nemen is echter iets minder vanzelfsprekend. Fietsers en overige passanten lijken sneller te gaan dan je zou verwachten en het is duidelijk dat onze perceptie niet zo coherent is als die aanvoelt.
Mentaal zijn we opgeruimd, helder en we hebben tijdens het wandelen mooie diepe gesprekken zonder emotioneel te worden of onrealistisch te zijn.
We leggen een afstand van ongeveer 14 kilometer af in een naar ons gevoel belachelijk korte tijd. Kennelijk zijn we tijdens de tocht zo nu en dan en onmerkbaar over de grenzen van het mentale niemandsland tussen bewust en onbewust getreden.
We besluiten onze wandeling op een bankje en in een toestand die we 'zen' noemen hebben we genoten van de zonsondergang en de ons omringende natuur. Visueel waren er wat kleine verstoringen en zo nu en dan vloeide de beelden wat in elkaar over. Eenmaal thuis eten we met smaak wat waarna we ons op de bank nestelen en een mooie film bekijken. We roken een jointje wat erg goed bevalt.
Zo een 7 uur na inname besluiten we om naar bed te gaan.
De slaap komt snel en de andere dag worden we in goede doen wakker.
Daags na de ervaring voelen we ons nog steeds prima en we hebben zelfs het idee dat het zorgeloze gevoel wat is blijven hangen zonder dat het ons functioneren in de weg stond.
Tweede keer, test run
Wat: 12-14 mg nasaal
Waar: thuis en buiten
Ditmaal nemen we ieder ongeveer 12-14 mg nasaal en omdat juist het wandelen de vorige keer zo prettig was besluiten wederom om thuis eerst even de opkomst af te wachten om daarna weer op pad te gaan. Ook ditmaal is de opkomst snel en stil zitten op de bank geeft geen voldoening.
De 3-Meo-PCP geeft ook in deze dosis een milde euforie en energie die je niet zou verwachten. Stil zitten voelt niet goed en neigt naar saai. De 3-Meo-PCP zuigt je in deze dosis niet naar een bizarre dieper mentale wereld zoals ketamine dat kan doen. Beide ervaren we geen noemenswaardige closed eyed visuals. Het lichaam voelt licht verdooft maar functioneert wel, een plotselinge toegeworpen appel vangen is echter een hele opgave en een sigaretje rollen blijkt een uitdaging. Het gaat allemaal wel maar zeker de fijne motoriek staat duidelijk onder druk.
Wederom maken we een lange wandeling die gevoelsmatig prima verloopt. We hebben goeie gesprekken en voelen ons prima. Ook nu weer lijken we stukjes van de tocht overgeslagen te hebben zonder dat we daar bewust van zijn geweest. Ondanks de relatief stevige wandeling komen we gevoelsmatig net zo energiek thuis als dat we vertrokken. Een dissociatief soort pep is een duiding die in ons opkomt.
Wederom blijkt later op de avond slapen geen probleem en ook de dagen erna blijven we in goede doen. We besluiten nu al dat tussen de 8-14 mg 3-Meo-PCP een perfect stofje is voor mooie wandeltochten. Maar we houden wel rekening met de bedrieglijkheid van het stofje. We hebben het vermoeden dat we minder coherent zijn geweest dan we dachten.
Derde keer, op pad
Wat: 18-20 mg nasaal
Waar: Met de trein naar Amsterdam
Met de vorige ervaringen in het achterhoofd besloten we om ditmaal ieder 18-20 mg 3-Meo-PCP nasaal te nemen om vervolgens op de fiets naar het station en daarna met de trein naar Amsterdam te gaan.
17:00
Met ieder 18-20 mg 3-Meo-PCP in de neus stappen we op de fiets voor een ritje van ongeveer 10 minuten naar het treinstation. Zoals verwacht komt het spul snel op en lijkt het alsof we flinke wind mee hebben. Als het station in zicht komt slaken we beide een zucht van verlichting. Fietsen begint een hele uitdaging te worden en nog langer door fietsen zou onverantwoord zijn. Eenmaal bij de stalling begint vrouwlief hard te lachen als zij haar voorwiel in het rek wil schuiven. Het lukt niet. Ik biedt een helpende hand en weet zo goed als kwaad als het gaat de fietsen op slot te zetten.
De tweede uitdaging is de automaat waaruit we een kaartje moeten trekken. Ditmaal is het vrouwlief die een helpende hand uitsteekt. Ik kom niet meer wijs uit de vele knopjes en teksten op de machine. 'Aha, zo moet een licht dementerende bejaarde zich voelen als hij of zij zich geconfronteerd ziet met zo een duivels ingewikkelde machine' denk ik. Dankzij vrouwlief weet ik twee retourtickets uit de machine te krijgen.
17:20
Ik weet uit ervaring dat we voor de trein naar Amsterdam de tweede opgang naar het perron moet hebben maar het beeld dat ik nu van het station heb klopt niet met wat ik weet. Giechelend en onvast ter been in een wereld die we niet echt meer herkennen weten we toch van de twee perrons de juiste te kiezen.
Eenmaal op het perron aangekomen lijkt het alsof we ergens in het buitenland zitten. Het perron en de omgeving komen ons ergens vaag bekend voor maar voor ons gevoel zouden we net zo goed ergens in Tokio kunnen zitten. We ervaren het als grappig. Visueel is de boel nu behoorlijk verstoort en het kost moeite om te focussen en om dat we zien te duiden.
We besluiten te gaan zitten en soms slow- en soms fastmotion druipt of schiet de wereld aan ons voorbij. Praten gaat lastig. We voelen ons echter opperbest. Zeker er is euforie en we voelen ons ook energiek. De motoriek is echter verstoord en ook visueel komen de beelden nu meer binnen als een snel gesneden videoclip of een bonte verzameling van losse plaatjes. We moeten lachen als we elkaar bekennen dat we eigenlijk geen idee hebben waar we zijn. Ja, ergens diep van binnen weten we het wel, dit zou het station Hoofddorp moeten zijn maar er is eigenlijk niets wat ons daaraan herinnert.
Dan stopt er een enorme trein en recht voor onze neus gaan de deuren open. De trein lijkt tweedimensionaal. Staat daar nu een echte trein of is het een billboard? Vrouwlief neigt naar het laatste maar ik denk; 'nee, ik zit op een perron en eerst stond er niets en nu een trein'. Ik neem vrouwlief bij de arm en sta op. Heel voorzichtig benaderen we de open deuren. Nog voorzichtiger, alsof we in een andere wereld stappen, maken we de overstap van het perron de trein in. Het lukt!
Stevig gearmd en lachend zakken we ineen op het eerste de beste bankje. Ik houdt de treinkaartjes stevig in mijn hand en besluit als dat als iemand iets tegen me zegt ik alleen maar die kaartjes hoef te tonen. Ik vrees dat ieder andere interactie met mijn omgeving slechts tot verwarring zal leiden.
De trein vertrek en begint aan een wonderlijke reis langs een route die ik normaal gesproken wel kan dromen maar nu volkomen alien op mij overkomt. Hoewel de trein driedimensionaal zou moeten zijn lijkt het meer alsof de wereld is opgebouwd uit tweedimensionale beelden die over of langs elkaar heen schuiven. Vrouwlief zegt het nog maar eens, 'het lijkt wel alsof we in Tokio zitten'. Ze heeft gelijk, zo lijkt het inderdaad.
Het is omdat iedereen in beweging komt dat ook ik zeg dat we eruit moeten. Vrouwlief vind me heel knap dat ik weet dat we eruit moeten. Ik zeg maar niet dat ik het ook maar gok. Dan staan we ineens weer op een perron. Hoe zijn we uitgestapt? Geen idee. Met vrouwlief stevig in de arm volg ik de stroom mensen en een tel later staan we buiten voor het Centraal Station in Amsterdam.
Uit allerlei losse fragmenten weet ik op auto-pilot de kop van de Zeedijk te bereiken. Het doel is via de Zeedijk, over de Nieuwmarkt en langs de Stopera richting Artis te lopen. Geen idee hoe we het geflikt hebben, immers de afgelegde route lijkt uit losse beelden te bestaan, maar weten we dan eindelijk toch om de Stopera te passeren. We zetten nog even door tot het Wertheimpark in zicht komt. 'Daar gaan we crashen' zeg ik resoluut en vrouwlief kijkt me dankbaar aan.
Eenmaal in het park zoeken we een bankje op en daar chillen we even onder het genot van een jointje. We hebben de gehele reis als een enorme onderneming in een ons onbekende wereld ervaren. We delen nu wat ervaringen en hebben pret. Nog steeds is de mood uitermate goed en nog steeds voelen we, ondanks de waggelende tred, ons energiek.
De piek begint wat af te vlakken en we besluiten om naar Amsterdam Oost te lopen om in een coffeeshop nog wat wiet te kopen. We moeten zeker een half uurtje gelopen hebben maar het voelt als vijf minuten als we dan eindelijk de shop ingaan. Manhaftig koop ik wat wiet en zie dat de verkoper mij vreemd aankijkt. Hmmm, ik kom kennelijk niet zo normaal over als ik denk.
Na een plas en een glas besluiten om retour te gaan en de trein naar huis te pakken. Ditmaal duurt de tocht een stuk langer en ook is er nu sprake van enige vermoeidheid. Er gebeurt niets noemenswaardig, we waggelwandelen vrolijk door en beginnen nu ook wat spraakzamer te worden. Als ik op mijn horloge kijk bedenk ik twee dingen. Allereerst bedenk ik mij dat ik tussentijds helemaal vergeten ben om de tijd te checken en anderzijds realiseer ik mij dat we al dik 3 uur vanaf het moment dat we op de fiets stapte onderweg zijn. Maf, het voelt veel korter.
Met de trein terug gaan blijkt minder moeilijk. Nu herkennen we duidelijk het station en kunnen zelfs (nou ja, met behulp van vrouwlief) het juiste perron vinden. Een interactie met enkele toeristen die naar Schiphol willen gaat prima. Men reageert vrolijk op ons. Een goed teken.
Als we eindelijk weer in hoofddorp zijn hebben we onze motoriek weer enigszins onder controle. Fietsen lukt behoorlijk goed en zonder problemen weten we de weg naar huis te vinden.
Eenmaal op de bank, kletsen we honderduit over onze ervaring en hoe de wereld zo compleet anders was dan we gewoon zijn. Na wat eten en drinken en natuurlijk nog een jointje en een film duiken we ons bed in. Slapen gaat prima en wederom verlopen de daaropvolgende dagen prima.
Vierde keer, bed/bank
Wat: 20-23 mg nasaal
Waar: thuis.
Ik heb wat meer 3-Meo-PCP laten aanrukken voor een thuis test in hogere dosering. Het plan is om ieder 20-23 mg te nuttigen en daarna op bed te gaan liggen. Tijdens de voorgaande sessies hebben we ons vooral op de buitenkant gericht en ditmaal zouden we ons meer op het innerlijke richten.
We snuiven ieder onze portie op en gaan vrijwel gelijk op bed liggen. De opkomst gaat snel maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld ketamine voelen we ons niet wegzakken in een diepere wereld van beelden en ondoorgrondelijke gedachten. Integendeel. Ja er is een flinke headspace en we liggen heerlijk tegen elkaar aan maar op mentaal vlak gebeurt er bar weinig. Geen mentale reizen, geen noemenswaardige closed eyde visuals en geen diepere filosofische inzichten.
We blijven zo een beetje floaten tot ik op de klok kijk. Anderhalf uur zijn voorbij gegaan terwijl we beide menen nog maar net in bed te liggen. We zijn in een goeie mood maar vinden de ervaring eigenlijk redelijk saai. Tijd voor een change in setting besluit ik en opper om samen te gaan douchen.
Onze motoriek ik verstoord maar ook weer niet zo erg dat we er moeite mee hebben. We zien wel alles dubbel en alles is uit perspectief. Grappig. Douchen is een hele ervaring en spetterend onder de warme straal vermaken we ons opperbest. Dat we naakt zijn zet niet aan tot erotische gedachten. We hebben gewoon lol zoals een stel kleuters onder de douche dat ook zouden hebben.
Eenmaal droog en in de kleren besluiten we met een koffie wat TV te kijken. Ik heb een bijzondere slome Disney film over beren uitgekozen want lekker makkelijk. We zien beide nog wat dubbel maar met één oog lukt het om de slome beelden te volgen. Boeien doet het echter niet. Niets doen in een weinig uitdagende omgeving voegt met 3-Meo-PCP naar onze smaak niets toe. In deze setting kunnen we niets anders concluderen dat het wat saai is.
Uiteindelijk besluiten we om weer te gaan wandelen en dat bevalt prima.
Conclusie:
Voor ons zal 3-Meo-PCP voor het opleuken van lange wandelingen nog wel even populair blijven in dosissen van rond de 10 mg. Het stofje lijkt ook daags na inname een positieve invloed op de stemming te hebben wat het extra aantrekkelijk maakt.
Wie echter een boeiende introspectie wil of mooie CEV's wil beleven kan zich beter toeleggen op ketamine.
Wij hebben geen moment vervelende bijwerkingen bemerkt. Onze geesten bleven kalm en positief ook op de momenten dat we contact met de realiteit verloren. Zo hebben we ons ondanks onze kwetsbare staat in de trein ons geen moment bedreigt of ongemakkelijk gevoeld.
Eten en drinken tijdens de ervaring ging telkens goed en ondanks de wiebelende wereld hebben we beide geen misselijk ervaren zoals die bij ketamine wel eens voor kan doen.
Voor ons ligt de sweetspot ergens tussen de 8 en 15 mg.
Maar dan moeten we er wel iets bij gaan doen.
,
want in feite weet je helemaal niet hoe dat gaat vallen.
